Η αλυσίδα των «γαμώτο»

Εάν ζείτε στην Κηφισιά ή κάπου στα πέριξ, μπορεί να ακούσατε και εσείς έναν θόρυβο σαν να θρυμματίζονται τζάμια. Ήταν η σπασμένη τηλεόραση του Δημήτρη Διαμαντίδη. Για τρίτη φορά φέτος, ο Παναθηναϊκός άγγιξε ένα μεγάλο διπλό σε έδρα όπου ου παντός πλειν, αλλά το άφησε να ξεγλιστρήσει μέσα από τα δάχτυλά του επειδή δεν είχε παίκτη για να πάρει τους άλλους από το χεράκι.

Ο απόμαχος ήρως με τις παντούφλες θα είχε καθαρίσει στη Μαδρίτη ή στην Πόλη ή στη Μόσχα ή …όλα τα ανωτέρω. Πάλι καλά που βρέθηκε ο Νικ Καλάθης για να τελειώσει τη δουλειά στο Μπάμπεργκ απέναντι στους αφελείς Γερμανούς.

Ο ίδιος Παναθηναϊκός που θα μπορούσε να μετράει 4-0 στα ταξίδια του κόντεψε να μείνει στο απόλυτο μηδέν και διασώθηκε με 1-3. Τα απανωτά «γαμώτο» είναι χρήσιμα για την εσωτερική κατανάλωση, αλλά δεν καθρεφτίζονται στη βαθμολογία.

Ωστόσο, είναι άδικο να μπογιατιστεί με πένθιμα χρώματα αυτό το σημείωμα. Όπως σωστά επισήμανε ο Λούκα Μπάνκι στην εκπομπή της ΕΡΤ, ο Παναθηναϊκός απέδειξε ότι μπορεί να κοιτάξει στα μάτια οποιαδήποτε ομάδα σε οποιοδήποτε γήπεδο, ακόμα και τώρα που βρίσκεται σε μεταβατικό στάδιο λόγω αλλαγής προπονητή και λειψανδρίας.

Έβγαλε το λάδι της ΤΣΣΚΑ, έβγαλε το λάδι και της Ρεάλ, κράτησε και άπαρτη την έδρα του όταν φιλοξένησε 3 επικίνδυνους καμικάζι. Εάν νικήσει τον Ολυμπιακό, θα βρεθεί στο 5-3, με μηδενικές ουσιαστικά απώλειες και με τα πανιά φουσκωμένα.

Εάν όμως ηττηθεί, θα χάσει πολύτιμο έδαφος, θα φορτωθεί με νεύρα και θα αρχίσει ξανά να μετράει τα «γαμώτο» και τα «κρίμα». Και δεν θα έχει Διαμαντίδη σε ρόλο κυματοθραύστη ούτε Έλληνα προπονητή πρόχειρο για να επωμιστεί τις ευθύνες.

Ο Παναθηναϊκός έφυγε από τη Μαδρίτη με άδεια χέρια επειδή απώλεσε την αυτοσυγκέντρωσή του στις πιο κρίσιμες στιγμές.

Ο Νίκος Παππάς είχε κάπου αλλού το μυαλό του και πάτησε γραμμή χωρίς να πιέζεται (σαν άλλος …Ζάρκο), 1:38 πριν το τέλος, με τις ομάδες ισόπαλες. Ο Τζέιμς Φελντίν σερβίρισε τη μπάλα στους αντιπάλους που τον περικύκλωναν στα 34’’, όταν η ομάδα του χρειαζόταν ένα καλάθι για να ισοφαρίσει ή τρίποντο για να προσπεράσει (86-84).

Και ο ίδιος έγινε από ωραίος μοιραίος στην τελική ευθεία, όταν άφησε ανεξήγητα τη μπάλα να κυλήσει, με τον Τζέι Σι Κάρολ να γαυγίζει στα πόδια του. Ο Αμερικανός πρόλαβε να τη γυρίσει στα πόδια του Δομινικανού και η Ρεάλ ξαναπήρε την κατοχή, 9 δευτερόλεπτα πριν ακουστεί η κόρνα.

Το σκορ ήταν 86-84, ο Τσάβι Πασκουάλ βάλθηκε να τραβάει τα μαλλιά του και ένα τηλεκοντρόλ εκτοξεύτηκε προς μία οθόνη. Δεν ήταν το μοναδικό.

Οι «πράσινοι» απέκτησαν αυτοπεποίθηση με τα εύστοχα σουτ από τα 6μ75μ (7/10 στο ξεκίνημα, 12/20 συνολικά) και έμειναν όρθιοι στο παρκέ ακόμα και όταν ζεστάθηκε ο δαίμονας Γιουλ. Προηγήθηκαν 81-79 με τις βολές του Παππά στο έμπα του τελευταίου διλέπτου, αλλά νικήθηκαν κατά κράτος στις επόμενες δύο άμυνες και καθηλώθηκαν ξανά στη θέση του συνοδηγού.

Ωστόσο, πήραν εξαιρετικό βαθμό προπονητικά, αφού τάισαν μεθοδικά τον ορεξάτο (αλλά άστοχο) Μπουρούση και έβγαλαν ξέγνοιαστα σουτ με την καλή κυκλοφορία της μπάλας. Δεν ήταν τυχαίο γεγονός το 60% στα τρίποντα.

Στον Παναθηναϊκό στοίχισαν ακριβά τα 10 λάθη του β’ ημιχρόνου, οι 6 άστοχες βολές, η αμυντική αδυναμία απέναντι στον Γιουλ και κυρίως η έλλειψη δεύτερου δημιουργού πίσω από τον Καλάθη.

«Ο Παναθηναϊκός θα πρέπει είτε να στραγγίξει τον μοναδικό του πλέι-μέικερ είτε να υιοθετήσει λιγότερο ποιοτικές λύσεις», τόνισε ο Μπάνκι. Ο Μποχωρίδης άντεξε 3,5 λεπτά, ενώ ο Παππάς, αν και αρκετά καλός στο σκοράρισμα, παρασυρόταν στον ρυθμό που βολεύει τη Ρεάλ.

Από αύριο, ο Πασκουάλ καλείται να μπαλώσει και το κενό του Γκιστ, ο οποίος τραυματίστηκε στον προσαγωγό και φαίνεται ότι θα χάσει μερικές εβδομάδες δράσης. Το αποψινό ματς το τελείωσε ο Φώτσης (χωρίς να πολύ-ακουμπήσει τη μπάλα), αλλά επιστρατεύτηκε και δίδυμο Μπουρούση-Σίνγκλετον για ένα γεμάτο 10λεπτο.

Όπως και αν επιλέξει να ανακατέψει την τράπουλα ο Καταλανός, δεν έχει παρά μόνο δύο ψηλούς πρώτης γραμμής, με εφεδρείες τους Φώτση, Νίκολς. Εκτός πάλι και αν υπολογίζονται ως ετοιμοπόλεμοι για ντέρμπι όπως το μεθαυριανό ο Χαραλαμπόπουλος ή ο Πατ Καλάθης…

* Για τον Ολυμπιακό, θα τα πούμε αύριο. Μέχρι τότε, σας παραπέμπω στο σχόλιο του Κωνσταντίνου Μελάγιες.