Η... ανηφόρα μεγαλώνει όταν η βελτίωση δεν ανταμείβεται!

Είναι αλήθεια ότι τα πεπραγμένα των προηγούμενων γενιών, που έδωσαν στην Εθνική ομάδα τον τίτλο της «επίσημης αγαπημένης» των Ελλήνων φιλάθλων, έχουν διατηρήσει – λανθασμένα κατά την άποψή μου – υπερβολικά ψηλά τον πήχη των προσδοκιών από το αντιπροσωπευτικό συγκρότημα. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς «ειδήμων» του μπάσκετ για να εκτιμήσει σωστά το αγωνιστικό διαμέτρημα της ελληνικής ομάδας που αγωνίζεται στο 40^ο Eurobasket.

Αυτό δε σημαίνει ότι είμαστε του πεταματού, απεναντίας είμαστε ένα αξιόλογο και υπολογίσιμο σύνολο, αλλά σε καμία περίπτωση η υπερδύναμη της 5ετίας 2004-2009, που μας χάρισε μαζεμένες (3 μετάλλια και δύο φορές την 5^η θέση σε διαδοχικούς Ολυμπιακούς Αγώνες), τις σημαντικότερες – πλην μίας (1987) – στιγμές στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ.

Σ’ αυτή τη λανθάνουσα υπερεκτίμηση των δυνατοτήτων μας και εν γένει υπεραισιοδοξία που διακατέχει και την (δημοσιογραφική) φάρα μας, σχεδόν κάθε καλοκαίρι, έχουν συμβάλει οι τίτλοι και οι παραστάσεις των περισσότερων διεθνών από το υψηλότερο επίπεδο στην Euroleague (6+4 παίκτες του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού και ο Σλούκας από την πρωταθλήτρια Ευρώπης, Φενερμπαχτσέ) αλλά και στο ΝΒΑ (Παπαγιάννης). Σκεφτείτε δηλαδή τι θα γραφόταν, αν είχαμε και τον Γιάννη (Αντετοκούνμπο) και δεν πηγαίναμε αήττητοι στην Πόλη ή αν γυρίζαμε από την Τουρκία χωρίς μετάλλιο στις αποσκευές μας…

Τέλος πάντων, για να επανέλθουμε στην πραγματικότητα, η ουσία είναι ότι το δεύτερο ρεπό της 1^ης φάσης του τουρνουά, μας βρίσκει σε δυσχερή θέση όσον αφορά στην επίτευξη του αρχικού μας στόχου, που είναι η πρόκριση στις 16 καλύτερες ομάδες της Ευρώπης. Δυστυχώς, η Ελλάδα δεν μπόρεσε να βγάλει με θετικό πρόσημο το «καυτό» διήμερο του Σαββατοκύριακου στο Ελσίνκι και οι δύο σερί ήττες από Γαλλία και Σλοβενία, μας αναγκάζουν να μπούμε στη λογική δύο νοκ-άουτ αγώνων με τους γηπεδούχους και σκληροτράχηλους “Suomi” και την υπολογίσιμη Πολωνία. Κι αυτό γιατί πλέον δεν μας αρκεί μόνο η νίκη επί των Φινλανδών. Πρέπει πάση θυσία να νικήσουμε τους Πολωνούς.

Η αλήθεια, βέβαια, είναι λίγο διαφορετική και σίγουρα αδικεί τους παίκτες του Κώστα Μίσσα, που περισσότερο κόντρα στους Σλοβένους και λιγότερο απέναντι στους Γάλλους, έδειξαν ότι μπορούν να τους χτυπήσουν στα ίσα, άσχετα αν τελικά δεν τα κατάφεραν κι έχασαν στις λεπτομέρειες και στο τελευταίο λεπτό.

