Η αλήθεια του (φετινού) Άρη

Τρία πράγματα καθορίζουν την πορεία κάθε ομάδα. Οι σχέσεις μεταξύ των μελών του οργανισμού, οι οικονομικές συνθήκες, και το επίπεδο ικανότητας του αγωνιστικού τμήματος. Στον φετινό Άρη, τίποτε από τα παραπάνω λειτούργησε σωστά με συνέπεια να εκτροχιαστούν καταστάσεις, να κοπούν γέφυρες επικοινωνίας αλλά και να καταντήσει η ομάδα κέντρο διερχομένων όπου ο αριθμός των 19 διαφορετικών παικτών αν μη τι άλλο στοιχειοθετεί το πλέον ισχυρό πειστήριο.

Παίξε νόμιμα στην Sportingbet με επιστροφή στοιχήματος στο Νόρκεπινγκ - Γκέτεμποργκ, αν ο Χόλμπεργκ ανοίξει το σκορ (21+).

Ξεκινάμε από τις σχέσεις. Στη συγκεκριμένη κατηγορία υπάρχουν τρεις υπόκατηγοριες. Η σχέση ιδιοκτησίας/διοίκησης με τον προπονητή, η αντίστοιχη του τελευταίου με τους παίκτες και φυσικά τα περιβόητα αποδυτήρια. Στην περίπτωση του Άρη, οι... διπλωματικές σχέσεις μεταξύ Νίκου Λάσκαρη και Δημήτρη Πρίφτη διακόπηκαν τον Ιανουάριο. Μήνας κατά τον οποίον το οικονομικό πρόβλημα εισχώρησε βαθιά στις δομές της ομάδας, το κλίμα ανασφάλειας έγινε εντονότερο και ο Λάσκαρης εκτίμησε ότι ο προπονητής δεν λειτούργησε σαν ασπίδα προστασίας της ιδιοκτησίας. Τον αδίκησε και συνεχίζει να τον αδικεί. Κι αν παραμερίσει τις (τριγύρω του) φωνές, θα το καταλάβει με ευκολία.

Η δικαστική διαμάχη του κ. Λάσκαρη που οδήγησε και στη δέσμευση λογαριασμών πράγματι εξελίχθηκε σε καθημερινό προβληματισμό όλων στον Άρη, επί τούτου όμως δεν έφταιγε ο Πρίφτης. Κάθε οικονομικό πρόβλημα λύνεται μόνο με λεφτά. Και οι παίκτες που ήρθαν φέτος στον Άρη ήξεραν ότι ο Λάσκαρης πληρώνει στις 30/10 τον μήνα Νοέμβριο. Φέτος, στις 30/10 έμαθαν ότι δεν θα πληρωθούν έναν μήνα λόγω προστίμου.

Η άποψη του ιδιοκτήτη δομήθηκε βάσει των συνθηκών που επικρατούν στις ανώνυμες εταιρίες. Στις αθλητικές ανώνυμες εταιρίες όμως ισχύουν διαφορετικά δεδομένα. Πρέπει να μπεις στην ψυχολογία του παίκτη, να καταλάβεις τις ανάγκες του, να αντιληφθείς ότι οι περισσότεροι είναι μεγάλοι άντρες που ακόμα φορούν κοντά παντελονάκια που έλεγε και ο αείμνηστος Ζαφείρης Σαμολαδάς.

Θεωρούσε ότι εκείνες οι κουβέντες που είπε στην γιορτή των Χριστουγέννων όπου πράγματι ενημέρωσε τους παίκτες επί του προβλήματος, θα διεύρυναν την περίοδο χάριτος. Συνέβη όμως το αντίθετο. Όσο περνούσαν οι μέρες, τόσο ενισχύονταν η αμφιβολία τους για να φθάσουμε στο σημερινό επίπεδο όπου και πάλι – σε επίσημο επίπεδο – κανείς δεν έχει μπει σε λεπτομέρειες. Ούτε για πέντε, ούτε για επτά μήνες καθυστερήσεων μίλησε κανείς.

Πέρα όμως από το οικονομικό, οι σχέσεις κλονίστηκαν και τελικώς καταστράφηκαν λόγω του επιπέδου αποτελεσματικότητας της ομάδας. Πέρυσι, Λάσκαρης και Πρίφτης έμοιαζαν με δύο καλούς φίλους, των οποίων τα χνώτα ταίριαζαν, γι' αυτόν τον λόγο έκαναν ατέλειωτες συζητήσεις (κυρίως) δια τηλεφώνου. Όταν μάλιστα ρωτούσαν τον Πρίφτη αν μιλάει με τον Λάσκαρη, ο προπονητής του Άρη απαντούσε χαριτολογώντας... “πιο πολύ απ' ότι με τη γυναίκα μου”. Και δεν έλεγε ψέματα.

