Την πάτησαν, στ’ αλήθεια, οι Λιθουανοί;

Ποιος να το περίμενε ότι θα βρισκόμαστε στην «λατρεμένη» Πόλη και θα φτάναμε στο σημείο να αναπολούμε την ηρεμία, την τάξη, τον πολιτισμό, την δροσιά και τις δημοσιογραφικές ανέσεις (πολύ μικρές αποστάσεις και ασύλληπτες ταχύτητες στο internet) του Ελσίνκι… Μόνο ένα πράγμα δεν μας άρεσε στη Φινλανδία κι αυτό ήταν η Εθνική μας, έτσι όπως αυτή εμφανίστηκε στην 1^η φάση του 40ου Eurobasket. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, πάντως, πήρε την πρόκριση για τους «16» κι έτσι, από τους 12-14 βαθμούς Κελσίου της Βόρειας Ευρώπης, προσγειωθήκαμε στον μίνι-καύσωνα της τουρκικής μεγαλύπολης, που πλέον μοιάζει με ένα απέραντο εργοτάξιο.

Το… transition στην πολύβουη Κωνσταντινούπολη ήταν άμεσο. Από την… λαοθάλασσα των ταξιδιωτών στο αεροδρόμιο «Κεμάλ Ατατούρκ», μέχρι την απερίγραπτη κίνηση στους δρόμους και τους ταξιτζήδες-ραλίστες, που οδηγούν στα όρια του ρίσκου και κάνουν κόντρες με όποιο αυτοκίνητο δεν κάνει στην άκρη για να περάσουν. Αν μη τι άλλο στην Πόλη, δεν υπάρχει περίπτωση να βαρεθείς. Και θα φας καλά, και θα διασκεδάσεις (αν το θέλεις) και σαν στο σπίτι σου θα νιώσεις. Ειδικότερα αν είσαι Έλληνας και έχεις συνηθίσει να είσαι δίπλα στην θάλασσα, η θέα του Βοσπόρου γαληνεύει την ψυχή σου!

Εδώ όμως, δεν ήρθαμε για τουρισμό και ήδη από το πρωί της Πέμπτης (07/09), η «επίσημη αγαπημένη» ζει κι αναπνέει στους ρυθμούς του σαββατιάτικου (09/09, 21.30) νοκ-άουτ αγώνα με τη Λιθουανία. Η «Lietuva» μπορεί να μην εντυπωσίασε στους αγώνες του Δ’ ομίλου που διεξήχθη στο Τελ Αβίβ (όπως άλλωστε καμία άλλη ομάδα πλην της Ισπανίας), ωστόσο, έχει την 5^η καλύτερη άμυνα των αγώνων (μ.ο. 71,8π.), έχει τον δεύτερο καλύτερο απολογισμό της διοργάνωσης στα ριμπάουντ (μ.ο. 41,0ρ.) και το σημαντικότερο, είναι πρώτη σε ποσοστό ευστοχίας στα δίποντα (59,3%).

Μπορεί η Ελλάδα να κοιτάξει στα μάτια την χώρα της Βαλτικής και να τη νικήσει για πρώτη φορά μετά από 11 ολόκληρα χρόνια; Η τελευταία ελληνική νίκη (81-76) χρονολογείται από τις 20 Αυγούστου του 2006 στην Χαμαμάτσου της Ιαπωνίας κι έκτοτε, οι Λιθουανοί μας έφραξαν τον δρόμο δύο φορές. Η πρώτη για το χάλκινο μετάλλιο στον μικρό τελικό του Eurobasket της Ισπανίας (2007) και η δεύτερη στον αγώνα κατάταξης για την 5^η θέση, 4 χρόνια αργότερα στο Πανευρωπαϊκό πρωτάθλημα του Κάουνας.

Το συγκεκριμένο ζευγάρι θεωρείται το πιο αμφίρροπο της φάσης των «16» και στο ξενοδοχείο που διαμένουν οι αποστολές, οι απόψεις δίστανται. Ο Ιταλός Νικολό Μέλλι το έθεσε καλύτερα απ’ όλους: «Η Λιθουανία έπαθε το χειρότερο που μπορούσε να συμβεί σε ομάδα που κατέκτησε την 1^η θέση στον όμιλό μας. Η Ελλάδα είναι η ομάδα που όλοι θα ήθελαν να αποφύγουν και το ότι τερμάτισε τέταρτη, ήταν μεγάλη έκπληξη!», σχολίασε 26χρονος νεοαποκτηθείς power-forward της Φενέρμπαχτσέ, που δεν θα χρειαστεί να μετακινηθεί καθόλου όταν τελειώσουν οι υποχρεώσεις του με την Εθνική Ιταλίας.

