Ο δικός μου Ζάρκο...
Τον Ζάρκο Πάσπαλι ή Πάσπαλιε τον γνώρισα ένα καλοκαιρινό μεσημέρι στο σπίτι του στη Γλυφάδα, όταν δούλευα ως τεχνικός - εξωτερικός συνεργάτης για το δελτίο ειδήσεων και τις ενημερωτικές εκπομπές του Mega Channel. Είχε ήδη υπογράψει στον Παναθηναϊκό και τη συγκεκριμένη βίλα του την εξασφάλιζε το συμβόλαιό του με τους Γιαννακόπουλους, για τους οποίους ο ξανθός Ζάρκο έσταζε μέλι.
Κάτσαμε στο σαλόνι του και είπε πολλά και on camera και off camera, αλλά ελάχιστα θα σας πω, αφού πρόκειται για πνευματική περιουσία του δημοσιογράφου που έκανε τη συνέντευξη κι όχι δική μου. Κατάλαβε την αγάπη μου για το άθλημα και την εκτίμηση μου για το πρόσωπό του και μιλήσαμε αργότερα πολύ ώρα οι δυο μας. Με έναν παγωμένο καφέ μπροστά του, το πακέτο με τα Marlboro στα χέρια του και την εντυπωσιακή γυναίκα του να περνάει πότε πότε, μας μίλησε για τα πρώτα χρόνια της καριέρας του, για το ΝΒΑ, για το πως ήρθε στην Ελλάδα, για τα πρωταθλήματα με τον Ολυμπιακό, τα χαμένα final 4 και κάποια στιγμή η κουβέντα ήρθε στις χαμένες βολές, στην πολυθρύλητη τενοντίτιδα και στον Γιάννη Ιωαννίδη. Όταν άκουσε το όνομα του Ιωαννίδη, με ψιλοαγριεμένο ύφος μίλησε κοφτά, “μη μου μιλάς γι αυτόν, με κατέστρεψε”. Αυτό ήταν, μπήκε για πάντα στην καρδιά μου.
Το κλικ στην καριέρα και συγκεκριμένα στα ποσοστά ευστοχίας του Ζάρκο παραμένει για μένα ένα από τα μεγαλύτερα μπασκετικά μυστήρια. Από παίκτης που δεν έστελνες με την καμία στις βολές, γιατί σούταρε με ποσοστά κοντά στο 85% με 90%, ο ίδιος αυτός παικτής γινόταν αντικείμενο χλευασμού, με τους αντίπαλους οπαδούς να φωνάζουν “γκολ” και να χειροκροτούν ειρωνικά, όταν ευστοχούσε σε κάτι σαν 2/9 ελεύθερες βολές! Άλλοι μίλησαν για κατάχρηση σε ασκήσεις με βάρη κι άλλοι για ψυχολογικό πρόβλημα, αλλά ελάτε τώρα, ο άνθρωπος έχει σηκώσει τα απίστευτα τρόπαια κι έχει συνδέσει το όνομά του με την αναγέννηση του Ολυμπιακού.
Πριν από λίγο καιρό σκεφτόμουν να βάλω σε δημόσια διαβούλευση το αν ο Ζάρκο ή ο Σπανούλης υπήρξε πιο επιδραστικός στη σύγχρονη μπασκετική ιστορία του Ολυμπιακού, αλλά δεν το έκανα, γιατί μπορεί κάποιοι να πίστευαν, ότι προσπαθώ να μειώσω τον Βασίλη Σπανούλη, τον οποίο για μια ακόμα φορά δηλώνω κατηγορηματικά ότι σέβομαι, θαυμάζω και εκτιμώ απεριόριστα για ό,τι έχει πετύχει με τον Παναθηναϊκό, τον Ολυμπιακό και φυσικά την Εθνική. Σκεφτείτε όμως, ότι αν δεν ήταν ο Ζάρκο να καλπάζει στο ανοιχτό γήπεδο και πάντα με αριστερό drive να αφήνει την πορτοκαλί στο καλάθι, ίσως οι αδερφοί Αγγελόπουλοι να μην κοιτούσαν ποτέ προς λιμάνι μεριά. Ποιός ξέρει, μπορεί και να αγάπησαν τον Ολυμπιακό την εποχή του Ζάρκο. Αυτή την αγάπη τους εξέλιξαν σε ιδιοκτησία και αργότερα έδωσαν γη και ύδωρ στον V Span, με τα γνωστά “θρυλικά” αποτελέσματα. Οπότε για μένα no Zarko, no red party.
Θα προσπεράσω το τι άκουσε ο Πάσπαλι όταν φόρεσε την πράσινη φανέλα, γιατί αυτές τις καφρίλες τις έχουν κάνει όλες οι “λατρεμένες και υπέροχες” κερκίδες στη χώρα μας και θα σας πω για φινάλε την εικόνα που έχω χαραγμένη από τον Marlboro Man από το Μαυροβούνιο. Ο γνωστός τελικός που 18000 Έλληνες φώναζαν Λιέτουβα-Λιέτουβα για να πικάρουν τα “αδέρφια” μας τους Σέρβους, ο γνωστός πλάβι θρίαμβος και όλοι μα όλοι οι Σέρβο-Μαυροβούνιοι πάνω στον Ζάρκο να τραγουδούν υπό τις οδηγίες του, “δε θα πάρεις κύπελλο ποτέ, Πάσπαλιε-Πάσπαλιε”. Η ειρωνία και το πικάρισμα στο φουλ, μέχρι ο Ζάρκο να μαζέψει τα μπασκετικά του αδέρφια και να τους μάθει ένα ακόμα δημοφιλές ελληνικό σύνθημα. “Πού 'ναι οι Γιούγκοι, οεο πού 'ναι οι Γιούγκοι”. Χρόνια σου πολλά Μαυροβούνιο ξανθό άτι. Ελπίζω να το έκοψες το ρημάδι...
Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.