Το απέραντο Respect ενός Πράσινου στον Ολυμπιακό

Ίσως με αυτό το blog στεναχωρήσω ή ξενίσω κάποιους, αλλά κάθε ευκαιρία που μου δίνει το gazzetta να απευθυνθώ σε φιλάθλους-κανονικούς ανθρώπους, επιτρέψτε μου να την αδράξω. Ό,τι γράψω αφορά αποκλειστικά και μόνο το μπασκετικό τμήμα του Ολυμπιακού και το γράφω ξέροντας, ότι σε μια χώρα σαν τη δική μας θα ήταν καλύτερα να μην ξαναπεράσω τις πόρτες του ΟΑΚΑ για να δω τον αγαπημένο μου Παναθηναϊκό, προκειμένου να διασφαλίσω τη σωματική μου ακεραιότητα.

Αν ζηλεύω τη συγκεκριμένη στιγμή τον Ολυμπιακό; Φυσικά και τον ζηλεύω, γιατί είναι μια αληθινά σπουδαία και αξιοζήλευτη ομάδα. Τον ζηλεύω όμως, δεν τον φθονώ. Θέλω οι παίκτες του να είναι υγιείς, θέλω ο τελικός να παιχτεί επί ίσοις όροις κι αν ο Ολυμπιακός είναι καλύτερος, να κατακτήσει το τρόπαιο. Ζηλεύω την ατμόσφαιρα ενός Final 4 και περιφρονώ βαθιά, όποιον προσπαθεί να μειώσει την επιτυχία του Ολυμπιακού να βρίσκεται εκεί, η μόνη ομάδα από τις κορυφαίες με δυο τεράστιες απουσίες, αλλά πάντα εκεί να μάχεται μέχρι τελευταίας ρανίδος.

Ζηλεύω το αξιοθαύμαστο δέσιμο ενός συνόλου Ελλήνων παικτών, που αποτελούν τη βάση της Εθνικής ομάδας και καθοδηγούνται από έναν άξιο Έλληνα προπονητή. Σιχαίνομαι τη νοοτροπία μας, να κυνηγάμε ικετεύοντας τον Βατούτιν, να μας παραχωρήσει για εθνικό προπονητή τον κόουτς Ιτούδη, αντί να προκρίνουμε τον κόουτς Σφαιρόπουλο απλά και μόνο επειδή είναι προπονητής του Ολυμπιακού. Αυτό από μόνο του δείχνει τον κομπλεξισμό μας και τη μισαλλοδοξία μας.

Ζηλεύω, αλλά σέβομαι απεριόριστα τον Βασίλη Σπανούλη ως ηγέτη της πιο επιτυχημένης ομάδας της τελευταίας δεκαετίας και αρνούμαι να προσπαθήσω να εφεύρω το χρονικό διάστημα κατά το οποίο θα αναδείξω τη δική μου αγαπημένη ομάδα ως κορυφαία. Χαίρομαι που τόσο ο ίδιος μπροστά στην οικογένειά του, όσο κι ο τεράστιος αντιστάρ Πρίντεζης μπροστά στην πιο ευχάριστη προοπτική της ζωής του, την αγέννητη κόρη του, όσο κι ο Γιώργος Αγγελόπουλος με την κορούλα του στην αγκαλιά του, απολαμβάνουν μοναδικές στιγμές χαράς στην Πόλη τους.

Αν ανεβαίνει όλο το ελληνικό μπάσκετ με την επιτυχία του Ολυμπιακού; Φυσικά, γιατί τολμά κανείς να το αμφισβητήσει; Έτσι δε βοηθήθηκε κι από τις προηγούμενες συλλογικές επιτυχίες; Μακάρι οι απέναντι μεγαλομέτοχοι να “ψηθούν” να επενδύσουν, μπορεί να μη γίνουν όλοι Ολυμπιακός ή Παναθηναϊκός, αλλά ίσως γίνουν Τενερίφες, Βενέτσιες κλπ κλπ

Η Εθνική Ομάδα κακά τα ψέματα γίνεται σιγά σιγά μια “αμερικάνικη” ομάδα, αλλά η ένεση ταλέντου και ομοιογένειας, που μπορεί να της προσφέρει ο Ολυμπιακός, είναι υπερπολύτιμη.

Αρνούμαι πεισματικά να συμπεριφερθώ σαν τον κακότροπο 'Ελληνα γείτονα, που βλέπει να χτίζεται ή να ανακαινίζεται δίπλα του ένα υπέροχο και καλαίσθητο οίκημα κι αυτός κάνει μηνύσεις, επειδή φυτεύτηκαν δέντρα ή ό,τι άλλο κομπλεξικό. Έχετε σκεφτεί ποτέ ρε γαμώτο, γιατί ο ελληνικός αθλητισμός δεν έχει ζήσει ποτέ μια “πασίγια”, όχι ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Φάρο Κερατσινίου, αλλά να κάνουν τούνελ και να συγχαρούν τους κόκκινους οι πράσινοι μέσα στο ΟΑΚΑ δείχνοντας το δρόμο στην κερκίδα τους; Θα ήμουν εξαιρετικά υπερήφανος, αν το έπραττε αυτό η δική μου ομάδα, πιο υπερήφανος κι από την κατάκτηση ενός ακόμα τίτλου.

Δε με ενδιαφέρει αν με βρίζουν ή με βρίσουν φανατικοί και “δημοσιογράφοι”, ξέρετε από αυτούς που θέλουν να εφεύρουν δυναμόμετρο για κουτάκια μπύρας, μόνο με νοιάζει να γίνει αυτό το blog αφορμή, να σκεφτεί αλλιώς ένας 14χρονος πιτσιρικάς σαν τον γιό μου. Άλλωστε όπου κι να διαβάσεις σχόλιο, social media ή όπου αλλού, ο Σπανούλης θα αποκαλείται Τσιμεντούλης ή Φραγκοφονούλης, ο Εξάστερος θα λοιδωρείται ως Εξασφύριχτρος, ο Σφαιρόπουλος – Ασφαιρόπουλος και πολλά άλλα ευφάνταστα. Το πρόβλημα είναι, ότι την υπέροχη φαντασία και ευρηματικότητα που διαθέτουμε ως φάρα, τις διοχετεύουμε μόνο στον αρνητισμό. Και στα σπορ και στην καθημερινότητά μας. Κι έπειτα αναζητούμε την αξιοκρατία στα σοβαρά της ζωής μας, όταν δεν μπορούμε εμείς να την απονείμουμε στα δευτερεύοντα, όπως στον αθλητισμό.

Όταν ο αγαπημένος μου Θείος, με πρωτοπήγε στη Λεωφόρο και μου έμαθε να αγαπάω τον Παναθηναϊκό με μια παιδιάστικη ανωριμότητα ως τα σαράντα κάτι μου, δεν με προέτρεψε να μισώ κανέναν και τίποτα. Δεν θα το κάνω λοιπόν τώρα ως “ανώτερο” ον στο “τελειότερο” ον που είναι ο γιός μου, αρνούμαι και θα τον προστατέψω λοιπόν από την κάφρικη περιρρέουσα ατμόσφαιρα. Απόψε μάλιστα αν δεν δούλευα, θα έβλεπα μαζί του στην ημέρα της γιορτής του τον Τελικό ανάμεσα στους φετινούς κορυφαίους και θα απολαμβάναμε μπάσκετ. Σας το συνιστώ ανεπιφύλακτα.