Play it once Sam!

Εδώ ήρθαμε, που λένε και στο σινεμά! Στην κυριολεξία μάλιστα καθότι η «Καζαμπλάνκα» είναι μια από τις αγαπημένες μου ταινίες και όλη αυτή η υποβλητική ατμόσφαιρα που αναδίδει και μάλιστα σε ασπρόμαυρο φόντο, ταιριάζει γάντι στο αντάμωμα του Παναθηναϊκού με τους Τούρκους.

Ένα αντάμωμα, που όπως και εκείνα του Ολυμπιακού με την Εφές και της Ρεάλ με τη Νταρουσάφακα, στον απόηχο κιόλας του δημοψηφίσματος του Ερντογάν στη γείτονα χώρα, θα παίξουν σημαντικό ρόλο στην εξέλιξη της κούρσας που οδηγεί στον χρυσοποίκιλτο θρόνο του Σουλτάνου, ο οποίος θα στεφθεί στις 21 Μαίου στο Τοπ Καπί της Κωνσταντινούπολης.

Παίξε νόμιμα στην Sportingbet με επιστροφή στοιχήματος στο Αλαβές - Βιγιαρεάλ, αν καταλογιστεί πέναλτι (21+).

Ε καλά να ‘μαστε μέχρι τότε, εκεί πια θα ΄χουν την τιμητική της η Μελίνα Μερκούρη και όλος ο συρφετός από τη γυρισμένη το 1964, ομώνυμη ταινία του Ζιλ Ντασέν!

Είκοσι δυο χρόνια νωρίτερα πρωτοπαίχθηκε η Καζαμπλάνκα, κάποια αποσπάσματα της οποίας θα μπορούσε να δει αυτές τις τελευταίες μέρες ο Ομπράντοβιτς, χωρίς να φοβάται πως χάνει τον χρόνο του...

Εάν κρίνω μάλιστα από το νωπό παράδειγμα του Λεμπρόν Τζέιμς ο οποίος μεσούντων των περυσινών τελικών του ΝΒΑ αποκάλυψε ότι είδε όλη τη σειρά του «Νονού», είναι προφανές ότι ο κινηματογράφος και το μπάσκετ συνδέονται πολύ στενά και κατά το δοκούν.

Βαδίζοντας λοιπόν στα χνάρια των πρωταγωνιστών της ατμοσφαιρικής ταινία του 1942 ο Παναθηναϊκός και ο Ζέλικο θα μπορούσε να παίξουν και μάλιστα σιμουλτανέ όλους τους ρόλους!

Υποδυόμενος την Ιλσα ο Ομπράντοβιτς θα στεκόταν μπροστά στον πιανίστα, θα έπαιρνε εκείνο το νοσταλγικό και αγαπησιάρικο ύφος και θα του έλεγε: «Play it once Sam, for the old times’s sake» (Παίξε το μια φορά Σαμ, για το χατίρι των παλιών καιρών).

Ακόμη και το τραγούδι που ζήτησε η Ινγκριντ Μπέργκμαν ταιριάζει γάντι στην περίσταση, διότι λεγόταν «Αs time goes by» (όσο περνάει ο καιρός).

Δεν ξέρω ποια παραγγελιά θα έκανε ο Ζέλικο που ως παράξενος ταξιδιώτης γυρίζει εδώ όπου για δέκα τρία χρόνια ένιωθε σαν στο σπίτι του, αλλά τώρα θέλει να το κυριεύσει και να μην πληρώσει κιόλας ΕΝΦΙΑ! Πιθανότατα κάποιο κομμάτι του Ρέμου για να του(ς) θυμίζει την συναρπαστική και πραγματικά αλησμόνητη ζωή τους...

Στο καπάκι ο Παναθηναϊκός θα υποδυόταν τον Ρικ ο οποίος θα κοιταζόταν στον καθρέφτη και θα έλεγε στον εαυτό του ό,τι και ο Χάμφρεϊ Μπόγκαρτ αντικρίζοντας τον παλιό έρωτα του...

