Όταν δεν παλεύεις, χάνεις

Πριν κυλήσει ο Γενάρης είναι αδύνατο να εκτιμήσουμε αν ο Δεκέμβριος ήταν το διάλειμμα μιας κακής χρονιάς για τον Άρη. Ως ένα βαθμό, αυτό θα εξαρτηθεί το ερχόμενο Σάββατο. Το ίδιο ισχύει βέβαια και για την ΑΕΚ. Ανεξάρτητα του τελικού αποτελέσματος στο κλειστό «Νίκος Γκάλης», οι δύο μονομάχοι αντιλαμβάνονται ότι ο χαμένος της επόμενης εβδομάδας θα αποκτήσει βαθιές τομές στο κορμί του. Η ΑΕΚ κατάφερε να εξασφαλίσει κατά μεγάλο ποσοστό την 3η θέση στην κανονική διάρκεια αλλά και να ενισχύσει το δικό της ψυχολογικό πλεονέκτημα ποδοπατώντας τον άμεσο αντίπαλό της. Ο δε ο Άρης φρόντισε να προσθέσει πίεση στον εαυτό του. Βέβαια, το ίδιο είχε γίνει και πριν από περίπου δύο χρόνια όταν στον δεύτερο αγώνα των πλέι οφ η ΑΕΚ στρογγυλοκάθισε πάνω στο επιβλητικό 92-54 και ο Άρης «φτιαχνόταν» για τον 3^ο αγώνα στη Θεσσαλονίκη όπου τελικώς πήρε την πρόκριση στα ημιτελικά του Πρωταθλήματος.

Σε σχέση με τη συγκεκριμένη σειρά αγώνων υπάρχουν σημαντικές αλλαγές κυρίως στον Άρη. Υπό την έννοια ότι δεν έχει το επίπεδο συνοχής και ομοιογένειας που διέθετε εκείνη η ομάδα η οποία βέβαια στερούταν ταλέντου σε σχέση με την αντίστοιχη σημερινή. Είχε όμως παίκτες αποφασισμένους να παλέψουν μέχρι τελευταίας ρανίδας του αίματός τους, έμπαιναν στο παρκέ με το μαχαίρι στα δόντια και πολεμούσαν με τα έστω περιορισμένα στοιχεία με τα οποία τους προίκισε η φύση.

Το τελευταίο έχει τη σημασία του διότι αυτό που έλειψε από τον Άρη ήταν η μαχητικότητα. Να μας συμπαθά ο Δημήτρης Πρίφτης αλλά πριν ο Ούκιτς κάνει 3/3 τρίποντα και στείλει τη διαφορά στο +9 για την ΑΕΚ, η ομάδα του είχε φροντίσει να δώσει πολλούς εύκολους πόντους στην αντίπαλό της διότι στερούταν συγκέντρωσης.

Κι όταν το σκορ ήταν 44-35 (18’) υπέρ της ΑΕΚ, το 38,6% των πόντων της ήταν ευγενική προσφορά του Άρη καθώς οι πόντοι της από τα λάθη του Άρη ήταν 17, ενώ οι Θεσσαλονικείς είχαν ένα ολοστρόγγυλο μηδενικό.

Και πάλι όμως δεν εξηγείται η πνευματική καθίζηση. Πριν από λίγες ημέρες, η Μπάνβιτ επίσης είχε προηγηθεί με +9 (91-82). Τότε μάλιστα ο Άρης είχε μόλις τρία λεπτά στη διάθεσή του, παρόλο αυτά ανάγκασε τους διαιτητές να φτάσουν στο έσχατο σημείο για να προστατέψουν τους Τούρκους.

Εν τέλει, στο σύγχρονο μπάσκετ αυτές οι διαφορές δικαίως χαρακτηρίζονται εύθραυστες, αρκεί μια ομάδα να δείχνει ότι δεν είναι πνευματικά ευάλωτη. Η αδυναμία του Άρη φάνηκε κυρίως στην άμυνα. Κάποια στιγμή μπαΐλντισε ο Σάββας Καμπερίδης και σε έντονο ύφος έκανε παρατηρήσεις στον Μάικλ Τζένκινς ο οποίος έβλεπε συνεχώς την πλάτη του Ντίξον, αφού πρώτα είχε αποστηθίσει το νούμερο της φανέλας του Ούκιτς.

Δεν προσωποποιούμε την κακή αμυντική λειτουργία του Άρη ο οποίος σ’ ένα ακόμη παιχνίδι αντιμετώπισε πρόβλημα στις περιστροφές και σε πολλές περιπτώσεις – για να μη ζορίσει ένας παίκτης τον εαυτό του – έκανε αλλαγή άνευ ουσιαστικού λόγου.

Οι παλιοί είχαν τη δική τους λογική, απαιτούσαν από τους εαυτούς τους να μην επιτρέψουν στον προσωπικό αντίπαλό τους να τους περάσει, ποσώ μάλλον να σκοράρει. Τώρα το μπάσκετ έχει εκσυγχρονιστεί αλλά και οι διαδοχικές αλλαγές μάλλον είναι η χαρά του… κλέφτη. Κοινώς, έλειψε ο αθλητικός εγωισμός που πρέπει να κατευθύνει έναν παίκτη.

Κλείνοντας, μετά την αποχώρηση του Ντέβιν Μαρμπλ (για αγωνιστικούς και οικονομικούς λόγους) ο Άρης αποφάσισε να μην προχωρήσει στην ενίσχυση της περιφερειακής γραμμής του, σε αντίθεση με την ΑΕΚ η οποία σύντομα θα ανακοινώσει μία προσθήκη. Το τίμημα της συγκεκριμένης απόφασης φαίνεται σε αγώνες απέναντι σε αντιπάλους αυτού του επιπέδου.

Κάμινγκς και Ξανθόπουλος φορτώθηκαν με φάουλ, ήταν λογικό να είναι προσεκτικοί στην άμυνα κι έτσι αφαιρέθηκε η δυνατότητα πίεσης του αντιπάλου στον βαθμό που απαιτούσαν οι συνθήκες του αγώνα.