Εκατοντάδες παιδιά με πολλά όνειρα έχουν κατακλύσει τις ακαδημίες του Παναθηναϊκού, από το Σεπτέμβριο του 2015, που λειτούργησαν για πρώτη φορά, με αποκλειστικό στόχο να ευχαριστηθούν το μπάσκετ και να γίνουν ίσως οι πρωταθλητές του αύριο, έχοντας πάντα έξω από τις... πόρτες τους μεγάλους αστέρες του ΝΒΑ, για να τους βλέπουν και να μην ξεχνούν ποτέ το σκοπό τους.

Φέτος, μάλιστα, οι έφηβοι των «πρασίνων» έγιναν η πρώτη ελληνική ομάδα που συμμετείχε στο Adidas Next Generation Tournament της Euroleague, στη Βαρκελώνη. Από αυτά τα τουρνουά - γίνονται τέσσερα συνολικά - οι νικήτριες ομάδες θα πάρουν μέρος στο Final Four U18, που θα γίνει τις ίδιες μέρες με την τελική φάση της ανδρικής Euroleague στην Κωνσταντινούπολη.

Η ομάδα του Γιώργου Καλαϊτζή, μπορεί να μην τα κατάφερε στην πρώτη της συμμετοχή στο θεσμό, καθώς είχε 0-4 (Τσεντεβίτα, Χοβεντούτ, Χοσπιταλέτ, Ολίμπια Λιουμπλιάνας), αλλά και μόνο η εμπειρία που έζησαν τα παιδιά να παίξουν στο υψηλότερο επίπεδο, απέναντι σε πολύ καλές ομάδες, είναι μια σημαντική παρακαταθήκη για το μέλλον, όπως υποστήριξε ο ίδιος ο προπονητής του «τριφυλλιού» στο gazzetta.gr.

Η μοναδική εμπειρία ενός τουρνουά επίπεδου Euroleague

«Πριν πάμε εκεί ξέραμε πως το επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Ήταν μια μεγάλη επιθυμία και παρακίνηση της διοίκησης, και πιο πολύ του Φραγκίσκου (σ.σ. Αλβέρτη), που είναι και ο διευθυντής των ακαδημιών, να πάμε εκεί για την εμπειρία. Είμαστε η πρώτη ελληνική ομάδα που πάει εκεί, από τότε που θεσπίστηκε το τουρνουά, στο οποίο γίνεται και ένα μίνι Final Four των εφηβικών ομάδων. Μπορεί να κάναμε τέσσερις ήττες, αλλά τα παιδιά είχαν την ευκαιρία να δουν τι επίπεδο επικρατεί στην Ευρώπη, να μετρήσουν τις δυνάμεις τους, και από την άλλη, εμείς να δούμε που πρέπει να πάμε, τι στόχο πρέπει να θέσουμε. Σαν εμπειρία, ήταν κάτι εξαιρετικό, και από πλευράς οργάνωσης, αλλά και ταλέντου και ποιότητας των παιδιών που συμμετείχαν κι από τις αντίπαλες ομάδες. Γενικά, το είπα και στα παιδιά, αλλά τώρα δεν μπορούν να το καταλάβουν... Πως όταν θα φτάσουν στην ηλικία μου, θα συζητούν και θα λένε “τότε εμείς ήμασταν αυτοί που είχαμε πάει εκεί”. Πραγματικά θα έχουν σαν ορόσημο τη συμμετοχή αυτή. Εγώ εύχομαι, και πιστεύω, πως θα έχουμε μία ομάδα εκεί κάθε χρόνο σε αυτό το τουρνουά», ανέφερε χαρακτηριστικά.

Για αν τα παιδιά απογοητεύτηκαν που δεν νίκησαν έστω μια φορά, παρά την όλη εμπειρία που αποκόμισαν, είπε: «Σίγουρα θα ήθελαν να κερδίσουν. Από εκεί και πέρα, νομίζω ότι η διαφορά μεταξύ των ομάδων ήταν αρκετά μεγάλη. Σίγουρα όταν χάνεις δεν σου αρέσει, αλλά δεν ήταν ο σκοπός η νίκη. Ήταν το να δούμε σε τι επίπεδο βρίσκεται και η ομάδα, αλλά και ο καθένας ατομικά. Ανταγωνιστήκαμε αντιπάλους που έχουν μεγάλη παράδοση στο “χτίσιμο” των παιδιών και στις ακαδημίες. Εμείς είμαστε μια ακαδημία, η οποία λειτουργεί για δεύτερο χρόνο ουσιαστικά. Είμαι απόλυτα ευχαριστημένος από την εικόνα που παρουσιάσαμε, γιατί όλα τα παιδιά υπερέβαλαν εαυτούς στο να ανταγωνιστούν τους αντιπάλους τους και άσχετα με τη νίκη ή την ήττα. Θα μπορούσαμε σαφώς να τα είχαμε πάει πολύ καλύτερα, αλλά αυτή τη στιγμή μετράει μόνο η εμπειρία».

