Πέτρινα χέρια, κομμένη ανάσα

Τo τουρνουά «Ακρόπολις» ήταν για την Εθνική χρησιμότερο από κάθε προηγούμενη χρονιά. Τη βοήθησε να μετρήσει τις δυνάμεις της απέναντι σε δύο ομάδες από το μεσαίο ράφι και μία από το ανώτερο, ώστε να εμφανιστεί στο Ευρωμπάσκετ προσγειωμένη και ταυτόχρονα αισιόδοξη.

Της επέτρεψε να μορφοποιήσει το rotation που θα χρησιμοποιηθεί στους επίσημους αγώνες και να μοιράσει ρόλους. Έδιωξε τα περισσότερα από τα σύννεφα που είχαν μαζευτεί και στοίχισε τους παίκτες στην τελική ευθεία.

Και, ταυτόχρονα, υπενθύμισε μία λεπτομέρεια που κοντεύαμε να ξεχάσουμε: ο κόσμος εξακολουθεί να στηρίζει την ομάδα. Όχι τον Βασιλακόπουλο ή τον Αντετοκούνμπο ή τον Παππά, αλλά την Εθνική Ελλάδας.

Η αθρόα προσέλευση και το κύμα θετικής ενέργειας, ιδίως στο τελευταία ματς (Παρασκευή βράδυ με Σερβία) ήταν μία ευχάριστη έκπληξη, απάντηση σε όσους μιλούσαν για «ξενέρωμα» και κουνούσαν το δάχτυλο προς πάσα κατεύθυνση.

Το κοινό της Εθνικής δεν αποτελείται από τους κοκκινοπράσινους φανατικούς που παρακολουθούν την πορεία της για να βγάλουν τα οπαδικά απωθημένα τους, ούτε από τους φαιοχίτωνες που δεν γουστάρουν μαύρα κορμιά μέσα σε γαλανόλευκα ρούχα.

Με άλλα λόγια, το κοινό της Εθνικής δεν είναι οι δήθεν «αγανακτισμένοι πολίτες» του Facebook και του Twitter. Aυτοί παρακολούνται να φορέσουν φίμωτρο τις επόμενες τρεις εβδομάδες. Ταιριάζει ωραία και με τις παρωπίδες.

Με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματά της, με τις κραυγαλέες απουσίες της, η Εθνική του 2017 είναι αυτή που είναι.

Δεν πρόκειται να κατακτήσει τον πλανήτη. Ούτε όμως θα αποτελέσει εύκολο θύμα για τους αντιπάλους της.

Όσο περισσότερο υποτιμηθεί, τόσο πιο επικίνδυνη θα γίνει. Όσο περισσότερο πεισμώσει, τόσο θα πολλαπλασιάσει τις πιθανότητές της.

Στο Ελσίνκι και στην Κωνσταντινούπολη θα παραταχθεί μία ομάδα με αξιόλογο υλικό και με φλόγα, στο κυνήγι μίας διάκρισης που θα δικαιώσει τον ιδρώτα όσων απαρνήθηκαν τη Μύκονο.

Ο χρόνος θα είναι στο εξής πολύτιμος σύμμαχός της. Δεν θα είναι ίδια, η Εθνική που θα αντιμετωπίσει την Ισλανδία την Πέμπτη 31 Αυγούστου με την Εθνική θα αγωνιστεί στο πρώτο νοκ-άουτ, στις 9 Σεπτεμβρίου.

Ακόμα και το πρόγραμμα του Ομίλου προσφέρει μία χρήσιμη χείρα βοηθείας, αφού δίνει ένα «μπόνους» διήμερο προετοιμασίας στο ξεκίνημα, με «προπονητικό» ματσάκι στην πρεμιέρα με τους Ισλανδούς (εάν πάνε όλα καλά και δεν έχουμε φριχτό απρόοπτο) και ένα ξεκούδουνο ρεπό αμέσως μετά.

Ουσιαστικά, το Ευρωμπάσκετ αρχίζει για την ελληνική ομάδα το ερχόμενο Σαββατοκύριακο, με τα απανωτά ντέρμπι απέναντι σε Γαλλία και Σλοβενία. Η Εθνική θα αναζητήσει μία νίκη σε αυτά τα δύο παιχνίδια για να οπλιστεί με αισιοδοξία.

Οι «μπλε» με τις ηχηρές απουσίες (Πάρκερ, Μπατούμ, Γκομπέρ κ.α.) και οι Σλοβένοι με τις ηχηρές παρουσίες (Ντράγκιτς, Ράντολφ, Ντόντσιτς) θα πρέπει να θεωρηθούν διεκδικητές του χάλκινου, τουλάχιστον, μεταλλίου.

Ακολουθεί στην ελληνική ατζέντα ένα δεύτερο ρεπό, για ανασυγκρότηση πριν το ραντεβού με την οικοδέσποινα Φινλανδία και τους 8.000 φωνακλάδες φιλάθλους της.

Στο φινάλε του Ομίλου, η Εθνική μας θα συναντήσει τη βαρυπενθούσα λόγω Βόιτσικ Πολωνία, η οποία δεν γεμίζει το μάτι αλλά μπορεί να παίζει το τελευταίο χαρτί της για την πρόκριση.

Οι 2 νίκες είναι το απόλυτο μίνιμουμ για συμμετοχή στην επόμενη φάση και ο,τιδήποτε παραπάνω θα βοηθήσει για μία καλύτερη διασταύρωση στο πρώτο νοκ-άουτ.

