Άλλο στυλ, ίδιο πρόβλημα

Κατ’ αρχάς, ξεκινάμε από το δεδομένο είναι εντελώς διαφορετικό το περιβάλλον και η ατμόσφαιρα της συζήτησης σε μια ομάδα μετά από νίκη και διαφορετικό μετά από ήττα. Πόσω μάλλον στην φετινή Euroleague, που έχει ως βασικό ζητούμενο να μαζεύεις βαθμούς, που γίνονται ακόμη πιο πολύτιμοι στις άσχημες βραδιές ή στις παρ’ ολίγον ήττες. Ακούσατε πόσο ανακουφισμένα και χαμογελαστά ειλικρινής ήταν ο προπονητής της Νταρουσάφακα, Ντέιβιντ Μπλατ, όταν παραδέχθηκε ότι « έτσι όπως εξελίχθηκαν όλα τα παιχνίδια μας, θα μπορούσαμε να ήμασταν , αντί στο 4-2 στο 0-5». Κατ’ αναλογία, φανταστείτε πόσο πικραμένα ειλικρινής θα μπορούσε να γίνει ο κόουτς της Μπάμπεργκ, Αντρέα Τρινκιέρι αν έβγαινε να πει ότι «έτσι όπως εξελίχθηκαν τα δικά μας ,θα μπορούσαμε , αντί για 2-4, να ήμασταν στο 5-0». Αν μη τι άλλο, ο Παναθηναϊκός, έχει πετύχει να βρίσκεται σε μια μέση κατάσταση, αν αναλογιστούμε πώς νίκησε την Μπάμπεργκ και την Μακάμπι και πώς έχασε από την Εφές.

Υπάρχουν πολλά κεφάλαια και άλλες τόσες λεπτομέρειες που μπορεί να αναλύσει κανείς, μετά το τελευταίο θρίλερ του «Νίκος Γκάλης».Αλλά αν προσπαθούσαμε να τα συμπυκνώσουμε σε μια βασική διαπίστωση από την οποία εκπορεύονται όλα τα υπόλοιπα, θα καταλήγαμε σε εκείνη που προτάθηκε ως τίτλος: «άλλο στυλ, ίδιο πρόβλημα». Και εξηγούμαι:

Τηρουμένων των αναλογιών κι όσο βιαστικό αν φαίνεται ένα τέτοιο συμπέρασμα, ο Παναθηναϊκός, επί των ημερών του Πασκουάλ, έχει ήδη καταφέρει να διαφοροποιήσει σε σημαντικό βαθμό το στυλ του παιχνιδιού του, σε σύγκριση με τον Παναθηναϊκό επί των ημερών του Πεδουλάκη.

Η απόδειξη είναι άλλωστε ότι έχει γίνει μια ξεκάθαρη «αλλαγή φρουράς» σε διακριθέντες και μη. Δεν είναι τυχαίο, ότι η καλή πεντάδα των τελευταίων εβδομάδων, είναι η «Αμερικανική» με χαρακτηριστικότερο παράδειγμα την εκτόξευση του Κρις Σίνγκλετον, ο οποίος όχι μόνο έχει αρχίσει να θυμίζει τον παίκτη που θαυμάσαμε όλοι στην περσινή Λοκομοτίβ Κουμπάν , αλλά άρχισε να μοιάζει με εκείνο που έκανε όργια το καλοκαίρι στο ανέμελο και χαρούμενο πρωτάθλημα της Κίνας.

Επίσης , δεν είναι τυχαία η απελευθέρωση του Νικ Καλάθη, ο οποίος σταθερά παραμένει πηγή ενέργειας (όσο του περισσεύει) και δημιουργίας. Ή η αίσθηση ότι ο Ρίβερς, ο Νίκολς και ο Φελτέιν, με τα πάνω και τα κάτω τους, δείχνουν ότι κολυμπούν στα νερά τους. Τον Γκιστ δεν τον βάζω στην εξίσωση , γιατί είναι ίσως ο μόνος παίκτης « παντός καιρού», ειδικά όταν το ματς μπαίνει στο καθοριστικό τελευταίο λεπτό του.

Από την άλλη, παύει πλέον να είναι υποψία και καθίσταται σαφές ότι οι κάποιοι άλλοι, με πρώτους τους Μπουρούση και Παππά, οι οποίοι στο ξεκίνημα της σεζόν είχαν αυξημένες αρμοδιότητες, έχουν χάσει τον βηματισμό, το χρόνο και τον ρυθμό τους.

