Και η βρόχα έπιπτε ράι θρου

Ο Πύρρος Δήμας έτρεχε το πρωί του αγώνα στο παράθυρο και άνοιγε τα παντζούρια με αγωνία. Εάν έβλεπε βροχή, πανηγύριζε. Η τυχερή του μέρα ήταν η Παρασκευή, αλλά αυτό το θεωρούσε δευτερεύον.

Πρώτο απ’όλα τα -ουκ ολίγα- γούρια του ήταν ο βροχερός καιρός. Οι θεοί της μετεωρολογίας του έκαναν το χατίρι και στη Βαρκελώνη και στην Ατλάντα και στο Σίντνεϊ.

Η Κυριακή 21 Μαϊου 2017 ξημέρωσε μουντή στην Κωνσταντινούπολη. Οι πρώτες σταγόνες έπεσαν λίγο μετά τα μεσάνυχτα του Σαββάτου, ενώ η μεσημεριανή καταιγίδα μούσκεψε την Πόλη. Η βρόχα έπιπτε ράι θρου, όπως θα έλεγε (sic) o Ζαμπέτας.

Με ψιλόβροχο ξεκίνησε και η ημέρα του ημιτελικού, Παρασκευή παρακαλώ. Τα γούρια του Πύρρου συνοδεύουν τον Ολυμπιακό στην άρση ασήκωτων βαρών, απόψε στο Σινάν Ερντέμ.

Το πρωινό του τελικού είναι το καλύτερο απ’όλα σε ένα final-4, αρκεί να μην έχει προηγηθεί στραπάτσο στα ημιτελικά. Το ελληνικό μπάσκετ μας έχει καλομάθει, εμάς τους ετήσιους ταξιδιώτες των final-4.

Μετά τη δύσκολη πρώτη εξαετία, όταν οι ομάδες μας σκόνταφταν στο πρώτο εμπόδιο (Άρης 1988-90, ΠΑΟΚ 1993), βρεθήκαμε μόνο δύο φορές στην άχαρη θέση εκείνων που βολοδέρνουν επί διήμερο στην πόλη, καταδικασμένοι να ασχοληθούμε με τον μικρό τελικό: το 1999 στο Μόναχο μετά το Ολυμπιακός-Ζαλγκίρις και το 2005 στη Μόσχα όταν ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε από τη Μακάμπι.

Τα final-4 όπου υπήρξε διπλή ελληνική εκπροσώπηση δεν τα υπολογίζω, αφού και τα τέσσερα (1994, 1995, 2009, 2012) έστειλαν μία από τις ομάδες μας στον ματς του τίτλου. Ούτε ψύλλος στον κόρφο ομάδων, παικτών ή προπονητών που τρώνε τους μικρούς τελικούς με το κουτάλι της μελαγχολίας και της ανύπαρκτης παρηγοριάς.

Υπάρχουν βεβαίως και οι ευλογημένοι, εκείνοι που δεν έχουν πιει ποτέ το πικρό ποτήρι ενός χαμένου ημιτελικού. Ο Βασίλης Σπανούλης κατέχει περίοπτη θέση ανάμεσά τους, με 5 στα 5, ο αθεόφοβος. Πέντε, που μοιάζουμε με δεκαπέντε, μετά από τα φετινά και τα προπέρσινα.

Τον τίτλο του 2017, ο Σπανούλης τον θέλει όσο κανέναν άλλον. Περισσότερο λόγω Ομπράντοβιτς και λιγότερο για τα υπόλοιπα. Ο ημιτελικός της Παρασκευής ήταν ένας πρόσθετος κρίκος στην αλυσίδα των κατορθωμάτων του.

Εάν γίνει ψηφοφορία για τον κορυφαίο «clutch player» που γνώρισαν ποτέ τα ευρωπαικά γήπεδα, μάλλον ο Σπανούλης θα κερδίσει τον τίτλο παμψηφεί. Ακόμα και η ίδια η λέξη, «κλατς» μοιάζει να μιμείται τον ήχο της μπάλας όταν αυτή σκάει σαν βόμβα στο αντίπαλο καλάθι από απόσταση 7 μέτρων…

Ο Ιωάννης Παπαπέτρου μου εξομολογήθηκε κάτι πολύ ενδιαφέρον στο τέλος της χθεσινής προπόνησης. «Το 2015 στη Μαδρίτη αδικήσαμε τους εαυτούς μας», παραδέχθηκε. «Η νίκη επί της ΤΣΣΚΑ μας χάλασε το μυαλό και μας γέμισε με έπαρση».

Κάτι παρόμοιο ομολόγησε με άλλα λόγια και ο Γιώργος Πρίντεζης. Αυτή τη φορά, ο Ολυμπιακός μοιάζει ήρεμος, κατασταλαγμένος και προσηλωμένος στην αποστολή του. Χωρίς υπερβολή, η συμπεριφορά των παικτών του θυμίζει ομάδα που ετοιμάζεται, αν όχι για φιλικό, πάντως για ματσάκι της κανονικής περιόδου.

Ο μοναδικός που φορούσε χθες το προσωπείο του αδυσώπητου «κίλερ» και απαντούσε στις ερωτήσεις λακωνικά και αγέλαστα ήταν αυτός που φαντάζεστε.

Εάν ο τελικός κυλήσει όπως το προπέρσινο ματς Φενέρμπαχτσε-Ολυμπιακού στην Πόλη, εκείνο που κρίθηκε με τρίποντο του Σπανούλη στα τελευταία δευτερόλεπτα, ο αρχηγός των «ερυθρολεύκων» θα είναι ο ευτυχέστερος θνητός.

Τέσσερις ώρες πριν τον τελικό, έχει πια λιακάδα στην Πόλη. Ένα κιουνεφέ της τελευταίας στιγμής για ένεση ενέργειας και …βουρ στον πατσά.