«Οf all the gin joints in all the towns in all the world, she walks into mine» (Απ’ όλα τα καμπαρέ σε όλες τις πόλεις όλου του κόσμου, αυτή μπήκε στο δικό μου»)

Ύστερα ο Ομπράντοβιτς θα άφηνε το βλέμμα του να περιπλανηθεί σαν να ‘ ναι αδέσποτο απ’ άκρου σε άκρο του ΟΑΚΑ. Θα έβλεπε πρόσωπα γνωστά και αγαπημένα παντού, θα συναντιόντουσαν οι ματιές και οι αναμνήσεις τους και θα αναλογιζόταν όπως ο Ρικ, «here’s looking at you, kid».

Μετά τη χειραψία με τον Τσάβι Πασκουάλ και ενώ θα παίζει με το μπρελόκ του αδημονώντας να αρχίσει το ματς, ο Ομπράντοβιτς θα αντιμετωπίσει την κατάσταση με τον πρέποντα κυνισμό που είχαν και οι κουβέντες του Λάζλο, αλλά την ίδια στάση θα έχει και ο Παναθηναϊκός...

«Ιf we stop breathing, we ‘ll die. If we stop fighting our enemies, the world will die» (εάν σταματήσουμε να αναπνέουμε, θα πεθάνουμε. Εάν σταματήσουμε να πολεμάμε τους εχθρούς μας, θα πεθάνει ο κόσμος»).

Και προτού αποσώσουν αυτή την κουβέντα θα συνειδητοποιήσουν το αναπόδραστο όπως το ορίζει η Ειμαρμένη...

«Εach of us has a destiny, for good or for evil» (Καθένας μας έχει ένα πεπρωμένο, για καλό ή για κακό»).

Πλάκα πλάκα θα είναι η πρώτη φορά στη ζωή τους που το καλό του ενός απαιτεί τόσο φορτικά και αναπόφευκτα το κακό του άλλου!

Έπειτα θα πάρει σειρά η σκηνή του αποχωρισμού, με όλα τα σέα της και τα μέα της...

Θα ρωτήσει η Ιλσα «but what about us?» και ο Ρικ θα της απαντήσει «We ‘ll always have Paris»!

Θα κάνουν μια παύση και θα το ξανασκεφτούν καλύτερα, διότι πλάκα πλάκα το Παρίσι (του 1996 επί ημερών Μάλκοβιτς και του 2001 με τον Ομπράντοβιτς στην ήττα από τη Μακαμπί Τελ Αβίβ) είναι το μόνο που δεν είχαν να τους ενώνει...

Ελόγου τους όμως είχαν και θα έχουν για πάντα στην καρδιά τους την Πυλαία του 2000, την Μπολόνια του 2002, το Μαρούσι του 2007, το Βερολίνο του 2009 και τη Βαρκελώνη του 2011: είχαν διατηρούν ανεξίτηλα χαραγμένες στη συλλογική μνήμη πέντε πόλεις στις οποίες έστησαν μαζί μνημεία θριάμβων!

Αλλά το έργο δεν έχει τελειώσει ακόμη ή μάλλον δεν άρχισε καν: Θα ακουστεί η ατάκα «Here it is» του Ρικ και ενώ η Ιλσα με τον Λάζλο θα φεύγουν για να προλάβουν το αεροπλάνο, θα εμφανιστεί ο αστυνόμος Ρενό για να πει το «round up the usual suspects»!

Να συλληφθούν τάχα μου, οι συνήθεις ύποπτοι!

Ελόγου τους όμως θα παραμείνουν ασύλληπτοι όπως ασύλληπτες παραμένουν και οι αναμνήσεις που θα πετούν σαν άπιαστα ξωτικά στο ΟΑΚΑ αυτές τις (δυο ή τρεις) βραδιές. Ασύλληπτες αναμνήσεις, στιγμές αιχμάλωτες στην καρδιά, συναισθήματα να ξεχύνονται σαν χείμαρρος και η ζωή να παίζει συγκλονιστικά παιχνίδια και μάλιστα εν ου παικτοίς (με διακύβευμα μια θέση στο Final Four) από τη στιγμή που το κέλευσε η μοίρα...

