«Τι μάθημα έχουμε τελευταία ώρα; Έχουμε... Ολυμπιακό»

Οι μεγαλύτεροι αγώνες στην Sportingbet. Παίξε νόμιμα με πριμ 5% στο Μονακό – Γιουβέντους (21+).

«Πιστεύω ακράδαντα πως η καλύτερη στιγμή κάθε αθλητή, η σπουδαιότερη εκπλήρωση από όλες τις επιτυχίες του, είναι αυτή που έχει δώσει και την καρδιά του για τον καλό σκοπό και βρίσκεται ξαπλωμένος στο πεδίο της μάχης - Νικητής» Βινς Λομπάρντι

Έχω ανοιχτό το word κανά μισάωρο (και βάλε). Λευκή σελίδα ακόμη.

Η ατάκα του Βινς Λομπάρντι μου έχει έρθει στο μυαλό λίγα δευτερόλεπτα μετά το άκουσμα της κόρνας της λήξης. Δεν πιστεύω πως υπήρχε ένας παίκτης με ερυθρόλευκη φανέλα που δεν έδωσε κάθε ικμάδα των δυνάμεών του σε αυτή τη σειρά των playoffs. Πιστεύω πως μετά το τέλος των παιχνιδιών μετά βίας μπορούσαν να ανασάνουν.

Στον Ολυμπιακό η λέξη «προσπάθεια» θα μπορούσε να είναι μεσαίο όνομα στην ταυτότητα του. Άλλοτε χάνουν, συνήθως νικούν, πάντα προσπαθούν.

Τώρα που το σκέφτομαι ο Ολυμπιακός θα μπορούσε να είναι μάθημα στα σχολεία. Σοβαρολογώ. Ότι πρέπει για την τελευταία ώρα. Μάθημα λοιπόν για τον τρόπο διοίκησης, συμπεριφοράς, νοοτροπίας, φιλοσοφίας, σκέψης, αναγνώρισης, επιμονής.

«Τι έχουμε τελευταία ώρα»;

«Έχουμε… Ολυμπιακό».

Εδώ κάναμε Οικοκυρικά και Στοιχεία Περιβάλλοντος (ή κάτι τέτοιο).

Ο Ολυμπιακός δεν είναι μία ομάδα μπάσκετ, είναι πολλά περισσότερα.

Είναι η απόδειξη πως το αδύνατο μπορεί να γίνει δυνατό. Αρκεί να τηρείς τους κανόνες και τις αξίες τις οποίες πρεσβεύει την εποχή του Παναγιώτη και Γιώργου Αγγελόπουλου.

Είναι η απόδειξη πως τα χρήματα δε σημαίνουν απαραίτητα και ευτυχία. Οι διακρίσεις μπορούν να έρθουν και με τα λίγα.

Είναι η απόδειξη πως όταν πέσει κάποιος και τρέξουν να τον σηκώσουν άλλοι 11, αυτός θα σηκωθεί πιο δυνατός. Και θα είναι έτοιμος να το κάνει για κάποιον άλλον. Για όποιον τον χρειαστεί.

Είναι η απόδειξη πως με διακριτούς ρόλους τα πάντα γίνονται λίγο πιο εύκολα. Ο Σπανούλης χωρίς τον Πασχόπουλο (φροντιστής) δε θα κατάφερνε τίποτα. Όλοι χρειάζονται, όπως μία μηχανή τα γρανάζια της. Διαφορετικά δε λειτουργεί ή υπολειτουργεί.

Είναι η απόδειξη πως ενωμένοι μπορούν να καταφέρουν πολλά. Μεμονωμένα τίποτα. Αν νομίζετε πως δε βιώσαν δύσκολες καταστάσεις οι Πειριαώτες κατά τη διάρκεια της σεζόν, πως δεν τσακώθηκαν, πως δεν αντάλλαξαν κουβέντες, τότε πολύ απλά δεν έχετε «μυρίσει» σε κάποια ομάδα. Και τσακώθηκαν και βρίστηκαν και αγκαλιάστηκαν και ζήτησαν συγγνώμη και πήγαν παρακάτω.

Είναι η απόδειξη πως με τη δουλειά όλα γίνονται. Πέραν του Σπανούλη και του Πρίντεζη, δε θεωρώ πως ο Ολυμπιακός έχει τους πιο ταλαντούχους παίκτες που κυκλοφορούν. Διαθέτει παιδιά όμως με όρεξη για δουλειά, κίνητρο για βελτίωση. Μπορώ να βρω δέκα παίκτες ε περισσότερο ταλέντο από τον Μάντζαρη, τον Παπανικολάου, τον Παπαπέτρου και τον Μιλουτίνοφ. Και λίγους λέω… Με τη νοοτροπία τους όμως, αμφιβάλλω αν κυκλοφορούν πολλοί εκεί έξω.

