Ένα βραχνό ταρατατζούμ

Ένα βραχνό ταρατατζούμ

bet365

Ο Νίκος Παπαδογιάννης προτίμησε να ξαναδεί το βίντεο του τελικού, παρά να παρευρεθεί στην, κάπως θλιβερή, γιορτή για το '87.

Θα προσέξατε, ίσως, ότι ήμουν από τους ελάχιστους που δεν έγραψαν νοσταλγικό κείμενο για το Ευρωμπάσκετ του 1987. Δεν είχα κέφι, χθες, για βουτιά στο ένδοξο παρελθόν. Περισσότερο με ένοιαζε το άδοξο παρόν και το αβέβαιο μέλλον.

Eίχα βεβαίως μαζέψει άφθονο υλικό, όχι μόνο αναμνήσεων αλλά και λεπτομερειών, από την ενδελεχή μελέτη του τελικού.

Για το απίστευτο τούβλο που σούταρε ο Καμπούρης από τη γραμμή των βολών στο α’ ημίχρονο, για την εξωπραγματική απόδοση του Ανδρίτσου (σε θέση «4») στο φινάλε του αγώνα, για το κλέψιμο του Ιωάννου στα 43’’ όταν οι Σοβιετικοί είχαν προβάδισμα 89-87.

Για το ξεχασμένο και κομμένο στο μοντέρνο μοντάζ high-five του Γκομέλσκι με τον Γκάλη στο ξεκίνημα της παράτασης. Για τον Σεϊκέλι, που καθόταν στον πάγκο.

Για τις ιστορικές αλλά διόλου υστερικές ατάκες του Συρίγου, με τις ανάσες και τα κόμματα: «Αυτό το ριμπάουντ, ίσως ήταν μοιραίο». «Τίποτα, τίποτα, δεν μας σταματά».

Για τα συσσωρευμένα από νωρίς φάουλ του Φασούλα και του Γιαννάκη, που διαψεύδουν το αφήγημα περί ευνοϊκής διαιτησίας. Ο ψηλός χρεώθηκε με το πρώτο στο 8ο δευτερόλεπτο του τελικού.

Για τα κορμιά που έμοιαζαν καχεκτικά, για το μπάσκετ που παιζόταν σε σλόου-μόσιον, για την «πρόκριση», για τον Σαμπόνις που ήταν στο σπίτι του στη Λιθουανία, για τον Γιοβάισα που γεννήθηκε 55 χρονών.

«Όχι τρίποντο. Μη τους αφήσουμε να σουτάρουν. Όχι τρίποντο! Όχι, όχι τρίποντο… Έπρεπε να τον αφήσουν, να σουτάρει ανενόχλητος. Αλλά πρέπει να έχεις σιδερένια νεύρα, όταν έχεις χύσει ποτάμια από ιδρώτα…».

Aν ήμουν εγώ στη θέση του Φίλιππου; Θα είχα χάσει τη φωνή μου, το μυαλό μου και τα λογικά μου. Θα έφευγα κατ’ευθείαν για βουτιά στο συντριβάνι της Ομόνοιας, αν όχι στα νερά του Σαρωνικού.

Δεν είχα όρεξη, όμως για τίποτε, χθες, παρά μόνο για να παρακολουθήσω για μυριοστή φορά τον τελικό στο βίντεο. Δεν πήγα ούτε στην εκδήλωση της Ομοσπονδίας. Την ήθελα με Γκάλη και Γιαννάκη.

Όχι στο Δαϊς, αλλά στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Όχι μεταξύ αυλικών και φίλων, αλλά με 15.000 κόσμο. Με καραόκε Final Countdown και Eye Of The Tiger. Με οθόνες που να δείχνουν τα κατορθώματα των 12+8 ηρώων.

Με τα φαντάσματα του Αντρέα, της Μελίνας, του Συρίγου, της Τζένης και του Γκομέλσκι. Με «Τσατσένκο», Χομίτσιους, «Μαρτσουλένις» και Βάλτερς, καρέ του μουστακιού και της χαίτης.

Δεν ήθελα μικροκομματική σύναξη με βυζαντινισμούς, αλλά πάνδημη γιορτή, αντάξια αυτού που ζήσαμε το ‘87. Και με τον σημερινό προπονητή της Εθνικής ομάδας να βραβεύει τον Πολίτη.

