Το ποδοσφαιρικό χωριό...

Για το Μητρούσι, έναν δήμο που αριθμεί περί τους 2.500 κατοίκους, και βρίσκεται έντεκα χιλιόμετρα δυτικά της πρωτεύουσας του νομού, ο Γιώργος Γεωργιάδης δεν είναι κάτι ξεχωριστό. Δεν αποτέλεσε ποτέ την εξαίρεση και η πορεία του απλά έρχεται ως μια ακόμα επιβεβαίωση του ποδοσφαιρικού κανόνα που υπάρχει στο μικρό αυτό κομμάτι της Ελλάδας.

Η οικογένειά του Γιώργου, ομοίως με το χωριό του, είναι άκρως ποδοσφαιρική. Ο Κώστας Γεωργιάδης έπαιξε για δώδεκα χρόνια στο Μητρούσι και για δύο χρόνια στον Μαγνησιακό, ο Δημήτρης Πιπερτζής (πατέρας της μητέρας του) αγωνίστηκε για λίγο καιρό στον Πανσερραϊκό, ενώ ο μικρός του αδελφός Δημήτρης (14 ετών) παίζει στον Αετό Σερρών. Μόνο η Χρυσούλα, η μητέρα της οικογένειας και η Λίλα, η κατά ένα χρόνο μεγαλύτερη αδελφή του Γιώργο, ξέφυγαν από τη μοίρα της ασπρόμαυρης μπάλας. Ακόμα και η μικρή του αδελφή, ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο.

«Όσες προσπάθειες κι αν κάναμε να την αποτρέψουμε, εκείνη δεν άκουγε κανέναν», λέει χαριτολογώντας ο Γεωργιάδης για την 12χρονη Ιωάννα, η οποία πριν πάρει μεταγραφή στην Πανσερραϊκή, προπονούταν μόνο με αγόρια στον Αετό Σερρών. Εκεί ξεκίνησαν τα όνειρα και για τον Γιώργο Γεωργιάδη. Ήταν περίπου οκτώ ετών, όταν ο νυν άσος του ΠΑΟΚ ξεκίνησε στις ακαδημίες του χωριού του. Και πέντε χρόνια μετά, θα ερχόταν η ώρα να βγει στο δρόμο...

Η μεγάλη πόλη!

Μια απόσταση περίπου 75 χιλιομέτρων μπορεί να μην είναι πάντα ίδια. Ο Βασίλης Μπορμπόκης, ο Στέφανος Μπορμπόκης (σ.σ. θείοι του Γεωργιάδη) και αργότερα ο Γιάννης Αραμπατζής είχαν φροντίσει να ανοίξουν εκείνο το μονοπάτι των 75 χιλιομέτρων που οδηγούσε στη Θεσσαλονίκη. Όταν θα έφτανε η ώρα για τον 13χρονο Γιώργο, θα ήταν πια Εθνική Οδός... Και τα 75 χιλιόμετρα προς τη συμπρωτεύουσα θα έμοιαζαν με μια σύντομη βόλτα με το ποδήλατο.

«Τον είχα φέρει στον ΠΑΟΚ από το Μητρούσι Σερρών μαζί με άλλα δύο παιδιά. Ήταν ο πιο μικρός, για αυτό δεν έπαιξε στην πρώτη ομάδα, αλλά μόνο στα τμήματα υποδομής. Ποτέ δεν πέρασε στη δεύτερη ομάδα. Την επόμενη χρονιά έφυγα από τον ΠΑΟΚ. Την ίδια περίοδο έφυγε και εκείνος», θυμήθηκε ο Κώστας Αλεξανδρίδης, ενώ ο Κώστας Μαλιούφας είχε περισσότερα να πει για τον «μικρό». «Ο Γιώργος Γεωργιάδης είχε έλθει σε ηλικία 14.5 ετών στην ακαδημία, και μας είχε κάνει όλους να… τρίβουμε τα μάτια μας τότε! Με τη μπάλα στα πόδια είναι πάρα πολύ καλός».

