Αν συνηθίσεις τη σιωπή...

Συνάντησα κάποτε τυχαία τον Μιχάλη Μυτακίδη έξω από τα δικαστήρια της Ευελπίδων, όπου εγώ είχα πάει μάρτυρας σε μία δίκη του συγχωρεμένου Συρίγου για δημοσίευμα περί ντόπινγκ, ενώ εκείνος για κάτι σχετικό με τη σύζυγό του, αν θυμάμαι καλά.

Συμπτωματικά, ο δικηγόρος του ήταν αδελφικός μου φίλος. Κέρδισε ο Μιχάλης, κέρδισε και ο Φίλιππος.

O κατά κόσμον Mυτακίδης είναι βέβαια ο B.D. Foxmoor, ο ακρογωνιαίος λίθος των Active Member, τους οποίους συνέβη να ακούσω –ανυποψίαστος- για πρώτη φορά μέσα στο λιοπύρι του Ιουνίου, στις 6 το απόγευμα, στη Φρεαττύδα, σε εκείνο το Rockwave όπου έπαιξαν (το ίδιο βράδυ) οι Portishead και οι Spiritualized.

Δεν είχα ιδέα περί Αctive Member και χρειάστηκα αρκετή ώρα μέχρι να μαζέψω το σαγόνι μου από την άμμο.

Τη μεθεπόμενη κιόλας ημέρα, με τις μουσικές των νεαρών Pulp να κουδουνίζουν στα αυτιά μου, πήγα στο Village του Αμαρουσίου και αγόρασα τους «Μύθους του Βάλτου».

Μέχρι και σήμερα, τους θεωρώ ακρογωνιαίο λίθο της ελληνικής δισκογραφίας, όπως και όλους όσοι ακολούθησαν. Εάν ακούτε Αργυρό, δεν χρειάζεται να συνεχίσετε την ανάγνωση.

Ο Foxmoor μπορεί να φέρνει μαζί του αντιρρήσεις και αντιπάθειες, διότι, ξέρω-γώ, «έχει τσακωθεί με όλους» και «είναι άφιλος» και «δεν βοήθησε ποτέ κανέναν» και δεν συμμαζεύεται, αλλά δεν παύει να είναι εθνικός θησαυρός.

Η καίρια δηκτικότητα με την οποία ανεμίζουν οι Active Member (και οι συν αυτοίς) το αντιφασιστικό λάβαρο από το ταραγμένο Πέραμα πονάει όσο ένα καρφί στο μάτι. Ή και περισσότερα.

Μέσα στα δεκάδες εκκωφαντικά με το νόημά τους στιχάκια που μου σφηνώθηκαν στο μυαλό εκείνο το ζεστό απόγευμα του 1998 στη Φρεαττύδα ήταν και ένα μπασκετικό, από του «Αιώνα το φευγιό»:

Άντε πες του για μπάσκετ, που δεν πρόλαβε τον Γκάλη, θα νομίζει τώρα ότι είναι η μπάλα πιο μεγάλη.

Δεν είναι καταπληκτικό; Ο Μυτακίδης ήταν αραγμένος με τα θεαματικά κυβικά του σε ένα πεζούλι, όταν τον πρωτοσυνάντησα, σε ένα διάλειμμα από τη μονομαχία Συρίγου- Παναγιωτόπουλου, έξω από τα δικαστήρια.

Δεν είμαι βέβαιος ότι με αναγνώρισε, αλλά οπωσδήποτε τον αναγνώρισα εγώ. Όπως είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου, τον πλησίασα για να τον ευχαριστήσω, για εκείνο τον στίχο με τον Γκάλη.

Ο Μιχάλης χάρηκε. Νομίζω ότι με αποκάλεσε «παράξενο», όπως συνηθίζει. Κάποια άλλη στιγμή, ενημέρωσα και τον ίδιο τον Γκάλη για το ωραίο δίστιχο, εύστοχο όσο ο ίδιος στα νιάτα του. Χάρηκε πολύ και ο Γκάλης.

Ο Μυτακίδης μου είπε και ιστορίες για τον Ρον Αρτέστ, τον οποίο κάλεσαν οι Active Member το 2001 για να τους γνωρίσει και να ραπάρει μαζί τους.

Ο Αρτέστ (νυν Μέτα Γουόρλντ Πις) έμαθε τη μουσική των Active Member μέσω του Ντράγκαν Τάρλατς στο Σικάγο. Ενθουσιάστηκε και τους επισκέφτηκε στο Πέραμα, με μεσολαβητή τον δημοσιογράφο Νίκο Παπαϊωάννου.

Από τη συνεργασία και τη φιλία του διάσημου μπασκετμπολίστα με την άσημη αλλά έντιμη ελληνική μπάντα του low bap, προέκυψε και αυτό εδώ το βίντεο κλιπ, με τίτλο Guardian Angel: o Φύλακας Άγγελος.

