Ένας είναι ο… πόνος!

Μοναδικές Στοιχηματικές Αποδόσεις, Άμεσες Αναλήψεις & Καλύτερη Εξυπηρέτηση (21+)!

Πριν από καμιά δεκαριά χρόνια, τότε που ο Πίνι Γκέρσον βρισκόταν στον πάγκο του Ολυμπιακού και ο οποίος παρεμπιπτόντως κάποια στιγμή είχε φτάσει πολύ κοντά να αναλάβει τον Παναθηναϊκό, σε ένα ταξίδι στην Ιταλία, είχε δώσει ένα από τα καθιερωμένα σόου του μπροστά στους συνεργάτες του.

Στο αεροδρόμιο, είχε αγοράσει μια ιταλική εφημερίδα και τους της έδινε να ψάξουν, στις μπασκετικές σελίδες, τα θέματα του ρεπορτάζ. Αφού ο ένας άρχισε να κοιτάει τον άλλον και όλοι μαζί την εφημερίδα, που πέρασε από όλα τα χέρια, μπήκε στο θέμα: «Για ποιες ομάδες διαβάσατε;» ρώτησε ρητορικά. Και απάντησε μόνος του: «Μα γι αυτές που παίζουν στην Ευρωλίγκα. Είδατε κανένα άλλο ρεπορτάζ, εκτός από καμιά «βούλα» ( που προφανώς αφορούσε μια αλλαγή ξένου σε ένα μικρότερο κλαμπ); Ξέρετε πότε θα αναφερθεί εδώ εκτενέστερα σε μια άλλη ομάδα που παίζει σε οποιοδήποτε πρωτάθλημα άλλης χώρας; Αν γίνει κάποια μεγάλη έκπληξη». Προφανώς εννοούσε κάτι αντίστοιχο από αυτό που συνέβη φέτος. Δηλαδή που στην Ισπανία η Βαλένθια άρπαξε τον τίτλο από την Ρεάλ Μ., την Μπαρτσελόνα ή άντε και την Μπασκόνια, που η Χάποελ Ιερουσαλήμ επέκτεινε την αποτυχία της Μακάμπι και στο εσωτερικό του Ισραήλ, που η Βενέτσια στην Ιταλία ολοκλήρωσε το ναυάγιο της Αρμάνι. Συνεχίζοντας θα μπορούσαμε να προσθέσουμε ότι ντόρος θα γινόταν αν στην Ελλάδα, πχ το Ρέθυμνο ανέβει στην κορυφή και όχι ο Παναθηναϊκός ή ο Ολυμπιακός, που η Χίμκι, η Ούνιξ, ή η Λοκομοτίβ σπάσουν την μονοκρατορία της ΤΣΣΚΑ στην VTB League και πάει λέγοντας.

Αν το καλοσκεφτούμε, αυτή τη μέρα που ο νταμπλούχος Παναθηναϊκός ξεκινάει τη προετοιμασία του για την νέα σεζόν, οι οπαδοί του τον αποκαλούν με καμάρι «Εξάστερο» για τους 6 τίτλους πρωταθλητή Ευρώπης που έχει κατακτήσει και όχι «τριαναπεντάστερο» από τα ελληνικά πρωταθλήματα που μετράει. Οι αφοί Αγγελόπουλοι χαρακτήριζαν τον Ολυμπιακό πιο επιτυχημένη ομάδα της Ευρώπης τα τελευταία 8 χρόνια μετρώντας τις δύο ευρωπαϊκές κούπες του 2012 και του 2013, τη συμμετοχή σε τρεις τελικούς (2010, 2015,2017) και την μια επιπλέον παρουσία σε ένα final4 (2009). Το έχουμε ξανασυζητήσει πολλάκις: ειδικά όπως είναι η κατάσταση , ειδικά στην Ελλάδα το μέτρο ισχύος μιας ομάδας είναι η Εuroleague και όχι οι εσωτερικοί τίτλοι οι οποίοι κρίνονται τον Μάϊο, τότε που εκ των προτέρων έχουν κλείσει ραντεβού οι δυο «αιώνιοι» και όποιος είναι στην καλύτερη κατάσταση ή πιο τυχερός (πάλι καλά που τα τελευταία χρόνια δεν αποτελεί καθοριστικό παράγοντα πια το πλεονέκτημα έδρας και υπάρχει και λίγο σασπένς), το σηκώνει.

