Φτιάχνει επιδερμίδα, “χτίζει” χαρακτήρα

Παιχνίδια όπως αυτό έπαιξε στο Ρέθυμνο, ή όπως εκείνο που θα δώσει την Μ. Πέμπτη με τον ΠΑΟΚ στο “Νίκος Γκάλης”, ώστε να εξοφλήσει τις υποχρεώσεις του στην κανονική περίοδο του πρωταθλήματος, βοηθάνε μόνο στην διαδικασία της συντήρησης. Να παίζουν όλοι, ώστε να μην επιβαρύνεται κανείς, να νιώθουν χρήσιμοι και και παράλληλα φρέσκοι, σωματικά και πνευματικά, ενόψει της κρίσιμης κόντρα με την Φενέρμπαχτσε.

Είναι προφανές ότι ούτε καν ο ίδιος ο Τσάβι Πασκουάλ δεν μπορεί να τα αξιοποιήσει για να βγάλει ασφαλή αγωνιστικά συμπεράσματα, που θα αφορούν την τακτική προσέγγιση για την αντιμετώπιση της τουρκικής ομάδας. Για την ακρίβεια δεν μπορεί να βγάλει συμπεράσματα που να μπορέσουν να επηρεάσουν αποφασιστικά τις σκέψεις του για τακτική, ρόλους και ειδικές αποστολές. Ακόμη και το στυλ των δυο αυτών ομάδων, ούτε σε μικρογραφία μπορεί να προσφερθεί για προσομοίωση με το συγκρότημα του “Ζοτς”.Οπότε δεν υπάρχει λόγος να υποπτεύεται κανείς πως ο Καταλανός τεχνικός και το επιτελείο του, έχουν ή μπορεί να αποκτήσουν κάποιες αμφιβολίες στο διάστημα που μας χωρίζει μέχρι την Τρίτη του Πάσχα. Ο μεγαλύτερος όγκος δουλειάς γίνεται στις προπονήσεις.

Επίσης , είναι ξεκάθαρο ότι , τον τελευταίο καιρό, ο Παναθηναϊκός νιώθει καλά και παίζει καλά. Μπορεί να νικάει άνετα παιχνίδια, καταθέτοντας το 100% της σοβαρότητάς του, αλλά χωρίς να καταναλώνει πάνω από το 60 % της έντασής του. Επιπλέον, οι μεστές εμφανίσεις του, έχουν επεκταθεί και μακριά από την έδρα του και αυτό είναι ένα στοιχείο που τον έχει γεμίσει ευεξία. Φαίνεται από το γεγονός ότι πολλοί παίκτες , ανάλογα με τις πεντάδες που βρίσκονται στο παρκέ, έχουν πολλά και καλά διαστήματα.

Είναι σημαντικό πλέον ότι ο Καλάθης , ειδικά μετά την επιστροφή του Γκιστ, έχει ξαναβρεί για τα καλά τον καλό του εαυτό. Δεν είναι μόνο απαραίτητος και κομβικός γιατί είναι ο μοναδικός κλασσικός πλέι μέικερ της ομάδας, αλλά και γιατί στην προκειμένη περίπτωση, με την Φενέρ η απόδοσή του θα είναι εκ των πραγμάτων καθοριστική, αν συμφωνήσουμε ότι το δίδυμο “κλειδί” της τουρκικής ομάδας συγκροτούν ο Μπογκντάνοβιτς και ο Σλούκας και ο Νικ δεν μπορεί παρά να είναι ένας από εκείνους που θα κληθούν να αναμετρηθεί μαζί του.

Καλά πατήματα δείχνουν να έχουν επίσης, ο Μπουρούσης, αλλά και ο Γκάμπριελ, ο οποίος είχε κέφια και με το Λαύριο και με την Μακάμπι (ήταν στο σχήμα που γύρισε το ματς) και στο Ρέθυμνο.

Δεν υπάρχει αμφιβολία λοιπόν ότι ο Παναθηναϊκός , εκτός από το πλεονέκτημα της έδρας έχει και πολλά άλλα επιμέρους αβαντάζ, τα οποία καλείται να αξιοποιήσει. Αυτά είναι : α. της φόρμας αφού σε μέσο όρο επίδοσης δεν συγκρίνονται οι τελευταίες εμφανίσεις των δυο ομάδων, β. του βάθους , αφού παρά το τεράστιο μπάτζετ της η Φενέρ βασίζεται σε οκτώ παίκτες και σε αυτούς με το ζόρι και γ. το πλεονέκτημα της υγείας , μιας και ο Γκιστ συμπληρώνει ένα μήνα από την επάνοδό του, την ώρα που Σλούκας , Μπογκντάνοβιτς και Ντατόμε, παίζουν μεν , αλλά προέρχονται από αποχή που πρόσφατα τους είχε κρατήσει εκτός δράσης.

Από την άλλη , όπως έχουμε αναλύσει πολλές φορές, τα play off έχουν τους δικούς τους κανόνες, που δεν έχουν καμία σχέση με εκείνους του μαραθωνίου των 30 αγωνιστικών. Διαχρονικά έχει αποδειχθεί ότι η βασικότερη ικανότητα μιας ομάδας που ξέρει να τελειώνει τέτοιες δουλειές , είναι να διαχειρίζεται την πίεση του “πρέπει”. Η δεύτερη έχει να κάνει με την αντιμετώπιση του απρόοπτου, το οποίο μπορεί να ξεκινάει από έναν τραυματισμό και μπορεί να φτάσει μέχρι μια εντός έδρας ήττα. Η τρίτη βασική ικανότητα είναι να παίζει όπως πρέπει, ακόμη και όταν δεν νιώθει καλά (ψυχολογικά).

Στην συγκεκριμένη “δέσμη” , υπάρχει ισορροπία στο “πρέπει” γιατί από τη μία είναι ο Παναθηναϊκός που νιώθει ότι είναι η χρυσή ευκαιρία του να επιστρέψει σε ένα final 4 μετά από 5 χρόνια και τέσσερις απουσίες και από την άλλη είναι η Φενέρ που από την αρχή της σεζόν ξεκαθάρισε ότι θα είναι οικτρή αποτυχία αν δεν βρεθεί το καρέ της Πόλης.

Στο “απρόοπτο” έχουν εξασκηθεί και οι δυο , ενώ στην διαδικασία να προσπαθεί “να παίξει ακόμη κι αν δεν νιώθει καλά”, η τουρκική ομάδα δείχνει πιο εξοικειωμένη φέτος.

Κάτω από αυτό το πρίσμα, το πιο κρίσιμο διάστημα, έχει αποδειχθεί πως είναι εκείνο που μεσολαβεί και από την αλλαγή της έδρας, δηλαδή μεταξύ του δεύτερου και του τρίτου παιχνιδιού, γιατί είναι το μόνο στο οποίο υπάρχει (χρονικά) ικανό περιθώριο ανασύνταξης και ουσιαστικής προπονητικής παρέμβασης. Αν υπάρξει break , τότε αυτό είναι το διάστημα που ο χαμένος προλαβαίνει να αναθεωρήσει τις ιδέες του και να διεκδικήσει την αποκατάστασή του και αν δεν υπάρξει, αυτός που χάνει με 2-0 να φορτίσει τις μπαταρίες του στην προσπάθεια για την ολική επαναφορά.