Ευρωμπάσκετ 1987 χωρίς Γκάλη και Γιαννάκη δεν γίνεται. Συγγνώμη, αλλά δεν γίνεται. Εθνική ομάδα χωρίς προπονητή έναν μήνα πριν το ξεκίνημα της προετοιμασίας για Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα δεν γίνεται. Συγγνώμη, αλλά δεν γίνεται.

Ο Γκάλης αρνείται συστηματικά κάθε πρόσκληση, όχι μόνο εξαιτίας της αρνητικής στάσης της Ομοσπονδίας για τη μετονομασία του ΟΑΚΑ (η οποία, άλλωστε, προέκυψε σχετικά πρόσφατα), αλλά και για άλλους λόγους, χαμένους στο παρελθόν. Πιθανότατα δεν τους θυμάται ούτε ο ίδιος.

Έχει δίκαιο; Πιθανότατα ναι, ιδίως στην περίπτωση του γηπέδου, αλλά δεν έχει σημασία. Θα μπορούσε, και θα έπρεπε, να σταθεί υπεράνω τέτοιων πεισμάτων. Ας εξηγηθεί δημόσια, για μια φορά, ώστε να καταλάβουμε οι κοινοί θνητοί ποια ακριβώς είναι η ένστασή του.

Αυτό που πέτυχε ο Γκάλης με τους συνοδοιπόρους του, το ’87 και όχι μόνο, είναι απείρως μεγαλύτερο από τη σχολική γιορτή που επικαλέστηκε χθες.

Με τη διαρκή και αδιαπραγμάτευτη και σιωπηλή απουσία του, κάνει κακό όχι στον Βασιλακόπουλο, αλλά στον ίδιο του τον εαυτό: στην υστεροφημία του και στην άρρηκτη σχέση του με το κοινό που τον λατρεύει.

Ο Γιαννάκης προσέθεσε για πρώτη φορά το όνομά του στο απουσιολόγιο, χολωμένος για την στάση του μεγάλου στο θέμα της επιλογής νέου Ομοσπονδιακού προπονητή και κυρίως για το σήριαλ με τον δήμο Ευρώτα, όπου αναβλήθηκε το Πανελλήνιο Πρωτάθλημα Εφήβων όταν μαθεύτηκε ότι οι διοργανωτές σκόπευαν να τιμήσουν τον «δράκο».

Έχει δίκαιο; Στη δεύτερη περίπτωση φαίνεται πως ναι, στην πρώτη ασφαλώς όχι, αφού είναι αναφαίρετο δικαίωμα της Ομοσπονδίας να επιλέξει τον προπονητή της αρεσκείας της και να αγνοήσει κάποιον που έχει χρόνια να εργαστεί σε επίπεδο κορυφής.

Ούτε αυτό έχει σημασία. Το 1987 και το 2017 είναι δύο ξεχωριστές πραγματικότητες και απέχουν μεταξύ τους όσο το αύριο από το σήμερα.

Ο Γιαννάκης μετείχε σε αμέτρητες άλλες εκδηλώσεις για το ’87, αλλά όχι στην επίσημη. Όφειλε τουλάχιστον να εξηγήσει το σκεπτικό του, απέναντι στην κοινή γνώμη και στους άλλοτε συμπαίκτες του.

Το γνώριζα εδώ και μέρες, ότι θα απουσίαζαν οι δύο. Υποψιαζόμουν μάλιστα ότι θα τους ακολουθούσαν και άλλοι, με πρώτο τον Φασούλα, ακριβώς σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την προχειρότητα και την εικόνα αποσύνθεσης.

Τελικά οι λοιποί παίκτες, προπονητές και συντελεστές έδωσαν το «παρών» και ένας, τουλάχιστον, από αυτούς (ο Νίκος Σταυρόπουλος) μίλησε για «ασέβεια». Η λέξη ακούγεται βαριά και ενδεικτική του κλίματος.

