Ολυμπιακός σημαίνει το... κεφάλι ψηλά

Δε γίνεται να χάνεις και να μη στεναχωριέσαι, ειδικά αν αναφερόμαστε σε τελικό ευρωπαϊκής διοργάνωσης.

Από την άλλη δε γίνεται να μην είσαι περήφανος για αυτή την ομάδα. Ο Ολυμπιακός μία ακόμη σεζόν τα έδωσε όλα. Τώρα που το ξανασκέφτομαι, έδωσε περισσότερα από… όλα. Οι μάγκες με τα ερυθρόλευκα γέμισαν τον κόσμο τους με περηφάνια, με δάκρυα. Μακάρι να ήταν χαράς από τον τίτλο της Euroleague, αλλά και τα δάκρυα «περηφάνιας» είναι εξίσου πολύτιμα. Ειδικά όταν αναφερόμαστε σε Έλληνα οπαδό που ξεχνάει εύκολα…

Δε γίνεται να κακολογήσεις κανέναν. Τι να πεις δηλαδή στον Σπανούλη, τον Πρίντεζη, τον Μάντζαρη, τον Σφαιρόπουλο, τους δύο «Παπ», τον Αγραβάνη, τα ξένα τα παιδιά;

Να σκύψεις μόνο να τους χαϊδέψεις το κεφάλι και να τους ψιθυρίσεις, «σε ευχαριστώ, εγώ θα είμαι εδώ για σένα».

Ο Ολυμπιακός δεν τρύπησε φέτος το ταβάνι στην Euroleague, το διέλυσε θα έλεγα.

Τα χρήματα και τα μπάτζετ δεν τα βάζω στην εξίσωση γιατί πολλές φορές τα χρησιμοποιούμε όλοι όπως μας συμφέρει.

Τη μία για παράδειγμα «νικήσαμε την ΤΣΣΚΑ των 42.000.000» και την άλλη «τι να κάνεις, χάσαμε από ομάδα 42.000.000».

Ο Ολυμπιακός ήταν η μοναδική ομάδα με δύο τραυματίες παίκτες. Σημαντικούς παίκτες, όχι τον 12άτο.

Ο Ολυμπιακός έδωσε τα περισσότερα ματς από κάθε άλλη ομάδα, 37 τον αριθμό. Η Φενέρμπχτσε 35 γιατί απέκλεισε με 3-0 τον Παναθηναϊκό, η ΤΣΣΚΑ το ίδιο κι η Ρεάλ 36.

Ο Ολυμπιακός έπαιξε 8 μήνες (κατ’ επιλογήν του) με δύο σέντερ εκ των οποίων ο ένας αγωνιζόταν στην Ουσάκ και τον άλλον το 90% των οπαδών τον έλεγαν «παλτό» μέχρι τον Φεβρουάριο.

Ο Ολυμπιακός δεν είχε τους καλύτερους παίκτες στην Euroleague, είχε όμως την καλύτερη ΟΜΑΔΑ!

Ο Ολυμπιακός δεν είχε τον καλύτερο προπονητή της Euroleague, είχε όμως την καλύτερη προπονητική ομάδα με καθοδηγητή έναν άνθρωπο που ποτέ δεν έψαξε άλλοθι στους τραυματισμούς (σε βαθμό να με εκνευρίζει) και που πάντα έβαζε το καλό του Ολυμπιακού πάνω από οποιονδήποτε (Γκριν, Μπιρτς, Αθηναίου).

Ο Ολυμπιακός είναι παράδειγμα προς μίμηση για τον τρόπο που αγωνίζεται, για τον τρόπο που συμπεριφέρεται, για τη νοοτροπία του, για την προσπάθεια που καταβάλει, για τον τρόπο δουλειάς ακόμη και για τον τρόπο που χάνει.

Κυρίως όμως είναι παράδειγμα προς μίμηση για τον τρόπο που αντιδρά όταν χάνει. Και ο Ολυμπιακός έχει μπροστά του τον βασικό στόχο, να πάρει το πρωτάθλημα να κάνει το three peat.

Για να συμβεί αυτό, χρειάζονται τα κεφάλια να είναι ψηλά. Ολυμπιακός σημαίνει... τα κεφάλια ψηλά.

