Ένα καντήλι δίχως λάδι

Ένα καντήλι δίχως λάδι
O Nίκος Παπαδογιάννης πιστεύει ότι η Φενέρ ήταν έτη φωτός ανώτερη από τους αντιπάλους της, αλλά και ότι ο Ολυμπιακός αδίκησε τον εαυτό του.

Στην προαναγγελία του αποψινού τελικού, είχα υπογραμμίσει μία φράση: «Για τον Ολυμπιακό, δεν υπάρχει η έννοια αποτυχία σε αυτό το ματς». Διότι είχε ήδη πραγματοποιήσει την υπέρβασή του, διότι έπαιζε στην καυτή έδρα του αντιπάλου, διότι είχε να αντιμετωπίσει μία ομαδάρα, διότι απέναντί του στεκόταν ο Ομπράντοβιτς, διότι είχε ο ίδιος πληγεί από αδυσώπητη ατυχία.

Ακόμα και αν ο αγώνας γινόταν σε ουδέτερη έδρα, ο Ολυμπιακός θα ξεκινούσε με τα μαύρα πιόνια και όχι με τα λευκά. Το θερμό χειροκρότημα με το οποίο τον ξεπροβόδισαν στο Σινάν Ερντέμ οι μελαγχολικοί οπαδοί του απέδειξε ότι το κοινό συμμερίζεται αυτή την άποψη.

Όταν καταλαγιάσει ο καπνός από τα πυροτεχνήματα των Τούρκων, το κύριο συναίσθημα που θα μείνει να συνοδεύει τις αναμνήσεις από το φάιναλ-φορ του 2017 θα είναι η υπερηφάνεια.

Σας υπενθυμίζω ότι τα προγνωστικά του Οκτωβρίου έφερναν τον Ολυμπιακό όχι στο ραντεβού του τίτλου, αλλά κάπου μεταξύ 4ης και 6ης θέσης. Τον πλήρη Ολυμπιακό με Λοτζέσκι και Χάκετ και όχι τον αποδεκατισμένο που ωστόσο βρήκε τρόπο να κατατροπώσει την πρωταθλήτρια του 2016…

Ο παραπάνω πρόλογος θα μπορούσε να γραφτεί στις 8 το βράδυ, πριν ακόμη πηδήξουν για το τζάμπολ ο Βέσελι με τον Μπερτς. Ωστόσο, η ανάλυση του παιχνιδιού με υποχρεώνει να προσθέσω στον απολογισμό μερικούς αστερίσκους.

Ο Ολυμπιακός πάσχισε και ίδρωσε πολύ, αλλά αδίκησε τον εαυτό του με την εικόνα που παρουσίασε στο παρκέ. Ιδίως μετά την ανάπαυλα του ημιχρόνου.

Ξεγυμνώθηκε στα χέρια του Ομπράντοβιτς και των παικτών του, υστέρησε ακόμα και στα σημεία που θα μπορούσαν να τον κρατήσουν ζωντανό ως το τέλος και φορτώθηκε με μία ήττα ασυνήθιστα βαριά, από τις μεγαλύτερες που μπορώ να θυμηθώ στην ιστορία των final-4.

Τα αμυντικά του αντανακλαστικά του ήταν πάντοτε ένα (μεγάλο) κλικ πιο αργά από αυτά των αντιπάλων του, το μονοδιάστατο σχέδιό του πήγε περίπατο από το πρώτο δεκάλεπτο κιόλας, τα αστέρια του καθηλώθηκαν σε ρηχά νερά, η ομάδα ολόκληρη έμοιαζε με καντήλι δίχως λάδι.

Στην τελική ευθεία του αγώνα, το χάσμα που χώριζε τις δύο ομάδες και ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούσε ο Ολυμπιακός να κοροϊδέψει τη Φενέρ μου θύμισε αγώνες ευρωπαϊκών ομάδων απέναντι στις αμερικάνικες Ντριμ-Τιμ.

Ο πρωταθλητής Ελλάδας κατόρθωσε να ξεγελάσει την κάπως αφελή και νερόβραστη ΤΣΣΚΑ, αλλά η Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς είναι καμωμένη από διαφορετικό μέταλλο.

Τόσο στον ημιτελικό με τη Ρεάλ, όσο και στον τελικό με τον Ολυμπιακό, έδινε την εντύπωση ότι θα κρατούσε το ματς υπό τον έλεγχό της ακόμα και αν αυτό συνεχιζόταν μέχρι τη δευτέρα ή και την τρίτη παρουσία.

