Αντέδρασε σωστά, παίζοντας άμυνα

Ο Ολυμπιακός πέρασε ένα δύσκολο τριήμερο, αλλά φαίνεται πως την πρώτη κρίση της σεζόν την πέρασε με θετικό πρόσημο.

Αρχικά ήταν η ήττα από τη Γαλατάσαραϊ και εν συνεχεία η τιμωρία για 48 ώρες στον Έρικ Γκριν και ο θόρυβος που προκλήθηκε γύρω από αυτήν. Για αυτόν ακριβώς το θόρυβο η ομάδα φρόντισε να δώσει το θέμα της απόφασης του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Στην ομάδα ήθελαν κάποιοι… να την ακούσουν και αν κρίνω από τα όσα είδα στο παρκέ απέναντι στη Μπαρτσελόνα, μάλλον το κόλπο πέτυχε.

Μία πρώτη δόση είχαμε στο ματς με τον Απόλλωνα ως προς την σοβαρότητα που έδειξαν, αλλά άλλο να το κάνεις απέναντι στους Πατρινούς και άλλο απέναντι στην Μπαρτσελόνα.

Σε καμία περίπτωση ο Ολυμπιακός δεν έθελξε με το μπάσκετ που έπαιξε, ωστόσο ήταν το ματς με τη μεγαλύτερη διάρκειας συγκέντρωση από όλα τα προηγούμενα.

Παίκτης έμπαινε, παίκτης έβγαινε και ο ρυθμός στην άμυνα δεν άλλαζε. Πραγματικά αυτό είναι σπουδαίο κατόρθωμα. Δεν υπήρχε παίκτης που να λούφαρε στα μετόπισθεν. Ο Σπανούλη κυνηγούσε τον Κόπονεν, ο Χάκετ έπαιζε overplay τον Όλεσον, Μιλουτίνοφ και Μπιρτς έκαναν τους αντίπαλους ψηλούς να μοιάζουν με παιδάκια, το ίδιοι κι ο Πρίντεζης με τους δύο «Παπ» και φυσικά ο Βαγγέλης Μάντζαρης τον οποίο επίτηδες αναφέρω τελευταίο.

Η δουλειά που κάνει ο διεθνής γκαρντ τον τελευταίο 20αήμερο είναι εντυπωσιακή. Δε αναφέρομαι μόνο στα τρίποντα στα οποία ευστοχεί, αλλά κυρίως στον τρόπο που διαχειρίζεται το ρυθμό μίας ολόκληρης ομάδας. Ξέρει πότε να τρέξει, πότε να τραβήξει χαλινάρια, ποιον συμπαίκτη να σημαδέψει στο επιθετικό σύστημα.

Καλά για την άμυνα δεν υπάρχει λόγος να αναφερθώ. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται…

Ο Μάντζαρης κλείδωσε τον Ράις, τον πιο κομβικό παίκτη των αντιπάλων, τον έβγαλε εκτός ρυθμού, του έκοψε τη δημιουργία, το σκορ. Τα πάντα.

Μακράν ο πιο σημαντικός παίκτης του αγώνα.

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΧΡΟΝΟΣ ΓΙΑ ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ

Οι ρυθμοί της Euroleague είναι τέτοιοι που δε σου δίνουν περιθώριο ούτε να χαρείς ούτε να λυπηθείς μετά από οποιοδήποτε αποτέλεσμα. Για τον Ολυμπιακό ακολουθεί το παιχνίδι με τον Παναθηναϊκό στο «Νίκος Γκάλης». Ιδιαίτερο ματς έτσι κι αλλιώς.

Το συγκεκριμένο παιχνίδι δεν έχει καμία σχέση με αυτό που έληξε με +25 στο ΣΕΦ για την Α1.

Οι δύο ομάδες θα έχουν ελάχιστο χρόνο να προετοιμαστούν. Ο Ολυμπιακός έχει το πλεονέκτημα της μη μετακίνησης αφού δεν έχει ταξίδι όπως ο αντίπαλός του.

Ο Παναθηναϊκός έχει το πλεονέκτημα του νέου προπονητή, της βελτιωμένης ψυχολογίας και του ενός πρόσθετου παίκτη (Νίκολς). Αυτά όλα έλειπαν τον Οκτώβριο στο ΣΕΦ.

ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΔΙΔΥΜΟ ΨΗΛΩΝ, ΑΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ… ΤΡΙΔΥΜΟ

Ο Κεμ Μπιρτς κάθε παιχνίδι που περνάει δείχνει και καλύτερος. Ο Καναδός όσα κάνει στην άμυνα, είναι όσα ζητάει ο κάθε προπονητής και ακόμη περισσότερα.

Ο Νίκολα Μιλουτίνοφ έχει τεράστια βελτίωση σε σχέση με πέρυσι. Στην άμυνα είναι πολύ καλύτερος, αντιλαμβάνεται το παιχνίδι πολύ περισσότερο, πασάρει πιο καλά και στην επίθεση κάνει τα βασικά (όχι πάντα βέβαια). Όποιος πέφτει στην παγίδα και τον κρίνει ως βασικό σέντερ κάνει λάθος. Όποιος τον κρίνει ως σέντερ που έρχεται από τον πάγκο και δίνει συγκεκριμένα πράγματα (ειδικά απέναντι σε ψηλούς ίδιας σωματοδομής) οφείλει να είναι ικανοποιημένος.

Δύο σέντερ σε τόσο απαιτητική χρονιά, δε φτάνουν. Χρειάζεται οπωσδήποτε ο Πάτρικ Γιανγκ να μπει στην εξίσωση γιατί αλλιώς θα υπάρξει πρόβλημα. Δεν χρειάζεται μαντικές ικανότητες για να το καταλάβεις. Θα συμβεί…

ΣΩΣΤΗ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ Ο ΓΚΡΙΝ

Ομολογώ πως φοβόμουν την αντίδραση του Έρικ Γκριν μετά την τιμωρία του. Φοβόμουν πως θα ήταν «αμερικανάκι» και θα κράταγε μούτρα δημιουργώντας περαιτέρω πρόβλημα στην ομάδα.

Ο Γκριν αντέδρασε άριστα, σωστός επαγγελματίας που σέβεται τους ανθρώπους με τους οποίους μοχθεί καθημερινά και κυρίως άνθρωπος που αντιλήφθηκε το λάθος του. Μπήκε μέσα απόλυτα συγκεντρωμένος, πάσαρε, πήρε σωστές επιλογές και ακόμη και στα λάθη που έκανε, προσπάθησε μέσω της άμυνας να τα διορθώσει.

Το σημαντικότερο όλων… έφυγε χαμογελαστός.