Και στο τέλος κερδίζουν οι...

Ο Μπορίς Ντιαό έπαιξε με την Εθνική Γαλλίας σε όλα ανεξαιρέτως τα Eurobasket, από το 2003. Το φετινό είναι το 8^ο συνεχόμενο, ενώ ο αρχηγός της δικής μας ομάδας, Γιάννης Μπουρούσης μετράει 7 (και ο Παναγιώτης Γιαννάκης 8 ως παίκτης, χώρια τα 3 ως προπονητής).

Όταν ο Ντιαό πρωτοεμφανίστηκε σε Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα, στη Σουηδία, είχε μόλις επιλεγεί στο ντραφτ από τους Ατλάντα Χοκς. Έκτοτε αγωνίζεται ανελλιπώς στο ΝΒΑ και κατέκτησε και ένα πρωτάθλημα το 2014 με τους Σαν Αντόνιο Σπερς.

Εκείνο το καλοκαίρι, έκανε διακοπές μόλις 2-3 εβδομάδες, ώσπου καβάλησε το αεροπλάνο για την Ευρώπη και οδήγησε την (χωρίς Πάρκερ) Εθνική Γαλλίας σε παγκόσμιο μετάλλιο, με κορωνίδα εκείνη την απολαυστική νίκη επί της υπερφίαλης Ισπανίας στη Μαδρίτη.

Έχει αγωνιστεί σε τρία Μουντομπάσκετ, αλλά και σε δύο Ολυμπιάδες, όπου οι «μπλε» έφτασαν μέχρι τα προημιτελικά. Το 2013, έφυγε από τη Λιουμπλιάνα με χρυσό μετάλλιο στο στήθος, ενώ ανέβηκε στο βάθρο και το 2011 στο Κάουνας και το 2015 στη Λιλ.

Σε μία τουλάχιστον περίπτωση, το 2009 όταν οι Γάλλοι νίκησαν κατά λάθος την Ελλάδα στο Μπίντγκος για να γίνουν βορά στα νύχια των Ισπανών (οπότε ...πάλι εμείς κερδίσαμε), επέστρεψε στους εργοδότες του στην Αμερική με πατερίτσες.

Γιός ενός Σενεγαλέζου πρωταθλητή του στίβου και μίας από τις εμβληματικές φιγούρες του γαλλικού μπάσκετ γυναικών, ο Μπορίς Ντιαό (και όχι «Ντιό») είναι περισσότερο από κάθε άλλον η ζωντανή ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ.

Και ας έχει καταγωγή από την Αφρική, και ας ζει στην Αμερική εδώ και μιάμιση δεκαετία, και ας έχει τον πιο χοντρό πισινό που εμφανίστηκε σε παρκέ τον 21^ο αιώνα.

Εάν διέθετε και αθλητικά προσόντα δίπλα στο μπάσκετ που ξέρει, δεν γινόταν σίγουρα Αll-Star στο ΝΒΑ.

Είδε, βέβαια τις πλάτες των Ελλήνων, όπως τις είδαν όλοι οι Γάλλοι παιχταράδες της γενιάς του και της προηγούμενης: Πάρκερ, Πιετρούς, Ριγκοντό και λοιπές δημοκρατικές δυνάμεις.

Όχι μόνο στον αλησμόνητο ημιτελικό του Βελιγραδίου όπου διέπραξαν οι ίδιοι πολλαπλή αυτοχειρία με χαμένες βολές και αδικαιολόγητα λάθη, αλλά και την επόμενη χρονιά, στον ισοπεδωτικό προημιτελικό που έστησε το σκηνικό του θαύματος στη Σαϊτάμα.

Το Βελιγράδι βέβαια ήταν αυτό που άλλαξε τη ροή της ιστορίας.

Στα θυελλώδη τελευταία δευτερόλεπτα του αγώνα, ο Ντιαό έκανε ένα ασυγχώρητο για την πείρα του λάθος: υπέπεσε σε βιαστικό φάουλ, το οποίοι έδωσε στην Εθνική μας τη δυνατότητα για πολύτιμες βολές, με το ρολόι σταματημένο στα 13’’ και το σκορ στο 62-64.