Το κεφάλαιο Καλαϊτζάκης και ο Αλβέρτης junior!

Οι ακαδημίες του Παναθηναϊκού «σφύζουν» από ταλέντο και ο παίκτης που έχει ξεχωρίσει με τις μέχρι τώρα εμφανίσεις του είναι ο Γιώργος Καλαϊτζάκης. Ο προπονητής του, ωστόσο, σεμνά και ταπεινά, δεν θέλει να τον ξεχωρίσει από τα υπόλοιπα παιδιά.

«Δεν θέλω να μιλήσω πολύ μόνο για το Γιώργο, γιατί είμαι προπονητής του και επειδή είναι στην ομάδα 16 παιδιά, θα αδικήσω τους υπόλοιπους 15. Από εκεί και πέρα, επειδή δεν είναι μόνο παίκτης του εφηβικού, αλλά είναι και στην ανδρική ομάδα, ο Γιώργος αυτή τη στιγμή έχει κάποια προσόντα, έχει μια σωματοδομή, η οποία του επιτρέπει να είναι πιο μπροστά από τα παιδιά της ηλικίας του. Έχει ένα ταλέντο κι έχει αρχίσει να το αξιοποιεί και είναι στο χέρι του να δουλέψει τα επόμενα χρόνια και να γίνει μπασκετμπολίστας, γιατί αυτό που του λείπει ουσιαστικά είναι η δουλειά».

Επίσης, δεν ήταν δυνατόν να μη ρωτήσουμε για το γιο του Φραγκίσκου Αλβέρτη, Κάρολο, ο οποίος προπονείται υπό τις οδηγίες του Γιώργου Καλαϊτζη. Έχει άραγε ο Αλβέρτης junior κοινά στοιχεία με τον πατέρα του; «Ούτε τον Κάρολο θέλω να κρίνω, γιατί τον ξέρω από μικρό παιδάκι. Με τον "Φράγκι" γνωριζόμαστε πάνω από είκοσι χρόνια. Έχει ένα όνομα στη φανέλα του που είναι πολύ βαρύ και ιδιαίτερο. Όλοι είναι χαρούμενοι στην ομάδα που ο Κάρολος συμμετέχει και πάντα βγάζει τον καλό του εαυτό στο γήπεδο. Τώρα από στοιχεία από τον πατέρα του... Έχει πείσμα μεγάλο! Για μπασκετικά δεν θέλω να πω, γιατί είναι ακόμα μικρός (σ.σ. γεν. 2000), είναι ένα παιδί που προσπαθεί πολύ. Αλλά έχει αρκετά κοινά με τον πατέρα του, όσον αφορά τον χαρακτήρα του. Οπότε, νομίζω πως, ξέροντας και καλά τον μπαμπά του, πως αυτό είναι ένα σοβαρό προσόν για τον ίδιο, και τον τιμά κιόλας αυτό».

«Το πιο σημαντικό εφόδιο είναι η νοοτροπία»!

Ο προπονητής της U18 των «πρασίνων» ανέλαβε τα «ηνία» της εφηβικής ομάδας το προηγούμενο καλοκαίρι κι αυτό που θέλει να περάσει τόσο ο ίδιος, όσο και οι συνάδελφοί του στα παιδιά, είναι η σωστή νοοτροπία, η οποία θα αποτελέσει όχημα και στη μετέπειτα ζωή τους, έξω από τα γήπεδα.

