Απάντηση και «ανάσα» από την Πόλη

Ναι, ξέρω πως σ’ ένα τέτοιο επάγγελμα δεν χωρούν συναισθηματισμοί. Έχω μάθει όλα αυτά τα χρόνια, -καλώς ή κακώς- να συμπεριφέρομαι, να μιλάω και να γράφω σαν «αντράκι». Να αφήνω στην άκρη τη γυναικεία μου οπτική. Και τελικά να συνειδητοποιώ πως στην πορεία όλων αυτών των ετών, ξέχασα τον πραγματικό λόγο που επέλεξα ν’ ακολουθήσω αυτό το επάγγελμα.

Σήμερα λοιπόν, θα μιλήσω «γυναικεία». Ή ακόμα καλύτερα «κοριτσίστικα». Κι ας φανεί μελό. Κι ας ξέρω πως πολλοί θα είναι εκείνοι που θα σχολιάσουν αρνητικά. Δεν με πειράζει. Ακούω πολύ χειρότερα στην καθημερινότητά μου. Λίγα ακόμα τ’ αντέχω.

Το επάγγελμα αυτό λοιπόν, δεν το επέλεξα γιατί ήμουν οπαδός κάποιας ομάδας. Ούτε γιατί ο πατέρας μου ήταν παράγοντας κάποιας ΠΑΕ ή ΚΑΕ. Ούτε καναλάρχης να μου εξασφαλίσει δουλειά. Παραδόξως δεν είχα και δεν έχω το «ψώνιο» να βλέπω τον εαυτό μου στην τηλεόραση. Περισσότερο με τρόμαζε, παρά με κολάκευε.

Μου άρεσε από μικρή να πηγαίνω στο γήπεδο. Να παρακολουθώ αγώνες. Όχι κάποιας συγκεκριμένης ομάδας, παρά το γεγονός ότι μεγάλωσα δίπλα στο γήπεδο της ΑΕΚ στη Νέα Φιλαδέλφεια. Πήγαινα παντού. Ριζούπολη, Νέα Σμύρνη, Λεωφόρο Αλεξάνδρας, ΣΕΦ, ΟΑΚΑ. Μ’ άρεσε να βλέπω από κοντά όλα τα αθλήματα. Από ποδόσφαιρο μέχρι χάντμπολ. Από μπάσκετ μέχρι πινγκ πονγκ και στίβο.

Δυστυχώς μεγαλώνοντας, λόγω των επαγγελματικών υποχρεώσεων, τα σαββατοκύριακα δεν έχω τη δυνατότητα να παρακολουθώ παιχνίδια από κοντά. Σπανίως έχω χρόνο να επισκεφθώ ένα γήπεδο κι η αλήθεια είναι πως δεν το επιδιώκω κιόλας. Από την Τετάρτη όμως, έχω έναν κόμπο στο στομάχι.

Βρέθηκα, μετά από χρόνια, στο Απόστολος Νικολαϊδης. Στον αγώνα που δεν ολοκληρώθηκε ποτέ και του οποίου το story είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους. Σ’ ένα ματς που, όπως πολλά στο παρελθόν, δεν τελείωσε. Όπως πολλά που πιθανότατα δεν έπρεπε καν να αρχίσουν. Όπως πολλά που σταμάτησαν και ξανάρχισαν.

Στο ίδιο έργο θεατές. Θεατές σε μια παράσταση που μόνο ντροπή θα έπρεπε να προκαλεί. Από όποια θέση κι αν παρακολουθείς στο ‘θέατρο’. Είτε είσαι διαιτητής, παράγοντας, οπαδός ποδοσφαιριστή ή στην προκειμένη δημοσιογράφος. Ντροπή για τα αίσχη. Για αίσχη παρόμοια με αυτά του Βόλου. Της Τούμπας πέρυσι. Της Λευκάδας λίγα χρόνια πριν. Για γεγονότα που από θαύμα δεν έγιναν παρόμοια με εκείνα της Λαυρίου. Που οδήγησαν και δυστυχώς έτυχε να βρεθώ και να ζήσω από κοντά, στο θάνατο ενός παιδιού για μια ...φανέλα ή ιδέα ή βαφτίστε το όπως θέλετε.