Kαι για να τελειώνω με την μπασκετική διασκευή της «Καζαμπλάνκα», θέλω να πιστεύω πως ό,τι κι αν συμβεί στις δυο αρένες, σε αυτά τα τρία, τέσσερα ή πέντε ματς, θα εννοηθεί από τα συμφραζόμενα και πάντως δεν θα γίνει στάχτη και μπούλμπερη από το σενάριο, η τελευταία ατάκα της ταινίας...

Το «Louis, I think this is the beginning of a beautiful championship»!

Δεν ξέρω ποιος θα περπατάει δίπλα στον Ομπράντοβιτς εκείνη τη στιγμή, μα θα είναι η στιγμή η οποία θα συμπυκνώνει όλη την υπόθεση και θα κρίνει μια σχέση που έως τώρα δεν υπήρξε απλώς ωραία, αλλά μοναδική στα χρονικά του ευρωπαϊκού μπάσκετ, συναρπαστική και θεσπέσια...

Προτού συναντηθούν τα ριζικά τους (Ιούνιος 1999) και μετά τον χωρισμό τους (Ιούνιος 2012) ο Παναθηναϊκός και ο Ζέλικο συναντήθηκαν επτά φορές στην Αθήνα και όλες είχαν το ίδιο αποτέλεσμα...

Ξερός άσσος!

Το γαϊτανάκι τους στήθηκε για πρώτη φορά την Τετάρτη, 1^η Δεκεμβρίου του 1993 στη Γλυφάδα όπου ο Παναθηναϊκός στο ντεμπούτο του Κώστα Πολίτη (ο οποίος διαδέχθηκε τον Ζέλικο Παβλίσεβιτς) διέλυσε τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης Τζουβεντούτ Μπανταλόνα με 85-61!

Την προηγούμενη ημέρα, ο Ευρωκόουτς δήλωνε ότι «δεν μπορώ να κάνω δραστικές παρεμβάσεις, παρά μόνο μερικά μερεμέτια», αλλά είκοσι τέσσερις ώρες αργότερα οι «πράσινοι» εμφανίστηκαν τόσο μεταμορφωμένοι ώστε να φαίνονται αγνώριστοι!

Εκείνο το βράδυ που έμελλε να αποβεί ιστορικό για τη μεταγενέστερη σχέση του με τον Ομπράντοβιτς, ο Παναθηναϊκός σούταρε 31/39 δίποντα (ποσοστό 79%), γεγονός που έκανε τον λεγάμενο να πάρει το (άγνωστο τότε, μα τόσο συνηθισμένο και... δημοφιλές τα κατοπινά χρόνια) μελιτζανί χρώμα και να δηλώσει οργισμένος: «Είκοσι χρόνια που βρίσκομαι στα γήπεδα από πιτσιρικάς στο Τσάτσακ μέχρι τώρα, ποτέ δεν είδα μια ομάδα να σουτάρει με τέτοια ποσοστά. Με έπιασε τρέλα»!

Ο Ομπράντοβιτς προσπάθησε να βγάλει διάφορους λαγούς από το καπέλο του, αλλά εις μάτην: στο man to man ο Παναθηναϊκός προηγήθηκε με 15-6, στη ζώνη 1-3-1 το σκορ έγινε 29-15 και η σεμνή τελετή έλαβε πολύ νωρίς τέλος, με κερασάκι στην τούρτα ένα τρίποντο που έβαλε ο Νίκος Γκάλης στη λήξη των τριάντα δευτερολέπτων υπακούοντας στις φωνές του κόσμου (σούταρε, σούταρε») για ν’ αναρωτηθεί γελώντας αργότερα «ωραίο δεν ήταν;»

