Τους μπερδεύει όλους και μπερδεύεται

Να που φτάσαμε 3 νίκες μακριά από τον μαγικό αριθμό 19, που δίνει το πολυπόθητο πλεονέκτημα έδρας, πολυπόθητο ειδικά για μια ομάδα home- lover σαν τον Παναθηναϊκό. Μην αρχίσουμε την κλάψα, για το πόσο εφικτό θα ήταν αυτό το πλεονέκτημα, αν η ομάδα είχε συμπεριφερθεί ωριμότερα σε παρελθόντα παιχνίδια. Ο γέγονε, γέγονε και η ζωή στην Euroleague συνεχίζεται...

Το επικίνδυνο για τον ίδιο, αλλά και για τον αντίπαλο, στοιχείο του Παναθηναϊκού είναι η αστάθειά του και ο θεωρητικός πλουραλισμός, που πολλές φορές είναι απλά φλυαρία και τσαπατσουλιά, όπως στο παιχνίδι κόντρα στην Αρμάνι. Θα βγει μπροστά ο Τζέημς, ο Ρίβερς, ο Γκιστ, ο αναγεννημένος Παππάς, μήπως ο Φελντέιν με τον Νίκολς ή θα σεληνιαστούν ο Γκάμπριελ με τον Μπουρούση; Ποιό είναι το πραγματικό φονικό όπλο αυτής της ομάδας; Μήπως οι εμπνεύσεις του Πασκουάλ ή μήπως η ορμή και η καθοδήγηση του Νικ Καλάθη;

Όλα αυτά μαζί είναι και προτερήματα και ελαττώματα, με κορυφαίο για μένα την αστάθεια του Καλάθη. Όχι δε θα μπω στη λογική του πόσα παίρνει, γιατί αυτό είναι θέμα διοίκησης και προπονητή, όσον αφορά στη χημεία ομάδας και αποδυτηρίων. Αγωνιστικά όμως ο Παναθηναϊκός είναι τόσο ευμετάβλητος, όσο και το μυαλό του Νικ μετά τα πρώτα 2 σουτ κάθε αγώνα. Επειδή το μαρκάρισμα under στην περίπτωσή του είναι βέβαιο, αν τα πρώτα σουτ γράψουν, το βλέμμα και το πνεύμα του προδιαγράφονται λαμπρά, αν βρουν σίδερο ου μην και airball, Houston we have a problem.

Πάει ομάδα με ηγέτη-point guard τέτοιου είδους στο Final 4; Άμα πνίξει το αντίπαλο point guard ίσως. Ειδικά αν δεν “τσιμπήσει” κι αντί να σουτάρει, πασάρει όπως λίγοι μπορούν σαν αυτόν.

Αυτή η έλλειψη αυτοματισμών και επιθετικού μοτίβου είναι προβληματική, μεν αλλά έλα που κι ο αντίπαλος δεν ξέρει τι ακριβώς να περιμένει. Με το σουτ είναι καταδικασμένος να ζει και να πεθαίνει ο φετινός Παναθηναϊκός κι ευτυχώς σουτέρ καλούς έχει. Το ζητούμενο είναι το τρέξιμο, η καλή κυκλοφορία και η εύρεση του έξτρα σουτ, που τα 4/5 της πεντάδας του μπορούν να στείλουν στο διχτάκι. Αμυντικά ώρες ώρες η ενέργεια είναι παροιμιώδης κι αφού ο Παππάς κατάλαβε, ότι για να κερδίσει λεπτά συμμετοχής, πρέπει να βάζει χέρια και κορμί σε κάθε μπάλα, τότε μπράβο στον Πασκουάλ, μπράβο και στον ίδιο! Συμπερασματικά τον κύριο Χάιντ Παναθηναικό τον θέλουν όλοι για αντίπαλο στα play off , τον Δόκτωρα Τζέκιλ δεν τον θέλει κανείς, γιατί άμα λάχει, έχει και έξι αστέρια στη φανέλα.

Ειδικά σε περίπτωση “συνεύρεσης” πράσινων και κόκκινων στα χιαστί παιχνίδια, πιστεύω ότι οι Πράσινοι πρέπει να είναι χαρούμενοι, όχι γιατί ο Παναθηναϊκός είναι καλύτερη ομάδα, αλλά γιατί το ΣΕΦ είναι, ότι πιο κοντινό στο ΟΑΚΑ υπάρχει. Θα μου πείτε, “καλά χαζός είσαι, με χιλιάδες Ολυμπιακούς να το κάνουν κόλαση;” Το έχουν ζήσει όλο αυτό το αναμεταξύ τους τόσες φορές, που όπως και φέτος είδαμε, παύει από ένα σημείο και μετά να ξαφνιάζει. Το εντός έδρας “πρέπει” μάλιστα, που μπαίνει επιτακτικό για την καλύτερη ομάδα (βλ. Ολυμπιακό) καμιά φορά αποδεικνύεται από πιεστικό έως πνιγηρό. Προσοχή για να μη μου ορμήσετε, δε γράφω ότι περνάει ο Παναθηναϊκός, γράφω ότι κατά τη γνώμη μου, μόνο τον Ολυμπιακό μπορεί να περάσει με μειονέκτημα έδρας.

Πάντως ό,τι κι αν συμβεί, αυτή η ομάδα έχει μια λαμπρή σεζόν μπροστά της το 2017-18, αν στηριχτεί, αν υπάρχει υπομονή και αν παραμείνουν όλα τα πρόσωπα κλειδιά, που είναι και το μόνο μπασκετικά λογικό. Πυροτεχνήματα τύπου Τζεντίλε, όχι μόνο δεν κρατάνε στο χρόνο, αλλά μερικές φορές είναι τόσο τζούφια, που ούτε καν παίρνουν φωτιά.

Υ.Γ. Συγχωρέστε μου τον παιδιάστικο ενθουσιασμό, αλλά το νέο gadgetάκι μου που λέγεται MLS Magic κι από το οποίο πλέον γράφω, είναι το νέο μου “πάμε παντού μαζί” εργαλείο. 2 σε 1, και android tablet και windows 10 notebook με 11,6 οθόνη και γεμάτο καλούδια, συμπεριλαμβανομένης της MAIC. Όλα αυτά, με τον κοινό με το κινητό μου φορτιστή, μέσα στο backpack μου, πάνω στο ποδήλατο και καλώς μας ήρθες Άνοιξη...