Ο βετεράνος αμυντικός του ΠΑΟΚ ήταν από τους λίγους που είχαν πιστέψει στο ταλέντο του Γεωργιάδη και ήταν ο μοναδικός που βρήκε να του πει δυο λόγια, όταν είχε φτάσει η δύσκολη στιγμή. «Ήμουν 15 χρονών. Τότε με είχε πάρει τηλέφωνο ο προπονητής της δεύτερης ομάδας, ο κύριος Κώστας Μαλιούφας και απλά μου είχε πει ότι ο προπονητής μου τότε είχε πει ότι δεν είχα καλή απόδοση σε ένα τουρνουά που είχε γίνει και δεν θα έμενa άλλο στην ομάδα». Τα όνειρα γκρεμίστηκαν. Και παρότι για ένα παιδί 15 ετών μοιάζει εύκολο να χτίσει καινούργια, σε κανέναν δεν είναι ευχάριστο να πρέπει να το ανακοινώσει.

«Μην στεναχωριέσαι, και μην το βάζεις κάτω. Έχεις ταλέντο και πρέπει να συνεχίσεις τη δουλειά. Και κάποια στιγμή θα υποχρεώσεις τον ΠΑΟΚ να δαπανήσει χρήματα, προκειμένου να σε έχει και πάλι στη δύναμή του», του είχε πει ο Μαλιούφας, λόγια που θα αποδεικνύονταν προφητικά.

Στο δρόμο της επιστροφής, τα 75 χιλιόμετρα θα έμοιαζαν με μια ζωή. Εκείνη που θα έπρεπε να επιλέξει αν ήθελε να συνεχίσει ή μια άλλη, καινούργια ζωή που θα έπρεπε να ξεκινήσει από το μηδέν. «Είναι δύσκολο για ένα παιδί 15 χρονών να το βγάζουν άχρηστο», θυμάται ο Γιώργος Γεωργιάδης. Η αλήθεια είναι πως μοιάζει σα να μην ξέχασε ποτέ, λέγεται άλλωστε πως η μνησικακία είναι χαρακτηριστικό του ζωδίου του. Όπως, επίσης, το πείσμα και η εκδίκηση. Γεννημένος στις 14 Νοεμβρίου του 1987, ο Γιώργος Γεωργιάδης θα έπαιρνε την απόφαση να μην τα παρατήσει.

«Σε ένα παιδί μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ, να τα παρατήσει και να μην φτάσει ποτέ ψηλά. Εγώ δεν ήμουν τέτοιο παιδί, συνέχισα, πίστευα στον εαυτό μου. Γύρισα στην πατρίδα μου, στο χωριό μου. Έφτασα σιγά-σιγά, σκαλοπάτι-σκαλοπάτι στην πρώτη ομάδα της πόλης και μετά στην πρώτη ομάδα της Ελλάδας», θα πει το καλοκαίρι, όταν θα έχει ολοκληρωθεί η μεταγραφή του, όμως δεν θα κρύψει τη «γλύκα» που του έδωσε η... εκδίκηση που πήρε από τον ΠΑΟΚ.

«Όταν είχα φύγει μικρός, είχα στο μυαλό μου πως αν κάποια στιγμή έρθει πρόταση από τον ΠΑΟΚ δεν θα την δεχτώ, γιατί είχα φύγει πάρα πολύ πικραμένος. Με ευχαρίστησε η πρόταση. Όταν μια ομάδα πληρώνει για σένα, σημαίνει ότι σε πιστεύει». Ο σκορπιός είχε πάρει την εκδίκησή του. Και ήταν έτοιμος να αποκαλύψει ακόμα ένα χαρακτηριστικό του. Εκείνο που τον θέλει να δίνεται ολοκληρωτικά...

Το πέρασμα στον επαγγελματισμό...

Τα χρόνια από το 2004 ως το 2008 μοιάζουν με μυστήριο. Πώς κατάφερε να ξεπεράσει το σοκ και την απογοήτευση της απόρριψης και να φτάσει στα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων και στην Εθνική ομάδα; «Βήμα-βήμα και σκαλοπάτι-σκαλοπάτι», απαντάει ο ίδιος, αφού πρωτύτερα το μεγάλο άλμα κόντεψε να τον γκρεμοτσακίσει. «Το ξεπέρασα όταν άρχισα και πάλι να παίζω μπάλα στο χωριό μου, στο Μητρούσι Σερρών». Ο Γιώργος Γεωργιάδης έπρεπε να ξεχάσει όλες τις εικόνες που είχε από τη Θεσσαλονίκη. Τις προπονήσεις με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, τα απογεύματα στην Τούμπα που έτρεχε με τους συμπαίκτες του για να κάνουν τα ball boys... Έπρεπε να πορευτεί με μια πιο συμβατή καριέρα.