Το περασμένο καλοκαίρι η σχέση τους πέρασε από πολλά κύματα γιατί ο κ. Λάσκαρης είδε με στραβό μάτι εκείνη τη συνάντηση του Δημήτρη Πρίφτη με την ηγεσία της Μπάνβιτ στο αεροδρόμιο της Κωνσταντινούπολης. Δεδομένης μάλιστα της οικονομικής διαφοράς, οι άμεσοι συνεργάτες του τον συμβούλεψαν να προσλάβει τον Άρη Λυκογιάννη ο οποίος ήδη είχε φτιάξει βαλίτσες. Ο Λάσκαρης δεν τους άκουσε και είδε τον Πρίφτη – στο κρίσιμο ραντεβού – να μπαίνει στο γραφείο του ατζέντη του, λέγοντας ότι δεν τον ενδιέφερε το ποσό του συμβολαίου. Τότε έθεσε μόνο έναν όρο παραμονής. Να είναι το απόλυτο κουμάντο στην επιλογή των παικτών.

Ο Λάσκαρης το δέχθηκε, οι συνεργάτες του όμως όχι. Ακόμη το φέρουν βαρέως. Τελικώς, έγινε αυτό που ήθελε ο Πρίφτης, γι' αυτό ανέλαβε εξ' ολοκλήρου την ευθύνη των επιλογών του και καλά έκανε γιατί του ανήκουν. Εξ' ολοκλήρου. Μόνο που το αποτέλεσμα εκείνων των επιλογών χρησιμοποιήθηκε για την αποδόμηση του και κυρίως για τη διακοπή των σχέσεων των δύο ανδρών αφού η καθημερινή μουρμούρα έπιασε τόπο. Από την άλλη πλευρά, ο Λάσκαρης απογοητεύτηκε γιατί του έδωσε απόλυτη ελευθερία. Ή μάλλον εκνευρίστηκε γιατί ένιωσε ότι πιάστηκε κορόιδο. Κυρίως από τη στιγμή που ο περίγυρος του, του μιλούσε για επιλογές... value for money, αγνοώντας ότι το καλοκαίρι για τις ομάδες δεν διαφέρει από την καθημερινότητα ενός τζογαδόρου. Άλλοι ξόδεψαν δεκάδες εκατομμύρια για να κάνουν μια τρύπα στο νερό. Αν ο κάθε προπονητής κρινόταν με αποκλειστικό γνώμονα τις επιλογές των ξένων, τότε όλοι θα ήταν άνεργοι.

Πάμε στις σχέσεις παικτών-προπονητή. Αν εξαιρεθούν οι τελευταίοι δύο μήνες, στο προηγούμενο διάστημα ο Άρης παρουσίασε χαμηλότατα επίπεδα συσπείρωσης. Άπαντες είχαν στο μυαλό τους τον Ουάιτ, τον ΜακΝιλ και τους υπόλοιπους, με συνέπεια οι φετινοί να μη γίνουν αποδεκτοί. Κάθε περιστατικό “σήκωνε” και μια σύγκριση. Παραδείγματος χάριν, ο Τζένκινς δεν είχε αγωνιστεί στην πρεμιέρα του BCL λόγω ενοχλήσεων στο πόδι και στην άλλη πλευρά της ζυγαριάς έμπαινε το σπασμένο δάχτυλο του ΜακΝιλ ο οποίος έπαιζε και με... μισό πόδι.

Χωρίς να το καταλάβουν οι Αμερικανοί μπήκαν σε καθεστώς υψηλής επιτήρησης και κριτικής από τα πρώτα φιλικά παιχνίδια του Σεπτέμβρη. Με συνέπεια να αντιμετωπιστεί η ενσωμάτωση του Σανικίντζε σαν μάννα εξ' ουρανού και φυσικά να υποστεί η ομάδα νευρικό κλονισμό μετά τον σοβαρό τραυματισμό του.

Ο δε Πρίφτης έπαψε να πιστεύει στην ομάδα του μετά από εκείνη την ήττα από τον ΠΑΟΚ στην 3η αγωνιστική όπου και ο ίδιος αλαφιασμένος ήθελε να τους διώξει όλους. Λίγο καιρό μετά έφτασε στο σημείο να παραδεχθεί δημοσίως ότι ακόμη και ο ίδιος δεν θα μπορούσε να προβλέψει πώς θα παίξει.

