Μπορεί η ΑΕΛ να γνώρισε την ήττα στον τελικό, μπορεί να μην κατόρθωσε να σπάσει τα σερί χρόνια της δίχως κάποιον τίτλο, μπορεί στα γραφικά το εν λόγω ματς να περάσει ως μια αποτυχία, ωστόσο η πραγματικότητα απέχει πολύ από αυτά τα σενάρια. Η Κάλια Παπαδοπούλου και η ομάδα της γέμισαν χαρά τον κόσμο της ομάδας. Χαρά και ελπίδα. Ελπίδα για το μέλλον. Ελπίδα που απορρέει από τις συγκινητικές εμφανίσεις της ομάδας μέχρι τον τελικό, την έως τώρα ξέφρενη πορεία της. Ο λαός της ΑΕΛ γνώρισε την αγάπη για ένα σωματείο το οποίο είχε ξεχάσει. Το μπασκετικό τμήμα της ομάδας. Αυτό αποτυπώνεται ανάγλυφα στο ξέσπασμα των φιλάθλων μετά τη λήξη του τελικού. Οι πανηγυρισμοί ήταν έξαλλοι. Κάποιος που δε γνώριζε θα θεωρούσε ότι η ΑΕΛ το σήκωσε. Και αυτό είναι που μένει. Η περηφάνια. Μπράβο στην Κόουτς Παπαδοπούλου, μπράβο στην ομάδα της ΑΕ Λεμεσού. Τους έκαναν όλους περήφανους. Κίτρινους και μη. Και το μέλλον, είναι δικό τους.