Το πάπλωμα του Γιάνκοβιτς

Κάποιες νύχτες είναι ατέλειωτες. Γιατί οι δείκτες του ρολογιού μοιάζουν σταματημένοι και οι ώρες θυμίζουν αιωνιότητα. Είναι το μαρτύριο της προσμονής στο οποίο υποβάλλεται κάθε άνθρωπος, όταν αντιλαμβάνεται την κρισιμότητα της επόμενης μέρας. Για τους επαγγελματίες αθλητές που έχουν να λειτουργήσουν σε… μεγάλα καράβια, αυτή η κατάσταση είναι η καθημερινότητα τους. Είναι υποχρεωμένοι να συμβιβαστούν και να ζήσουν με αυτή.

Συνήθως, τα χρόνια φέρνουν την εμπειρία και τη γνώση για τη διαχείριση αυτών των ειδικών συνθηκών. Θεωρητικά, στη συγκεκριμένη συνομοταξία συμπεριλαμβάνεται και ο Βλαδίμηρος Γιάνκοβιτς. Ή μάλλον, αυτό πίστευε και ο ίδιος πριν έρθει η νύχτα της Παρασκευής, της παραμονής του ημιτελικού αγώνα με την ΑΕΚ. Μόνο που αποδείχθηκε πολύ δυσκολότερη απ’ ότι φανταζόταν. Ο «Βλάντο» έχει μπόλικα ένσημα από τέτοιου είδους παιχνίδια, αλλά ένιωσε σαν πρωτάρης.

«Δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Ένιωθα ότι είχα πίεση, ότι ανέβασα πυρετό… Δεν άντεχα το πάπλωμα. Ξεσκεπάστηκα. Είχα τόσες σκέψεις στο μυαλό μου. Κι όμως, το άθλημά μας είναι τόσο απλό. Δεν χρειάζεται πολύ σκέψη. Χρειάζεται να μη σκέφτεσαι πολύ. Να μπεις μέσα και να κάνεις αυτό που μπορείς. Αυτό μου έδειξε ο αγώνας με την ΑΕΚ. Μπαίνω, παίζω, κερδίζω», είπε στο gazzetta.gr.

Τον συναντήσαμε στο… café Νικητάκης. Όλοι όσοι έχουν περάσει από τον Άρη ή «νιώθουν» από Άρη, καταλαβαίνουν. Είναι ο χώρος του φροντιστή του Άρη, εκεί γίνεται ο… χουλιαμάς μετά τα παιχνίδια, αλλά και οι πιο σοβαρές συζητήσεις. Αυτή τη φορά ο Βλαδίμηρος καθόταν αναπαυτικά σε μια πολυθρόνα, έλεγα τα δικά του με τον Βασίλη Ξανθόπουλο.

Κάποια στιγμή εμφανίστηκε ο Βασίλης Σίμτσακ. Ο… τρελός του χωριού. «Παικταρά μου, θύμισες Διαμαντίδη», τού φώναξε. Ο Σίμτσακ διανύει το 36^ο έτος της ηλικίας του. Δεν είναι αθλητικός, δεν έχει καρφώσει στην 3ετία του στον Άρη, αλλά «νιώθει». Καταλαβαίνει το επίπεδο προσφοράς ενός αθλητή δίχως να χρειαστεί να μελετήσει τη στατιστική.

Χθες (14/1), ο Γιάνκοβιτς έκανε ίσως το καλύτερο φετινό παιχνίδι του με τη φανέλα του Άρη. Πλησίασε το double-double, κυρίως όμως διάβαζε παιχνίδι. Γνώριζε ότι ο ημιτελικός με την ΑΕΚ ήταν αγώνας χωρίς αύριο για τον Άρη. «Μη κρυβόμαστε πίσω από τα λόγια μας, ήταν το παιχνίδι της χρονιάς. Δεν είχε σημασία η διαφορά, με μισό πόντο που λένε. Το πήραμε, τελειώσαμε και συνεχίζουμε διατηρώντας ένα κεφάλαιο ανοιχτό», είπε.

Ο Γιάνκοβιτς αναφέρθηκε και στην αξία του ηττημένου. «Η ΑΕΚ παρουσιάστηκε πολύ καλή. Παίξαμε μπροστά σε τόσο κόσμο, σε μια καταπληκτική ατμόσφαιρα. Το παιχνίδι ήταν διαφήμιση του μπάσκετ. Εμείς θα μπορούσαμε να είχαμε διαχειριστεί τη διαφορά που είχαμε αποκτήσει, αλλά γενικά ο αγώνας είχε πολλές εναλλαγές. Κι όταν το παιχνίδι κρίνεται στο τέλος, κερδίζει ο πιο ψύχραιμος, ο πιο συγκεντρωμένος. Τα τελευταία λεπτά ήταν πολύ δύσκολο. Μακάρι να κερδίζουμε πάντα εμείς», συμπλήρωσε.

Πλέον ο Άρης περιμένει αντίπαλο και… γήπεδο. Το πρώτο θα ξεκαθαρίσει σε λιγότερο από 24 ώρες. Το δεύτερο, ενδεχομένως να σηκώσει πολύ συζήτηση. Για την ακρίβεια, ήδη έχει αρχίσει λόγω του πρότερου βίου, του τελικού του 2014 όπου επιλέχθηκε η Κρήτη και το Ηράκλειο σε μια άκρως αποτυχημένη επιλογή.

Το τελευταίο δεν μπήκε στη θεματολογία της συζήτησης. Δεν θα μπορούσε όμως να μη συμπεριληφθεί το ότι ο Γιάνκοβιτς μετρά τρεις συνεχόμενες παρουσίες και κατακτήσεις του Κυπέλλου Ελλάδας. Και οι τρεις με τον Παναθηναϊκό. «Πέρασα τρία ωραία χρόνια στον Παναθηναϊκό, έμαθα πολλά, είχα ωραίες και άσχημες εμπειρίες αλλά τώρα είμαι στον Άρη και θέλουμε να κερδίζει η ομάδα μου. Θα είναι ο 4^ος σερί τελικώς για μένα, ελπίζω και το 4^ο συνεχόμενο Κύπελλο. 40 λεπτά είναι, όλα μπορούν να συμβούν, αλλά είναι νωρίς για να σκεφτόμαστε αυτό το παιχνίδι».

Τούτο βέβαια δεν μπορείς να το πεις στους φιλάθλους. Από χθες(14/1) ονειρεύονται, προσδοκούν να έρθει η στιγμή του τελικού. Απέναντι στην ΑΕΚ, το Παλέ «κόχλαζε». Έξι χιλιάδες φίλαθλοι, παστωμένοι σαν τις σαρδέλες, με μια φωνή, μια ψυχή. «Προσωπικά αυτή η ατμόσφαιρα μου δίνει μόνο ώθηση και είναι καταπληκτικό να παίζεις σε τέτοια ατμόσφαιρα. Ξέρεις κάτι, αυτή η νίκη είναι και δική τους. Τη ζητούσαν. Την ήθελαν τόσο πολύ, το έβλεπες στα πρόσωπά τους. Το ίδιο ισχύει και για μας. Όπως είπα, ήταν το παιχνίδι της χρονιάς», κατέληξε.