Και ενώ στη λήξη του αγώνα ο Πολίτης απέδιδε ένα μέρος των ευσήμων της νίκης και στον (εκπλαγέντα γι’ αυτή τη γενναιοδωρία) Παβλίσεβιτς, ταυτόχρονα τα έχωνε στον Ομπράντοβιτς! Ο λόγος; Ο Ζέλικο αρνήθηκε να καθίσει μαζί του στο πάνελ της συνέντευξης Τύπου και μάλιστα ο «Τσολιάς» αναρωτήθηκε δημοσίως «ποιος είναι αυτός που έγινε τόσο μεγάλος προπονητής μέσα σε έναν χρόνο;» Αργότερα πάντως τον έπιασε κατ’ ιδίαν και του είπε: «Σε θαύμαζα ως παίκτη (ΣΣ: είχαν βρεθεί κιόλας αντιμέτωποι με τις Εθνικές ομάδες) και θέλω να σε θαυμάζω και ως προπονητή. Να ξέρεις ότι πρέπει να συμπεριφερόμαστε το ίδιο στη νίκη και στην ήττα».

ΠΑΝΑΘΗΝΑΪΚΟΣ (31/39δ., 5/12τρ., 8/14β.): Αλβέρτης 12, Γκάλης 30 (11/15δ., 1/1τρ., 5/7β., 4ρ., 9 ασ.), Παταβούκας 10, Οικονόμου, Γκέκος, Βολκόφ 13, Βράνκοβιτς 14 (6/7δ., 2/4β., 12ρ., 2ασ., 3τ.) , Παπαγιάννης, Γεωργικόπουλος 2, Μυριούνης 4.

ΜΠΑΝΤΑΛΟΝΑ: Πέρεθ 2, Ρ. Τζοφρέσα 10, Βιγιακάμπα 11, Τόμπσον 19, Γκαρθία, Μοράλες, Μαρτίνεθ 11, Σμιθ 8.

Ο Παναθηναϊκός ανάγκασε τον Ομπράντοβιτς να φύγει ηττημένος από την Αθήνα και στις επόμενες δυο αναμετρήσεις τους: στις 5 Ιανουαρίου του 1995 στη Γλυφάδα με τη Ρεάλ Μαδρίτης (77-64, Πάσπαλι 26, Αλβέρτης 16-Σαπόνις 21, Καργκόλ 11) και στις 26 Οκτωβρίου του 1995 στο νεότευκτο ΟΑΚΑ πάλι με τη Ρεάλ Μαδρίτης (54-52 με καλάθι του Ντομινίκ Γουίλκινς στα 21’’, Βράνκοβιτς 15, Οικονόμου 14- Σάβιτς 24, Αρλούκας 10).

Το 1999 ο Ομπράντοβιτς ανέλαβε την τεχνική ηγεσία του Παναθηναϊκού από τον οποίο αποχώρησε το 2012 για να αναλάβει έναν χρόνο αργότερα την τεχνική ηγεσία της Φενέρμπαχτσε με την οποία έχει γνωρίσει τέσσερις ήττες σε ισάριθμες αναμετρήσεις στο ΟΑΚΑ: 76-67 στις 20 Μαρτίου 2014, 30 Οκτωβρίου στις 30 Οκτωβρίου 2014, 76-71 στις 25 Φεβρουαρίου 2016 καιν 81-70 στις 16 Δεκεμβρίου 2016.

Η νύχτα της 20ής Μαρτίου του 2014 υπήρξε όντως συγκλονιστική και –όπως γράφτηκε κατά κόρον- δάκρυσαν και τα τσιμέντα με τη συναισθηματική φόρτιση που παρήγαγε η μεγάλη πρώτη επιστροφή του βουρκωμένου Ζέλικο ! Το σύνθημα «Ομπράντοβιτς πόρομ πορόμ πομ πέρομ περόμ» δονούσε την ατμόσφαιρα, ενώ η ιαχή «Φέρ’ τον πάλι πίσω Γιαννακόπουλε» υπήρξε φυσιολογικό προϊόν όχι μόνο της επιθυμίας του κόσμου, αλλά και της δήλωσης του ιδίου του προέδρου του Παναθηναϊκού!

