Και στον τελικό θα γίνει...

ΘΑΝΑΣΗΣ ΑΣΠΡΟΥΛΙΑΣ

Χαρείτε μόνοι σας!

Ε ναι, τι λέτε δεν είναι ώρα να μπούμε όλοι στη θέση των παικτών, των προπονητών και όλων αυτών που χύνουν όλη τη χρονιά τον ιδρώτα τους, που παλεύουν, που μάχονται, που αγχώνονται για να τους απαγορεύσουν κάποιοι, ετσιθελικά και χωρίς το παραμικρό αίσθημα φίλαθλης νοοτροπίας, να πανηγυρίσουν; Να τους απαγορεύσουν να χαρούν; Να τους απαγορεύσουν να ξεσπάσουν για την επιτυχία τους; Θέλετε να χαρείτε. Μπορείτε! Χαρείτε μόνοι σας όμως! Γιατί αυτή η θριαμβευτική πρόκριση επί της Μακάμπι γέννησε και τη μεγαλύτερη σκιά που έχει πέσει πάνω από Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια. Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς το είπε ξεκάθαρα.. Και μάλιστα χωρίς να τον ρωτήσει κανείς (διότι έχει κι αυτό σημασία του). Οι «ηλίθιοι», όπως τους χαρακτήρισε, που μπήκαν στο γήπεδο στο τέλος του αγώνα υποχρεώνοντας τους παίκτες όχι μόνο σε άτακτη υποχώρηση, αλλά να βάλουν στο μυαλό τους και την προστασία των παικτών της Μακάμπι, ιδιαίτερα του Παπαλουκά, πάνω στον οποίο έτρεξε, προς τιμήν του και μπράβο του, ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους, που τον συνόδευσε μέχρι τη φυσούνα. Δεν κατάφερε βέβαια να εμποδίσει έναν αχρείο να χτυπήσει τον Θοδωρή. Βάζοντας μετά φτερά στα πόδια, όπως ήταν αναμενόμενο φυσικά.
Προσωπικά είμαι περήφανος, που σε μία υπό κατάρρευση χώρα, το μπάσκετ είναι ο φάρος της ελπίδας με τις δύο ελληνικές ομάδες να κυριεύουν ολόκληρη την Ευρώπη, αλλά sorry guys. Δε μου επιτρέπεται να χαρώ. Εσείς (και ξέρετε καλά ποιοι είστε) μπορείτε να χαρείτε. Διότι εδώ και 13 χρόνια δεν έχω ξαναδεί ποτέ τον Ομπράντοβιτς να παίρνει τον λόγο στο τέλος μίας τεράστιας νίκης και να προαναγγέλλει ουσιαστικά τη φυγή του από την Ελλάδα. Τι είναι πιο σημαντικό; Να πάει ο Παναθηναϊκός σε ακόμα ένα φάιναλ φορ με τις ορδές των ανόητων νε ξεχύνονται στο γήπεδο, στερώντας τον πανηγυρισμό των παικτών, που τόσες ημέρες τον περίμεναν; Η να παραμείνει ο Ομπράντοβιτς και οι συγκεκριμένοι παίκτες στην Αθήνα και το ΟΑΚΑ; Η απάντηση για εμένα, δεν είναι καθόλου δύσκολη.

Εσείς μπορείτε να χαρείτε. Και δεν αναφέρομαι φυσικά στην πλειοψηφία των ανθρώπων που ήταν χθες στο ΟΑΚΑ και οι οποίοι, παρά τις αντίξοες συνθήκες, παρέδωσαν μάθημα φιλάθλου πνεύματος. Ετσι κι αλλιώς, αυτή η δόλια χώρα, εξαιτίας των ολίγων δεν βρίσκεται στα πρόθυρα της κατάρρευσης; Αυτή η αθεράπευτα ηλίθια μερίδα των ολίγων, που εκφράζουν τη δική τους δημοκρατία δεν είναι αυτή που έχει καταδυναστεύσει τη χώρα; Είτε αυτοί ονομάζονται πολιτικοί, είτε συνδικαλιστές, είτε οπαδοί.

Μη πει κανείς, ότι είναι λίγοι. Δεν έχει καμία σημασία. Είναι αυτοί που μανιπιουλάρουν το σύστημα. Και τα γήπεδα! Και όλοι εμείς, έχουμε καταστεί άχρηστοι, ανίκανοι και αδύναμοι να τους απομονώσουμε. Ας τους χαιρόμαστε λοιπόν. Και να αποδεχόμαστε την καταστροφική μανία που επιδεικνύουν απέναντι στα λιγοστά πράγματα που μπορούν να κάνουν περήφανη αυτή τη χώρα. Για μπάσκετ θα μιλήσουμε άλλη φορά. Θα υπάρξουν άλλωστε συνάδελφοι που θα ασχοληθούν με το τι συνέβη μπασκετικά στον 5ο τελικό.