Τον Νίκο Παππά, μέχρι πρόσφατα δεν ήθελα να τον βλέπω ούτε ζωγραφιστό, για λόγους που ο ίδιος γνωρίζει. Είμαι βέβαιος ότι τα αισθήματα ήταν αμοιβαία.

Για πολλές και διάφορες αιτίες ή αφορμές ή και παρεξηγήσεις, ο νεαρός μπασκετμπολίστας συγκεντρώνει στην ευρύτερη πιάτσα (μολονότι άπαντες εκτιμούν την τέχνη του) τόσες αντιπάθειες, όσες και συμπάθειες.

Πολλές φορές, τον αντιπαθούν οι ίδιοι άνθρωποι που κατά βάθος τον συμπαθούν. Αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Οι καλύτερες γεύσεις είναι οι πικρόγλυκες.

Ο Παππάς είναι ένας δύσκολος, παράξενος, πανέξυπνος, πολυπίπεδος, διχαστικός, ηφαιστειώδης, αντιφατικός, συναρπαστικός, σύνθετος όσο και απλός άνθρωπος. Το ίδιο και ο B.D. Foxmoor.

Επειδή όμως είμαστε μεγάλα παιδιά και ουχί 12χρονα, οι κόντρες κλειδώθηκαν στο χρονοντούλαπο, ένεκα παραγραφής.

Έπειτα πήγε διακοπές στην πατρίδα του Αρτέστ, είδε μία συναυλία των Active Member, ξαναφόρεσε τη φανέλα της Εθνικής Ανδρών και δέχθηκε πρόσκληση από τον Μιχάλη Μυτακίδη. «Έλα να τα πούμε, παράξενε, έγραψα ένα τραγούδι για σένα».

Πήγε και τα είπαν. Φωτογραφήθηκαν. Σήμερα, είδε το φως της δημοσιότητας και το τραγούδι του Νίκου, ονόματι: «Μέχρι την Κόρνα της Λήξης».

Δεν μιλάει βέβαια για τρίποντα και πρωταθλήματα όπως θα ήθελαν οι φανατικοί, ούτε περιέχει οπαδικά εμέσματα τύπου «γεια σου Παππά».

Στη sui generis προσωπικότητα του 27χρονου αθλητή, το μπάσκετ είναι απλή λεπτομέρεια, όσες ώρες και αν του αφιερώνει καθημερινά.

Ο Foxmoor κατέθεσε τα εξής, στη σελίδα των Active Member:

«Καιρό τώρα ήθελα να φτιάξω ένα τραγούδι, για μια μεγάλη αγάπη μου, το μπάσκετ. Μόνο που αυτή τη φορά δεν σχημάτισα έναν φανταστικό ήρωα, αλλά έψαξα και βρήκα έναν πραγματικό ήρωα. Το τραγούδι λοιπόν είναι βασισμένο στη ζωή του Νίκου Παππά και αφιερωμένο σ’ όλα εκείνα τ‘ αμέτρητα ταλέντα ταλέντα που γεμίζουν τα γήπεδα μπάσκετ, στα παρκέ και στο τσιμέντο. Ο λόγος που ο ήρωάς μου σ’αυτό το τραγούδι είναι ο Νίκος είναι απλός και ξεκάθαρος, γιατί “μέχρι την κόρνα της λήξης με τον Νικόλα δεν θα πλήξεις”. Αυτό το μπάσκετ αγαπάω από τα μικράτα μου. ΥΓ: Να είσαι γερός λεβέντη μου και καλή ζωή».

Δεν έχει σημασία αν το τραγούδι είναι καλό ή κακό. Άλλωστε, αποτελεί μία παρένθεση στην ευπρόσδεκτα στρατευμένη τέχνη του Μυτακίδη, μία αφιέρωση σε έναν φίλο και τίποτε άλλο.

Το επόμενο βήμα θα είναι να ανεβεί ο Παππάς στη σκηνή για να ραπάρει με τον Foxmoor, όπως κάνουν οι άσοι του ΝΒΑ στην Αμερική!

Όχι άλλα μπουζούκια, σας εκλιπαρώ. Δεν εννοώ φυσικά τα ρεμπέτικα, αλλά τα σκυλάδικα.

Οι δικοί του στίχοι, βέβαια, δεν θα μιλάνε για γκόμενες, χρυσαφικά και πιστολίδια.

Για το ποιόν του ανδρός, αρκεί μία αποστροφή του από τη συνέντευξη που ανέφερα λίγο πιο πάνω, όταν του επισήμανα ότι έχω αλλεργία στα καλά παιδιά.

«Τι να το κάνω να παριστάνει κάποιος το καλό παιδί, αν πηγαίνει μετά και φτύνει τους μετανάστες ή κακοποιεί τα ζώα;»

Αυτό, με πελώρια γράμματα και εκατοντάδες ντεσιμπέλ. Διότι, όπως λέει και ένας παράξενος γνωστός που τραγουδάει Άστεγες Μπαλάντες, «αν συνηθίσεις τη σιωπή, σειρά μετά έχει η ντροπή».