Θα ήταν, ίσως, προτιμότερο, να είχε ματαιωθεί η εκδήλωση. Δεν έγινε άλλωστε για τον κόσμο, όπως θα έπρεπε, αλλά για το θεαθήναι και για το ταρατατζούμ. Τι σόι τελετή είναι αυτή, που δεν αναδίδει καν τη μυρωδιά του μπάσκετ και τον χτύπο της πορτοκαλί μπάλας;

Προηγήθηκε μάλιστα ολόκληρος –άτυπος- πλειστηριασμός, ώστε να επιλεγεί η αίθουσα. Η ΕΟΚ αρνήθηκε να πληρώσει τα 7.000 ευρώ που ζητούσαν το Ίδρυμα Νιάρχος και το Μέγαρο Μουσικής. Το Δαϊς έκανε έκπτωση και κέρδισε το χρίσμα.

Πάλι καλά που δεν έγινε η γιορτούλα τζάμπα, στα γραφεία της Ομοσπονδίας...

Δεν είμαι από εκείνους που ζητούν τυφλά και σχεδόν υστερικά την αποχώρηση του Βασιλακόπουλου. Αντιθέτως, τον έχω υπερασπιστεί στα κείμενά μου (χωρίς να έχω ιδιαίτερες διπλωματικές σχέσεις με τον ίδιο ή με την ΕΟΚ), για τους εξής λόγους:

1. Τα κίνητρα των οιονεί πραξικοπηματιών, και δεν εννοώ δημοσιογράφους, είναι στρεβλά. Σκασίλα τους μεγάλη, για την πρόοδο του μπάσκετ. Άλλος φωνάζει επειδή θέλει με το μέρος του τη διαιτησία στο πρωτάθλημα, άλλος για λόγους μικροπολιτικούς ή καθαρά πολιτικούς. Μέχρι και …ρατσιστή τον έβγαλαν κάποιοι, λες και δεν γνωρίζει η Ιερουσαλήμ τις πεποιθήσεις και τη διαδρομή του Βασιλακόπουλου.

2. Το ποιόν ορισμένων από τους επίδοξους μνηστήρες της καρέκλας θα μας κάνει να νοσταλγήσουμε τον Βασιλακόπουλο μέσα σε μερικές ώρες. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η ΕΟΚ είναι να διολισθήσει σε επίπεδα ΕΠΟ, για να μην ανοίξω κουβέντα για τις διεφθαρμένες Ομοσπονδίες-σούργελα κάποιων άλλων αθλημάτων. Κάλυψα από κοντά τις εκλογές της ΕΟΕ και δεν πίστευα στα μάτια μου με όσα έβλεπα.

Το μεγαλύτερο αμάρτημα του Βασιλακόπουλου δεν είναι το γεροντικό πείσμα ή ο συγκεντρωτισμός η παραξενιά που δημιούργησε ρήγματα στις σχέσεις με δικαίους και αδίκους, όσο η απροθυμία του να δημιουργήσει ικανό διάδοχο σχήμα για την επόμενη μέρα.

Κάποιοι καρεκλοκένταυροι που τον περιστοιχίζουν αποτελούν ιδανικό σημείο αναφοράς για το μέλλον, ως παράδειγμα προς αποφυγή: τους βλέπεις και παίρνεις δρόμο. Ο δύστυχος Μπασούρης, που ήταν μια κάποια λύσις και προοριζόταν –λένε- για διάδοχος, δυστυχώς έφυγε νωρίς.

Εγώ θα ήθελα στο ΔΣ της Ομοσπονδίας τον Φασούλα, τον Γιαννάκη, τον Παταβούκα, τον Παπαλουκά, τον Σιγάλα, τον Κακιούζη, ακόμα και τον Γκάλη, ο οποίος, περιέργως, εμφανίζεται πρόθυμος.

Ας δημιουργήσουν λοιπόν μία παράταξη οι παλαίμαχοι αστέρες και ας προχωρήσουν. Δεν τους εμποδίζει κανείς να προσπαθήσουν. Με δημοκρατικές διαδικασίες εκλέγεται η διοίκηση, όχι με ανάθεση.

Τα σωματεία-σφραγίδες που θρυλείται ότι εμφανίζονται στις εκλογές μπορεί να ψηφίζουν μονοκούκι σήμερα Βασιλακόπουλο, αλλά δεν πρόκειται να μεταγγίσουν τη μεθαυριανή τους ψήφο στον Τσαγκρώνη.

* Για το ζήτημα της σημερινής, ακέφαλης Εθνικής, θα επανέλθω αύριο, με μία πολύ ενδιαφέρουσα ιστορία.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.