Πιο καλή μοναξιά

Στην αξιολόγηση των καλοκαιρινών επιλογών του Άρη και στη σύγκριση του Μάικλ Τζένκινς με τον Τζέρελ ΜακΝιλ, στη συγκεκριμένη γωνιά είχε αναφερθεί το εξής: «Το ερώτημα σχετίζεται με τη διαχείριση των δύσκολων στιγμών που εμπεριέχει κάθε αγωνιστική σεζόν. Ο προκάτοχός του (σ. σ. ΜακΝιλ) διαθέτει ισχυρή προσωπικότητα. Δε δείλιασε να βρεθεί απέναντι στους εκπροσώπους του Τύπου μετά από -41 στο Μιλάνο, ήταν πραγματικός καπετάνιος στις φουρτούνες. Στην τελική ευθεία του πρωταθλήματος, αγωνίστηκε με κάταγμα στον καρπό, καθόλου τυχαία το ποσοστό ευστοχίας του κατρακύλησε στο 35%».

Ένας μόνιμος προβληματισμός στη σκέψη μου ήταν ο εξής: Πώς είναι δυνατόν ένας παίκτης (σ. σ. Τζένκινς) με ποσοστό καριέρας περί του 43% στο τρίποντο και με κασέ που δεν υπερβαίνει τις 250.000 ευρώ, να μην έχει βρει συμβόλαιο – 10-15 αγωνιστικά λεπτά – σε ομάδα της Ευρωλίγκα; Γιατί το βιογραφικό του Τζένκινς ήταν και παραμένει πολύ ελαφρύ.

Η απάντηση στο ερώτημα που είχα διατυπώσει στις 3 Οκτωβρίου δόθηκε στους μήνες που ακολούθησαν. Πολλοί παίκτες έχουν ταλέντο, λίγοι έχουν την ψυχή και τα άντερα να αναλάβουν ρόλο ηγέτη σε μια ομάδα. Αυτή ήταν και παραμένει η ειδοποιός διαφορά με τον ΜακΝιλ, (δυστυχώς) όμως αυτοί οι προβληματισμοί απαντήθηκαν αφού είχε αποκτηθεί ο παίκτης.

Ο Τζένκινς δεν έφυγε για οικονομικούς λόγους, αλλά για αγωνιστικούς. Φρόντισε ο ίδιος για να μην τον σηκώνει το περιβάλλον. Κυρίως η αντίδρασή του στο Αστρομπάλ, μετά την ήττα από τη Βιλερμπάν, επιβεβαίωσε ότι ο άνθρωπος δεν είχε συναίσθηση της κατάστασης, δεν είχε αντιληφθεί το μέγεθος των απαιτήσεων, είχε μείνει στη νοοτροπία των ομάδων στις οποίες αγωνίστηκε προ της έλευσής του στη Θεσσαλονίκη.

Χρησιμοποίησε την οφειλή των δύο μηνών, πάτησε πάνω σ’ αυτή και αποφάσισε να φύγει. Σήμερα, η καλύτερα αμειβόμενη ομάδα στην Basketleague (σ. σ. από αυτές που έχουν μπάτζετ μεγαλύτερο των 350-400 χιλιάδων ευρώ) έχει δώσει πέντε μηνιάτικα. Ο Τζέκινς έχει εισπράξει τέσσερα. Αποχώρησε λοιπόν γιατί ήταν σε μόνιμη προστριβή με τον Δημήτρη Πρίφτη, γιατί ουδέποτε είχε την αποδοχή από το σύνολο. Αυτή είναι η αλήθεια.

Με την αποχώρηση του Τζένκινς έκλεισε ένας κύκλος. Των καλοκαιρινών άστοχων επιλογών. Λογικά θα ισχυριστεί κάποιος ότι τα προβλήματα τραυματισμών φρέναραν τον Άρη, ότι η ομάδα θα ήταν διαφορετική υπό την παρουσία του Σανικίντζε κλπ., κλπ. Αυτή είναι η μία όψη της αλήθειας. Η άλλη είναι ότι, η απουσία ενός παίκτη δεν δικαιολογεί τα πεπραγμένα του φετινού Άρη. Εντάσσεται στη λίστα των επιχειρημάτων αλλά δεν μπορεί να πείσει τον οποιοδήποτε καλοπροαίρετο.

Πλέον ο Άρης ψάχνει να βρει έναν παίκτη για να καλύψει το κενό δύο αθλητών. Είναι κι αυτό ένα από τα λάθη που έγιναν. Αντί να γίνει (τουλάχιστον) μία αλλαγή στο τέλος του πρώτου γύρου, δύο έγιναν στον δεύτερο. Η διαδικασία της αναζήτησης «τρέχει» από την αρχή της χρονιάς. Ο Δημήτρης Πρίφτης ψάχνει έναν παίκτη που θα φέρει την ισορροπία, που θα διαδραματίσει τον ρόλο του ηγέτη.

Οι καλοί παίκτες κοστίζουν. Είτε λέγεται Μπράις Κότον που ολοκλήρωσε τους αγώνες του στην Αυστραλία ή Ντουάιτ Χάρντι ο οποίος είναι στην Τραμπζονσπόρ η οποία χρωστάει τα μαλλιοκέφαλά της και οι παίκτες κάνουν απεργία. Αξίζει τον κόπο μια επένδυση 40-50 χιλιάδων δολαρίων για κάθε μήνα;

Στη λίστα των παικτών που προτάθηκαν εντάσσεται και ο Ράντι Κουλπέπερ, παίκτης ο οποίος επίσης ξέρει να δημιουργεί για τον εαυτό του. Το ζήτημα δεν είναι τί παίκτη θα πάρει ο Άρης, αλλά ποιος είναι ο στόχος μέχρι το τέλος του Πρωταθλήματος. Σε αυτό το ερώτημα απαιτείται να δοθούν απαντήσεις. Για παράδειγμα, στόχος θα μπορούσε να είναι η αναβάθμιση του αγωνιστικού ρόλου των Φλιώνη, Χρηστίδη με την ταυτόχρονη ενός ποιοτικού παίκτη στις θέσεις 2-3. Αυτό είναι αναγκαίο να διευκρινιστεί.

Και κάτι τελευταίο. Μια ομάδα, μια ιδιοκτησία, μια ΚΑΕ δεν κρίνονται από μία χρονιά, αλλά για την πορεία τους σε βάθος χρόνου. Φέτος, το μεγαλύτερο λάθος που έγινε ήταν ότι δεν κατατέθηκαν ξεκάθαρες κουβέντες τον Δεκέμβριο. Κύριοι, έτσι έχει η κατάσταση, έτσι θα πορευτούμε, όποιος νιώθει ότι δεν μπορεί να ρίξει νερό στο κρασί του, ας έρθει να μιλήσουμε για τη λύση της συνεργασίας. Τόσο απλά. Δεν έγινε. Κι έτσι αυθαίρετα κάποιοι άρχισαν να λιθοβολούν. Για προσωπικούς, δικούς τους λόγους. Γιατί οι εμμονές τους έχουν τυφλώσει...