Σημάδεψε την καρωτίδα

Μολονότι ταλαιπωρημένος από το βασανιστικό καλεντάρι της Εuroleague και πληγωμένος από το εγχώριο ευρωντέρμπι, ο Παναθηναϊκος θύμισε στο Παλέ ομάδα του Ομπράντοβιτς.

Όχι βέβαια σε ταλέντο ή σε προσωπικότητα, αλλά σε μεθοδικότητα, προσήλωση και επιμονή στο πλάνο.

Έκανε αυτό που χρειαζόταν για να χτυπήσει τον Άρη στην καρωτίδα και επιβραβεύτηκε με μία σχετικά εύκολη νίκη, μέσα σε κατάμεστο από «κιτρινόμαυρο» πλήθος και πάθος γήπεδο.

Απομένει να βρει τρόπο για να γεμίσει ξανά το ρεζερβουάρ πριν το κρίσιμο ραντεβού της Παρασκευής με τη Νταρουσάφακα στο …άλλο «Νίκος Γκάλης». Στο πρωτάθλημα, περιμένει δώρο από την ομόσταυλη ΑΕΚ μπας και βρεθεί ξανά σε πλεονεκτική θέση έναντι του Ολυμπιακού.

Ο Άρης, πάλι, μπαίνει αύριο στο αεροπλάνο με προορισμό τη Φρανκφούρτη, όπου παίζει βράδυ Τετάρτης, χωρίς ανάσα και χωρίς ξεκούραση.

Μήπως μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει για ποιο λόγο η πολύπλαγκτος Λίγκα μας προσφέρει χείρα βοηθείας στις ομάδες της Euroleague αλλά όχι σε εκείνες του Champions League;

Ο Άρης έπαιξε Δευτέρα με τον Παναθηναϊκό, Δευτέρα και με τον Ολυμπιακό. Έχουν δίκαιο οι άνθρωποί του να διαμαρτύρονται.

Ο Παναθηναϊκός χτύπησε τον Άρη στο ψαχνό, δηλαδή στην ελλιπή και αποδεκατισμένη γραμμή των ψηλών του. Μπορεί να υποφέρει και ο ίδιος από λειψανδρία μετά τον τραυματισμό του Γκιστ, αλλά έχει δύο σέντερ που μοιάζουν πυρηνικοί επιστήμονες μπροστά στον Μπάκνερ και στον Σίμτσακ.

Οι Σίνγκλετον-Μπουρούσης τροφοδοτήθηκαν συστηματικά και μετουσίωσαν την υπεροχή τους με 16+12 πόντους, 8+13 ριμπάουντ, 8+8 κερδισμένα φάουλ, 11+12 ελεύθερες βολές.

Ο Νικ Καλάθης των 9 ασίστ ξεπέρασε και πάλι τα 30 λεπτά συμμετοχής, αλλά το σκοράρισμα του Νίκου Παππά έδωσε ανάσες στον αναντικατάστατο ηγέτη της ομάδας (και στον άσφαιρο Φελντίν). Έπαιξε λίγο και ο ξεχασμένος Χαραλαμπόπουλος.

Η μοναδική αντεπίθεση του Άρη στο β’ ημίχρονο (μετά το 32-47) οφείλεται περισσότερο στα απρόσεκτα τελειώματα του Μπουρούση και σε 2-3 εύστοχα σουτ εκτός προγράμματος των Τζένκινς-Κάμινγκς, παρά σε κάποιο συντεταγμένο σχέδιο.

Ακόμα και τότε, στο 50-51, οι «πράσινοι» πέρασαν τη μπάλα στο ζωγραφιστό και καθάρισαν. Ο Γιάννης Μπουρούσης έπαιζε βόλεϊ με τα επιθετικά ριμπάουντ και τα αλλεπάλληλα λέι-απ, ενώ οι περιφερειακοί βρήκαν χώρο για να σουτάρουν ανενόχλητοι (10/24 τρ.), όταν όλος ο Άρης έπεφτε πάνω στον αντίπαλο ψηλό.

Και δεν ήταν σε θέση να δημιουργήσει το παραμικρό, στην άλλη όχθη του παρκέ…

Η ατμόσφαιρα στο «Νίκος Γκάλης» μου φάνηκε απόψε δυσοίωνη. Το κοινό του Άρη μπορεί να ξέρει καλά το μπάσκετ (όπως αποδείχθηκε στη φάση όπου πέρασε αδιαμαρτύρητα ένα σωστό αλλά «δύσκολο» σφύριγμα για μεταφορά της μπάλας από τον Κάμινγκς στο 50-53), αλλά δεν είναι δεκτικό στις ηχηρές νίλες.

Σχεδόν όλα τα πονταρίσματα της φετινής ομάδας αποδεικνύονται τζούφια, αφού η τετράδα Ουάιτ, Χάγκινς, ΜακΝηλ, Ουότερς άφησε την κληρονομιά της σε τρεμάμενα χέρια, ακριβοπληρωμένων μάλιστα Αμερικανών.

Στο τέλος του αγώνα ακούστηκαν αποδοκιμασίες, ενώ το δίδυμο Πρίφτης-Λάσκαρης χάνει πόντους καθημερινά. Σε προηγούμενους αγώνες ο μεγαλομέτοχος χειροκροτήθηκε, απόψε όχι. Ίσως αυτό του προκάλεσε εκνευρισμό και τον εκτροχίασε σε βιαστικές -και απογοητευτικές- δηλώσεις κατά της διαιτησίας.

Βεβαίως, οι απουσίες προσφέρουν άλλοθι στον Άρη, ενώ η ψαλίδα που τον χωρίζει από τους «αιώνιους» δεν κλείνει με λόγια. Όπως και να το κάνουμε, όμως, η σεζόν μοιάζει με (μικρό, έστω) πισωγύρισμα, μολονότι ο προϋπολογισμός αυξήθηκε.

Η Ευρώπη μπορεί να γίνει για τον Άρη βάλσαμο και πηγή παρηγοριάς.