Πειράματα με τον Βασίλη

Με την ευκαιρία της εμφάνισης του Βασίλη Χαραλαμπόπουλου στο Λαύριο, αναλογίστηκα ότι η προσπάθεια που καταβάλει για να φανεί αντάξιος των προσδοκιών που ο ίδιος δημιούργησε, είναι πολύ πιο σκληρή και σύνθετη απ’ όσο μπορούμε να φανταστούμε ,εμείς οι… έξω από το χορό. Το πιο δύσκολο κομμάτι της, δεν έχει να κάνει με την καλλιέργεια και την εξέλιξη του πλούσιου και αναμφισβήτητου ταλέντου του. Περισσότερο αφορά στην διαχείριση της πίεσης που έχει φορτωθεί στις πλάτες του από την πρώτη μέρα που πήρε μεταγραφή για τον Παναθηναϊκό.

Μιας πίεσης που έγινε ακόμη πιο ασφυκτική όταν η διοίκηση του Παναθηναϊκού πρόβαλε ως προαπαιτούμενο την ενδυνάμωση του ελληνικού κορμού και τον έχρισε σημαιοφόρο, χωρίς ταυτόχρονα να μαλακώσει τις απαιτήσεις της για την κατάκτηση τίτλων στην Ελλάδα και για διάκριση στην Ευρώπη. Κι όλα αυτά σε μια περίοδο, που οι αλλαγές οι οποίες συντελέστηκαν στην ομάδα με την αποχώρηση του Ομπράντοβιτς μετά από 13 ολόκληρα χρόνια και οι συνεχείς αλλαγές προπονητών δεν προσέφεραν την αναγκαία σταθερότητα για να εκπαιδευτεί ένας νεαρός ο οποίος εκ των πραγμάτων δέχεται την επιρροή δυο επιπλέον «μεταβλητών» που θέλουν εκπαίδευση για να γίνουν «σταθερές».

Η μία είναι ο χαρακτήρας του και η άλλη είναι το σώμα του. Και τα δυο είναι υπό διαμόρφωση, με ό,τι αυτό συνεπάγεται.

Ο χαρακτήρας είναι αυτός που «χτίζεται» σταδιακά μέχρι να φτάσει σε ένα επίπεδο σιγουριάς και αυτοπεποίθησης που να μην επηρεάζεται από όλα όσα συμβαίνουν τριγύρω. Εκτός από την ομάδα, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που ανήκουν στο περιβάλλον του , οι οποίοι τον αγαπάνε και τον νοιάζονται, έχουν τις καλύτερες των προθέσεων, αλλά θέλοντας και μη τον επηρεάζουν ακόμη κι αν δεν του λένε τίποτα. Από την άλλη, απ’ όσο μπορώ να γνωρίζω, ο ίδιος είναι ένα «χρυσό παιδί» , με εξυπνάδα και συναισθηματική νοημοσύνη, στοιχεία που πολλές φορές δεν συνιστούν πλεονεκτήματα στον σκληρό και ανταγωνιστικό κόσμο του επαγγελματικού αθλητισμού. Δυστυχώς ή ευτυχώς, τύποι σαν τον Βασίλη, που σκέφτονται πολύ και δεν είναι στυγνοί, πολλές φορές υποβαθμίζουν την ανταγωνιστικότητά τους. Και χρειάζονται ενθάρρυνση. Αλλά με τον σωστό τρόπο.

Το σώμα είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο, που αποτελεί ολόκληρη επιστήμη. Τόσα χρόνια δεν συζητάμε ότι μοιάζει αργός για «τρία» και «αδύνατος» για «τέσσερα» ; Προς τα πού θα πάει; Ποιος θα το αποφασίσει; Και με ποιο πρόγραμμα; Εδώ δυο πόντους παίρνεις και ξαφνικά νιώθεις αλλιώς μέσα στο χώρο. Δεν είναι τυχαίο ότι στο ΝΒΑ, πρώτα δουλεύουν με το σώμα και μετά με την τεχνική, η οποία μπορεί να αποκτήσει τις δεξιότητες που το σώμα μπορεί να υποστηρίξει. Ακόμη και διάνοια του μπάσκετ να είσαι, αν μπαίνεις στο γήπεδο και πρέπει να μαρκάρεις έναν αμερικανό που έχει έκρηξη κατοστάρη ή δύναμη τανκς , πώς να τον αντιμετωπίσεις ειδικά στην άμυνα.

Μέσα σε όλα παραμένει αναπάντητο το ερώτημα, μήπως θα ήταν καλύτερα για τον ίδιο να πάει σε μια άλλη ομάδα για δυο χρόνια και να πάρει στα πόδια του τα παιχνίδια που σε αυτή την ηλικία είναι το άπαν της εξέλιξης. Καλό και χρήσιμο να προπονείσαι με τον Διαμαντίδη, να κυνηγάς τον Γκιστ ή τον Ρίβερς, να σπρώχνεις τον Σίνγκλετον , αλλά όσος χρόνος κι αν περάσει θα έχεις ένα μειονέκτημα: δεν θα έχεις την εμπειρία , την οποία οι επιστήμονες χαρακτηρίζουν αυστηρά βιωματική. Αν δεν εξασκηθείς σε πραγματικές συνθήκες αγώνα , αν δεν παίξεις ώστε να νικήσεις ή να χάσεις έναν αγώνα με δική σου ευθύνη, δεν μπορείς να κερδίσεις την επόμενη « πίστα». Είναι θεμελιώδες να διαχειρίζεσαι αυτή την ευθύνη, η οποία ενίοτε απαιτεί ακόμη και μονομαχία με τις ανασφάλειές σου.

Προς το παρόν, ο Βασίλης προσπαθεί να συνηθίσει την διαφορά αντίληψης της διαχείρισης και της αξιοποίησης του από τον Πασκουάλ σε σχέση με τον Πεδουλάκη. Ο Αργύρης τον ξεκίναγε σταθερά στην πεντάδα , αλλά στην πορεία, όταν το ματς έπαιρνε φωτιά, δύσκολα τον έστελνε πίσω στο παρκέ. Ο Τσάβι, δεν τον χρησιμοποιεί καθόλου στην Ευρώπη αλλά του δίνει περισσότερο χρόνο στην Ελλάδα, μέχρι να αισθανθεί ότι είναι έτοιμος να κολυμπήσει στα βαθιά. Να δούμε ποιο απ’ όλα τα πειράματα που έχουν γίνει πάνω του θα τον βοηθήσουν να βρει το δρόμο του.