Με αυτά και μ’ εκείνα , πλησιάζοντας σε μια καθοριστική εβδομάδα που περιλαμβάνει Ρεάλ στην Μαδρίτη και Ολυμπιακό στο Μαρούσι, ο Καταλανός τεχνικός έχει να αντιμετωπίσει μια κατάσταση η οποία ουσιαστικά ήταν ο «πονοκέφαλος» του προκατόχου του. Θα μπορούσα κάλλιστα να επαναλάβω την επικεφαλίδα που είχα βάλει μετά το πρώτο ματς της ευρωπαϊκής σεζόν και την δύσκολη νίκη επί της Ζαλγκίρις : « οι δυο ομάδες να γίνουν μία». Όπως και τότε, έτσι και τώρα υπάρχουν πεντάδες που κάνουν τη δουλειά του προπονητή και άλλες που ζορίζονται και δίνουν δικαιώματα.

Ειδικά μάλιστα μετά και την δήλωση του Δημήτρη Γιαννακόπουλου περί …ελλιπούς προσπάθειας , νιώθω ακόμη πιο έντονα, ότι αυτό είναι το πιο κρίσιμο ζήτημα που ζητάει μια βιώσιμη λύση. Πολύ πιο ζωτικό από την απόφαση αν θα παίζει μια ομάδα γρήγορα ή αργά, αν θα δίνει έμφαση στο ρυθμό ή στο διάβασμα, ή αν θα σουτάρει περισσότερα τρίποντα από δίποντα.

Σε αυτές τις περιπτώσεις , χρειάζεται χειρουργική διαχείριση από τον προπονητή για να διατηρηθούν οι εσωτερικές ισορροπίες και να ξεπεραστεί αυτός ο σκόπελος με τους λιγότερους δυνατούς κραδασμούς που μπορούν να επηρεάσουν την ατμόσφαιρα. Προς αυτή την κατεύθυνση θεωρώ ότι στόχευε και η δήλωση που έκανε, μετά το ματς, στην συνέντευξη Τύπου ο ίδιος Πασκουάλ , χρησιμοποιώντας την έκφραση «θυσιάσαμε τον Μπουρούση;» .

Από εκεί και πέρα, είναι και πνευματικό θέμα των ίδιων των παικτών πως θα αντιδράσουν και πως θα τοποθετήσουν τον εαυτό τους μέσα στα πράγματα και πόσο συνειδητοποιημένοι θα παραμείνουν , χωρίς να παρασυρθούν από το θυμικό τους, μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη χημεία, που θα παρέχει διάρκεια και μικρότερα κενά αέρος.

Σίγουρα , η περίπτωση του Λευτέρη Μποχωρίδη ήταν ένα μήνυμα. Παρότι συμφωνώ απόλυτα με τον Αργύρη Πεδουλάκη, που σωστά είχε παρατηρήσει «ακόμη ο Λευτέρης μαθαίνει την θέση του πλέι μέικερ», ο Τσάβι Πασκουάλ έδειξε ότι θέλει να σταθεί δίκαιος απέναντι σε όλους, ανεξαρτήτως ονόματος. Τον επιβράβευσε για την προσπάθεια των τελευταίων εβδομάδων, του έδωσε το χρόνο του σε ένα σημαντικό ματς και τον πρόσθεσε στην λίστα των «κομάντος» του, με μία (μη) κίνηση: εκεί που ξαφνικά το ματς με την Μακάμπι που έμοιαζε εύκολο, άρχισε να μυρίζει μπαρούτι και ενώ όλοι περίμεναν ότι μόλις η διαφορά μειώθηκε ξαφνικά και για πρώτη φορά στους 2 πόντους, θα σήκωνε άρον- άρον τον Καλάθη και εκείνον θα τον τράβαγε στον πάγκο γιατί θα ήταν ο εύκολος στόχος, έμεινε ατάραχος και άφησε τον 22χρονο στο παρκέ. Τον έβγαλε , αφού είχε βάλει τα δύο «κολλητά» τρίποντα που ήρθαν σε μια κρίσιμη καμπή του παιχνιδιού, που όπως αποδείχθηκε δεν είναι η τελευταία .

Όμως επαναλαμβάνω: ακόμη και αυτή η κουβέντα-περί Μποχωρίδη δηλαδή- θα ήταν εντελώς διαφορετική αν το ματς είχε χαθεί, γιατί κάλλιστα θα μπορούσε να είχε χαθεί. Όμως αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη , ούτε η τελευταία φορά που, καλώς ή κακώς, το αποτέλεσμα διαμορφώνει την ατζέντα, ή για να είμαστε πιο ακριβείς αλλάζει την οπτική γωνία από την οποία βλέπουμε τα πράγματα.