ΠΕΤΥΧΕ ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΕΜΟΙΑΖΕ ΑΔΥΝΑΤΟ

Στην πιο δύσκολη Euroleague όλων των εποχών, ο Ολυμπιακός κατάφερε να φτάσει στο Final 4. Κατά τη διάρκεια των 7 αυτών μηνών έδειξε συνέπεια, έπαιξε καλό μπάσκετ και πήρε αυτό που άξιζε.

Στην Κωνσταντινούπολη θα βρεθούν στις 19 Μαΐου οι 4 καλύτερες ομάδες φέτος. Δίκαιο άθλημα το μπάσκετ.

Χρονιά με πολλούς τραυματισμούς. Χρονιά που δεν ήξερες λόγω του νέου τρόπου διεξαγωγής, πώς να συμπεριφερθείς αγωνιστικά. Χρονιά (μία ακόμη) με έντονη αμφισβήτηση μετά από κάθε ήττα λες και είχε συμβόλαιο να φτάσει αήττητος στο τέλος της διαδρομής.

ΣΕΙΡΑ ΜΕ ΑΠΕΙΡΟ ΞΥΛΟ

Η σειρά με την Εφές είναι αυτή με το περισσότερο μπασκετικό ξύλο που έχουν δει τα μάτια μου. Κι έχουν δει πολλές… Μια ματιά στα τσεκαρίσματα την ώρα των σκριν θα ήταν αρκετή για να καταλάβετε τι εννοώ.

Επίσης μία φωτογραφία του ημίγυμνου Πρίντεζη (για τις μελανιές το λέω κορίτσια) και όλων των παικτών βασικά, θα σας έδινε να καταλάβετε τι έγινε στο παρκέ σε πέντε παιχνίδια.

Η Αναντολού Εφές έπαιξε σπουδαία καθ’ όλη τη διάρκεια των playoffs και με διέψευσε γιατί από τα 200 λεπτά, στα 180 έπαιξε μυαλωμένα και με στόχο. Μετά από αυτά τα ματς ανέβηκε κι άλλο στην εκτίμησή μου ως προπονητής ο Βέλιμιρ Περάσοβιτς καθώς είχε προετοιμάσει τέλεια την ομάδα του.

Στο δεύτερο ημίχρονο βρέθηκε δύο φορές στο -7 και αντέδρασε άριστα καταφέρνοντας να επιστρέψει και να ξαναδιεκδικήσει τη νίκη. Την τρίτη δεν τα κατάφερε. Το τρίποντο του Πρίντεζη την τέλειωσε.

ΥΓ: Για το Final 4 θα μιλάμε καθημερινά πλέον, απλά μία σύντομη παρατήρηση. Δε θα πάει για τουρισμό. Θα πάει να διεκδικήσει τις πιθανότητες που του αναλογούν.

ΥΓ 2: Δεν υπήρχε άνθρωπος που να μην ήθελε να πάει στο Final 4. Υπήρχαν όμως δύο που με σιγουριά θα έδιναν… το ένα νεφρό τους για να το πετύχουν. Ο Γιώργος Αγγελόπουλος και ο Βασίλης Σπανούλης. Ο καθένας για το λόγο του.

ΥΓ 3: Δεν πέρασε μία μέρα στην ομάδα που να μην την έχουν σκεφτεί από την πρώτη του Σεπτέμβρη κι έπειτα.

ΥΓ 4: Η καλύτερη ατμόσφαιρα των τελευταίων ετών. Μιλάμε το ΣΕΦ πήγαινε πάνω κάτω, έτοιμο να εκραγεί. Σπάνια το γεμίζουν, αλλά όταν το κάνουν… τους νιώθει ο αντίπαλος.

ΥΓ 5: Σφραγίδα Σφαιρόπουλου η φετινή ευρωπαϊκή πορεία. Πήρε πολλά από όλους. Ακόμη κι από τον Γιανγκ στο κρίσιμο σημείο της χρονιά. Πίστεψε τους Έλληνες, δεν πήρε τεσσάρι κι ας γκρινιάζαμε (χρησιμοποιώ α’ πληθυντικό), μοίρασε ρόλους. Μοίρασε και τιμωρίες (Γκριν, Μπιρτς, Αθηναίου) γιατί υπεράνω όλων η πειθαρχία. Ανέβηκε κι άλλο επίπεδο ο κόουτς.

ΥΓ 6: Ρεάλ, Φενέρμπαχτσε και ΤΣΣΚΑ ταξίδευαν με τσάρτερ όλη τη σεζόν. Ο Ολυμπιακός έκανε το γύρο της Ευρώπης. Σημαντικό κι ας το υποβαθμίζουν οι περισσότεροι.

ΥΓ 7: Ο «δολοφόνος» επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος. Στην Πόλη του!

ΥΓ 8: Ρε ο lambgav που έχει χαθεί; Να βγάλω κανά silver alert;

ΥΓ 9: Τολμω να πω πως δεν εχω ξαναβιώσει περισσότερη ένταση και πίεση όσο ένιωσα μετά το Game 3.