Δεν ξέρω αν οι προκλητικές δηλώσεις του πρώην προπονητή της Λιέτουβος Ρίτας και προέδρου της Αλίτους, Τόμας Πατσέτσας για τον Έλληνα ομοσπονδιακό τεχνικό, απηχούν και τις απόψεις του τεχνικού επιτελείου των Λιθουανών, το σίγουρο είναι ότι οι αντίπαλοί μας δεν χάρηκαν καθόλου που θα μας βρουν απέναντί τους. Το πρωί στο «Polat Renaissance» εμφανίστηκαν κουμπωμένοι και χωρίς διάθεση για πολλές κουβέντες.

Η πορεία της Ελλάδας σ’ αυτό το τουρνουά, θυμίζει λίγο και την αντίστοιχη της Σερβίας στο Παγκόσμιο πρωτάθλημα του 2014. Τότε οι Σέρβοι προκρίθηκαν στο τσακ στους «16», με νίκη επί του Ιράν την τελευταία αγωνιστική κι έπεσαν πάνω στην αήττητη ομάδα του Φώτη Κατσικάρη, που για πολλούς ήταν το φαβορί. Από ‘κεινο το ματς και μετά την άνετη επικράτησή τους (90-72), οι παίκτες του Σάσα Τζόρτζεβιτς γύρισαν τον διακόπτη και έπαιξαν στον τελικό του Μουντομπάσκετ και των Ολυμπιακών Αγώνων, χάνοντας μόνο από τους Αμερικανούς.

Αναλύοντας τα τεχνικά δεδομένα της αναμέτρησης με τη Λιθουνία, το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα που είδαμε στα τέσσερα πρώτα ματς του τουρνουά, στην «Hartwall Arena», υστερεί αισθητά από την αντίπαλό μας, που προέρχεται από δύο συνεχόμενους τελικούς σε Eurobasket και ισάριθμο αργυρά μετάλλια, σε Λιλ (2015) και Λιουμπλιάνα (2017).

​

Το σημαντικότερο, όμως, είναι ότι η Εθνική ομάδα «πονάει» στους τομείς, που η ομάδα του Νταϊνιους Αντομάϊτις έχει το πάνω χέρι σε ολόκληρη τη διοργάνωση. Οι παίκτες του δέχονται κατά μέσο όρο 8 πόντους λιγότερους από την Ελλάδα, σκοράρουν το 60% των πόντων τους μέσα στο ζωγραφιστό και η κυριαρχία τους, αρχίζει και τελειώνει από τα ριμπάουντ.

Το ζητούμενο πλέον για τους παίκτες του Κώστα Μίσσα, είναι να δείξουν μέσα στο γήπεδο ότι μπορούν. Ο βαθμός της συγκέντρωσης, της επιθυμίας για τη νίκη και του εγωισμού που θα δείξουν στα πρώτα λεπτά, θα καθορίσει εν πολλοίς την τελική έκβαση του αγώνα. Το συνολικό 65-102 εις βάρος της ελληνικής ομάδας στις πρώτες περιόδους των 5 αγώνων της 1^ης φάσης, θα πρέπει να αποτελέσει οδηγό και παράδειγμα προς αποφυγήν…

Αν σε κάτι μπορούμε να πιαστούμε πάντως, αυτό είναι το φιλότιμο των διεθνών. Οι σημερινές τοποθετήσεις του Γιάννη Μπουρούση και του Βαγγέλη Μάντζαρη, περιέγραψαν αδρά το κλίμα που επικρατεί στις μεταξύ τους συζητήσεις. Έστω κι αν ήταν υπερβολικά αυστηρός με τον εαυτό του, ο αρχηγός της Εθνικής ομάδας δήλωσε ότι παίζει σαν να μην έχει έρθει στην διοργάνωση, ενώ ο 27χρονος διεθνής point-guard του Ολυμπιακού, παραδέχτηκε ότι όλα τα παιδιά δεν έκλεισαν μάτι τα βράδια μετά τις τρεις απανωτές ήττες στη φινλανδική πρωτεύουσα. Δηλώσεις που αν μη τι άλλο, δείχνουν διάθεση για αντίδραση. Το θέμα είναι να τη δούμε αύριο μέσα στο γήπεδο…

Υγ.1: Η παρουσία του Στόγιαν Βράνκοβιτς και του Ντίνο Ράτζα ως επικεφαλής της κροτικής ομοσπονδίας, του Νεστέροβιτς (για τους Σλοβένους), του Σαμπόνις (για τους Λιθουανούς). του Γκαρμπαχόσα (για τους Ισπανούς), του Τούρκογλου (για τους Τούρκους) και του Βολκόφ (για τους Ουκρανούς) καταδεικνύει το μέγεθος της γύμνιας στην διοίκηση της ΕΟΚ.

Υγ.2: Το πρόσωπο του Νίκου Γκάλη, που απόψε μπαίνει στο πάνθεον του παγκοσμίου μπάσκετ (Hall of Fame) δεν θα μπορούσε να λείπει από μία μεγάλη αφίσα που έχουν κρεμάσει οι διοργανωτές έξω από το μεγαλοπρεπές «Sinan Erdem».