Από το δήμιο, στο θρόνο

Οι μεγαλύτερες διοργανώσεις στη Vistabet. Παίξε νόμιμα με πριμ 5% στο Λευκορωσία – Νέα Ζηλανδία (21+).

Έχοντας κατακτήσει το φετινό νταμπλ μέσα στην έδρα του «αιώνιου» αντιπάλου, αφού τόσο το κύπελλο, όσο και το πρωτάθλημα τα εξασφάλισε με νίκες επί του Ολυμπιακού μέσα στο ΣΕΦ, στον Παναθηναϊκό μπορούν να ισχυριστούν ότι : «δικαιότερα δεν γινόταν». Ο καθένας καταλαβαίνει πόσο μεγαλύτερη αξία αποκτάνε κάποιοι τίτλοι όταν τους κατακτάς με αυτόν τον τρόπο.

Αρκεί να μην πεταχτεί κανείς , μέσα στο μεθύσι ενός τέτοιου πράσινου θριάμβου και ισχυριστεί ότι το «κλειδί της επιτυχίας, ήταν η απόφαση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου να αναγκάσει την ομάδα να γυρίσει από την Πόλη στην Αθήνα, με το πούλμαν, μετά από τον επώδυνο αποκλεισμό από την Φενέρμπαχτσε, στα play offs της Euroleague”.

Το ξεκαθαρίζουμε από την αρχή γιατί και στο παρελθόν, έχουμε δει να καθαγιάζονται ολέθρια λάθη, εκ του αποτελέσματος. Μην ξεχνάτε πόσες ομάδες πίστεψαν ότι από τότε που κατέκτησε το κύπελλο η απλήρωτη ομάδα του Άρη, ότι το μυστικό της επιτυχίας ήταν να καθυστερούν να πληρώσουν τους παίκτες τους.

Ανεξάρτητα, λοιπόν, από την κατάκτηση του νταμπλ και κυρίως την επιστροφή στο θρόνο του πρωταθλητή, μετά από δυο χρόνια ερυθρόλευκης κυριαρχίας, η απόφαση αυτή θα παραμείνει μια μαύρη σελίδα. Τελεία και παύλα. Γιατί , αν δεχθούμε ότι ήταν μια «κίνηση ματ», τότε θα πρέπει να δεχθούμε ότι ήταν εξίσου σημαντική η απόφαση των τεσσάρων παικτών να μη συμμορφωθούν και να επιστρέψουν με το αεροπλάνο. Άρα θα οδηγηθούμε στο συμπέρασμα ότι το για να πετύχει κάποιους από τους στόχους της μια ομάδα πρέπει πρώτα να γίνεται «άνω-κάτω».

Τουναντίον, εκείνο το περιστατικό, προσφέρει ακόμη περισσότερα credit στους συντελεστές, που κατάφεραν να βγουν πιο δυνατοί από μια τέτοια αλλόκοτη κατάσταση.

Πρώτα τον προπονητή Τσάβι Πασκουάλ, ο οποίος δεν ήταν συνηθισμένος να αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα αλλά και τους παίκτες, μέσα στους οποίους συμπεριλαμβάνονται –σε περίοπτη θέση- κι εκείνοι στους οποίους το αφεντικό ήθελε να κόψει το μπάσκετ και τώρα τους αποθεώνει, μαζί με εκείνους που συμφωνούσαν μαζί του (αν και μεταξύ μας εκείνοι δεν πρέπει να ήταν και τόσοι πολλοί).

Ο Καταλανός, χωρίς να είναι από εκείνους που κάνουν τους καμπόσους και χτυπάνε με τσαμπουκά το χέρι τους στο τραπέζι, πιστώνεται ότι μετά από όλα αυτά κι ενώ η κατάσταση μέσα στην ομάδα έδειχνε εκρηκτική, κατάφερε να τη βρει την άκρη. Συν ότι ξεκίνησε με το χάντικαπ ότι δεν έφτιαξε αυτός την ομάδα και ότι ανέλαβε ενώ είχε ξεκινήσει η σεζόν και ουσιαστικά το πλεονέκτημα έδρας (μετά το -25 του πρώτου γύρου στο ΣΕΦ) είχε χαθεί.

Πρώτον, γιατί παρουσίασε στους τελικούς μια ομάδα, η οποία ήταν παρασάγγας πιο έτοιμη αγωνιστικά, ψυχολογικά και πνευματικά από τον αντίπαλο. Και αυτό φάνηκε από το γεγονός ότι δεν την πήρε από κάτω ο τρόπος που έχασε τις νίκες στον πρώτο και (ειδικά) στον τρίτο τελικό του ΣΕΦ. Μετά από τέτοιες απογοητεύσεις και τόσο σκληρή κριτική, θα πρέπει να είσαι πολύ δυνατός για να βρεις τον τρόπο, να εμφανιστείς, όπως εμφανίστηκαν οι «πράσινοι» στο πέμπτο ματς.