Οι Αμερικανοί αποδείχθηκαν παίκτες χαμηλής (αθλητικής) προσωπικότητας και μετά από ένα σημείο αντιλήφθηκαν ότι το κλίμα δεν τους... σήκωνε. Γι' αυτόν τον λόγο υπήρξαν προστριβές του Πρίφτη είτε με τον Τζένκινς είτε με τον Μπάκνερ, ενώ ο Ντέβιν Μαρμπλ αποχώρησε για αγωνιστικούς λόγους με πρόσχημα την οικονομική ασυνέπεια απέναντί του. Σε αυτές τις “συγκρούσεις” ευθύνες είχε και ο Πρίφτης γιατί όπως αποδείχθηκε δεν είχε διαβάσει σωστά αυτό που είχε “αγοράσει”. Κατόπιν εορτής αντιλήφθηκε τα πραγματικά χαρακτηριστικά αυτών των παικτών. Τότε όμως στο τραπέζι μπήκε το ζήτημα των αποζημιώσεων και ο Νίκος Λάσκαρης έβγαζε καπνούς από τα αυτιά. Και με το δίκιο του.Κι έτσι τέθηκε σε εφαρμογή το σχέδιο μείωσης του μπάτζετ και για οικονομικούς λόγους.

Συνολικά, ο Άρης βυθίστηκε στη δική του θάλασσα γιατί όταν χρειάστηκε να κρατήσει την ψυχραιμία του και απλά να επιπλεύσει έως ότου αντλήσει τη δύναμη να κάνει 2-3 χεριές, αντέδρασε με σπασμωδικές κινήσεις. Το επίπεδο των προσδοκιών ανέβηκε ανεξήγητα και η χρονιά κυλούσε όπως η σταγόνα στο πρόσωπο του βασανιζόμενου στο κινέζικο μαρτύριο.

Η πορεία της ομάδας θύμιζε καρδιογράφημα. Γιατί οι Αμερικανοί δεν είχαν τη δύναμη να αναλάβουν πρωταγωνιστικό ρόλο ενώ οι Έλληνες παίκτες (το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι) είναι σε χαμηλότερο επίπεδο από αυτό του πρωτοκλασάτου. Ήταν προετοιμασμένοι είτε για ρόλους συμπρωταγωνιστή είτε για τα απολύτως απαραίτητα. Συνολικά δεν απολάμβαναν αυτό που έκαναν γιατί μετά από ένα σημείο στο μυαλό τους ήταν το οικονομικό. Η ιδιοκτησία (κυρίως στο τελευταίο διάστημα) συμπεριφέρθηκε σαν έναν άνθρωπο που αυτομαστιγώνεται γιατί θέλει να τιμωρήσει τον εαυτό του και ο Πρίφτης αρκετές νύχτες έμενε ξάγρυπνος λόγω των τύψεων που ένιωθε.

Στους τελευταίους δύο μήνες όπου η ομάδα ήρθε στα μέτρα του Δημήτρη Πρίφτη και χρειαζόταν μία καλή κίνηση για να νιώσει μεγαλύτερη σιγουριά για την πρόκριση στην 4αδα. Τότε όμως η εμπιστοσύνη είχε χαθεί κι αυτό αποδείχθηκε στην επιλογή του αντικαταστάτη του Μάικλ Τζένκινς. Μέχρι σήμερα, κανείς δεν είχε το σθένος να αναλάβει την ευθύνη της επιλογής του Ζερμέιν Τέιλορ για τον οποίον έψαχναν... λεμόνια και αγγούρια τα μεσάνυχτα, μπας και βελτιωθούν τα νούμερα των ιατρικών εξετάσεών του. Σίγουρα δεν ήταν επιλογή του Πρίφτη.

Για να φθάσουμε στα πλέι οφ με τον ΠΑΟΚ όπου ήρθε η εξιλέωση και ο Πρίφτης είδε τους επικριτές του να μειώνονται. Στις τελευταίες στροφές της κανονικής διάρκειας και στα πλέι οφ, ο Άρης παρουσίασε απίστευτα υψηλά επίπεδα συνοχής και οι παίκτες έπαιξαν για τον Πρίφτη. Και όχι μόνο έπαιζαν αλλά το δήλωναν ανοιχτά. Λες και ο Άρης είχε χωριστεί σε δύο στρατόπεδα.

Για τον 49χρονο προπονητή η χρονιά είναι πετυχημένη επειδή ο Άρης έπαιξε στους “16” του Champions League της ΦΙΜΠΑ, γιατί έπαιξε στον τελικό του Κυπέλλου αλλά και γιατί διατήρησε τα κεκτημένα στο Πρωτάθλημα με την 4η θέση. Αν βάλει κανείς στην εξίσωση όλα τα παραπάνω, είναι. Όπως ήταν όμως κι ένα μαρτύριο στα μάτια και στην ψυχή των φιλάθλων. Βέβαια, πάντα θα υπάρχει ένα ερωτηματικό. Τι θα μπορούσε να συμβεί αν δεν τραυματιζόταν ο Σανικίντζε ο οποίος αποτελούσε τον συνδετικό κρίκο μεταξύ περιφέρειας και ψηλών.

Για την επόμενη μέρα θα υπάρξει άλλο άρθρο...