«Από την πρώτη μέρα που αρχίσαμε, πέρα από το μπασκετικό κομμάτι, το οποίο είναι εύκολο να το περάσεις στα παιδιά, ιδιαίτερα όταν είναι και μικρά, αυτό που παίζει για εμάς πολύ σημαντικό ρόλο είναι η νοοτροπία. Όλοι οι προπονητές προσπαθούμε να μεταδώσουμε στα παιδιά τη νοοτροπία του αθλητή ακόμα κι αν δεν καταφέρουν να γίνουν πρωταθλητές. Γιατί από αυτή την ακαδημία θα βγει ένας, ίσως δύο και τρεις, αλλά θα είναι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού. Όλοι οι άλλοι θα πρέπει να έχουν αποκτήσει τη σωστή νοοτροπία και να αντιμετωπίζουν τις καταστάσεις που θα τους παρουσιαστούν σαν αθλητές. Δηλαδή, ο αθλητής τι ιδιαίτερο έχει; Είναι πάντα σε ένα πρόγραμμα, έχει πάντα πειθαρχία, αγωνίζεται, μάχεται, δεν τα παρατάει. Οπότε, εμείς αυτό θέλουμε να περάσουμε στα παιδιά, που δεν θα τους είναι μόνο χρήσιμο για να κερδίσουν έναν αγώνα ή ένα πρωτάθλημα, αλλά και στην μετέπειτα πορεία της ζωής τους».

«Η οικογένεια και ο προπονητής θα "χτίσουν" τον παίκτη, ο ατζέντης θα τον καθοδηγήσει»!

Πολύ λόγος έγινε πρόσφατα για ένα άρθρο με σκληρές αλήθειες, όσον αφορά στο τρίπτυχο γονείς-παιδιά-ατζέντηδες και την μεταξύ τους σχέση, που o οκτώ φορές πρωταθλητής Ελλάδας και δις Ευρώπης, δημοσίευσε πρόσφατα. Μοιραία η κουβέντα φτάνει και σ' αυτό το πολύ σοβαρό θέμα και ο ίδιος, ένιωσε την ανάγκη να προβεί σε ορισμένες διευκρινίσεις για να λύσει τυχόν παρεξηγήσεις.

«Οι γονείς για τον καθένα είναι το “Α” και το “Ω”. Από εκεί ξεκινούν κι εκεί τελειώνουν όλα. Εμείς, σαν ακαδημία, αλλά και εγώ προσωπικά, δεν έχω κανένα δικαίωμα να τους κρίνω, και λέγοντας και γράφοντας αυτά, δεν ήθελα ούτε να κρίνω κανέναν, ούτε να προσβάλλω. Αλλά επειδή είμαι πάρα πολλά χρόνια μέσα στο χώρο κι επειδή έχω προέλθει από μικρή ακαδημία και τώρα έχω φτάσει να είμαι προπονητής, συνεχίζω να πιστεύω πως οι γονείς είναι το πιο σημαντικό κομμάτι για έναν αθλητή. Αυτοί είναι οι πρώτοι άνθρωποι που θα “θωρακίσουν” ένα παιδί που θέλει να γίνει αθλητής. Άρα, την κύρια ευθύνη πρέπει να την έχουν οι γονείς. Παράλληλα, είναι αυτοί που πρώτα πρέπει να αφήσουν το παιδί "ελεύθερο" να χτυπήσει, να χάσει, να κλάψει, να στεναχωρηθεί, για να μάθει να το αντιμετωπίζει. Το μπάσκετ είναι άθλημα που απαιτεί πρωτοβουλία και για να την έχει κάποιος αυτήν, θα πρέπει να έχει και τον ανάλογο χαρακτήρα. Δεν θέλουμε να φτιάξουμε “μαμόθρεφτα” παιδιά, αλλά παιδιά που θα μάθουν να σέβονται. Το σεβασμό στον διδάσκει το πρώτο κοινωνικό σύνολο που έρχεται σε επαφή ο καθένας μας, η οικογένεια. Από εκεί θα πάρεις τις αξίες κι εμείς θέλουμε αυτές τις αξίες να τις συνεχίσουμε. Γι' αυτό έγραψα, λοιπόν, ότι τα παιδιά είναι καλό να μένουν με την οικογένεια, να παίρνουν τις όποιες αξίες, μέσα από αυτές να δημιουργούν το χαρακτήρα τους και αργότερα, αφού γίνουν μπασκετμπολίστες, θα υπάρξει και ο άνθρωπος που θα τους βοηθήσει πραγματικά. Θα τους δώσει λύσεις στα προβλήματά τους και θα τους συμβουλέψει. Ουσιαστικά αυτό που είπα εγώ, είναι ότι ένας εκπρόσωπος παίκτη το μόνο σίγουρο είναι ότι μπορεί να βοηθήσει έναν μπασκετμπολίστα, γιατί αυτή είναι η δουλειά του και ξέρει τι να κάνει καλύτερα από τον καθένα μας. Απλά δεν μπορεί να φτιάξει έναν μπασκετμπολίστα. Αυτή είναι η διαφορά».

