Mε τη σύζυγο στην πλάτη

Όσο άκουγα -ξανά και ξανά- ότι στο Ελσίνκι η Εθνική «θα τρέξει», θυμόμουν κάτι που είχα διαβάσει πρόσφατα και χαχάνιζα σαν χαζός. Σύμφωνα με τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας της Φινλανδίας, τα πρόστιμα για υπερβολική ταχύτητα υπολογίζονται με βάση το εισόδημα του παραβάτη!

Έχουν καταγραφεί ακόμα και εκκωφαντικές «καμπάνες» 200.000 ευρώ, σε κακομαθημένα πλουσιόπαιδα με Μαζεράτι.

Εάν ο βιαστικός είχε στο όνομά του ένα συμβόλαιο, ξέρω γω, εκατό εκατομμυρίων δολαρίων, θα πλήρωνε τα μαλλιοκέφαλα τα δικά του, των παιδιών του και των εγγονών του.

Μετά την αποχώρηση του Γιάννη, δεν υπάρχει πια τέτοιος κίνδυνος. Η Εθνική του 2017 είναι τιμία, πλην πτωχή.

Στη χειρότερη περίπτωση, θα κόψουν κλήση στον Θανάση και θα τον βάλουν να την πληρώσει χρυσή με βάση το οικογενειακό εισόδημα…

Εδώ στο Ελσίνκι, στην πόλη όπου δεν νυχτώνει ποτέ το κατακαλόκαιρο, η ελληνική αποστολή συνάντησε τον πιο εκκεντρικό λαό της Ευρώπης. Οι Φινλανδοί δεν είναι σαν τους άλλους.

Που αλλού θα συναντήσετε τουαλέτες αεροδρομίου με ηχογραφημένα κελαηδίσματα πουλιών;

Το συμβατικό τους φαίνεται ενοχλητικό και αταίριαστο. Η γλώσσα τους δεν μοιάζει με καμία άλλη ευρωπαϊκή, εκτός από τα ουγγαρέζικα.

Το χιούμορ τους δεν είναι φωτεινό, αλλά μαύρο όπως οι ταινίες του Καουρισμάκι. Δεν ακούνε «Ντεσπασίτο», αλλά χέβι μέταλ.

Τις διακοπές τους τις περνάνε σε δασικά καταφύγια χωρίς ηλεκτρικό και τρεχούμενο νερό. Η αγαπημένη τους συνήθεια είναι μία παγωμένη βουτιά στη λίμνη μετά από ημίωρη σάουνα.

Η θρησκεία τους δεν είναι το μεταφυσικό, αλλά το ντιζάιν. Είναι πρωταθλητές κόσμου στην κατανάλωση καφέ, αλλά και γάλακτος.

Στις 13 Οκτωβρίου, γιορτάζουν την Ημέρα της Αποτυχίας. Λατρεύουν την κλασσική μουσική, αλλά και το τάνγκο.

Χάρισαν στον ταλαίπωρο πλανήτη το sms, τον βηματοδότη, το εθιστικό παιχνίδι Angry Birds, τα παγοπέδιλα και το κοκτέιλ Μολότοφ.

Tέλος, στο έδαφος της Φινλανδίας διεξάγονται τα δύο φεστιβάλ όπου θέλετε οπωσδήποτε να λάβετε μέρος αλλά διστάζετε να το παραδεχθείτε.

Το ένα είναι η γιορτή της Αόρατης Κιθάρας, όπου διάφοροι καμένοι έρχονται από όλο τον κόσμο για να ποζάρουν και να αυτοσχεδιάσουν επί τρίλεπτο ως νέοι Χέντριξ ή Μπλάκμορ, κρατώντας στα χέρια αέρα κοπανιστό.

Το δεύτερο, είναι το Τρίαθλο του Κουβαλήματος της Συζύγου, με συμμετοχή χιλιάδων ζευγαριών από τις τέσσερις γωνιές της οικουμένης. Με τα οικογενειακά βάρη στους ώμους.

Και, ναι, κάπου ανάμεσα στο Σαφάρι του Κουνουπιού και στο Πρωτάθλημα Ρίψης Κινητού Τηλεφώνου τα τελευταία χρόνια οι Φινλανδοί ανακάλυψαν ότι είναι καλοί και στο μπάσκετ.

Δεν είναι δα λιγότερο εξωτικό. Τι να εκτοξεύεις μία λαστιχένια μπότα με στόχο την απέναντι όχθη μίας από τις 187.888 λίμνες της χώρας, τι να σημαδεύεις με μια μπάλα έναν κατά τι μεγαλύτερο, σιδερένιο κύλινδρο…

Την «επίσημη αγαπημένη» ποιος θα τη σηκώσει στους ώμους του για να την μεταφέρει στεγνή μέσα από βάλτους, χειμάρρους και άλλες πλημμύρες; Τη Λόλα απ’ τη φωτιά ποιος θα τη βγάλει;

Την Εθνική στον Βόσπορο ποιος θα την πάει; Τι λέτε κι εσείς, κύριε Πρίντεζη, κύριε Καλάθη, κύριε Μπουρούση;

Δεν διάλεξα τυχαία να αναφέρω αυτούς τους τρεις. Εάν δεν μου διέφυγε κάποιος, είναι οι μοναδικοί παίκτες της Εθνικής που έχουν οικογενειακά βάρη.

