Pit Bull σε γκαρσονιέρα

Pit Bull σε γκαρσονιέρα

Γιάννης Ντεντόπουλος Γιάννης Ντεντόπουλος
Pit Bull σε γκαρσονιέρα
Ο Γιάννης Ντεντόπουλος αναλύει την "εντός, εκτός και επί τα αυτά" εικόνα του Παναθηναϊκού, ειδικά μακριά από το ΟΑΚΑ και την παρεξήγηση που πληρώνει ο Μπουρούσης.

Από όποια… γωνία κι αν το εξετάσεις, ο Παναθηναϊκός της Euroleague παραμένει «εντός (έδρας, δυνατός και αποτελεσματικός), εκτός (έδρας, άψυχος και αφερέγγυος) και επί τα αυτά (την τελευταία τετραετία)». Αυτό δεν μπορεί να είναι συμπτωματικό. Αν μιλάμε για μια ομάδα που θέλει να λέει ότι έχει ως στόχο να επιστρέψει σε ένα Final 4, τότε το πρώτο βήμα είναι να παραδεχθεί ότι για να παραμορφώνεται τόσο δραματικά όταν βγαίνει έξω από το «σπίτι» της, κάπου έχει έλλειμμα. Έχει έλλειμμα στην αγωνιστική ποιότητα με ό,τι αυτή συνεπάγεται; Έχει έλλειμμα στο πνεύμα και τον χαρακτήρα που βγάζει; Σε όλα αυτά μαζί;

Πάντως, συμφωνούμε ότι εκτός έδρας κερδίζουν με συνέπεια, είτε οι καλοκουρδισμένες, είτε οι πολύ συμπαγείς ομάδες. Ε, λοιπόν οι «πράσινοι», οι οποίοι με το που πατάνε το πόδι τους σε ξένο παρκέ, μειώνουν τις πιθανότητές τους να πάρουν μια καλή - και όχι συμπτωματική - νίκη, μόνο αυτά τα χαρακτηριστικά δεν έχουν.

Αν δεν υπήρχε αυτή η κεντρική και κυρίαρχη διαπίστωση, σε ένα επαρκές δείγμα, θα μπορούσαμε να βάλουμε στο τραπέζι, να συνυπολογίσουμε και φυσικά να δεχθούμε ως εξήγηση για την απογοητευτική εμφάνισή στην “Ulker Arena”, το άδειασμα (αγωνιστικό και ψυχολογικό) από την υπερπροσπάθεια για μεγάλη νίκη-πρόκριση στο ΣΕΦ, για το Κύπελλο Ελλάδας. Θα μπορούσαμε επίσης να προσθέσουμε κι άλλες πολλές δικαιολογίες, οι οποίες θα μπορούσαν και ενδεχομένως να ευσταθούν αν ήταν για το συγκεκριμένο παιχνίδι και μάλιστα κόντρα στην περσινή φιναλίστ του Βερολίνου. Είναι βέβαιο ότι κανείς δεν θα έπαιρνε τόσο βαριά, όχι μόνο την ήττα, ούτε καν την άθλια εμφάνισή στην Πόλη, αν επρόκειτο για εξαίρεση.

Στην πράξη, πολλά μπορούν να επισημανθούν, τα οποία αν προστεθούν μπορούν να βγάλουν τον βαρύ λογαριασμό που προέκυψε σε ένα ματς, που ο Παναθηναϊκός ούτε καν το άγγιξε. Για την ακρίβεια, η Φενέρ του «Ζοτς», τον χτύπησε αλύπητα εκεί που πόναγε. Κι ελόγου του, αντέδρασε από καθυστερημένα έως καθόλου. Κάθε φορά που πήγαινε να μπαλώσει μία τρύπα, άνοιγε άλλη. Το στραβό αρμένισμα άρχισε με την επιμονή του Πασκουάλ να ξεκινάει με τον κακό αμυντικό και soft χαρακτήρα, Αλεσάντρο Τζεντίλε σε έδρες που θέλουν «σκληρά καρύδια». Αποτέλεσμα ήταν να τον σημαδέψει ο «Ζοτς» με τον Ντατόμε, ο οποίος ζεστάθηκε και μαζί του ζέστανε όλη την ομάδα και την εξέδρα. Συνεχίστηκε από την αδυναμία να κερδηθούν βασικές μάχες κάτω από το καλάθι, ακόμη και μετά το γρήγορο φόρτωμα του Βέσελι με 2 φάουλ. Ο 23χρονος Ντουβερίογλου, μπήκε αναγκαστικά για να καλύψει το κενό του Ούντοχ και στην εξέλιξη του παιχνιδιού άρχισε να μοιάζει με κράμα Ολάζουον και Ντάνκαν μαζί. Όσο άνοιγε η διαφορά, μαζί με τη συγκέντρωση, εξαφανίστηκε και η στοιχειώδης λογική οργάνωσης του παιχνιδιού. Ξεκίνησαν οι άναρχες ατομικές προσπάθειες από τις οποίες επιβίωσε ο μετρ του είδους Μάικ Τζέιμς. Με (μόνο) 13 ασίστ και 4 στα 20 τρίποντα, που τα έκανε 7 στα 23 ο Ρίβερς όταν το ματς είχε κριθεί, δεν υπήρχε καμία προοπτική ανάκαμψης. Και δεν μιλάμε για τα φθηνά λάθη, που όμως τιμωρήθηκαν ακριβά.