ΣΠΥΡΟΣ ΚΑΒΑΛΙΕΡΑΤΟΣ

Και στον τελικό θα γίνει της...

Τα πλέι οφ της Ευρωλίγκα είχαν ιδανικό φινάλε. Απίστευτη εξέλιξη στον πέμπτο και τελευταίο ματς του μοναδικού ζευγαριού που δεν είχε λύσει τις διαφορές του και νικήτρια την ελληνική ομάδα...

Πέρα από αντιπαλότητες, μίση και πάθη, δεν υπάρχει κάτι πιο ωραίο από αυτό που συνέβη. Στο φάιναλ φορ, η Ελλάδα θα έχει δύο ομάδες, περισσότερες από κάθε άλλη στην Ευρώπη. Ποια Ισπανία, ποια Ρωσία, ποια Ιταλία; Το 2012, μέσα στην Τουρκία, η Ελλάδα θα έχει και Παναθηναϊκό και Ολυμπιακό.

«Τελικό με τον Ολυμπιακό», λένε στον Παναθηναϊκό. «Τελικό με Παναθηναϊκό», λένε στον Ολυμπιακό. Δεν είναι μόνο η αγάπη τους για την Ελλάδα που τους κάνει να ζητούν εμφύλιο στις 13 Μαϊου. Δεν είναι καν το ονειρικο: ελληνικός τελικός για πρώτη φορά στην ιστορία και μάλιστα μέσα στην Τουρκία. Είναι ότι και τους δύο βολεύει να παίξουν μεταξύ τους για την κούπα, αν και εφόσον ξεπεράσουν τα δύσκολα εμπόδια στον ημιτελικό.

Μέχρι τότε υπάρχει καιρός. Μπορούμε να απολαύσουμε και τον ένα μήνα - και βάλε - που απομένει. Εδώ που τα λέμε, οι πιθανότητες δεν είναι υπέρ κανενός. Ούτε του Παναθηναϊκού κόντρα στην ΤΣΣΚΑ, ούτε του Ολυμπιακού απέναντι στην Μπαρτσελόνα. Ομως κανείς δεν είναι και καταδικασμένος. Κάθε άλλο. Ελπίδα υπάρχει, αρκεί οι αιώνιοι να βελτιωθούν ακόμα περισσότερο στο μήνα που απομένει. Να προετοιμαστούν και το κυριότερο να μην φοβηθούν κανέναν.

Ο Παναθηναϊκός, λοιπόν, έκλεισε την τετράδα, σε ένα θρίλερ από τα λίγα. Οι πρωταθλητές Ευρώπης είχαν συνέχεια τον έλεγχο, αλλά η Μακάμπι πέθανε παλεύοντας μέχρι τέλους. Η αστοχία των πράσινων στις βολές, έδωσε την ευκαιρία στους Ισραηλινούς να επιστρέψουν. Και με 3/3 βολές του Πνίνι, ισοφάρισαν 10'' πριν από το τέλος. Ο Διαμαντίδης διαμόρφωσε το τελικό σκορ, όμως με τη διαφορά στον ένα πόντο, η Μακάμπι είχε 5'' για να αποδράσει. Ο Μπατίστ και ο Διαμαντίδης έκλεισαν σωστά τον Μπερστάιν και η καλύτερη αμυντική προσπάθεια του Παναθηναϊκού στο ματς, δεν επέτρεψε στην Μακάμπι να σουτάρει... Αν η μπάλα ήταν έστω και για λίγα δευτερόλεπτα στον αέρα, η στιγμή θα έμοιαζε με αιώνας.Αποδείχθηκε με αυτόν τον τρόπο ότι στα πλέι οφ της Ευρωλίγκα τίποτα δεν τελειώνει πριν να φτάσει μια ομάδα στις 3 νίκες. Κι ας έχει γίνει η ανατροπή της ανατροπής. Κάθε χρόνο βλέπουμε κάτι διαφορετικό...

Οπως διαφορετικό θα είναι το 4ο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκα με δύο ελληνικές ομάδες. Γιατί τώρα δεν είναι υποχρεωτικό να ανταμώσουν μεταξύ τους στον ημιτελικό. Θα είναι και ξεχωριστό γιατί για κανέναν Ελληνα δεν θα υπάρχει... αδιάφορος ημιτελικός. Το περίεργο; Στην θεωρία ο ένας θέλει την πρόκριση του άλλου στον τελικό για να έχει μεγαλύτερες ελπίδες. Στην πράξη; Η Μπαρτσελόνα και η ΤΣΣΚΑ θα έχουν πιο πολλούς οπαδούς απ' όσους υπολογίζουν στις 11 Μαϊου. Ο αντίπαλος του... εχθρού μου, είναι φίλος μου.