Υπό αυτή την έννοια λοιπόν, ο μεγάλος στόχος του Παναθηναϊκού και φέτος, δεν είναι τόσο το να ξαναπάρει το πρωτάθλημα, ή το κύπελλο Ελλάδας ή και τα δυο μαζί. Είναι, τουλάχιστον να επιστρέψει σε ένα final4 που έχει να εμφανιστεί από το 2012. Δεν το λέω εγώ. Διαβάσατε τις δηλώσεις των νέων και των παλιών παικτών με τελευταία εκείνη του Κρις Σινγκλετον, ο οποίος ήταν το πρόσωπο του καλοκαιριού; Για πρόκριση στο fianl4 μίλησαν πρωτίστως. Αυτό είναι το απωθημένο. Με βάση την (μη) εκπλήρωσή του απολύθηκαν όλοι οι προπονητές επί Δημήτρη Γιαννακόπουλου. Ακόμη και ο Πασκουάλ, που είχε ένα μεγάλο άλλοθι, βίωσε την ταπεινωτική τιμωρία επιστροφής από την Πόλη με το πούλμαν.

Άρα λοιπόν οι επικεφαλίδες μπορούν να μπουν σε αυτή τη σεζόν που ξεκινάει με την προετοιμασία είναι δυο που μπορούν να συμπυκνωθούν σε μία: Θα καταφέρει άραγε ο Τσάβι Πασκουάλ να καταφέρει ότι δεν κατάφεραν οι , μετά τον Ομπράντοβιτς, προκάτοχοί του, φέτος που έχει την αποκλειστική ευθύνη για τις επιλογές και τον καταρτισμό του ρόστερ και όχι το περσινό άλλοθι ότι η ομάδα δεν ήταν δική του; Ευτυχώς ή δυστυχώς τόσο κυνικά είναι τα πράγματα σε αυτό το υψηλό επίπεδο του επαγγελματικού αθλητισμού. Πρώτα κοιτάς το αποτέλεσμα και μετά, αν έχεις λίγο μυαλό στο κεφάλι σου και προσπαθήσεις να είσαι δίκαιος, μπαίνεις στην διαδικασία να εξηγήσεις το απαραίτητο «πως;» και «γιατί;» πέτυχες ή απέτυχες στον στόχο σου. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι παίζουν και οι άλλοι. Άλλωστε όπως λένε: στόχος χωρίς πλάνο, είναι απλώς ευχή.

Κάτω από αυτό το πρίσμα και επειδή ακόμη είναι νωρίς να πούμε περισσότερα, αφού μπροστά μας έχουμε Eurobasket και κάθε ομάδα που έχει διεθνείς (όπως και ο Παναθηναϊκός) δεν μπορεί να νιώθει άνετα μέχρι να γυρίσουν (βλέπε Γιουλ), μπορούμε να βάλουμε απλά δυο τρία πράγματα στο τραπέζι.

* Ο Πασκουάλ έδειξε χαρακτήρα στον τρόπο που διαχειρίστηκε τις μεταγραφές και κινήθηκε. Από την αναγκαία απόφαση δανεισμού του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου (είχαμε συμφωνήσει ότι ήταν προτεραιότητα), μέχρι την επιλογή των παικτών. Αυτοί που έμειναν και αποκτήθηκαν υπολογίστηκαν χωρίς συναισθηματισμούς, αλλά με μια προπονητική λογική. Από το «αντίο» στο Φώτση» , μέχρι την επιλογή Ντενμον.