Φυσικά, μετά από μια τέτοια εικόνα άρχισαν τα κλασσικά ελληνικά όργανα. Ξαφνικά ο Πασκουάλ ξανάγινε looser, ο Καλάθης υπερτιμημένος και ο Γιάννης Μπουρούσης ο εύκολος στόχος. Μέχρι να περάσει η επίδραση αυτής της ήττας, ενδεχομένως να έρθει μια πολύτιμη νίκη εντός έδρας νίκη, με την Μπαρτσελόνα, για να ξεχαστούν όλα αυτά και να αρχίσουν οι… κρατήσεις για το τριήμερο του Final 4.

Για σχεδόν όλους τους παίκτες του "πράσινου" ρόστερ, έχει χρειαστεί να κάνω μια μικρή ή μεγάλη αναφορά. Αυτή τη φορά, ειδικά με το ξεπέταγμα του Ντουβερίογλου, νιώθω ότι αυτός που ακούει τα περισσότερα είναι ο Μπουρούσης. Δεν θα πω «δίκαια» ή «άδικα», για τον απλούστατο λόγο ότι για να κρίνεις έναν οποιονδήποτε παίκτη και την απόδοσή του, το πρώτο που έχεις να ξεκαθαρίσεις, είναι το τι περίμενες από αυτόν. Στην προκειμένη περίπτωση «γιατί τον πήρες;» και «πώς τον υποστηρίζεις για να σου δώσει αυτά που μπορεί;». Όπως δεν μπορείς να περιμένεις από τον Νικ Καλάθη να βομβαρδίσει το αντίπαλο καλάθι με τρίποντα, δεν μπορείς να περιμένεις κι από τον Γιάννη Μπουρούση να πλακώσει στο ξύλο και να εξαφανίσει τους προσωπικούς του αντιπάλους. Κι όσους αναρωτιούνται και επικαλούνται το περίφημο «μα πού είναι ο Μπουρούσης της Λαμποράλ;», θα απαντήσω ότι η κατάσταση και η ομαδική δουλειά της Λαμποράλ, τον βοήθησε να αναδείξει τις αρετές του και να καλύψει τις αδυναμίες του και εκείνος το ανταπόδωσε. Στην Βιτόρια, όπου ο διεθνής σέντερ ήταν ο «καπετάν ένας», δίπλα του ή πίσω του είχε άλλους να κάνουν τη βρώμικη δουλειά (πχ Πλανινιτς, Τιλί) και το κυριότερο: δεν είχε να αντιμετωπίσει ούτε την πίεση που έχει ένα κλαμπ του επιπέδου και της λογικής του Παναθηναϊκού, ούτε την δυσπιστία με την οποία τον υποδέχθηκε μεγάλη μερίδα των οπαδών του, λόγω του «ερυθρόλευκου» παρελθόντος. Με απλά λόγια: ούτε μπορείς να αποκτήσεις ένα Pit Bull για να το κλείσεις σε μια γκαρσονιέρα στο Κολωνάκι, αλλά ούτε και ένα Maltese για να σου φυλάει το αγρόκτημα από τους λύκους. Κάτι ανάλογο συνέβη πέρυσι και με την περίπτωση του Κούζμιτς.

Διάβασε όλα τα τελευταία νέα της αθλητικής επικαιρότητας. Μάθε για όλους τους live αγώνες σήμερα και δες τις αθλητικές μεταδόσεις της ημέρας και της εβδομάδας μέσα από το υπερπλήρες Πρόγραμμα TV του Gazzetta.

Γιάννης Ντεντόπουλος
Γιάννης Ντεντόπουλος