«Δεν υπάρχει ο καλός μαθητής-αθλητής που θα φέρνει και 2 χιλιάρικα στο σπίτι»!

Ποια είναι, όμως, η άποψή του σχετικά με την ευθύνη που έχει το σύστημα στον τρόπο που λειτουργούν οι γονείς, με το φόβο το παιδί τους να μην αποτύχει; «Οι γονείς καταφεύγουν εκεί, γιατί περνάμε μια κρίση, η οποία δεν είναι μόνο οικονομική, αλλά γενικότερη. Οπότε όλοι αναζητούμε την εύκολη λύση. Και μία τέτοια λύση, που έχει και άμεσα αποτελέσματα, είναι αυτή, η οποία μπορεί πρόσκαιρα να σου αποφέρει κάποια χρήματα, ένα χρόνο δωρεάν σε ένα σχολείο, ένα σπίτι, ένα φαγητό... Το θέμα, όμως, είναι τι στόχο έχεις; Αν το παιδί έχει στόχο να γίνει μπασκετμπολίστας, μπορεί να τα καταφέρει κάνοντας πράγματα που θα αφορούν καθαρά το μπασκετικό κομμάτι. Όλα τα άλλα δεν αφορούν το μέλλον του στο μπάσκετ, αλλά όλη την υπόλοιπη ζωή του. Είναι μεγάλη κουβέντα αυτή!» και συνέχισε εξαπολύοντας... βέλη στο εκπαιδευτικό σύστημα και τη σχέση του με τον αθλητισμό: «Έτσι όπως είναι στημένος ο αθλητισμός με την παιδεία μας, δίνει κίνητρα στα παιδιά, μόνο αν γίνουν καλοί μαθητές. Ακόμα και μέσα από τον αθλητισμό, το κίνητρο είναι να πάρεις μόρια, για να μπεις στο πανεπιστήμιο, όχι να γίνεις μπασκετμπολίστας. Αν το πραγματικό κίνητρο ήταν να γίνεις μπασκετμπολίστας, τα παιδιά που θα ήθελαν να ασχοληθούν με το μπάσκετ, θα το αντιμετώπιζαν διαφορετικά. Τώρα, αυτά τα παιδιά που έχουμε εμείς, έχουν γίνει χίλια κομμάτια, γιατί έχουν 8 ώρες σχολείο, 8 στο φροντιστήριο, κοιμούνται και 5 ώρες. Αυτές είναι 21 ώρες. Αν βάλεις ότι θέλουν και 2 ώρες για μετακίνηση, δεν μένει ώρα να παίξουν μπάσκετ. Τον αθλητισμό στην Ελλάδα τον χρησιμοποιούμε για να πετύχουμε στην εκπαίδευση. Όλες οι άλλες χώρες, χρησιμοποιούν την εκπαίδευση, για να πετύχουν στον αθλητισμό. Παντού υπάρχουν αθλητικά σχολεία, πανεπιστήμια, στα οποία, μέσω της εκπαίδευσης, παράγουν αθλητές. Εμείς, μέσω του αθλητισμού, παράγουμε επιστήμονες. Εκεί χάνεται το πράγμα και ξαφνικά ένα παιδί στα 18 πρέπει να τα κάνει όλα. Ζητάμε από ένα παιδί στα 18 να είναι ο καλύτερος μαθητής του κόσμου και ο καλύτερος μπασκετμπολίστας και να φέρνει και δύο χιλιάρικα στο σπίτι. Αν το βρούμε αυτό το παιδί, οκ...».

«Αφήστε τα παιδιά να κάνουν λάθος»!

