Έχει πρόβλημα για κάθε λύση

Το δύσκολο για τον Παναθηναϊκό δεν είναι να διαχειριστεί το περίφημο «όπως έστρωσες θα κοιμηθείς», αλλά να αποκτήσει επίγνωση ότι στα όνειρα συμπεριλαμβάνονται και οι εφιάλτες. Εκεί που όλοι συζήταγαν για τις πιθανότητές του να προλάβει να διεκδικήσει μια θέση στην πρώτη τετράδα, έρχεται η ωμή πραγματικότητα που διαμορφώθηκε μετά την νέα εκτός έδρας ήττα στο Κάουνας. Αυτή που τον καλεί να πάψει «να κοιμάται τον ύπνο του δικαίου» και να κοιτάξει να εξασφαλίσει την πρόκριση γιατί το πρόγραμμα που του απομένει, αρχής γενομένης από το εντός έδρας παιχνίδι που έρχεται, με την Ρεάλ Μ. στο ΟΑΚΑ είναι τουλάχιστον ύπουλο. Κι επί πλέον , με την εικόνα που βγάζει, ειδικά μακριά από την έδρα του, δεν ενθαρρύνει, ούτε καν σε φιλολογικό επίπεδο, μια συζήτηση περί προτίμησης αντιπάλου. Όπως έλεγε ο αείμνηστος Μάκης Δενδρινός: «μια παρτίδα τάβλι, πρώτα την σώζεις και μετά κοιτάς μήπως την πάρεις διπλή».

Και για να πούμε και του στραβού το δίκιο, παρακολουθώντας πώς οι «πράσινοι» συμπεριφέρθηκαν στο διάστημα που κρίθηκαν τα παιχνίδια με την Νταρουσάφακα και με την Ζαλγκίρις , δηλαδή δυο ομάδες που αυτή τη στιγμή είναι εκτός οκτάδας και συνυπολογίζοντας πόσα παιχνίδια, ειδικά μέσα στο «Νίκος Γκάλης», άρπαξαν μέσα από τα χέρια των αντιπάλων τους, στο τέλος θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα είναι ότι το μόνο που δικαιούνται, μπαίνοντας στην τελική ευθεία με απολογισμό 14 νίκες σε 25 αγώνες είναι να πανηγυρίζουν. Δεν είναι καθόλου λίγο να κρατάνε ακόμη την κατάσταση στα χέρια τους.

Παίξε νόμιμα στην Sportingbet με επιστροφή στοιχήματος στο Ολυμπιακός - Νταρουσάφακα, αν ο Γκριν σκοράρει τουλάχιστον 15 πόντους.

Έτσι όπως πάει το πράγμα, παρότι υπάρχουν κάποια σοβαρά ελαφρυντικά, όπως η αλλαγή του προπονητή, οι τραυματισμοί Τζέιμς και Γκιστ και η προσπάθεια αναδόμησης που εξελίχθηκε το καλοκαίρι μετά και το οριστικό «αντίο» του Δημήτρη Διαμαντίδη, εκείνο στο οποίο φαίνεται ότι ο Παναθηναϊκός έχει αποκτήσει ειδικότητα, είναι να δημιουργεί ένα πρόβλημα για κάθε λύση. Ακόμη και η περίπτωση του Τζεντίλε ήταν μια λύση που τελικά μόνο χάσιμο χρόνου του προκάλεσε.

Στο Κάουνας, κατάφερε επιτέλους να λύσει το πρόβλημα που είχε με τα νωθρά ξεκινήματα, να παίξει στιβαρή άμυνα για 16-17 λεπτά, να πάρει μια διαφορά 14 πόντων. Και παρότι η Ζαλγκίρις δεν έκανε και δα και την καλύτερή της εμφάνιση, μόνος του της έδωσε την άνεση και το χρόνο να ανακάμψει με την επιθετική τσαπατσουλιά του. Μια τσαπατσουλιά που στο μεγαλύτερο ποσοστό οφειλόταν στην τραγική εικόνα των δυο πλει μέικερ του. Του Καλάθη και του Τζέιμς. Ο πρώτος είναι ένας πλέι μέικερ που δεν έχει σουτ, ο δεύτερος ένας που κάνει τον πλει μέικερ και δεν έχει ούτε οργανωτικό πνεύμα, ούτε πάσα. Είδε και αποείδε ο Πασκουάλ και σε κρίσιμο σημείο τους κράτησε αμφότερους στον πάγκο ποντάροντας στο δίδυμο Παππά-Φελντέιν. Με αυτά και με εκείνα, σε ολόκληρο παιχνίδι, ήταν ζήτημα να προέκυψαν τρία-τέσσερα καλάθια μετά από οργανωμένη προσπάθεια. Κι αυτά ήταν τότε που η μπάλα έφτασε με ορθόδοξο τρόπο στον Μπουρούση. Το υπόλοιπο «έργο» δεν βασιζόταν απλά στις ατομικές ικανότητες του καθενός, αλλά στις παρορμήσεις του. Ο παρορμητικός είναι τις περισσότερες φορές αυθαίρετος, απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.

Μέσα σε όλους τους μπελάδες που έχει στο κεφάλι του ο Πασκουάλ, έχει να διαχειριστεί και την επιστροφή του Γκιστ. Μετά από τόσο σοβαρό τραυματισμό και τόσο μακρά αποχή, δεν είναι εύκολο να ξαναβάλεις στο ρυθμό έναν παίκτη που τα τελευταία χρόνια ήταν από τους ακρογωνιαίους λίθους, αλλά στην πραγματικότητα δεν ξέρεις σε τι κατάσταση (ψυχολογική και αγωνιστική) βρίσκεται, πώς θα αντιδράσει μετά από όλη αυτή την περιπέτεια και τελικά τι προσδοκίες μπορείς να βασίσεις πάνω του, ώστε να αναπροσαρμόσεις αναλόγως τις νέες εσωτερικές ισορροπίες.

Με απλά λόγια, αυτή τη στιγμή στον Παναθηναϊκό . μοιάζει να ταιριάζει γάντι η φράση του Eldrige Cleaver, την οποία πάνω-κάτω επικαλέστηκε και ο ίδιος ο Καλάθης, αναφερόμενος στην περίπτωσή του: « όποιος δεν είναι μέρος της λύσης, είναι μέρος του προβλήματος».