Το 2005, περίπου ένα χρόνο μετά την επιστροφή του στις Σέρρες, η μεγάλη ομάδα του νομού θα προχωρούσε στην απόκτησή του. Κι από ‘κει θα ξεκινούσε δειλά-δειλά να διαγράφει τη νέα του πορεία. Έκανε ντεμπούτο στο Χαϊδάρι στις 28 Νοεμβρίου του 2005, λίγες μέρες μετά την ενηλικίωσή του. Κόντρα στην ίδια ομάδα, δύο χρόνια μετά, θα αναγκαζόταν να γυρίσει και πάλι στο μηδέν. Οι 14 συμμετοχές της σεζόν 2005-06 (με δύο ασίστ ενεργητικό) και οι 24 συμμετοχές της σεζόν 2006-07 (με τρία γκολ, τέσσερις ασίστ και τρία κερδισμένα πέναλτι ενεργητικό) θα έμοιαζαν να χάνονται στο 40ο λεπτό της 7ης Οκτωβρίου του 2007.

Στα είκοσί του χρόνια, ο νεαρός επιθετικός –τον οποίο λίγο καιρό είχε πάει να παρακολουθήσει ο Ζήσης Βρύζας για λογαριασμό του ΠΑΟΚ – θα πάθει κάταγμα περόνης στο ματς με το Χαϊδάρι. Θα υποβληθεί σε χειρουργική επέμβαση και η επιστροφή του θα χρονολογηθεί για δύο μήνες μετά. «Πήγα να κάνω τάκλιν στον αντίπαλο παίκτη και δυστυχώς για μένα «κόλλησε» το πόδι μου στο χορτάρι και γύρισε. Εκείνη την ώρα άκουσα ένα «κλακ» και κατάλαβα ότι η ζημιά ήταν μεγάλη», θα περιγράψει για την άτυχη στιγμή του, ωστόσο θα φαίνεται να μην χάνει την αισιοδοξία του. «Βάσει των γιατρών μου, σε περίπου δύο μήνες θα μπορώ να παίξω και πάλι ποδόσφαιρο και από ‘κει και πέρα είναι στο χέρι το δικό μου για το πότε θα νιώθω καλύτερα ούτως ώστε να ξαναμπώ στους αγωνιστικούς χώρους».

Όταν θα φτάσει η ώρα της επιστροφής, τα κακά μαντάτα θα τον φέρουν πάλι πίσω. Στις πρώτες του προπονήσεις μετά τον τραυματισμό του, ο Γιώργος Γεωργιάδης θα παραπονιέται για πόνους στο πόδι του και θα επανεξεταστεί. Από την εξέταση προκύπτει πως οι βίδες στην κνήμη του δεν είχαν σταθερότητα και οδηγείται εκ νέου στο χειρουργείο. Μετά από δύο εβδομάδες σε ακινησία, ξεκινάει θεραπείες, κατόπιν προπονήσεις και στις 13 Ιανουαρίου του 2008 επιστρέφει! Μέχρι το τέλος της χρονιάς θα προλάβει να σκοράρει εφτά φορές, να δώσει τρεις ασίστ και να κερδίσει τρία πέναλτι, κάνοντας το πρώτο μεγάλο όνειρό του πραγματικότητα. «Να παίξω με τον Πανσερραϊκό στην Α’ Εθνική».

Το αστέρι των Σερρών!

