Η λίμνη των στηπλ

Ο αγώνας με τη Ρεάλ ήταν για τον Παναθηναϊκό ό,τι η λίμνη για τους στηπλίστες: όποιος την περνάει με σωστό τέμπο και στεγνά πόδια, φτάνει στο τελευταίο βιράζ φορτσάτος και ετοιμάζεται αισιόδοξος για την τελική ευθεία. Αυτό σκεφτόμουν όσο έβλεπα τους Ισπανούς στριμωγμένους στα σχοινιά, ότι το συγκεκριμένο ματς μπορεί να γίνει για τον Παναθηναϊκό εφαλτήριο τελικής επίθεσης, με στόχο το final-4 της Κωνσταντινούπολης.

Τώρα που ο Τσάβι Πασκουάλ έχει στα χέρια του το υλικό του πλήρες, και με την πρόκριση στα προημιτελικά ουσιαστικά εξασφαλισμένη, έχει μπροστά του έναν μήνα για να προετοιμάσει τους παίκτες του και να τους κάνει ομάδα.

Διότι, κακά τα ψέματα, αυτό είναι το μεγάλο πρόβλημα του φετινού Παναθηναϊκού: οι συνεχείς αλλαγές που ανακατεύουν ασταμάτητα την τράπουλα και τον κάνουν να μοιάζει αδιάβαστος σε κάθε αιφνιδιαστικό διαγώνισμα χημείας.

Το εξαιρετικό 15-11 αποτελεί τίτλο τιμής στους παίκτες που τράβηξαν το κουπί και ακόμα περισσότερο για τον προπονητή.

Η επιστροφή του Τζέιμς Γκιστ από τα παλιά έκανε σύσσωμη την ομάδα να αισθάνεται πιο σίγουρη για τον εαυτό της. Ο πρώτος που ένιωσε την ένεση αυτοπεποίθησης ήταν ο Νικ Καλάθης, ο οποίος υπέφερε στο τρίμηνο της απουσίας του Αμερικανού.

Ο Σίνγκλετον και ο Μπουρούσης δεν συνεννοούνται με κλειστά μάτια με τον κουμανταδόρο της ομάδας ούτε είναι γεννημένοι για να στήνουν και να τελειώνουν pick and roll. Πριν συμπληρωθεί δεκάλεπτο, ο Γκιστ είχε τελειώσει κιόλας τρεις φάσεις από ισάριθμες τηλεπαθητικές συνεργασίες με τον Καλάθη.

Ο τελευταίος έχασε τον ρυθμό του όταν αποσύρθηκε στον πάγκο, αλλά το πρώτο του δεκάλεπτο βοήθησε τον Παναθηναϊκό να αισθανθεί αφεντικό του αγώνα. Στις δύο ρακέτες κυκλοφορούσαν πλέον όχι ένας, αλλά …δύο Σίνγκλετον!

Το αρχικό σχήμα που σκαρφίστηκε ο Πασκουάλ (με τον Ρίβερς στο «2» και τον Νίκολς στο «3») ξεχαρβάλωσε το παιχνίδι της Ρεάλ με τα ίδια της τα όπλα: ταχυδύναμη, ύψος, ρυθμός, αλεγκρία.

Όταν κατέφτασε από τον πάγκο αγριεμένος ο Φελντίν για να κοιτάξει στα μάτια το wonderboy Ντόντσιτς, ο Παναθηναϊκός ξεγύμνωσε τη «βασίλισσα».

Τα προβλήματα που αντιμετώπισε προήλθαν περισσότερο από το έλλειμμα αθλητικότητας της εφεδρικής του πεντάδας, παρά από τη δυναμικότητα του αντιπάλου. Η Ρεάλ σημάδεψε χωρίς έλεος τα αργά πόδια των Μπουρούση, Παππά και κρατήθηκε με ευκολία στην επιφάνεια.

Περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, το ματς ήταν ένα θρίαμβος του Τσάβι Πασκουάλ. Γνώστης του παιχνιδιού και των ιδιαιτεροτήτων της Ρεάλ όσο λίγοι, ο Καταλανός εντόπισε την αχίλλειο πτέρνα της εκεί όπου υποτίιθεται ότι εστιάζεται η δύναμή της: στον «άσο».

Ο Πάμπλο Λάσο συνηθίζει να παίζει με έναν μόνο χειριστή της μπάλας και φορτώνει την ευθύνη της ομάδας επί ολόκληρα δεκάλεπτα στις πλάτες ενός 17χρονου παιδιού. Ο πολύς Γιουλ είναι πολλά πράγματα, πολλά και θαυμαστά, αλλά όχι πλέι-μέικερ παλαιού (όπως «Τσάτσο») τύπου.

Τα δυνατά κορμιά του Καλάθη (πάνω στον Γιουλ) και του Φελντίν (στον Ντόντσιτς) λειτούργησαν ως φρένο, σε συνδυασμό βεβαίως με τις ικανότητες του Σίνγκλετον και του Γκιστ στην περιφερειακή άμυνα.

Οι κοντοί του Παναθηναϊκού άρπαξαν τρεις φορές τη μπάλα μέσα από τα χέρια του Γιουλ και πέτυχαν στο ανοιχτό γήπεδο τους 6 πόντους που τελικά έκαναν τη διαφορά.

Οι γρήγορες επιστροφές, η προσεκτική κυκλοφορία της μπάλας και η προσήλωση στο σχέδιο σταμάτησαν τον καλπασμό των Ισπανών. Και κάπως έτσι, η ομάδα που βάζει «σβηστή» 95άρες και 100άρες κόλλησε κοντά στο 80.

Το σχέδιο του Γιώργου Μπαρτζώκα στο ισπανικό «κλάσικο» της περασμένης Κυριακής ήταν μία θαυμάσια πυξίδα για τον Πασκουάλ. Η Μπαρτσελόνα ηττήθηκε στο τελευταίο σουτ, αλλά κράτησε τη Ρεάλ στους 76 πόντους.

Η τελευταία κρίσιμη πινελιά του Πασκουάλ ήταν η χρησιμοποίηση του Μπουρούση στην τελική ευθεία του αγώνα, μολονότι ο Έλληνας σέντερ είχε ηττηθεί κατά κράτος από τον Χάντερ νωρίτερα.

«Ελπίζω να τροφοδοτηθεί 2-3 φορές ο ψηλός στο ποστ, ειδάλλως δεν έχει νόημα η παρουσία του», έγραφα στο live του αγώνα. Και πράγματι, η μπάλα πήγε στοχευμένα εκεί, στα χαμηλά.

Οι 14 πόντοι που ουσιαστικά έδωσαν τη νίκη στον Παναθηναϊκό (από το 70-68 στο 84-78) σημειώθηκαν από τους Σίνγκλετον και Τζέιμς, αλλά προήλθαν από τη δράση του Μπουρούση και από τους χώρους που αυτός δημιούργησε, εγκλωβίζοντας στην πλάτη του τον Αγιόν.

Μαθημένη να παίζει με το ένστικτο των παικτών της και διαζευγμένη με την ομαδική άμυνα, η Ρεάλ δεν κατάλαβε το παραμικρό. Προσπαθώ να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει να τη φοβάται οποιοσδήποτε, αλλά δυσκολεύομαι.

Δεν θα εκπλαγώ αν ο Λάσο ξεφουρνίσει πάλι τους Ματσιούληδες και τους Νοσιόνηδες τώρα που σφίγγουν τα γάλατα.