Πώς αντιμετωπίζουν, όμως τα παιδιά το φόβο να κάνουν λάθη; Ο Γιώργος Καλαϊτζής εκτιμά: «Τα παιδιά δεν δοκιμάζουν καν να κάνουν λάθος! Είναι φοβισμένα, και νομίζω αυτό προκύπτει από την πρώτη τους επαφή με τον μπαμπά και τη μαμά, η οποία τους λέει ότι “δεν πρέπει να κάνεις λάθος, γιατί δεν θα παίξεις μπάσκετ”. Και δεν στο κρύβω ότι φοβούνται να κάνουν λάθος, γιατί υπάρχουν και άνθρωποι, οι οποίοι είναι προπονητές που δεν είναι καθόλου παιδαγωγοί. Δεν μπορείς να είσαι προπονητής σε αυτές τις ηλικίες και να θες να αντιγράψεις τα συστήματα του Ομπράντοβιτς ή του Πασκουάλ! Ε, αν θες να το κάνεις αυτό στα 13χρονα, θα κάνει λάθος το παιδί. Αν αρχίσεις και γκαρίζεις σε ένα παιδάκι που δεν έκανε 47 σκριν σε μια επίθεση, σημαίνει πως δεν είναι λάθος το παιδάκι, αλλά εσύ! Το θέμα είναι να μπορείς, μέσα από το λάθος που κάνει το παιδί, να το πείσεις να κάνει κάτι διαφορετικό. Να του δείξεις και να επιμείνεις ποιο είναι το σωστό και να το βάλεις σε τριπάκι επανάληψης, ώστε να καταλάβει. Γιατί αν δεν το καταλάβει, τότε θα το κάνει συνέχεια. Αυτό, βέβαια είναι δύσκολος δρόμος, απαιτεί υπομονή και πολλή ώρα κι είναι κάτι που μπορεί να μη σου δώσει τη νίκη στο παιχνίδι. Βασικά, δεν θα στη δώσει σίγουρα. Οπότε, αυτό το αποτέλεσμα, αυτό το πρόσκαιρο, το να βγεις πρωταθλητής, με μια ομάδα 13 χρονών, χωρίς να κάνουν τα παιδιά λάθη, είναι το να διακρίνεις γιατί δεν κάνουν λάθη. Είναι γιατί φοβούνται ή γιατί έχουν μάθει να δουλεύουν έτσι ώστε να μην κάνουν λάθη ή και να κάνουν, να το ξεπερνάνε; Αυτή είναι η διαφορά, αλλά σίγουρα φοβούνται να κάνουν λάθος παντού».

To πρόβλημα των νέων παιδιών είναι ότι δεν επικοινωνούν τις επιθυμίες τους!

Ποια είναι όμως η άποψη των νέων παιδιών για τους κορυφαίους Έλληνες μπασκετμπολίστες που σημάδεψαν και σημαδεύουν την ιστορία του ελληνικού μπάσκετ; Πώς βλέπουν τον Σπανούλη, τον Διαμαντίδη και τον Αντετοκούνμπο; Θέλουν να τους μοιάσουν; «Νομίζω πως αυτό που ελκύει όλα τα παιδιά είναι το ΝΒΑ. Ασχολούνται πολύ λίγο με το ελληνικό πρωτάθλημα και λίγο περισσότερο με την Ευρωλίγκα. Τώρα φοβούνται να πουν ότι “θέλω να μοιάσω στον Αντετοκούνμπο”, γιατί θα τους κοροϊδεύουν οι διπλανοί τους. Αλλά αν πραγματικά έχουν στόχους, πρέπει τουλάχιστον να τους γνωστοποιήσουν, ακόμα κι αν είναι ένα όνειρο, όπως ισχύει για τους περισσότερους, αρκεί να το ξεστομίσουν. Από συζητήσεις που έχουμε κάνει, δεν μας νοιάζει τι θα μας πει ο καθένας, όσο το να μας το πει, να ανοιχτεί και να επικοινωνήσει», υπερθεματίζει, σχολιάζοντας ένα... πρόβλημα των καιρών: «Τα παιδιά είναι σε μια ηλικία που δεν μιλάνε, μόνο γράφουν... στο messenger, στο whatsApp και στο viber! Δεν έχουν επικοινωνία, δεν έχουν επαφή. Εμείς, εδώ και 2 χρονιά στην ακαδημία, έχουμε έναν ψυχολόγο, τον Μάνο Τσαγκαράκη, ο οποίος βοηθάει πάρα πολύ και μέσω αυτού, ωθούμε τα παιδιά, είτε σε συναντήσεις που κάνουμε όλη η ομάδα μαζί είτε ατομικά, να μιλήσουμε. Οπότε λέγε λέγε, θα μάθουμε και το τι θέλουν να κάνουν και το που θέλουν να φτάσουν. Από μόνα τους θα το πουν, χωρίς να πρέπει να έρθει ο μπαμπάς να μας πει “ο γιος μου διψάει”. Αν διψάει, θα πρέπει να πει “διψάω”, να πιει νερό, αλλιώς θα διψάσει».