Την προηγούμενη ημέρα ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε δηλώσει αυτολεξεί: «Μοιάζει με κακόγουστο αστείο το να προπονεί άλλη ομάδα ο Ζοτς. Πρέπει το συντομότερο να επιστρέψει μια για πάντα στο σπίτι του ώστε να ολοκληρωθεί ο στόχος του να ξεπεράσουμε τη Ρεάλ σε ευρωπαϊκούς τίτλους. Αύριο όμως θα τον στενοχωρήσουμε διότι θα νικήσει ο Παναθηναϊκός».

Όπερ και εγένετο...

Εκείνη ήταν η πρώτη τους νύχτα, που όπως λέει κι ένα τραγούδι, «αργά θα περάσει». Πέρασε αργά και πολύ συγκινητικά, τρυφερά και αγαπησιάρικα, για να επιβεβαιώσει με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο την ατάκα του Αυστριακού συνθέτη Αντον Μπρούκνερ: «Οι άνθρωποι μπορεί να ξεχάσουν τι τους είπες, μα θα θυμούνται πάντοτε τι τους έκανες να αισθανθούν»!

Πέρασαν κιόλας είκοσι τέσσερα χρόνια από την πρώτη συνάντηση τους. Δέκα οκτώ από τον γάμο τους. Πέντε από το διαζύγιο τους. Τρία από τότε που ξαναβρέθηκαν αντίκρυ...

Και αύριο σημαίνει η ώρα μηδέν, διότι τώρα πια δεν πρόκειται για λιγότερο ή περισσότερο σημαντικά ματς στην κανονική περίοδο ή στο Top 16, αλλά για μια σειρά ζωής και θανάτου με λάφυρο μια θέση στο Final Four....

Πρόκειται επίσης για μια σειρά στην οποία εκών άκων ο Παναθηναϊκός και ο Ομπράντοβιτς θα επιδιώξουν ο καθείς προς όφελος του να απεξαρτηθούν και να απογαλακτισθούν...

Δεν ξέρω εάν αυτή η νύχτα θα κυλήσει αργά και βασανιστικά. Ούτε εάν ο πιανίστας θα ξαναπαίξει τη μελωδία του «Αs time goes by»...

Είμαι όμως σίγουρος πως ό,τι κι αν συμβεί στις απανωτές μάχες, όποιος κι αν επιζήσει αυτού του (τακτικού ή ανορθόδοξου) πολέμου, όσες παραβιάσεις κι αν σημειωθούν στον εναέριο χώρο και στην αιγιαλίτιδα ζώνη της Ελλάδας και της Τουρκίας, το κατακάθι δεν θα φύγει από το φλιτζάνι του καφέ...

Αυτόν τον καφέ επί δέκα τρία συναπτά έτη τον έπιναν μαζί και αφού συνήθισαν να τον φτιάχνουν πετιμέζι, τώρα είναι υποχρεωμένοι να τον σερβίρουν ο ένας στον άλλον σκέτο και πικρό!

Το διακύβευμα που κρίνεται σε αυτή τη σειρά είναι μεγάλο, η ζωή του ενός προϋποθέτει και απαιτεί τον θάνατο του άλλου και τόσο ο Παναθηναϊκός, όσο και ο Ομπράντοβιτς μοιάζουν καταδικασμένοι να νεκρώσουν τα συναισθήματα τους και να προσποιηθούν πως δεν γνωρίζονται ούτε κατ’ όψιν, πως δεν συναντήθηκαν ποτέ, πως δεν αγαπήθηκαν καθόλου...

• ΥΓ: Πέραν όλων αυτών που εμπίπτουν στο θυμικό, η υπόθεση έχει και το αγωνιστικό σκέλος, το οποίο είναι άλλωστε το μείζον. Περί τούτου επιφυλάσσομαι στο αυριανό σημείωμα...