«Copa που κλαίει»

Γιάννης Ντεντόπουλος Γιάννης Ντεντόπουλος
«Copa που κλαίει»

bet365

Ο Γιάννης Ντεντόπουλος υποστηρίζει ότι κάθε διοργάνωση έχει την απονομή που της αξίζει και κατά συνέπεια ένας ακόμη τελικός κυπέλλου στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία σε μια χώρα στην οποία η πιο μεγάλη αρετή θεωρείται το «νταηλίκι» του «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;».

Η πεποίθηση ότι το επίπεδο μιας διοργάνωσης αντανακλάται στην ατμόσφαιρα και τις συνθήκες που επικρατούν στην απονομή της, είναι από τις πιο ισχυρές που έχω αναπτύξει τα τόσα χρόνια που παρακολουθώ - με οποιαδήποτε ιδιότητα – κάθε λογής αθλητικά γεγονότα. Είναι η στιγμή που μπορείς να διαβάσεις χαρακτήρες και κατ’ επέκταση την κουλτούρα όσων εκπροσωπούνται σε αυτήν. Για μένα και φαντάζομαι για τους περισσότερους ρέκτες του αθλητισμού, ένας τελικός τυπικά και μόνο τελειώνει με το σφύριγμα ή την κόρνα της λήξης, ή μόλις κοπεί το νήμα του τερματισμού. Είναι η στιγμή που ο καθένας, έχοντας καταθέσει την αγωνιστική του ταυτότητα , απελευθερώνεται και καταθέτει την ψυχική (του ταυτότητα), είτε είναι στην πλευρά των νικητών , είτε στην πλευρά των χαμένων.

Κάτω από αυτό το πρίσμα και αυτό πρέπει να φαντάζει το πιο συμφωνηθέν από τα συμφωνηθέντα (που δεν τηρήθηκαν) είναι ότι ένας τελικός του κυπέλλου Ελλάδας στέφθηκε με απόλυτη αποτυχία. Και μόνο ότι ξεκίνησε με μια ώρα (και κάτι) καθυστέρηση από την προκαθορισμένη θα αρκούσε για να επιβεβαιώσει του λόγου το αληθές. Οι σκηνές μιζέριας , ενός φινάλε που γράφτηκε με καπνογόνα και βολίδες για να ντεμακιγιάρει κάθε παραίσθηση που πήγε να δημιουργήσει το αγωνιστικό 40λεπτο, ότι αυτό το παιχνίδι ήταν κάτι ξεχωριστό γιατί αποφάσιζε τον πρώτο τίτλο της χρονιάς.

Αυτή τη φορά δεν ήταν το άσβεστο μίσος του Παναθηναϊκού με τον Ολυμπιακό, ούτε του Άρη με τον ΠΑΟΚ. Ήταν όμως μια επιβεβαίωση ότι για να γίνει ένας τελικός κυπέλλου γιορτή στην Ελλάδα, πρέπει από την μία να είναι ένας «μεγάλος» (με όποια έννοια του δίνει ο καθένας) και από την άλλη ένας «μικρός (επίσης με όποια έννοια του δίνει ο καθένας), που να είναι πρόθυμος να παίξει το ρόλο του καρπαζοεισπράκτορα και να πει και «ευχαριστώ». Σε αντίθετη περίπτωση, όπως παρακολουθήσαμε από τις 4.50 μέχρι τις 6.10 το απόγευμα ο καθένας θα προσπαθεί να δικαιολογήσει τη θέση του μέσα από το «νταηλίκι» του. Και ο Δήμαρχος Θεσσαλονίκης (που το είπε) «πρώτος τον λίθο» βαλέτω. Από το «βάζω όσο κόσμο θέλω» μέχρι το «εγώ δεν παίζω». Αλλά , αφού η Ομοσπονδία, ως διοργανώτρια αρχή, αντί να βάζει τους όρους κάθεται και παρακολουθεί , τι να περιμένει κανείς; Στο μόνο που δικαιώνεται είναι ότι οι ίδιες οι ομάδες και οι «υπέροχοι κάτοχοι διαρκείας τους», έχουν αποδείξει ότι « αυτά και πολλά τους είναι».

Φυσικά και λυπηθήκαμε τον Τσάβι Πασκουάλ , ο οποίος θα πρέπει να υπέστη το απόλυτο πολιτισμικό σοκ , συγκρίνοντας πρόσωπα και καταστάσεις σε σχέση με το φεστιβάλ , πρώτα πολιτισμού (και λιγότερο μπάσκετ αν κρίνουμε από το σπρώξιμο της Ρεάλ Μ.) που εξελίσσεται από την Πέμπτη στην Βιτόρια και στο οποίο είχε συνηθίσει να συμμετέχει ως τεχνικός της Μπαρτσελόνα, τόσα χρόνια.

Αλλά μην τα θέλουμε και όλα δικά μας. Υπήρχε ένας καλός συγχρονισμός του «Cora del Rey” το «Copa που κλαίει»: ήταν να ξεκινήσει στις 5μμ και όντως ξεκίνησε στις 5μμ , αλλά με ώρα Ισπανίας. Το κακό με μας (όλους) είναι ότι εμείς μπορούμε να βρίζουμε την κατάσταση στη χώρα μας, αλλά αν τολμήσει , όπως έκανε πριν 30 χρόνια, στην διάρκεια του Eurobasket της Αθήνας το 1987, ο αείμνηστος προπονητής της Σοβιετικής Ένωσης, Αλεξάντερ Γκομέλσκι να μας παρομοιάσει με την Μαυριτανία, είμαστε έτοιμοι να πέσουμε να τον φάμε.

Σε αγωνιστικό επίπεδο είναι πολύ λίγα που υπάρχουν για να συζητήσει κανείς. Ο Παναθηναϊκός ,με συνεπέστερους παίκτες τον Φελτέιν και τον Καλάθη, επιβεβαίωσε τον τίτλο του μεγάλου φαβορί. Δίκαια κατέκτησε το 18ο κύπελλο της ιστορίας του , από την στιγμή που νίκησε μέσα στην έδρα τους , πρώτα τον Ολυμπιακό (στον ημιτελικό) και τώρα τον Άρη.

Απλά η εξέλιξη του αγώνα επιβεβαίωσε πόσο σημαντική είναι η εμπειρία και η προσωπικότητα των παικτών , σε τέτοιου είδους παιχνίδια, τα οποία δεν γίνονται κάτω από φυσιολογικές συνθήκες.

Ο Άρης άρχισε να παίζει από την στιγμή που έδειχνε ότι είχε χάσει το παιχνίδι, δηλαδή από το - 17. Απαλλαγμένος από το άγχος της μεγάλης ευκαιρίας βρήκε ρυθμό και πλησίασε απειλητικά. Όταν όμως ξαφνικά αισθάνθηκε ότι «μπορούσε» δεν τελείωσε μία φάση της προκοπής. Αβίαστα λάθη, χαμένα κρίσιμα ριμπάουντ, σουτ τραβηγμένα από τα μαλλιά.

Κι ο Παναθηναϊκός, έδειξε την εμπειρία του, μόλις συνειδητοποίησε ότι κινδυνεύει να πάθει πατατράκ και να χάσει ένα ματς το οποίο πίστεψε ότι είχε τελειώσει πολύ νωρίτερα από τότε που πραγματικά τελείωσε.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Γιάννης Ντεντόπουλος
Γιάννης Ντεντόπουλος