Δεύτερον γιατί ήταν εκείνος που το πάλεψε περισσότερο από πλευράς στρατηγικής. Από τους δυο φιναλίστ, ο Παναθηναϊκός ήταν η ομάδα που σε κάθε επόμενο παιχνίδι παρουσίαζε πρόοδο, βελτίωση και δημιουργική προσαρμογή σε ομαδικό και ατομικό επίπεδο. Έδειχνε πιο ευέλικτη σε σχήματα και ιδέες. Ο Πασκουάλ δεν έδειξε ούτε δογματικός, ούτε «κολλημένος». Σε σχέση με τους δυο κόουτς ήταν εκείνος που δοκίμασε πολλά διαφορετικά πράγματα στην σειρά των πέντε αυτών αγώνων. Άλλα δεν του βγήκαν (ζώνη προσαρμογής στον Σπανούλη, πεντάδα με τον Χαραλαμπόπουλο) και τα άφησε στην άκρη γιατί δεν βοήθησαν την ομάδα του και άλλα αποδείχθηκε ότι ήταν εκείνα που της άνοιξαν το δρόμο να βρει τον «μίτο της Αριάδνης», με αποκορύφωμα το Αμερικάνικο ψηλό σχήμα των δυο τελευταίων τελικών με τον Γκάμπριελ «τριάρι» και τους Σίνγκλετον –Γκιστ στο «4» και στο «5» , που με τις αλλαγές στα σκριν έκοψαν τα mismatch που έβρισκε ο Ολυμπιακός, εξουδετέρωσαν τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη, αλλά και την ικανότητα του Ολυμπιακού να διαβάζει το παιχνίδι. Κι εκεί που ο Ολυμπιακός ήταν που πρόβαλε την άμυνα ως το μεγάλο του ατού, αποδείχθηκε πως η άμυνα του Παναθηναϊκού, με «κλειδί» τον Γκιστ, ήταν εκείνη που τελικά έκανε την διαφορά.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα της εξελικτικής πορείας ήταν ο Μαικ Τζέιμς. Στα δυο τελευταία ματς, ο Αμερικανός δεν θύμιζε σε τίποτα τον μυαλοφυγόδικο παίκτη ενστίκτου που μέχρι τότε ήταν «ευχή και κατάρα». Έπαιξε όσο ώριμα , όσο - ενδεχομένως- να μην έχει παίξει ποτέ στη ζωή του. Ο τρόπος που, στο πέμπτο ματς, με την εκρηκτικότητά του χτύπησε την αμυντική αδυναμία του Σπανούλη, εκτελώντας και δημιουργώντας ήταν για σεμινάριο. Για να μην προσθέσουμε και την συνεισφορά του στα ριμπάουντ.

Επίσης ήταν καθοριστικός ο ελεγχόμενος τρόπος διαχείρισης του Γιάννη Μπουρούση, όταν χρειαζόταν να προστεθεί παιχνίδι από το low post και του Κει Σι Ρίβερς που ερχόταν από τον πάγκο και έδινε επιθετική σιγουριά. Ο τρόπος που άλλαξε τον Παππά προς το καλύτερο, με αποτέλεσμα στα πρώτα 8 λεπτά να έχει ρίξει ήδη στη μάχη 10 παίκτες.

Επίσης, σε αυτές τις περιπτώσεις χρειάζεται και λίγο …βοήθεια από μια ανώτερη δύναμη. Όσο οξύμωρο κι αν ακούγεται, αποδείχθηκε ότι η περιπέτεια του Νικ Καλάθη με τον πυρετό, την εισαγωγή του στο νοσοκομείο και την παρουσία του στον τέταρτο τελικό, έμοιαζε με θείο δώρο. Σε μια ατμόσφαιρα γεμάτη μουρμούρα, ξαφνικά ο Νικ αναβαπτίστηκε στις συνειδήσεις του κόσμου που τον είχε στο μάτι και τον έβγαζε συνέχεια στον τάκο. Το γεγονός ότι άκουσε το όνομά του να γίνεται σύνθημα , του τόνωσε την αυτοπεποίθηση και τον βοήθησε να νιώσει μια ζεστασιά και μια εμπιστοσύνη, την οποία, μέσα στην χρονιά, όσο δύσκολα του την έδιναν, τόσο εύκολα του την αναιρούσαν. Έκανε ένα από τα καλύτερα ματς της χρονιάς. Ένιωσε πάλι αρχηγός.

Ενδεχομένως όμως, τίποτα από όλα αυτά να μην συνέβαινε αν το περασμένο καλοκαίρι, δεν γίνονταν, για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, μεταγραφές ουσίας. Δηλαδή μεταγραφές προς την σωστή κατεύθυνση. Ο Παναθηναϊκός και ο τότε προπονητής του, Άργύρης Πεδουλάκης, κατάλαβαν ότι το «σκεπτόμενο μπάσκετ» από την στιγμή που είχε ήδη αποχωρήσει ο Δημήτρης Διαμαντίδης, δεν μπορούσε να οδηγήσει πουθενά, σε μια εποχή που όλοι έχουν γεμίσει τα ρόστερ τους με αθλητές που σκεπάζουν τα στεφάνια. Έπρεπε η ομάδα να εναρμονιστεί με τις επιταγές των εξελίξεων και να αποκτήσει παίκτες με αθλητικότητα. Ο Σίνγλετον, ο Τζέιμς, ο Ρίβερς ήταν προς την σωστή κατεύθυνση. Ο Τζεντίλε πάλι, όχι. Φυσικά και έγιναν λάθη, όπως η έλλειψη δεύτερου καθαρού πλέι μέικερ πίσω από τον Καλάθη, από την στιγμή που ο Μποχωρίδης δεν πήρε ευκαιρίες ή έστω δεν ανταποκρίθηκε σε αυτές. Αυτή η αθλητικότητα ήταν που τελικά εξαργυρώθηκε, όταν πια η κούραση της μακριάς σεζόν είχε αρχίζει να βαραίνει τον αντίπαλο. Τα μεγάλα ματς τα κερδίζει όποιος αρπάζει τις περισσότερες διεκδικούμενες μπαλιές και έχει τους λιγότερους αδύναμους κρίκους.

Φυσικά, παραμένει απωθημένο, ότι για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά, οι «πράσινοι» κατάφεραν να εκπληρώσουν το απωθημένο του αφεντικού τους, να επιστρέψουν σε ένα final4 της Euroleague, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα που θα έχουμε χρόνο να το συζητήσουμε τις επόμενες ημέρες.