Και πως άλλωστε, θα μπορούσαμε να νικήσουμε δύο πολύ πιο αθλητικές ομάδες (τομέας που έχει επίπτωση στο ριμπάουντ και την άμυνα στο pick’n’roll), όταν και στα δύο αυτά παιχνίδια, είχαμε συνολικά 11/52 τρίποντα (21,1%); Και σ’ όλα αυτά, σημειώστε ότι στο πρώτο ματς επιστρέψαμε από μία διαφορά 24 πόντων, πλησιάζοντας στο -6 (με 7 λεπτά για το τέλος), ενώ στο δεύτερο, ανατρέψαμε το -12, πήγαμε στο +8 και στη συνέχεια, φάνηκε σαν να φοβηθήκαμε να πιστέψουμε ότι μπορούμε να νικήσουμε…

Αυτό το τελευταίο είναι που καθιστά την ήττα από τη Σλοβενία, ως την πλέον δυσβάσταχτη. Μετά από ένα ακόμη κακό ξεκίνημα, που είχε και πάλι πληγή την άμυνα στο pick’n’roll (23π.) και τα πολλά χαμένα «σκουπίδια», οι διεθνείς όχι απλά ισορρόπησαν πολύ γρήγορα το ματς, αλλά μπήκαν και στην θέση του οδηγού, δείχνοντας ότι έχουν πάρει για τα καλά μπρος… Και μετά τι; Ένα τρίλεπτο αδράνειας με έλλειψη συγκέντρωσης. δύο μόνο χαμένα αμυντικά ριμπάουντ και ξανά στη ζώνη του λυκόφωτος και στη δίνη της κατάρας, που θέλει την ελληνική ομάδα να μην ξέρει να τελειώνει, όπως πρέπει, τα ματς και να παίρνει αυτό που της αξίζει. Κι άντε ξανά μανά από την αρχή…

Ακούω και διαβάζω δεξιά κι αριστερά ότι η Εθνική ομάδα έχει μικρό ταβάνι, δεν βγάζει υγεία, δεν έχει νοοτροπία, οι παίκτες δεν παλεύουν και άλλα διάφορα τοιαύτα… Σίγουρα, έχουμε αδυναμίες, σίγουρα υπήρξαν κρούσματα απειθαρχίας, σίγουρα ο σχεδιασμός ήταν άκρως προβληματικός, αλλά κανείς δεν μπορεί να χρεώσει στους παίκτες και το επιτελείο ότι δεν προσπαθούν, επειδή έχασαν στα σημεία από τη Γαλλία και τη Σλοβενία…

Ας ηρεμήσουμε λοιπόν κι εμείς κι ας αφήσουμε την ομάδα να βρει τον τρόπο να «κεφαλαιοποιήσει» την ποιότητά της, για να πάρει τις νίκες που θα την οδηγήσουν στους “16”. Δεν χάσαμε από τίποτε φούφουτους, ούτε υποστήκαμε κανέναν εθνικό διασυρμό! Ας μην βιαζόμαστε να μιλήσουμε για «χαμηλό ταβάνι» όταν ακόμη δεν έχουμε παίξει έστω μία φορά με διάρκεια την απόδοσή μας ή με υψηλά ποσοστά στα σουτ. Όταν συμβεί αυτό, τότε θα μιλήσουμε περισσότερο εκ τους ασφαλούς για στόχους, δυνατότητες, ταβάνια και άλλα συναφή… Έως τότε, κρατάμε τo step-up του Γιώργου Παπαγιάννη (10π., 4ρ. & 3κοψ.) και το αφοπλιστικό «δεν παίζουμε με κανένα πιστόλι στον κρόταφο» του Κώστα Σλούκα… Όπως και να ‘χει ακούγεται αρκετά ενθαρρυντικό ενόψει της επόμενης μάχης με τους επικίνδυνους Φινλανδούς…

Υγ.: Δύο πράγματα μου φάνηκαν παράξενα από το παιχνίδι με τους Σλοβένους. Πρώτον η ελάχιστη χρησιμοποίηση (4'06") του πιο παραγωγικού (με βάση τον χρόνο συμμετοχής του) Έλληνα παίκτη των δύο πρώτων ημερών (Θανάσης Αντετοκούνμπο) και δεύτερον η εντελώς άκαιρη δήλωση του ομοσπονδιακού τεχνικού, Κώστα Μίσσα, που προανήγγειλε αποκαλύψεις (για το τι έγινε όλο το καλοκαίρι) μετά το τέλος του τουρνουά.