Πάντα φταίει ο προπονητής

Πριν την έναρξη της συγκεκριμένης σειράς αγώνων, ο Τσάβι Πασκουάλ χαρακτηριζόταν ιδανικός καπετάνιος για να οδηγήσει το υπερωκεάνιο του Παναθηναϊκού σε νερά του Βοσπόρου. Ο δε άρχοντας των δαχτυλιδιών Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς είχε σταλεί στο… πυρ το εξώτερο λόγω της κακοτεχνίας που δημιούργησε το καλοκαίρι, μιας προβληματικής ομάδας που έφτασε στα τάρταρα χάνοντας από τη (φετινή) άθλια ομάδα της Μακάμπι Τελ Αβίβ. Με το χέρι στην καρδιά, πόσοι πιστεύατε ότι η Φενέρ θα κέρδιζε (δις) τον Παναθηναϊκό στην Αθήνα;

Η άποψη που διατυπώθηκε και αντλήθηκε από το μέγεθος της προσωπικότητας του Ομπράντοβιτς – και όχι από τα πεπραγμένα της ομάδας του – ήταν ότι ο Ζοτς δεν θα χάσει δύο φορές μέσα σε διάστημα δύο ημερών. Αγωνιστικά επιχειρήματα δεν κατατέθηκαν και ήταν αδύνατο να προσκομιστούν.

Πριν από τη σειρά με τον Παναθηναϊκό και με φόντο τους τελευταίους τρεις αγώνες, η Φενέρ σούταρε με 43,9% στα δίποντα, με 29,1% στα τρίποντα ενώ στη δε σύγκριση ασίστ-λαθών που συνήθως αποτυπώνει το επίπεδο ποιότητας μιας ομάδας, το πρόσημο ήταν αρνητικό. Η Φενέρ μοίρασε 41 τελικές πάσες στους τρεις τελευταίους αγώνες της Ευρωλίγκα – όπου καιγόταν για τις νίκες – κι έκανε 42 λάθη!

Πάμε να δούμε τι έκανε στην Αθήνα. Με 24/44 τρίποντα και ποσοστό ευστοχίας της τάξεως του 54,5%... έσπασε τα κοντέρ. Στα δε δίποντα είχε 36/67 προσπάθειες δηλαδή ποσοστό 53,7%. Παίζει ο Παναθηναϊκός χειρότερη άμυνα από τη Μακάμπι ή την Αναντολού Εφές; Μάλλον όχι. Ακόμη πιο εντυπωσιακή είναι η διαφορά στον τομέα των ασίστ-λαθών. Μοίρασε 38 τελικές πάσες σε δύο αγώνες κι έκανε 23 λάθη. Σε μέσο όρο, 19 ασίστ έναντι 11,5 λαθών.

Προσωπικά δεν έχω ζήσει τον Ζέλιμιρ Ομπράντοβιτς ως ρεπόρτερ γιατί εκείνη την άνοιξη του 1998, δεν είχε γίνει το καταλυτικό τηλεφώνημα από τον άνθρωπο του Δημήτρη Κοντομηνά και ο Άρης επέλεξε να πορευτεί με τον Σούλη Μαρκόπουλο στην τεχνική ηγεσία. Συνάδελφοι που έχουν ζήσει τον «Ζοτς» μιλούν και γράφουν για τη μοναδικότητά του στη μεθοδολογία προετοιμασίας των ομάδων του πριν τους κρίσιμους αγώνες, τις τεχνητές κρίσεις, τα λόγια που χρησιμοποιεί μετά από μεγάλες νίκες, όπως χθες όπου το πρώτο πράγμα που είπε στα αποδυτήρια ήταν… «το Σάββατο θα κάνουμε προπόνηση στις 6».

Δε νομίζω ότι ο Ομπράντοβιτς άλλαξε σε πολύ μεγάλο βαθμό τη μεθοδολογία του ή ότι έχει μαγικό ραβδάκι για να μεταμορφώσει την ομάδα του. Δεν πιστεύω δηλαδή ότι άλλαξε ριζοσπαστικά τον τρόπο δουλειάς του. Αν η Φενέρ δεν έκανε, αυτά που έκανε στην Αθήνα, στη θέση στην οποία βρίσκεται σήμερα ο Πασκουάλ, θα ήταν ο Ομπράντοβιτς. Είναι άδικο για τον Πασκουάλ; Σαφέστατα. Θα ήταν για τον Ομπράντοβιτς; Επίσης.

