Η Στέγη του ιδρύματος Ωνάση άνοιξε τις πόρτες της και αγκάλιασε αναμνήσεις από το Ευρωμπάσκετ του 1987! Το σκηνικό... νοσταλγικό! Μία...ρετρό μπασκέτα το logo από το Eurobasket 1987 στημένο στο background κι ένα μικρό παιδάκι κάνει την εμφάνισή του. Ο μικρός φορώντας την εμφάνιση της Εθνικής του 1987 άρχισε να παίζει μπάσκετ... μέχρι που πήρε την θέση μία γνώριμη φιγούρα. Ο Θοδωρής Παπαλουκάς που πριν από 30 χρόνια ήταν 10 χρονών μίλησε στον συντονιστή Βασίλη Σκουντή για το πως ένιωσε όταν φόρεσε για πρώτη φορά την φανέλα με το εθνόσημο:

«Συγκινήθηκα που είδα τον μικρό... είδα τον εαυτό μου. Συνειδητοποίησα πόσο τυχεροί είμαστε που το ζήσαμε όλο αυτό. Είναι ότι πιο όμορφο και ότι καλύτερο μπορείς να ζήσεις».

Κάποιους τους είδες και στο παρκέ. Πέρα από τα τυπικά τι θες να τους πεις;

«Θα τους πω ευχαριστώ γι' αυτό που έκαναν για όλους μας για την χώρα. Για την ποιότητα ζωής που μου πρόσφεραν. Δεν ήταν απλό αθλητικό γεγονός. Ήταν μία αλλαγή που μπήκαμε όλοι σε έναν δρόμο που μπορεί να σε οδηγήσει μόνο ο αθλητισμός».

Παύση... μεγάλο χειροκρότημα και η είσοδος των Παναγιώτη Γιαννάκη, Μέμου Ιωάννου και οι δημοσιογράφοι Βαγγέλης Ιωάννου, Χρήστος Σωτηρακόπουλος, Δημήτρης Θεοδωρόπουλος.

Όλοι τους πήραν θέση πλάι στο... παρκέ που στήθηκε κι άρχισαν να εξιστορούν ιστορίες γεμάτες νοσταλγία.

Ο Παναγιώτης Γιαννάκης ανέφερε: «Πάντα οφείλω ένα ευχαριστώ ανάμεσα στους ανθρώπους που έχω ζήσει τόσο μεγάλες στιγμές. Που είτε βρεθήκαμε συμπαίκτες, είτε αντίπαλοι στα παρκέ.

Δεν νομίζω ότι είναι αποσματικό και τυχαίο. Υπήρχε μία προετοιμασία. Αν την ξεκόψουμε μπορούμε να τη δούμε ως τη μεγαλύτερη έκπληξη, ωστόσο θεωρώ πως υπάρχει ατομικά και ομαδικά μία μεγάλη προετοιμασία».

Ο Θοδωρής Παπαλουκάς συμπλήρωσε: «Για εμάς ήταν πιο εύκολο. Το είχαμε δει να συμβαίνει. Ήμουν 10 ετών τότε. Προσπάθούσα να το δω από την τηλεόραση γιατί... είχαμε το κλασσικό σεμεδάκι πάνω στην τηλεόραση. Αυτοί οι άνθρωποι μας το είχαν δείξει. Ο κόουτς που το είχε δει το έργο ήταν δίπλα μας. Εμείς το είδαμε αργότερα, την υπέρβασή μας».

Για το αν υπήρχαν... προλήψεις: «Όχι δεν νομίζω....ίσως παίζαμε κάποιες φορές τάβλι κι όλοι έλεγαν πως έπρεπε να κερδίζει πάντα ο Γκάλης βέβαια», είπε ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Αν κάποιος έβαζε... μαχαίρι στο λαιμό στον Παναγιώτη Γιαννάκη κι έπρεπε να ξεχωρίσει τη μεγαλύτερη νίκη: «Δεν είναι θέμα... μεγαλύτερης ή μικρότερες. Ίσως ήταν τεχνικά του 2006. Αλλά το 1987 ήταν μεγάλη προίκα που δεν μπορεί να συγκριθεί με τίποτα. Πρόσθεσε κάτι στην καθημερινότητα όλων. Έδωσε τη δυνατότητα να πιστέψουν οι μικροί. Έδωσε κίνητρο σε όλο τον κόσμο να πιστέψουν πως μπορεί ακόμα και ομάδες με όχι καλές υποδομές και ιστορία να κατακτήσουν τα πάντα».

«Δεν το πιστεύαμε, γιατί ποτέ δεν είχε γίνει κάτι τόσο μεγάλο στην . Τόσο μεγάλη η συλλογική στήριξη από την χώρα. Ήταν αδύνατο να μην βγούμε κερδισμένοι», είπε ο Παναγιώτης Φασούλας μέσω βίντεο.

«Το είχαμε δει σαν γιορτή, δεν μας είχαν για φαβορί. Δεν το είχα ξαναδεί στη ζωή μου! Όλος ο κόσμος ενωμένος. Κράτησε... μέρες, μήνες. Μας αναγνωρίζει μέχρι και τώρα», συμπλήρωσε ο Φάνης Χριστοδούλου μεταξύ άλλων.

«Ήταν δυνατό και σημαντικό για όλους τους Έλληνες», είπε ο Νίκος Φιλίππου.

«Η ευθύνη που έχεις είναι ότι παίρνεις τη δάδα και πρέπει να την κρατήσεις αναμένει. Η γενιά η δικιά μας πήρε κάτι υψηλό, το κράτησε ψηλά και το παρέδωσε. Σειρά σας τώρα.Τσακωνόμασταν όταν ήμασταν πιτσιρίκια ποιος θα... κάνει τον Γκάλη, ποιος τον Χριστοδούλου. Για εμάς η μεγαλύτερη νίκη ήταν το 2006 κόντρα στις ΗΠΑ, γιατί όλοι θυμούνται που την έχουν δει. Έτσι, όπως το 1987. Επίσης τα τελευταία 15 χρόνια βγάζουμε συνέχεια καλούς προπονητές. Κάναμε ποιοτικές προπονήσεις, σίγουρα παίζει ρόλο και η τεχνολογία. Γκάλης δεν θα ξαναβγεί, Γιαννάκης δεν θα ξαναβγεί. Ιωάννου δεν θα ξαναβγεί. Σπανούλης δεν θα ξαναβγεί. Διαμαντίδης δεν θα ξαναβγεί. Ας ψάξουμε το καινούριο! », ανέφερε στη συνέχεια της κουβέντας ο «Τεό».

Τα νέα παιδιά έχουν... πολύ τεχνολογία. Πρέπει να γίνουν μαχητικοί, σκληροί με τον εαυτό τους και να κάνουν πράξη τις πληροφορίες που δέχονται», είπε ο Παναγιώτης Γιαννάκης.

Η συζήτηση για το Ευρωμπάσκετ 1987