Το παράδειγμα της «δύσβατης» διαδρομής του Αντετοκούνμπο

Ποια είναι τα μηνύματα που περνάει στα νέα παιδιά η ταχύτατη εκτόξευση του Γιάννη Αντετοκούνμπο σε superstar του ΝΒΑ: «Είναι ένα παλικάρι, που σαν Ελλάδα πρέπει να νιώθουμε ευγνώμονες που ήρθε και μας “ξεσκέπασε” και μας έδειξε ποιοι πραγματικά είμαστε σαν νοοτροπία! Ήταν εδώ, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, προέρχεται από μια οικογένεια πολυμελή, που προσπαθούσε να βγάλει τα προς το ζην. Ο Αντετοκούνμπο κατάφερε κι έδειξε στους Έλληνες και τον κόσμο ποιοι είναι πραγματικά οι Έλληνες: είναι αυτοί που έχουν το μεγάλο αίσθημα της φιλοξενίας, μιας και τον βοήθησαν αρκετοί άνθρωποι, αλλά παράλληλα έχουμε και αυτή την “ξερολίαση”, ότι τα ξέρουμε όλα. Ότι αυτό το παιδί δεν θα έπαιζε εδώ ποτέ. Είναι εξαιρετικός παίκτης! Χαίρεται ο καθένας να τον βλέπει! Έχει επιλέξει την ελληνική υπηκοότητα κι είναι καλό αυτό, γιατί μπορεί να γίνει το παράδειγμα για να ακολουθήσουν το μπάσκετ πολλά παιδιά, επειδή ο δρόμος που έχει περάσει αυτό το παιδί για να φτάσει εκεί ψηλά, μόνο εύκολος δεν ήταν. Νομίζω πως αυτό όλοι το καταλαβαίνουμε: ότι για να φτάσεις κάπου, όσο έχει φτάσει ο Γιάννης, τα πράγματα είναι δύσκολα».

«Οι κόρες μου δεν θα μπορούσαν να μην ασχολούνται με τον αθλητισμό»!

Κι αν στο γήπεδο τα βγάζει πέρα με 15 αγόρια, στο άνθος της ηλικίας τους, στο σπίτι τα καταφέρνει εξίσου καλά με τις τέσσερις γυναίκες της ζωής του; «Προς το παρόν, είναι πιο εύκολο να τα βάλεις με τρία κορίτσια (γέλια). Είναι καλά παιδάκια, δεν δημιουργούν προβλήματα. Μαλώνουν αρκετά μεταξύ τους. Αλλά τα κοριτσάκια σε αυτή την ηλικία είναι πιο ώριμα από τα αγοράκια και είναι καλά με τον μπαμπά τους. Δεν έχω προβλήματα. Τώρα, όταν τα αγοράκια θα ξεκινήσουν να κυνηγάνε τα κοριτσάκια, εκεί μπορεί να ξεκινήσουν και τα προβλήματα του μπαμπά (γέλια). Μέχρι τώρα, είναι πιο δύσκολα σε μια ομάδα με 15 αγοράκια, παρά στο σπίτι με 3 κοριτσάκια. Δεν θα μπορούσαν βέβαια να μην ασχολούνται με τον αθλητισμό. Κάνουν στίβο, τένις, χορό. Έχουμε βάλει στη ζωή τους τα σπορ, όχι όμως και τον πρωταθλητισμό. Δεν ξέρω αν μελλοντικά προκύψει κάτι τέτοιο, αλλά δεν μας ενδιαφέρει και σαν οικογένεια αυτό. Μας νοιάζει να έχουν την άθληση μέσα στη ζωή τους και στο ημερήσιο πρόγραμμά τους να χωράει ο αθλητισμός. Μέχρι τώρα τουλάχιστον το έχουμε καταφέρει αυτό», κατέληξε χαμογελώντας ο πρώην παίκτης της Νίκης Βόλου, του Πανιωνίου, του Παναθηναϊκού, της Ολίμπια Μιλάνου, του Άρη, του Πανελληνίου, του Κολοσσού Ρόδου και του Δούκα.