Έτσι πάει, έτσι... δεν πάει

Μέχρι να φτάσουμε στην ώρα της κρίσης, δηλαδή το τζάμπολ των δυο ημιτελικών του final4 της Πόλης, όλα όσα βγαίνουν από τις τέσσερις ομάδες, είτε από επίσημες συνεντεύξεις Τύπου, είτε από μεμονωμένες δηλώσεις πρωταγωνιστών, περισσότερο αφορούν στο επικοινωνιακό τους κομμάτι. Στην ουσία αποτυπώνουν το στίγμα της ψυχολογικής τους προσέγγισης και του κλίματος που θέλουν να περάσουν στον κόσμο, μέσω των Media.

Για παράδειγμα ο «Ζοτς», με την άνεση που του προσφέρει ο τίτλος του «άρχοντα των δαχτυλιδιών» επινόησε το «ταξίδι από την Ασία στην Ευρώπη» για να αποκρούσει το πλεονέκτημα της εντοπιότητας που βάζει έξτρα πίεση στην Φενέρμπαχτσε, την μοναδική ομάδα από την παρέα που δεν έχει κατακτήσει ακόμη Euroleague. Ο Δημήτρης Ιτούδης, υπενθύμισε τις δυο φετινές «καθαρές» νίκες επί του Ολυμπιακού για να αποσυνδέσει το ραντεβού της 19ης Μαϊου από το πρόσφατο αρνητικό παρελθόν των αναμετρήσεων της «αρκούδας» με τους «ερυθρόλευκους» . Αυτό που «πέταξε» ο Μάντζαρης («πέρυσι το πήραν γιατί λείπαμε») για να αμβλύνει το αίσθημα ανωτερότητας των πρωταθλητών Ευρώπης και να ανασύρει από το υποσυνείδητό του το φόβο ενόψει της μεγάλης μάχης.

Κανείς δεν πρέπει να υποτιμάει κι αυτό το κομμάτι της δουλειάς, γιατί πολλές φορές η ψυχολογία και η πνευματική ετοιμότητα , έχουν αποδειχθεί ικανές παράμετροι να αλλάξουν τους καθαρά αγωνιστικούς συσχετισμούς. Με βεβαιότητα ήταν το μεγάλο «όπλο» του Ολυμπιακού στα final4 του 2012 και 2013 που πήγε ως ξεκάθαρο αουτσάιντερ και τίναξε την μπάνκα στον αέρα.

Παίξε νόμιμα στην Sportingbet με επιστροφή στοιχήματος στο Γιουβέντους - Μονακό, αν ο Ιγκουαϊν σκοράρει το πρώτο γκολ (21+).

Τις μύχιες σκέψεις των τεσσάρων προπονητών για την τακτική και τον τρόπο που σκέφτονται να «χτυπήσουν» τις αδυναμίες των απέναντι, δεν πρόκειται να τις μάθουμε , πριν από το τζάμπολ. Μάλιστα, δεν ξέρουμε αν η φυσιογνωμία αυτών των ξεχωριστών παιχνιδιών μας επιτρέψει να τις αντιληφθούμε και στην εξέλιξή τους. Πολλές φορές γι αλλού ξεκινάς και αλλού «η ζωή σε πάει».

Είναι όμως προφανές ότι και οι τέσσερις , κατά τεκμήριο καλύτερες ομάδες της φετινής διοργάνωσης, εκτός από τα πολλά πλεονεκτήματα έχουν και τις αδυναμίες τους.

Επί της ουσίας , δεν ξέρω αν μιλάμε για ΤΗΝ «αχίλλειο πτέρνα» τους αλλά σίγουρα για συνθήκες που βάζουν φρένο στην απόδοση και την αποτελεσματικότητά τους. Πολλές φορές μάλιστα, αυτή η αναζήτηση μπορεί να καταλήξει ακόμη και μέχρι τα μεγάλα τους ατού, γιατί ως γνωστόν , όσο πιο γρήγορος και δυνατός είναι κάποιος τόσο πιο επικίνδυνη είναι η σύγκρουσή του σε περίπτωση ατυχήματος.

Ας ξεκινήσουμε λοιπόν από την ΤΣΣΚΑ, την κάτοχο του τίτλου και αντίπαλο του Ολυμπιακού στον πρώτο ημιτελικό. Σε σχέση με τις προηγούμενες φορές που αντιμετώπισε τους «ερυθρόλευκους» έχει μια ουσιαστική διαφορά: με την περσινή κατάκτηση έχει εκπληρώσει το απωθημένος της και δεν νιώθει τόσο μεγάλο βάρος όσο τα προηγούμενα χρόνια το οποίο μάλιστα αποτυπωνόταν ξεκάθαρα στο πρόσωπο και τις αντιδράσεις του Βατούτιν. Είναι μια ομάδα καλοδουλεμένη από τον Ιτούδη, με πολλούς αυτοματισμούς και με ένα σημαντικό ατού: ακουμπάει πια πάνω σε δυο ηγέτες (Τεόντοσιτς, ΝτεΚολο), όχι σε έναν. Αμφότεροι έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό : πάσχουν από υπερβολική μπασκετική εφυία, η οποία ,ειδικά μετά την λύτρωση του Βερολίνου, έχει μεταφέρει πολύ πιο ψηλά τα όρια της αυτοπεποίθησής τους. Εκεί κρύβεται και η μεγαλύτερη παγίδα μέσα στην οποία κινδυνεύει να πέσει. Πολλές φορές η μεγάλη άνεση έχει αποδειχθεί μπούμερανγκ κι αυτό φάνηκε στο τρίτο παιχνίδι με την Μπασκόνια, που συζητάγαμε τις προάλλες.

