Πράσινος gambler

Όπως και να έχει, την επομένη ενός κρίσιμου αγώνα, είναι προτιμότερο να μπεις στην αίθουσα του βίντεο για να παρακολουθήσεις την ανάλυση των λαθών σου , ξέροντας ότι στο τέλος νίκησες , παρά να ξέρεις ότι έχασες και να νιώθεις ασυγχώρητος βλέποντας τόσα και τόσα που θα μπορούσες να είχες αποφύγει. Μάρτυράς μας η Εφές που αρκεί να παρακολουθήσει τα τελευταία δευτερόλεπτα του κανονικού αγώνα για να αρχίσει να χτυπάει το κεφάλι της στον τοίχο.

Αν το ζητούμενο λοιπόν ήταν το αποτέλεσμα, τότε ο Παναθηναϊκός μπορεί να βγει και να καμαρώσει ότι κόντρα στους Τούρκους «έδειξε χαρακτήρα» και ότι «γύρισε ένα χαμένο παιχνίδι» -όπως είχε κάνει και με την Μακάμπι- «επιδεικνύοντας μέταλλο νικητή» και αξιοποιώντας « το βάρος της φανέλας». Κι αυτό σωστό, με την προϋπόθεση ότι δεν θα χάσει την διάθεσή του για αυτοκριτική, η οποία την επόμενη φορά θα τον υποχρεώσει να προσπαθήσει να διορθώσει τα κομμάτια που υστέρησε ή να κρύψει τις εγγενείς αδυναμίες που προκύπτουν από την στελέχωσή του.

Σε κάθε περίπτωση, υπάρχουν δυο κατηγορίες προβλημάτων. Η μία, περιλαμβάνει εκείνα τα οποία σου δημιουργεί ο αντίπαλος με την (μεγάλη ή μικρή) ποιότητά του και για τα οποίο εσύ είσαι υποχρεωμένος να αντιδράσεις , όπως μπορείς καλύτερα. Η άλλη περιλαμβάνει εκείνα τα οποία δημιουργείς ο ίδιος στον εαυτό σου με τον τρόπο που αντιμετωπίζεις το παιχνίδι, γιατί εσύ είσαι αυτός που δρας. Με την Εφες, η δεύτερη κατηγορία , είχε την τιμητική της.

Η αίσθηση που δημιούργησε και στο συγκεκριμένο παιχνίδι η «πράσινη εικόνα» είναι ότι υπάρχουν διαστήματα που δεν παίζει ως ομάδα μπάσκετ , που είναι υποχρεωμένη να έχει μια τακτική που θα της αυξήσει τις πιθανότητες να διεκδικήσει τη νίκη αλλά ως gambler που παίζει τα ρέστα του και ό,τι βρέξει ας κατεβάσει. Ειδικά το διάστημα που ο Μάικ Τζέιμς υποδύεται τον πλει (και καθόλου ) μέικερ επιστρατεύοντας αποκλειστικά και μόνο το ένστικτό του , μοιάζει με προσευχή. Από την στιγμή που ο Καλάθης έμεινε σε χαμηλά επίπεδα δημιουργίας και μπόλικη ώρα στον πάγκο και επιπλέον στην εξίσωση του παρορμητισμού προστέθηκε και ο ευάλωτος Τζεντίλε, που παρασύρθηκε από την εντυπωσιακή εκκίνησή του και έχασε το μέτρο, οι επιθέσεις ήταν στην καλύτερη περίπτωση άναρχες και στην χειρότερη πρόχειρες.

Με αυτό τον τρόπο, τα περισσότερα ματς, μετατρέπονται σε τζόγο. Σε κάποια, κυρίως εντός έδρας, θα σου κάτσει γιατί συνηγορούν υπέρ σου κι άλλες παράμετροι και σε άλλα, κυρίως εκτός έδρας, δεν…

Το περίεργο είναι ότι ο Παναθηναϊκός είχε αρχίσει να δείχνει δείγματα προόδου και ξαφνικά, λες και έκανε πισωγύρισμα.

Πάλι καλά που μέσα σε όλο αυτό το γαϊτανάκι, εμφανίστηκε σε πρώτο πλάνο ο Κέι Σι Ρίβερς και έδειξε τι σημαίνει να έχεις εμπειρία ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό. Και να φανταστεί κανείς ότι αυτός ο παίκτης στην Ρεάλ Μ. των τίτλων ήταν απλά ένας ρολίστας πολυτελείας, ο οποίος κυρίως είχε αποστολή να μαρκάρει τον καλύτερο επιθετικό της αντίπαλης ομάδας και να πάρει όσα σουτ περίσσευαν από τις πριμαντόνες της.

Πάλι καλά που ο πάντα σοβαρός Σίνγκλετον ήταν εκεί να κάνει το καθιερωμένο κλέψιμο και κάρφωμα από το φτερό, ο συνεπής αυτή τη φορά Μπουρούσης επιβλήθηκε στις περισσότερες μάχες στις οποίες ενεπλάκη με ψηλούς πιο αθλητικούς από αυτόν, ο Γκάμπριελ είχε την πρώτη έκλαμψή του και ο Τζέιμς, με την ευστοχία του στις βολές ζήτησε με τον τρόπο του «συγνώμη» γιατί πρώτος αυτός είχε κάνει το ματς ροντέο.

Πάλι καλά που η Εφες είναι μια ακόμη αθλητική , πλην όμως soft ομάδα που δεν μπορεί να εκφράσει το πνεύμα του νέου της προπονητή, του Βέλιμιρ Περάσοβιτς, ο οποίος αναγκάζεται να δουλέψει (κυρίως) με υλικό που ξέμεινε από την περίοδο του Ιβκοβιτς και με ό,τι ανασφάλειες το έχουν φορτώσει οι αποτυχίες της περασμένης χρονιάς. Γιατί μη μου πείτε ότι είναι θέμα προπονητή το πότε ένας παίκτης, όπως ο Χάνεϊκατ θα προλάβει να κάνει το φάουλ στην τελευταία φάση για να μην τον πιάσει «Κώτσο» ο Τζέιμς, ή δεν θα δώσει την μπάλα στα χέρια του αντιπάλου. Νομίζω ότι δικαιούται κι αυτός, όπως και ο Ομπράντοβιτς άλλωστε στην Φενέρ, να ζητήσει πίστωση χρόνου, όπως δικαιούται και ο Πασκουάλ, ανεξάρτητα τί θα γίνει την Δευτέρα στο ΣΕΦ, όπου θα πάει με τρεισήμισι ψηλούς (Μπουρούση, Σίνγκλετον, Φώτση και Νίκολς που στην Ευρώπη τον βάζει και «τρία» ) και οκτώμισι περιφερειακούς (από το «τρία» και κάτω) μετά το «κόψιμο» του Γκάμπριελ, τον οποίο ούτως ή άλλως δεν είχε χρησιμοποιήσει δευτερόλεπτο στο ματς των «Φώτων». Και φυσικά ανεξάρτητα από το πώς θα συνεχιστεί και πώς θα ολοκληρωθεί η χρονιά, με δεδομένο ότι δεν ήταν εκείνος που έκανε τις επιλογές του καλοκαιριού. Γιατί φαντάζομαι ότι έναν ακόμη πλέι μέικερ θα τον είχε πάρει.