Του άντρα του πολλά βαρύ...

'Ακουσα για τον καυγά στο ξενοδοχείο της Εθνικής και πριν μάθω τα ονόματα των “πυγμάχων” οι Μπουρούσης και Παππάς ήταν μέσα στο Top 3 μου. Τον τρίτο δεν τον αναφέρω, για να μην τον αδικήσω και για να τον έχω κάβα για μελλοντική σύρραξη. Ο Γιάννης και ο Νίκος πάντως είναι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος κι ας φαίνονται τόσο διαφορετικά παιδιά. Τον Νίκο Παππά δεν τον ξέρω καθόλου προσωπικά, μόνο τον παρακολουθώ πολλά χρόνια κι έχω αντιληφθεί πέραν του μεγάλου μπασκετικού του ταλέντου και την ιδιομορφία, για να μην πω ιδιοτροπία του ατόμου. Κάθε του συνέντευξη είναι διαφορετική από όλων των άλλων, είναι ειλικρινής και ευθύς σε σημείο να συγχέει λίγο την ευθύτητα με την αγένεια, έχει λίγο κι αυτό το ύφος το “μη μου μιλάτε εμένα, μην τα ... συνουσιάσω όλα”. Στο video βέβαια που συνόδευσε το άσμα των Active Member, παρατήρησα, ότι η γλώσσα του πήγαινε ροδάνι με ένα επίσης δύσκολο παιδί, όπως ο Μιχάλης ο Μητακίδης. Ο Παππάς νομίζω έχει το “κακό” το ύφος, παιδιού που γεννήθηκε στο Μπρονξ κι άμα λάχει, έχει πέσει πάνω και σε συμπλοκή συμμοριών με πυροβολισμούς. Σαν μαύρος που μεγάλωσε σε έναν κόσμο αδικίας, κατατρεγμού, κακόφημου νεοϋορκέζικου σχολείου, επιθετικής hip hop και βίας. Νομίζω του ταιριάζει απόλυτα η αριστουργηματική ατάκα που ειπώθηκε στον αστυνομικό – πρωταγωνιστή της σειράς “Killing”. “Ρε φίλε σου 'χει πει κανείς, ότι είσαι λευκός ;” Sorry Νίκο για το αυθαίρετο εξ αποστάσεως ψυχογράφημα, είπα να το ελαφρύνω λίγο το κλίμα.

Οι μεγαλύτεροι αγώνες στην Sportingbet. Παίξε νόμιμα με πριμ 5%* στο Κολωνία – Αμβούργο. *Ισχύουν Οροι και Προϋποθέσεις (21+).

Τον Γιάννη από την άλλη μεριά τον ξέρω λίγο. Περισσότερο ξέρω τα αδέρφια του, τους γονείς του, τα ξαδέρφια του, τους θείους του και τη λοιπή φαμίλια από τις κοινές διακοπές μας στον Αγιόκαμπο. Η επαφή με τον ίδιο, μου έδειξε ένα μεγάλο παιδί κι έναν άντρα παλαιάς κοπής, που δε μασάει πολλά πολλά, άμα δει φασαρία “θα μπει” κι αυτό το στυλάκι “μη με πρήζεις αδερφέ, ακόμα καφέ δεν ήπια”. Αρχηγός στα πρότυπα του Θοδωρή του Ζαγοράκη ένα πράμα, χωρίς την Ευρωβουλή ελπίζω. Σε αντίθεση με τον Eminem-Νίκο Παππά, αυτός είναι του λαϊκού ρεπερτορίου, βαρύ λαϊκό θα έλεγα κι άμα τον έπαιρνε, θα τίναζε και κάνα μπεγλέρι ευρισκόμενος στον πάγκο. “Ασυμφωνία χαρακτήρων” θα αποφαινόταν άνετα το δικαστήριο, αλλά δεν είμαι τόσο σίγουρος ότι δε φτιάχτηκαν ο ένας για τον άλλον με μόνο θύμα το παιδί τους, τον Γιαννούλη Λαρεντζάκη.

Στις ομάδες συμβαίνουν αυτά. Πολλά μεγάλα παιδιά, πολλοί διαφορετικοί χαρακτήρες, πολύ μεγάλα “εγώ” και “θέλω”, δε θέλει πολλά να πεταχτεί μια σπίθα προς τους εύφλεκτους. Τώρα πρέπει σαν άντρες που είναι κι αφού “περπατάνε και τα σέρνουν”, όπως έλεγε παλιά ο Χάρυ Κλυν, να βρουν οι ίδιοι την άκρη, για να μην κάνουν μπορ-ντε-λό την Επίσημη Αγαπημένη, που πάει με τον αυτόματο. Το ότι παέι με τον αυτόματο, δεν φάνηκε μόνο στο παρκέ του “Ακρόπολις” και δυστυχώς φοβάμαι πολύ, ότι στο Ελσίνκι θα έχει κακό καιρό και θα χρειαστούμε και ικανό κυβερνήτη, που δεν έχουμε. Είτε μέσα στο παρκέ, είτε στην τραπεζαρία του ξενοδοχείου, ο κυβερνήτης, ο συγκυβερνήτης και το πλήρωμα εγγυώνται την ασφαλή πτήση και στην περίπτωσή μας πάμε ντουγρού για αναταράξεις.

Έχω γράψει και στο παρελθόν, ότι τα παπαδοπαίδια δύσκολα κάνουν πρωταθλητισμό και στο κάτω κάτω αν ήταν να μαζεύονται μόνο καλά παιδιά στις Εθνικές Ομάδες, τότε οι Σέρβοι και παλιότερα οι Γιουγκοσλάβοι θα ήταν μόνιμα υποστελεχωμένοι. Όταν τα “κωλόπαιδα” αγαπιούνται μεταξύ τους και παίζουν για τον κοινό στόχο, γίνονται θαύματα. Προσωπικά μου ταιριάζουν περισσότερο χαρακτήρες, όπως ο Γιώργος ο Πρίντεζης ή ο πάντα γελαστός Θανάσης Αντετοκούμπο, αλλά τους χρειαζόμαστε και τους “σκληρούς του Μαϊάμι”.

Βλέποντας την Εθνική κόντρα στην Ιταλία, πέραν της θλίψης μου για τη διαφορά στους επικεφαλής των δύο πάγκων και της χαράς μου που ο Ολυμπιακός δεν κράτησε τον Χάκετ, θυμήθηκα την κουβέντα με τον “σοφό” Νίκο Ζήση ένα βράδυ του καλοκαιριού στο “Sinatra”. “Οπωσδήποτε ο Αγραβάνης στη 12άδα. Αλλαγές σε όλα τα μαρκαρίσματα, καλό σουτ, γρήγορα πόδια, ύψος, φοβερό εργαλείο για την Εθνική.” Α ρε “σοφέ”, πως θα θέλαμε την ηρεμία σου και τη σοβαρότητά σου μέσα στο παρκέ, στα τάιμ άουτ, στην τραπεζαρία αυτής της ομάδας. Α ρε Νίκο Ζήση...