Θυμηθείτε αυτό που έγραφα χθες. Η ΤΣΣΚΑ είχε στο κορμί της αμυντικές τρύπες, ενώ η Φενέρ όχι. Οι πρώτοι κακοί οιωνοί εμφανίστηκαν αμέσως μετά το τζάμπολ, όταν ο Βέσελι βάλθηκε να παίζει βόλεϊ πάνω από το κεφάλι του Πρίντεζη.

Ο υπαρχηγός του Ολυμπιακού επηρεάστηκε από την κυριαρχία του Τσέχου και έπαιξε φοβισμένα, αχρηστεύοντας τα ποσταρίσματα στα οποία τόσο πόνταρε ο Ολυμπιακός και απενεργοποιώντας το πιο σίγουρο όπλο της ομάδας.

Ο Μπερτς και ο Μιλουτίνοβ πήγαν καλά στο σκοράρισμα και πέτυχαν 24 πόντους με 9/9 σουτ, αλλά η στατιστική τους αποτελεί μαγική εικόνα, αφού ο Ομπράντοβιτς τους αγνόησε επιδεικτικά και έβγαλε τον Ούντο ψηλά, στην περιφέρεια, ώστε να κρύψει πίσω από τα χέρια και το κορμί του κάθε διάδρομο.

Κάθε φορά που ο Σπανούλης κατόρθωνε να ξεφορτωθεί τον προσωπικό του φρουρό, έβρισκε μπροστά του τον κορυφαίο αμυντικό των ευρωπαϊκών γηπέδων και αναγκαζόταν να ξεφορτωθεί τη μπάλα ή να σουτάρει χαρταετούς: 0/5 δίποντα, 2/7 τρίποντα.

Ο «Ζοτς» δεν ενδιαφερόταν για τον Μάντζαρη ούτε για τον Μιλουτίνοβ ούτε για τον Παπαπέτρου. Ήξερε ότι κινδύνευε μόνο από το δίδυμο Σπανούλη-Πρίντεζη.

Έχασε έστω μία προσωπική μονομαχία στην περιφέρεια ο ασύγκριτος Ούντο; Κανένας δεν μπόρεσε να τον περάσει στα πόδια και κανένας δεν κατόρθωσε να δει τον ορίζοντα πάνω από τα χέρια του.

Κάποια στιγμή νόμιζα ότι υπήρχαν δύο ή τρεις Ούντο στο παρκέ! Στον ημιτελικό άγγιξε το τριπλ-νταμπλ, ενώ στον τελικό πλησίασε το 4x5.

Απέναντι στο αμυντικό τέρας της Φενέρμπαχτσε (η οποία έφτασε να παίζει με τέσσερα κορμιά, Βέσελι, Ούντο, Κάλινιτς, Ντατόμε), οι πέντε ψηλοί του Ολυμπιακού πήραν όλοι μαζί 8 ριμπάουντ, όσα μάζεψε μόνος του ο Βέσελι.

Ο Μπερτς και ο Γιανγκ δεν μάζεψαν ούτε μισό, ενώ ο Πρίντεζης μόλις ένα. Οι τάπες ήταν 9-2 και το ποσοστό του Ολυμπιακού στα δίποντα μόλις 40%. Έμοιαζε σαν να έπαιζαν στο παρκέ άντρες ενάντια σε παιδιά.

Τα 13/25 τρίποντα της Φενέρ αποτελείωσαν τους «ερυθρόλευκους». Δεν προήλθαν όμως από ρέντα, αλλά από την καλή της άμυνα, από τη σωστή κυκλοφορία της μπάλας, από την αυτοπεποίθηση που έδωσε στους Τούρκους η καταλυτική τους κυριαρχία στο γήπεδο.

Άλλωστε και ο ίδιος ο Ολυμπιακός είχε αξιόλογο απολογισμό στο τρίποντο, 9 στα 26. Αλλά με 23-38 ριμπάουντ, με 2-9 τάπες και με το τρίο Σπανούλη-Παπανικολάου-Πρίντεζη στα 6/30 σουτ δεν υπήρχε καμία απολύτως πιθανότητα επιτυχίας.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς δικαίωσε το παλιό δόγμα που θεωρεί ακρογωνιαίο λίθο μιας ομάδας τους αξιόλογους ψηλούς και έφτιαξε μία ομάδα γεμάτη από πολεμιστές.