Ναι, ξέρω γίνομαι γραφική. Όλα αυτά έχουν ειπωθεί και έχουν γραφτεί άπειρες φορές εδώ και τόσα πολλά χρόνια. Δεν περιμένατε εμένα να σας ανοίξω τα μάτια.

Η απογοήτευση που ένιωσα, όμως, ήταν μεγάλη. Πλήρης. Απογοήτευση γιατί όλα όσα έβλεπα να διαδραματίζονται μπροστά στα μάτια μου και δυστυχώς δεν μου έκαναν καμία απολύτως εντύπωση. Ήταν ένα déjà vu ντροπής. Ένιωσα πως όλα αυτά, διάολε, είναι φυσιολογικά. Ανοσία στο ‘αίσχος’ λέγεται αυτό.

Ένιωσα απογοήτευση για ανθρώπους και αθλητές που θαύμαζα στο παρελθόν καιτους είδα να απομυθοποιούνται τόσο εύκολα στα μάτια μου, μέσα σε μια στιγμή. Να φανατίζονται κι εκείνοι. Να γίνονται χειρότεροι από αυτούς που καταδικάζουν. Αφεντικά να κάνουν επίδειξη ισχύος και να ακολουθούν από πίσω οι στρατιές. Οι Βασιλικότεροι του Βασιλέως. Να δημιουργούνται ‘βεντέτες’ στις πλάτες άμυαλων.

Απογοήτευση για τους συναδέλφους δημοσιογράφους. Που άκουγα τη γνώμη τους (σέβομαι απόλυτα την ελευθερία του λόγου) και διάβαζα τα κείμενά τους και νόμιζα πως ή εγώ βρισκόμουν σε άλλο γήπεδο εκείνο το βράδυ ή εκείνοι. Ντράπηκα. Γιατί είδα στα μάτια τους, στα κείμενά τους και στο λόγο τους, μεγαλύτερο φανατισμό κι από τους χούλιγκανς που εμείς οι ίδιοι κατακρίνουμε. Δεν είμαι άνθρωπος που τους «βράζω όλους στο ίδιο καζάνι» και ζητώ προκαταβολικά συγνώμη αν κάποιος θιχτεί ή προσβληθεί. Ο καθένας από μας ξέρει καλύτερα πως κοιμάται τα βράδια...

Δεν γράφω αυτό το κείμενο για να «απενοχοποιηθώ». Ούτε για να πετάξω από πάνω μου το μερίδιο ευθύνης που μου αναλογεί. Επέλεξα να έχω δημόσιο λόγο. Να εκτίθεμαι και να μπαίνω στο σπίτι του άλλου καθημερινά. Έχω ευθύνη. Αλλά έχω κι έναν κόμπο στο στομάχι, ο οποίος ταυτόχρονα μου προκαλεί και μια τεράστια απορία. Έκανα τελικά καλά που επέλεξα αυτό το επάγγελμα;

Ευτυχώς, την ‘ανάσα’ και την απάντηση μου την έδωσε χθες η –δεν βρίσκω αρκετά λόγια να περιγράψω το μέγεθος- επιτυχία της ομάδας μπάσκετ του Ολυμπιακού στην Κωνσταντινούπολη. Που μου υπενθύμισε γιατί ήθελα να βρίσκομαι από παιδάκι στο γήπεδο. Που μου υπενθύμισε πως δεν έχω διαλέξει λάθος δρόμο. Που μου υπενθύμισε πως καλώς δεν μ’ άρεσε να φοράω χρωματιστά γυαλιά όταν παρακολουθώ αγώνα. Πως καλά έκανα που δεν έβλεπα ‘φανέλες’, αλλά πρόσωπα και προσωπικότητες. Που μου υπενθύμισε τι σημαίνει ‘ρομαντικός’ αθλητισμός. Πως, ναι, δεν υπερισχύουν πάντα οι «ομάδες» με τα τεράστια μπάτζετ, και τα δυνατά ‘αφεντικά’. Αλλά οι «ομάδες», που αγαπούν, που σέβονται και που παλεύουν κοιτώντας τον άλλον στα μάτια. Με αξιοπρέπεια.