Από την άλλη, ο Ολυμπιακός έχει ένα βασικό χαρακτηριστικό: για να κερδίσει από την πιο ισχυρή ως την πιο αδύναμη ομάδα της διοργάνωσης , πρέπει να πιάσει πάνω από το 90% της συγκέντρωσης και της ομαδικής αντίδρασης. Δεν μπορεί να παίξει «σβηστός» γιατί ούτε τα αθλητικά του προσόντα , ούτε το ατομικό ταλέντο του φτάνουν (αμυντικά και επιθετικά) για να καταβάλει ομάδες που αν μη τι άλλο τα έχουν μπόλικα. Όπως αποδείχθηκε, οι «ερυθρόλευκοι» γίνονται πολύ πιο αποτελεσματικοί , όταν η μπάλα περνάει από περισσότερα χέρια στην επίθεση ώστε να διατηρούνται εκτελεστικά ενεργοί όσοι περισσότεροι παίκτες γίνεται. Οι μεγαλύτερες και οι πιο πειστικές νίκες ήρθαν όταν οι πόντοι μοιράστηκαν. Αντίθετα, έχει εγκλωβιστεί , όσες φορές ο αντίπαλος έχει αναγκάσει τον μεγάλο ηγέτη του, τον Βασίλη Σπανούλη, να κρατάει πολύ την μπάλα στα χέρια του και να μονοπωλεί την εκτέλεση- σκοράρισμα. Υπό αυτή την προϋπόθεση ο Ολυμπιακός γίνεται και μονοδιάστατος και προβλέψιμος γιατί «κρυώνουν» οι υπόλοιποι. Τα καλύτερα παιχνίδια του, ο πρωταθλητής Ελλάδας, τα έχει κάνει όταν ο «Kill Bill” δίνει έμφαση στο ρόλο του δημιουργού (βλέπε νίκη στην Βιτόρια) και εκτελεί όταν είναι πια υποχρεωτικό να βγει μπροστά η προσωπικότητά του. Δηλαδή στο φινάλε.

Η Ρεάλ Μαδρίτης μπορεί να μοιάζει γεμάτη, ειδικά στους ψηλούς, αλλά εξαρτάται υπερβολικά από τον τρομερό Σέρχιο Γιουλ. Ο Ισπανός είναι σε τόσο άγρια κατάσταση , που ενίοτε ευνουχίζει τους συμπαίκτες του. Κι επειδή αυτή είναι μια διαδικασία η οποία έχει «τρέξει» από το πιο εύκολο, ως το πιο δύσκολο παιχνίδι της σεζόν, έχει γίνει καθεστώς στον τρόπο που η «βασίλισσα» αποφασίζει στα δύσκολα . Ακόμη και σε ματς που ο Λάσο είχε ζητήσει να εκδηλώσει την τελευταία επίθεση ο Ράντολφ, η μπάλα έχει καταλήξει στον Γιουλ. Είναι λοιπόν σημαντικό για τους απέναντι να καταφέρουν να τον απομονώσουν και να αναγκάσουν τους υπόλοιπους να κρατήσουν την μπάλα και να σκεφτούν. Όσο ταλεντάρα και όσο εξελίξιμος κι αν είναι ο Λούκα Ντόνσιτς ακόμη δεν είναι τόσο σταθερός ώστε να αποτελεί στήριγμα στα δύσκολα. Το εναλλακτικό πλάνο του Λάσο, είναι πολλά σκριν μακριά από την μπάλα για να σουτάρει ο Κάρολ.

Και τέλος η Φενέρμπαχτσε. Μπορεί να είναι μια ομάδα με μικρό rotation, αλλά για δυο παιχνίδια ο «Ζοτς» έχει την εμπειρία αλλά και την ειδικότητα να τα βγάλει πέρα και με το παραπάνω. Με γνώμονα την περσινή εμπειρία , υπάρχει πάντα μια εύκολη λύση για τον αντίπαλο: να κάνει συνέχεια φάουλ στον Βέσελι για να τον οδηγήσει στις βολές, τις οποίες τελείωσε φέτος με 50%. Κάπως έτσι δεν χάθηκε και ο περσινός τελικός; Ωστόσο το μεγάλο της κενό είναι στην θέση «4». Εκεί όπου ο Άντιτς παίζει πια σαν παλαίμαχος και ο Μπένετ δεν υπολογίζεται. Το σχήμα με Βέσελι και Ούντοχ μαζί απέδωσε μεν με τον Παναθηναϊκό, αλλά σε προηγούμενα ματς είχε προκαλέσει μπλεξίματα. Όλη τη σεζόν ήταν θέμα συζήτησης στην Πόλη αν μπορούν να παίζουν τόσο πολύ ώρα μαζί. Και γι αυτό το εναλλακτικό πλάνο είναι εκείνο με τον Κάλινιτς και τον Ντατόμε να εναλλάσσονται στην θέση του δεύτερου ψηλού.