Ένα ανεξίτηλο τατουάζ

Νίκος Παπαδογιάννης Νίκος Παπαδογιάννης
Ένα ανεξίτηλο τατουάζ

bet365

O Νίκος Παπαδογιάννης ανοίγει προσεκτικά την αυλαία του Eurobasket και αναρωτιέται τι θα αποτελέσει επιτυχία για την Εθνική.

«Στην ομάδα του 2005, γινόταν χαλασμός στα δωμάτια», με διαβεβαίωνε αμέσως μετά την προπόνηση μία από τις παλιοσειρές της Εθνικής. «Όλοι ήθελαν να σκοτώσουν όλους τους άλλους. Και είδες, τι ακολούθησε…».

Το κρυμμένο μήνυμα της παραπάνω παραγράφου δεν ήταν η συγκρατημένη αισιοδοξία για το αποτέλεσμα του φετινού Eurobasket, όσο η απογοήτευση για το κλίμα στα ενδότερα της αποστολής.

Δεν αναφέρομαι φυσικά στο Ελσίνκι, αλλά στα παρατράγουδα που προηγήθηκαν, γνωστά και λιγότερο γνωστά. Το κλήμα στράβωσε, ελπίζω όχι ανεπανόρθωτα, στην Αθήνα.

Όταν κάποιος αναγκάζεται να ανατρέξει στα πεπραγμένα ομάδων όπου κανείς δεν μιλούσε σε κανέναν, επιτυχημένων έστω, προφανώς υπάρχει πρόβλημα.

Αυτό δεν σημαίνει απαραίτητα ότι η Εθνική θα αποτύχει. Ορισμένες φορές, ο κωλοπαιδισμός εξελίσσεται σε πολύτιμο όπλο. Αρκεί να τιθασευτεί και να τεθεί στην υπηρεσία της ομάδας.

Οι κάθε λογής «Γιούγκοι» τον έχουν αναδείξει σε τρόπο ζωής και σε μονοπάτι προόδου, μέσα στα τουρνουά.

Την επόμενη μέρα, βέβαια, βρίζονται και πλακώνονται. Αλλλά ποιος νοιάζεται για τους καυγάδες της Δευτέρας, όταν έχει κοιμηθεί την Κυριακή αγκαλιά με κάτι γυαλιστερό;

Υπάρχει και παράδειγμα πολύ πιο τρανό από την Εθνική μπάσκετ του Βελιγραδίου.

Έναν χρόνο νωρίτερα, στην Πορτογαλία, μία ποδοσφαιρική ομάδα που απείλησε όλα τα γνωστά ρεκόρ μπαχαλοποίησης πέτυχε το μεγαλύτερο θαύμα στην ιστορία της μπάλας.

Το μεσημέρι του τελικού του Εuro 2004, οι Έλληνες παίκτες που ζούσαν τη μεγαλύτερη μέρα της ζωής τους τα έκαναν ρημαδιό στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου για το …πριμ.

Το δεκαήμερο που προηγήθηκε, πλακώνονταν συνεχώς με την Ομοσπονδία διότι τα δωμάτια δεν άρεσαν στις συζύγους. Ακόμα και τη μέρα της παλλαϊκής υποδοχής στην Αθήνα, δυσανασχετούσαν για την ταλαιπωρία και ήθελαν να διαφύγουν.

Και μέσα σε όλα αυτά, ο αρχηγός της ομάδας είχε πιαστεί ντοπαρισμένος και η Ομοσπονδία πάσχιζε δίχως αιδώ να κουκουλώσει το σκάνδαλο...

Αυτά τα ωραία δεν τα λέω εγώ ή κάποιος άλλος κακεντρεχής, αλλά ο …Γκαγκάτσης, στην αυτοβιογραφία του. Φανταστείτε και πόσα άλλα συνέβησαν, αλλά έμειναν κρυφά.

Αρκετά, όμως, με την ασπρόμαυρη Εθνική, που άλλωστε συνοδεύεται από τη διαρκή φήμη της «Εθνικής Μυκόνου».

Τρεις ολόκληρες δεκαετίες μετά την πρώτη κατάκτηση της ευρωπαϊκής κορυφής και δώδεκα από τον θρίαμβο του Βελιγραδίου, η Εθνική Ανδρών του μπάσκετ καλείται, εδώ στο Ελσίνκι, να αποτινάξει από πάνω της τον φόβο ότι βαδίζει, και αυτή, στο μονοπάτι του ποδοσφαίρου.

Μέχρι τώρα, λέγαμε ότι είναι το πιο εκλεκτό κομμάτι του ελληνικού αθλητισμού, μία ομάδα που υπερβαίνει τα κουσούρια της φυλής και δείχνει στην πράξη ότι υπάρχει και η άλλη Ελλάδα. Αυτή που αντιστέκεται και προοδεύει.

Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η χώρα είναι μία Εθνική μπάσκετ «αντάξια» της μισοπεθαμένης Ελλάδας του 2017.

Το μονοπάτι της επιτυχίας περνάει μέσα από τη συσπείρωση. Για τη συγκεκριμένη ομάδα, με τους έμπειρους παίκτες και το ακόμη ισχνό προπονητικό στίγμα, η σύμπνοια είναι το Α, το Ω και πολλά από τα ενδιάμεσα γράμματα.

Η ικανότητα και η πείρα των 8-9 βασικών, σε συνδυασμό με τα προβλήματα που βασανίζουν τις περισσότερες ομάδες, επαρκούν με το παραπάνω για να δρομολογήσουν διάκριση.

Στα ζόρια ενός κρίσιμου αγώνα, τα «χιλιόμετρα» του Πρίντεζη, Σλούκα, του Καλάθη ή του Μπουρούση θα μετρήσουν περισσότερο από το ταλέντο άπειρων αντιπάλων, ακόμα και αν αυτοί αγωνίζονται στο ΝΒΑ ή στο διαγαλαξιακό πρωτάθλημα του σύμπαντος.

Θα πρέπει, όμως, να παρουσιαστεί η ομάδα ως Ομάδα, με το «Ο» κεφαλαίο. Ειδάλλως δεν θα κερδίσει τον χαμένο χρόνο ούτε θα κρατήσει το μυαλό της ήρεμο και το βλέμμα καθαρό.

Το πρώτο βήμα θα είναι να ξαναβρεί το χαμόγελό της, αυτό που μου φάνηκε να ξεχειλίζει στις προπονήσεις ομάδων όπως η Σλοβενία ή και η Ισλανδία.

Τα τουρνουά, ξέρετε, είναι μυστήρια καροτσάκια. Μία σημαντική νίκη δημιουργεί δυναμική και έπειτα …άντε πιάσ’ την, την ομάδα που αισθάνεται ικανή να νικήσει -ενώ βρίσκεται στα χειρότερά της- μία Γαλλία.

Το δύσκολο, βέβαια είναι η διαχείριση μίας οδυνηρής ήττας. Η νίκη έχει τον τρόπο της να δημιουργεί καλό κλίμα, αλλά ένα στραπάτσο μπορεί να φέρει όλες τις παθογένειες στο προσκήνιο.

Ξεσπαθώνουν, οι ψωροπερήφανοι, ότι επιτυχία είναι μόνο το μετάλλιο. Διότι …Ελλάδα είσαι. Έτσι δεν το λένε; Διαφωνώ κάθετα, οριζόντια, διαγώνια και με όλους τους πιθανούς τρόπους.

Αγωνιστικά, μετά από τους κλυδωνισμούς της προετοιμασίας, επιτυχία θα πρέπει να θεωρηθεί και η απλή συμμετοχή στα προημιτελικά, δηλαδή το πλασάρισμα στις θέσεις 5-8.

Εξωαγωνιστικά, που είναι και το σημαντικότερο, επιτυχία θα είναι να δημιουργήσει η ομάδα ζεστασιά και να επιστρέψει στη βάση της χαμογελαστή και υπερήφανη.

Να θωρακίσει και να τιμήσει την κληρονομιά που τη θέλει «επίσημη αγαπημένη» των Ελλήνων φιλάθλων. Όπως συνήθιζε να λέει ο Παναγιώτης Γιαννάκης, «να γυρίσουμε περισσότερο φίλοι απ’ όσο ήμασταν πριν φύγουμε».

Καλά τα έλεγε, ο «δράκος». Μακάρι να τον είχε στο πλευρό της εδώ η Εθνική, ακόμα και σε ρόλο διαφορετικό από αυτόν του προπονητή.

Με άλλα λόγια, αποτυχία θα είναι να εμφανιστούν οι παίκτες στη Χάρτβαλ Αρένα αδιάφοροι, ατομιστές και φυγόπονοι.

Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, για καλό ή για κακό, το φετινό Eurobasket θα πρέπει να χαραχτεί στο κορμί και στο βιογραφικό τους σαν ανεξίτηλο τατουάζ.

Αυτό που εκπροσωπούν είναι πολύ πιο σημαντικό από ένα τουρνουά 20 ημερών. Επωμίζονται την κληρονομιά του εκλεκτού κυρίου που την επόμενη εβδομάδα θα ενταχθεί στο Hall of Fame.

Aς μη δοθεί δικαίωμα σε οποιονδήποτε να μιλήσει, 30 χρόνια αργότερα, για hall of shame. Στο χέρι τους είναι. Και στο μυαλό τους.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.