Ο πρώτος, μάλιστα, τα απέκτησε πολύ πρόσφατα. Εάν το Ευρωμπάσκετ γινόταν τον Ιούνιο, όπως τον παλαιό, καλό καιρό, θα τον έβρισκε και αυτόν άτεκνο.

Άλλος στη θέση του Πρίντεζη θα άφηνε τα πουρνάρια και θα πήγαινε, όχι για γάμο, αλλά για …θηλασμό. Ένα νεογνό παιδί έχει προτεραιότητα έναντι οποιουδήποτε καθήκοντος.

Αλλά ο Γιώργος ήθελε να πάει για προπόνηση, αυγουστιάτικα, λίγες ώρες μετά τα γεννητούρια. Μακάρι να ήταν όλοι σαν αυτόν.

Στο προηγούμενο Ευρωμπάσκετ, το όχι και τόσο μακρινό δα 2015, τα παιδιά των κ.κ. Σπανούλη, Ζήση, Μπουρούση, Περπέρογλου και Καλάθη συμπλήρωναν -αν δεν έχω χάσει το μέτρημα- ολόκληρη δωδεκάδα.

Ναι, δωδεκάδα! Και πού να ήταν στην ομάδα και ο Φώτσης ή ο Διαμαντίδης!

Το τσάρτερ που μετέφερε την ομάδα από το Ζάγκρεμπ στη Λιλ θύμιζε παιδικό σταθμό, αφού εκτός από τις συζύγους και τα πιτσιρίκια ακολουθούσαν την αποστολή και οι απαραίτητες γκουβερνάντες.

Χώρια η πολυμελής φαμίλια Αντετοκούνμπο με τους γονείς και τα αδέλφια, χώρια οι οικογένειες των προπονητών και των άλλων μελών.

Κατά την ταπεινή γνώμη μου, αυτή η απίθανη εικόνα, η κερκίδα με τα αγαπημένα πρόσωπα των παικτών που πάσχιζαν αφιλοκερδώς για το εθνόσημο περίκλειε μέσα σε ένα πολύχρωμο και πλημμυρισμένο από παιδικές φωνούλες ενσταντανέ όλα όσα μας έκαναν να αγαπήσουμε την Εθνική, όσοι την ακολουθούμε τριάντα χρόνια.

Η Εθνική ομάδα είναι η ίδια η ζωή και η ανάσα και το ζωντανό κύτταρο του ελληνικού μπάσκετ.

Με τις χαρές της, με τις απογοητεύσεις της, με την αισιοδοξία της, με τη γκρίνια της, με τα υπερμεγέθη «εγώ», με το υπερβατικό «εμείς», με τη διαρκή ανανέωση του dna, με την αταλάντευτη αφοσίωση.

Σχεδόν αθέατος σε κάποια γωνία, από ρόλο θεατή πλέον, παρατηρούσε το θέαμα με κρυφή υπερηφάνεια ο άνθρωπος που συνέδεε το προχθές, το χθες και το αέναο σήμερα: ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Η φετινή ομάδα δεν έφερε μαζί της τροφούς και βρεφικό γάλα. Οι περισσότεροι από τους μπαμπάδες του 2015 δεν μένουν πια εδώ.

Η σκυτάλη πέρασε πλέον στους 27άρηδες, στους 24άρηδες και στους 20άρηδες, στις επόμενες γενιές του ελληνικού μπάσκετ: Παπανικολάου, Παππά, Μάντζαρη, Σλούκα, Μπόγρη, Παπαπέτρου, Αγραβάνη, Παπαγιάννη.

Το πιθανότερο είναι να μη ξαναδούμε στο μέλλον την Εθνική όπως την ξέραμε. Η «επίσημη αγαπημένη» είναι, δυστυχώς, στα τελευταία της.

Έτσι όπως τα κατάφεραν οι ένθεν κακείθεν εγκέφαλοι του ευρωπαϊκού μπάσκετ, το φετινό τουρνουά θα είναι το τελευταίο σχεδόν όλων των παικτών που απαρτίζουν την Ανδρών του 2015.

Έχουν, λοιπόν, μία ύστατη ευκαιρία για να διεκδικήσουν κάτι σπουδαίο και να αφήσουν τη σφραγίδα τους παρακαταθήκη στους επόμενους, όποιοι, όποτε και αν είναι αυτοί.

Και να έχουν μια γλυκιά ιστορία για να διηγούνται στα δικά τους παιδιά. «Γιε μου, αν είχες γεννηθεί τρία χρόνια νωρίτερα θα με είχες δει να κερδίζω ευρωπαϊκό μετάλλιο μέσα στην Κωνσταντινούπολη».

Υπό τους ήχους τούρκικου χέβι μέταλ και με αόρατη κιθάρα να σολάρει στα χέρια.