Αν δεν υπήρχε η γκάφα του Ντιαό, ο οποίος μάλιστα εξελέγη στην ιδανική πεντάδα του Eurobasket (φωτ.), μπορεί να μη φτάναμε ποτέ στο χρυσό τρίποντο του Διαμαντίδη.

Ποιος θυμάται ότι η Εθνική μας είχε 9/21 βολές πριν βάλουν 5/5 πολύτιμες οι Ζήσης, Παπαλουκάς στο τέλος;

Ή τα 1/10 σουτ του Χατζηβρέττα και τα 6/16 του Λάζαρου; Ή τους 14 πόντους και τα 11 ριμπάουντ του Ντικούδη; Ή το 5^ο φάουλ του Παπαλουκά στην προτελευταία φάση;

Ή το αποκρουστικό μπάσκετ και τα κατεβασμένα μούτρα των Ελλήνων παικτών, απέναντι στον ίδιο αντίπαλο που κατατρόπωσαν στην πρεμιέρα του χρυσού Εurobasket;

Αμέλησα να σας πω, ότι ο ίδιος ο Ντιαό είχε 5/26 βολές στο τουρνουά και 0/11 σε ένα ματς με τους Σλοβένους στην πρώτη φάση…

Ο σπουδαίος Ντιαό είναι τραυματίας και μπορεί να μη παίξει σήμερα. Άλλωστε η φετινή Εθνική Γαλλίας, του Ντε Κολό και του Ερτέλ, ελάχιστα θυμίζει την ομάδα της εξαετίας που προηγήθηκε.

Στο πρόσωπό του, όμως, καθρεφτίστηκε επί χρόνια αυτό που οι Γάλλοι πάσχιζαν να καταφέρουν από τότε που καθιέρωσαν το INSEP: η σύμπνοια, η ευθυγράμμιση για τον κοινό σκοπό, η αυταπάρνηση.

Η σχολή τους παραείναι μεγάλη και σημαντική για να στραπατσάρεται τόσο εύκολα όσο στην προ Πάρκερ και Ντιό εποχή.

Νομίζω ότι η κίνηση που απέδειξε ότι βάδιζαν στον σωστό δρόμο ήταν η ψήφος εμπιστοσύνης στον Ομοσπονδιακό προπονητή Βενσάν Κολέ, μετά το πατατράκ του 2010, όταν τερμάτισαν μόλις 13^οι στο Παγκόσμιο της Τουρκίας (με τον ίδιο πρωτάρη).

Ο Κολέ συμπληρώνει πια 8 χρόνια συνεχόμενης θητείας στην Εθνική ομάδα, ενώ παλαιότερα υπήρξε ασίσταντ των Αλέν Βεϊς για μια χρονιά.

Και επειδή η Γαλλία είναι πολιτισμένος τόπος, εργάζεται παράλληλα σε κορυφαίο σύλλογο (Στρασμπούρ), εδώ και έξι χρόνια, χωρίς να αντιμετωπίζει καχύποπτα βλέμματα και βιτριολικά υπονοούμενα.

Το Εurobasket του 2015, στη Λιλ, θα ήταν η μεγάλη στιγμή του γαλλικού μπάσκετ, μία χρυσή ευκαιρία για χρυσή πορεία μπροστά σε 25.000 κόσμο.

Ηττήθηκαν όμως στην ημιτελικό από τους όχι ακριβώς αχτύπητους Ισπανούς και έμειναν με τη γλύκα της προσμονής.

Αντί να σκύψουν τα κεφάλια και να σκορπίσουν στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη ρίχνοντας πίσω τους μαύρη πέτρα, μαζεύτηκαν όλοι στη σέντρα, ο Πάρκερ, ο Γκομπέρ, ο Μπατούμ, ο Ντιαό και οι άλλοι, άρπαξαν το μικρόφωνο του γηπέδου και υποσχέθηκαν στον κόσμο εν χορώ, ότι θα επέστρεφαν δριμύτεροι, την επόμενη χρονιά, στο Προολυμπιακό τουρνουά, που μάλιστα έγινε στην εξωτική Μανίλα.

Έκαναν την υπόσχεσή τους πράξη και έφτασαν καμαρωτοί μέχρι την Τελετή Έναρξης στο Ρίο, το ίδιο καλοκαίρι που η δική μας ομάδα διεκδικούσε την πρόκριση με Χαραλαμπόπουλο, Μπόγρη και Αθηναίου.