Κάποτε κέρδιζε τα ευρωπαϊκά τρόπαια ποντάροντας σε σπουδαίους εγκεφαλικούς γκαρντ, αλλά τώρα προσάρμοσε τη φιλοσοφία του ώστε να αξιοποιήσει τα εργαλεία που είχε στη φαρέτρα του.

Του πήρε μόλις 4 χρόνια για να οδηγήσει τους ...αχάμπαρους Τούρκους στη γη της επαγγελίας, με ενδιάμεσους σταθμούς έναν χαμένο ημιτελικό και έναν χαμένο στο νήμα τελικό. Δικαίως θα αποθεωθεί τις επόμενες μέρες με τιμές σουλτάνου.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος νικήθηκε κατά κράτος απόψε, αλλά δεν είναι ντροπή για έναν προπονητή να χάνει από τον χαλίφη των 9 ευρωπαϊκών τροπαίων. Ούτε φυσικά είναι ...ατίμωση η 2η θέση στην Ευρώπη.

Αν ένας από τους δύο χαμένους τελικούς του Σφαιρόπουλου μπορεί να θεωρηθεί χαμένη ευκαιρία, αυτός είναι -συγκριτικά- το 2015 στα χέρια της Ρεάλ.

Κέρδισε, στο τέλος, η καλύτερη ομάδα. Η απόσταση που χώριζε τη Φενέρ του Απριλίου και του Μαϊου από τους ανταγωνιστές της αποδείχθηκε χαώδης και αγεφύρωτη. Οι Αγγελόπουλοι όμως το καταλαβαίνουν και δεν πρόκειται να φορτώσουν τους παίκτες σε πούλμαν.

Οι ηττημένοι της κούρσας μπορούν να σκούζουν όσο θέλουν για το σύστημα διεξαγωγής της Euroleague, αλλά εγώ ξέρω ότι τον γαμπρό τον ξυρίζουν στο τέλος. Όχι τον Δεκέμβριο ούτε τον Μάρτιο ούτε στο τέλος της κανονικής περιόδου.

Οι νίκες του χειμώνα δεν σημαίνουν τίποτε απολύτως αν το έδαφος είναι επισφαλές και η άμμος καταπίνει από τα πόδια. Ποιος πιστεύει ακόμη ότι η Ρεάλ Μαδρίτης ήταν η κορυφαία ομάδα της χρονιάς και ποιος αναφέρει την ΤΣΣΚΑ στην ίδια φράση με τη Φενέρ ή έστω με τον Ολυμπιακό;

Το μοναδικό πράγμα που ενδιέφερε τον Ζέλικο Ομπράντοβιτς στην κανονική περίοδο ήταν να εξασφαλίσει τη συμμετοχή στα πλέι-οφ και να εμφανιστεί σε αυτά δίχως απώλειες.

Η νίκη της Φενέρμπαχτσε μπορεί να μας πονάει επειδη σημειώθηκε απέναντι σε ελληνική ομάδα, αλλά ήταν ένας θρίαμβος του μπάσκετ που αγαπάμε: μπάσκετ με σχέδιο, με φαιά ουσία, με τη σφραγίδα του προπονητή. Μπάσκετ σχεδόν τέλειο.

Ο Ομπράντοβιτς φρόντισε να το μάθουμε καλά όσο εργαζόταν στη χώρα μας, αλλά διδάχθηκε και αυτός πολλά από τους κορυφαίους εκπροσώπους του ελληνικού μπάσκετ.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Νίκος Παπαδογιάννης
Νίκος Παπαδογιάννης

Ανέμων, υδάτων και ακραίων καιρικών φαινομένων το ανάγνωσμα. Μπήκατε στο λημέρι του μπάσκετ, αλλά κινδυνεύετε να διαβάσετε ό,τι άλλο βρέξει ο ουρανός. Το πορτοκαλί ένδυμα υποχρεωτικό, το χαμόγελο προαιρετικό. Εδώ δεν χαϊδεύουμε αυτιά, ούτε κρύβουμε λόγια. Αυτές είναι οι αρχές μας. Αν σας αρέσουν, αφήστε τα έγχρωμα γυαλιά στην είσοδο και κοπιάστε. Αν δεν σας αρέσουν, έχουμε κι άλλες.

Μοναδικός απαράβατος κανόνας είναι ότι όλα επιτρέπονται.