Όπως βλέπετε, η Βαλτική είναι σπαρμένη με υφάλους και το ταξίδι δεν σηκώνει χαλάρωση. Εάν ο απολογισμός του πρώτου γύρου είναι πιο κοντά στο 5-0 από ό,τι στο 2-3, η ομάδα θα πάει στην Πόλη αισιόδοξη και στην κορφή κανέλλα.

Ακόμα και για το θεωρητικά εύκολο ματς της πρεμιέρας, πάντως, χρήσιμο είναι να θυμόμαστε το Κατάρ…

Ο Κώστας Μίσσας ξέρει ότι δεν έχει ούτε μισή μέρα για χάσιμο. Προτίμησε -σωστά κατά τη γνώμη μου- να αφιερώσει τα τρία μίνι-ντέρμπι του «Ακρόπολις» για εντατικό μοντάρισμα, παρά να μοιράσει με το ζύγι τον χρόνο συμμετοχής στους 11-12 διαθέσιμους.

Η Εθνική χρειάζεται χημεία και αυτοματισμούς, ώστε να βγάλει στο παρκέ όσο γίνεται μεγαλύτερο μέρος του ατομικού ταλέντου των βασικών της.

Όχι ανάσες. Μετά την αποχώρηση του Γιάννη, η προετοιμασία γίνεται χωρίς ανάσα.

Οι 25άρες, οι 30άρες και οι 35άρες παικτών όπως ο Πρίντεζης, ο Παπανικολάου, ο Μπουρούσης, ο Σλούκας και ο Καλάθης απέναντι σε Σέρβους και Ιταλούς ήταν ένα υπολογισμένο ρίσκο στο όνομα της συνοχής.

Ο αινιγματικός Παππάς είναι ο μοναδικός παίκτης με ντε φάκτο αξιώσεις αυξημένης συμμετοχής δίπλα στους πέντε αναντικατάστατους που κάνουν τη μηχανή να λειτουργεί.

Ο Μάντζαρης, ο Παπαγιάννης και ιδίως ο Παπαπέτρου έχουν εγγυημένα λεπτά συμμετοχής από τον πάγκο και μία σπουδαία ευκαιρία, για να δικαιώσουν την παρουσία τους.

Ο Αγραβάνης και ο Θανάσης Αντετοκούνμπο μπορούν να εξελιχθούν σε κλειδιά με τον δικό τους τρόπο, εφ’ όσον δώσουν λύσεις στο πρόβλημα της άμυνας και των ριμπάουντ. Παρόμοια σκέψη έβαλε και τον Μπόγρη στο αεροπλάνο.

Ο Μίσσας φαίνεται ότι «μεγαλώνει» μαζί με την ομάδα. Οι αγώνες του «Ακρόπολις», ειδικά οι δύο τελευταίοι, έδειξαν ένα πιο ξεκάθαρο πλάνο, ένα σαφέστερο προπονητικό στίγμα.

Η βελτίωση στους ευαίσθητους τομείς ήταν οφθαλμοφανής (αν και όχι αρκετή), με εξαίρεση το σουτ, το οποίο δεν είναι φυσικά θέμα προπονητή.

Θέλω να πιστεύω ότι το ποσοστό στο τρίποντο θα εξωραϊστεί με το πέρασμα των ημερών, όταν πάψουν οι παίκτες να νιώθουν τα χέρια τους πέτρινα.

Η Εθνική με τη συγκεκριμένη στελέχωση δεν θα ξεπεράσει το 40% ούτε όμως θα μείνει στο 25% των επτά τελευταίων φιλικών.

Η κυκλοφορία της μπάλας με άξονα τον εξαιρετικό Κώστα Σλούκα είναι αρκετά καλή και φέρνει ολοένα περισσότερα ελεύθερα τρίποντα, σε παίκτες που πολλές φορές θα τα βάλουν.

Σπανίως είναι «λεφτά στην τράπεζα» το σουτ από τα 6μ75. Η Εθνική οφείλει να προσηλωθεί αδιαπραγμάτευτα στην άμυνα και στο ριμπάουντ.

Είτε με 10/23 τρίποντα είτε με 5/23, δεν πρόκειται να χάσει πολλούς αγώνες στους οποίους θα κρατήσει τον αντίπαλο κάτω από τους 70 πόντους και τον εαυτό της κάτω από τα 10-12 λάθη.

Εάν πάλι βγάλει το 40λεπτο με ξεΐδρωτη φανέλα και με κατεβασμένα βλέμματα, δεν θα νικήσει κανέναν, όσο και αν βομβαρδίσει από την περιφέρεια.

Οι Έλληνες παίκτες είναι αξιόλογοι, αλλά ελάχιστοι από αυτούς γαλουχήθηκαν με νοοτροπία πρωταγωνιστή.

Ακόμα και στη χρυσή εποχή, διακρίνονταν μέσα από το ομαδικό παιχνίδι. Η ομάδα τους έκανε να δείχνουν καλύτεροι από ό,τι ήταν στην πραγματικότητα.

Δεν μένει, παρά να ευχηθώ στην ομάδα καλό ταξίδι και καλή δύναμη. Με όλες τις παθογένειες και τα προβλήματά της, η Εθνική δεν παύει να είναι η ομάδα όλων των Ελλήνων.

Αξίζει τη στήριξη και τις καλές προθέσεις, δίχως άναρθρες κραυγές, δίχως τυφλή κριτική και ικριώματα.

Μετά την τελευταία μπασκετοκουβέντα, θα τα ξαναπούμε την Τρίτη, από τη χώρα με τις χίλιες λίμνες.