Φαντάζομαι ότι ο Σέρβος υποστήριξε αυτό που ο ίδιος δημιούργησε, προστάτευσε το αγωνιστικό προϊόν του κι έκανε αυτό που τον χαρακτηρίζει. Αποφάσισε να «πεθάνει» μαζί με τους παίκτες του κι όταν ένας αθλητής αντιλαμβάνεται ότι α) ο προπονητής του είναι ο ισχυρός της υπόθεσης και β) ότι είναι αποφασισμένος να πεθάνει μαζί του, τότε φτάνει στα επίπεδα της υπερπροσπάθειας, όπως έκαναν οι παίκτες της Φενέρ. Το δε σχήμα με τους τρεις κοντούς και τους Βέσελι, Γιούντο, χρησιμοποιήθηκε και σε άλλα παιχνίδια οπότε δεν αποτελεί έμπνευση της στιγμής.

Πάμε στον Παναθηναϊκό. Αν κανείς ρίξει μια ματιά στους αριθμούς του στους τελευταίους τρεις αγώνες της κανονικής διάρκειας της Ευρωλίγκα και τους συγκρίνει με τους δύο αγώνες με τη Φενέρ θα διαπιστώσει αλλαγές αλλά όχι στον βαθμό που παρουσιάζονται. Η ειδοποιός διαφορά είναι στο ποσοστό αποτελεσματικότητάς του στα σουτ δύο πόντων διότι από το 58% έπεσε στο 46%. Πιο πολύ προβληματίζει όμως το γεγονός ότι δεν μπορούσε να πατήσει στη ρακέτα της Φενέρ κι αυτό πιστοποιείται από τα μόλις 30 σουτ δύο πόντων στα οποία ευστόχησε.

Στα τρίποντα, με γυμνό μάτι ο καθένας μπορεί να υποθέσει ότι ο Παναθηναϊκός έσπασε τα καλάθια. Κι όμως, κόντρα στη Φενέρ έχει 32,6% στα τρίποντα και στους τρεις τελευταίους αγώνες της regular season είχε 30,9%. Ένα πρόβλημα για τον Παναθηναϊκό ήταν το επίπεδο συνεργασιών καθώς οι 24 ασίστ σε δύο παιχνίδια δεν στοιχειοθετούν τιμητικό απολογισμό σε αντίθεση με τα 11 λάθη.

Από πλευράς αγωνιστικής φιλοσοφίας όμως ο Παναθηναϊκός δεν άλλαξε. 105 δίποντα και 84 τρίποντα επιχείρησε στους τελευταίους τρεις αγώνες της κανονικής διάρκειας, 64 δίποντα και 49 τρίποντα έκανε στα δύο παιχνίδια με τη Φενέρ. Το πρόβλημά του, μάλλον ήταν οι λιγότερες κατοχές, η σωστή ανάγνωση του παιχνιδιού, αδυναμία δηλαδή που διαχειρίζεται καθ’ όλη τη διάρκεια της σεζόν. Φταίει ο Πασκουάλ; Αν πρέπει να επιρριφθούν ευθύνες, τα κομμάτια θα πρέπει να μοιραστούν.

Για να επιστρέψω στον μοναχικό δρόμο των προπονητών, αυτή (δυστυχώς) είναι η μοίρα τους. Ο προπονητής είναι υπεύθυνος των επιλογών του, αλλά και το εύκολο θύμα μιας κατάστασης. Είναι οι πρώτοι που θα χάσουν τη δουλειά τους και οι τελευταίοι που θα αποθεωθούν. Κάποτε ένας πρόεδρος (μου) είχε πει ότι «οι προπονητές φεύγουν γιατί είναι δύσκολο να αλλάξεις δώδεκα παίκτες». Δύσκολα αναγνωρίζεται η προσφορά τους.

Μια κακή σεζόν είναι αρκετή για την αποδόμηση. Όπως έγινε φέτος με τον Δημήτρη Πρίφτη. Δεν αμφισβητούνται τα λάθη του, ο ίδιος τα ομολόγησε δημοσίως, τούτο όμως δεν δικαιολογεί συμπεριφορές σαν αυτές που εισπράττει εδώ και τουλάχιστον τρεις μήνες. Πάντα επιβιώνουν οι ομάδες που υποστηρίζουν τα αρχικά τους πιστεύω. Γι’ αυτόν τον λόγο, η Φενέρμπαχτσε του Ομπράντοβιτς ακόμη και στις πολύ δύσκολες περιόδους που βίωσε στη διάρκεια της χρονιάς, κατάφερε να επιπλεύσει. Δεν… κρέμασε από τα μανταλάκια τους παίκτες της αλλά επέμεινε σε αυτούς και τώρα βαδίζει στο μονοπάτι της δικαίωσης.