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ

Λίγο σας ενδιαφέρει προφανώς γιατί ηττήθηκε ο Ολυμπιακός. Κι εμένα, ωστόσο οφείλω να παραδεχτώ την ανωτερότητα της Φενέρμπαχτσε. Στα 40 λεπτά του τελικού ήταν καλύτερη, με περισσότερη ενέργεια και πνευματικά ισχυρή.

Για αυτό το τελευταίο θα ήθελα να την έβλεπα αν βρισκόταν 3-4 πόντους πίσω, πως θα αντιδρούσε, αλλά αυτό δε θα το μάθω ποτέ.

Προσωπικά θεωρώ δύο τα καθοριστικά στοιχεία τα οποία έκριναν το αποτέλεσμα.

Το πρώτο είναι το κακό αρχικό δεκάλεπτο όπου δέχτηκε 26 πόντους αφήνοντας τον αντίπαλο να βρει ρυθμό. Χαλαρή άμυνα, καρφώματα, επιθετικά ριμπάουντ και μόλις 2 ομαδικά φάουλ. Το τρίτο έγινε 2’’ πριν τη λήξη και ακόμη κι εκεί δέχτηκε καλάθι.

Το δεύτερο ήταν τα πλοκάμια των Βέσελι και Γιούντο. Η ταυτόχρονη παρουσία τους έκλεινε κάθε πιθανό κι απίθανο διάδρομο αναγκάζοντας σε αρκετά σουτ τριών πόντων. Υπήρχαν δε φάσεις που ο Γιούντο είχε λάθος θέση στην περιστροφή, αλλά προλάβαινε να κόψει τον αντίπαλο στο ταμπλό.

Η Φενέρμπαχτσε στην τρίτη περίοδο βρήκε ρυθμό μέσα από συνεχόμενες βολές και με τέτοια ποσοστά στα τρίποντα θα ήταν αδύνατον να χάσει.

Βέβαια για να λέμε τα πράγματα όπως είναι και ο Ολυμπιακός στο μπόνους βρισκόταν, αλλά σούταρε τρίποντα σε αντίθεση με τους γηπεδούχους που είχαν να ακουμπήσουν τη μπάλα κοντά στο καλάθι. Γενικά οι «ερυθρόλευκοι» θεωρώ πως έπρεπε να ποστάρουν περισσότερο. Ειδικά τον Ντίξον.

Προσθέστε και δύο τυχερά στο τέλος των 24’’ από Βέσελι και Κάλινιτς. Δεν ήθελε και πολύ.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς ήξερε πως στον Ολυμπιακό δεν πρέπει να του δίνεις ελπίδες και φρόντισε να μην του προσφέρει την παραμικρή σε κάθε ευκαιρία. Νομίζω πως το μεγαλύτερο credit του Σέρβου ήταν η μη χαλάρωση των παικτών του σε κανένα σημείο της αναμέτρησης.

ΤΕΡΑΣΤΙΑ ΕΠΙΤΥΧΙΑ

Δε μπορείτε να διανοηθείτε πόσο δύσκολο είναι να διεκδικείς την Euroleague (σχεδόν) κάθε χρόνο. Υπάρχει και η ήττα. Αλλά το να είσαι εκεί και να το διεκδικείς και να σκορπάς φόβο αποτελεί τεράστιο επίτευγμα.

Δεν είναι καθόλου εύκολο. Ο Ολυμπιακός πρέπει να διατηρήσει τον κορμό του και να κάνει μικρές διορθώσεις ώστε να βελτιωθεί και να επιστρέψει στο Final 4 του Βελιγραδίου.

ΥΓ : Τρεις μέρες το Facebook γέμισε «περηφάνια». Αν την Πέμπτη με τον Άρη το ΣΕΦ έχει λιγότερους από 7000 ανθρώπους θα είναι ξεφτίλα. Η ομάδα έχει ανάγκη τον κόσμο της.

ΥΓ 2: Κόσμο έγραψα. Συγκλονιστικός στο «Sinan Erdem» κι ας είχε απέναντί του 17000 και σαφέστατα υπεράριθμους σε σχέση με τη χωρητικότητα του γηπέδου.

ΥΓ 3: Μπράβο στον Σλούκα για την κατάκτηση του τροπαίου και περισσότερα μπράβο που πήγε στα αποδυτήρια του ολυμπιακού και έδωσε συγχαρητήρια στους Αγγελόπουλους και τους παίκτες του Ολυμπιακού. Επειδή ήμουν αυτόπτης μάρτυρας, το έκανε μέσα από την καρδιά του.