Στην πρώτη του επαφή με την μεγάλη κατηγορία, δεν θα κριθεί έτοιμος. Ο Γιάννης Παπακώστας, αλλά και ο Ούγκο Μπρος που θα αναλάμβανε στη συνέχεια δεν θα έχουν τον Γιώργο Γεωργιάδη στα βασικά τους πλάνα, με αποτέλεσμα ο 21χρονος μέσος να έχει κατά μέσο όρο 15λεπτες συμμετοχές ως αλλαγή. Καθιερώθηκε και πήρε φανέλα βασικού μόνο στα τελευταία πέντε παιχνίδια, όταν όλα είχαν κριθεί... Εκείνος, ωστόσο, κατάφερε να πετύχει τρία γκολ και να αφήσει υποσχέσεις για το μέλλον. Έστω κι αν αυτό προδιαγραφόταν στη δεύτερη κατηγορία.

Για τη σεζόν 2009-10 δεν χρειαζόταν μεγάλη συζήτηση. Ήταν βασικός αρωγός με τέσσερα γκολ και πέντε ασίστ στην προσπάθεια του Πανσερραϊκού να επιστρέψει στα σαλόνια. Και όταν γύρισε, άρχισε να... ψήνεται για το επόμενο όνειρό του. «Σίγουρα κάποια στιγμή θα ήθελα να παίξω σε μια μεγαλύτερη ομάδα». Ποια θα ήταν εκείνη δεν τον ένοιαζε! «Δεν έχω αλλεργία στα χρώματα», θα πει τον προηγούμενη Γενάρη σε συνέντευξή του, όταν χάρη στα έξι γκολ που θα έχει στο πρωτάθλημα θα είναι από τα καυτά ονόματα του χειμερινού παζαριού.

Η ΑΕΚ ήταν εκείνη που προσπάθησε με μεγαλύτερη θέρμη να τον αποκτήσει, τη στιγμή που το όνομά του υπήρχε τόσο στο ρεπορτάζ του Ολυμπιακού, όσο και του Παναθηναϊκού. Η άρνηση του Πέτρου Θεοδωρίδη να τον παραχωρήσει είχε ως αποτέλεσμα τη δημόσια κόντρα των δύο. Ο πρόεδρος του Πανσερραϊκού τον κατηγορούσε ότι δεν παίζει καλά και είναι αδιάφορος και ο Γιώργος Γεωργιάδης έβγαζε στη φόρα τις συζητήσεις που υπήρχαν.

«Ευχαριστώ τον πρόεδρο για τα καλά του λόγια. Επειδή δηλαδή σε δυο παιχνίδια δεν ήμουν καλός σημαίνει ότι είμαι και αδιάφορος; Αντί να με στηρίξει όμως βγαίνει και λέει αυτά τα πράγματα. Πραγματικά με στεναχώρησε όταν το έμαθα. Και προχθές και χθες και σήμερα έγινε πρόταση. Η πρόταση έχει να κάνει με 550.000 ευρώ συν 2-3 παίκτες, όπως και ένα φιλικό ματς το καλοκαίρι τα έσοδα του οποίου θα πάνε στην ομάδα. Πιστεύω πως είναι μία εξαιρετική πρόταση για την περίοδο που βρισκόμαστε».

Ο Γεωργιάδης θα έμενε στις Σέρρες. Χωρίς την ίδια όρεξη ή αν προτιμάτε αποτελεσματικότητα. Το καλοκαίρι το όνομά του θα επανερχόταν στο προσκήνιο, με τον Πέτρο Θεοδωρίδη θα προτιμά να παραχωρήσει τον παίκτη στο εξωτερικό και την ΑΕΚ την τελευταία στιγμή να κάνει την πρόταση-ρουά ματ για να τον αποκτήσει. Εκείνος, όμως, που θα έκανε... ματ θα ήταν ο ΠΑΟΚ. Ο πρόεδρος του Πανσερραϊκού θα βρισκόταν στις αρχές Ιουλίου σε συμφωνία και με τους δύο δικεφάλους και η απόφαση θα ήταν στα χέρια του Γιώργου Γεωργιάδη.

Ένας σκορπιός δεν ξεχνάει το κακό που του κάνουν... Ένας σκορπιός πάντα ψάχνει εκδίκηση... Ένας σκορπιός πάντα αποφασίζει με την καρδιά του και κυριεύεται από τα πάθη του! Η απόφαση για τον Γιώργο Γεωργιάδη ήταν εύκολη...