* Για να μην κρυβόμαστε πίσω από τα δάχτυλό μας οι φετινές κινήσεις ήταν λιγότερο φαντασμαγορικές από τις περσινές. Μένει να αποδειχθούν εξίσου ουσιαστικές. Πέρυσι αποκτήθηκαν : ο καλύτερος σέντερ της προπέρσινης σεζόν, αφού ήταν και μέλος της καλύτερης πεντάδας της κανονικής περιόδου στην Euroleague, Γιάννης Μπουρούσης, ο πυραυλοκίνητος και ραγδαία εξελισσόμενος γκαρντ της Μπασκόνι Μάικ Τζέιμς, η αποκάλυψη της προπέρσινης Λοκομοτίβ Κουμπάν , Κρις Σίνγκλετον, ο πρωταθλητής Ευρώπης (2015) και Ισπανίας με την Ρεάλ Μ. Κέι Σι Ρίβερς και στην πορεία προστέθηκε ο πιο έμπειρος και φημισμένος προπονητής που κυκλοφορούσε εκείνη τη στιγμή στην αγορά, ο Τσάβι Πασκουάλ.

* Από την άλλη, οι κινήσεις που έγιναν φέτος υπαγορεύτηκαν και από κάποιες άλλες αναγκαιότητες : ο Μπουρούσης μόνος του θέλησε να φύγει για να πάει στην Κίνα. Ο Μάικ Τζέιμς βρήκε τον τρόπο να κάνει το όνειρό του πραγματικότητα και να υπογράψει στο ΝΒΑ. Από την άλλη όμως εκείνοι που αποκτήθηκαν είχαν μια πιο ορθολογική μπασκετική λογική που αποτυπώνει το πνεύμα του προπονητή. Η προσθήκη του Λεκαβίτσιους ήταν η βασικότερη από αυτές γιατί κάλυψε ένα μεγάλο κενό που όλοι έβλεπαν ότι υπήρχε στην κάλυψη του Καλάθη από έναν κανονικό πλει μέικερ. Από τους ξένους, εκτός από τον Σίνγκλετον, έμειναν ο Γκιστ, ο Γκαμπριελ και ο Ρίβερς, προστέθηκε ο Ντένμον για να πάρει την θέση του Γκάμπριελ με την λογική του «τι μπορεί να κάνει καλύτερα σε σχέση με τον Φελντέιν;» και όχι ως όνομα και ως έβδομος προστέθηκε ο Ματ Λοτζέσκι , ο οποίος είναι ταυτόχρονα κι ένα στοίχημα που δεν αφορά όμως την ποιότητά του αλλά την υγεία του. Παράλληλα ενισχύθηκε το ελληνικό στοιχείο που γέμισε το ρόστερ, αυξάνοντας το βάθος: Βουγιούκας αντί Μπουρούση, Θανάσης Αντεντοκούνμπο, Ογκαστ , Μήτογλου για να μην υπενθυμίσουμε ότι ο Παππάς, όπως εμφανίζεται στην Εθνική ως τώρα και θα ξεκινήσει φέτος , δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τον περσινό, μετά την διαδικασία που μεσολάβησε.

Καταλήγοντας, πέρα από το βάρος της ευθύνης που περνάει πλέον εξ’ολοκλήρου στις πλάτες του προπονητή, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι ο φετινός Παναθηναϊκός, ουσιαστικά θα περιμένει την ίδια μεγάλη βοήθεια από τα κλασσικά του «όπλα» (Καλάθης, Παππάς, Ρίβερς, Σίνγκλετον), θα έχει αγωνία ποιος Γκιστ θα εμφανιστεί, ειδικά μετά τον περσινό σοβαρό τραυματισμό του, αλλά σίγουρα θα έχει μεγαλύτερο βάθος και πληρέστερη καθοδήγηση από τον «άσο». Τώρα αν με ρωτάτε, πιστεύω ότι το κενό του Τζέιμς (με τα συν και τα πλην που είχε το στυλ και ο χαρακτήρας του) δεν καλύπτεται τόσο εύκολα και ίσως από τον τρόπο που θα αναπληρωθεί θα κριθούν πολλά για το πώς θα πάνε τα πράγματα. Τα υπόλοιπα θα τα δούμε στη πράξη.