«Τώρα που μεγάλωσα θα πάω στην… μικρή»! Κλισέ φράση όμως και τόσο αληθινή. Για πολλά-πολλά χρόνια έβγαινε από το στόμα σχεδόν όλων των φίλων του Παναιτωλικού που από την παιδική ηλικία περνούσαν στην οργισμένη εφηβεία!

Όταν σταματούσαν πια να πηγαίνουν με τον πατέρα ή με τον θείο στο γήπεδο και ένιωθαν την ανάγκη να κάνουν την «επανάσταση» τους, πάντα κάτω από την σημαία του Παναιτωλικού. Ήταν τότε που καθένας με την παρέα του έβρισκε θέση στα τσιμέντα της μικρής εξέδρας του γηπέδου του Αγρινίου για να φωνάξει και να τραγουδήσει για την αγαπημένη του ομάδα!

Σημείο αναφοράς για μια ολόκληρη πόλη ήταν το «κέντρο» της μικρής εξέδρας. Όλοι οι έφηβοι εκεί ήθελαν να βρίσκονται. Κάτι σαν παράσημο ήταν να μπορούσες να έχεις θέση στην «6». Τότε ναι. Γινόσουν άντρας! Σαν μια μικρή επανάσταση ξεκίνησε όλο αυτό. Από την ανάγκη νέων παιδιών που αγαπούσαν τον Παναιτωλικό να ξεχωρίσουν.

Να κάνουν την διαφορά και να στηρίξουν με τον δικό τους τρόπο την αγαπημένη τους ομάδα. Τόσο απλά και τόσο αυθόρμητα. Εκεί στις αρχές της δεκαετίας του ’80 και συγκεκριμένα το 1981, αυτή η προσπάθεια μιας παρέας πήρε σάρκα και οστά. Και εγένετο η «Θύρα 6». Το πιο σκληροπυρηνικό, το πιο δυναμικό, αλλά συνάμα και το πιο πιστό κομμάτι οπαδών του Παναιτωλικού.

Αυτό που φέτος γιορτάζει τα 30 χρόνια αφοσίωσης στο πλευρό του Τίτορμου. Έστω κι αν πλέον από την αρχή της σεζόν το… κομμάτι αυτό άλλαξε θέση. Βρίσκεται στο πέταλο. Εκεί που είναι το «σπίτι» του κάθε οργανωμένου! Για να μην παρεξηγηθούν πάντως φρόντισαν από το καλοκαίρι να το ξεκαθαρίσουν. «Θέση αλλάξαμε. Όχι ιδέες». Πως θα μπορούσαν άλλωστε…

Ποιος θα μπορούσε να προδώσει ιδέες που «γεννήθηκαν» τρεις δεκαετίες πριν; Όχι σε εύκολα χρόνια, αλλά ούτε σε πιο δύσκολα από τα σημερινά. Ίσως και πιο αγνά. Με τον Παναιτωλικό να βολοδέρνει σε μικρότερες κατηγορίες του επαγγελματικού πρωταθλήματος, αλλά και τους πιστούς να είναι εκεί δίπλα. Να μην εγκαταλείπουν το καράβι. Ένα καράβι που πολλές φορές έπεσε σε ξέρα, που πολλές φορές έδειξε να τσακίζεται σε βράχια, αλλά πλέον συνεχίζει το ταξίδι του. Περήφανα σε πιο μεγάλες θάλασσες με την «κυανοκίτρινη» σημαία να κυματίζει!

Εξ αρχής ασυμβίβαστη…

Όμως και η πορεία της «Θύρας 6» δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα. Άλλωστε πάντα ήταν και συνεχίζει να πορεύεται ασυμβίβαστη. Απέναντι σε κάθε μορφή εξουσίας. Με κυνηγητά και αποκλεισμούς. Με δικαστήρια και αφορισμούς. Το φωνάζει (με συνθήματα) και το γράφει (στα πανό). Μόνο ο Παναιτωλικός υπάρχει γι’ αυτή. Ο Τίτορμος, το κίτρινο και το μπλε. Τίποτα άλλο. Μακριά από προσωπολατρείες και κάθε άλλους είδους… προσεγγίσεις.

Το συγκεκριμένο κομμάτι της μικρής εξέδρας του Αγρινιώτικου γηπέδου ήταν πάντα τo επίκεντρο. Πολλές ώρες πριν από την σέντρα, τα κυριακάτικα μεσημέρια με ένα ποτήρι καφέ στα χέρια ή ένα μπουκάλι μπύρα όλοι περίμεναν να ανοίξει το μικρό πορτάκι στην παλιά πέτρινη μάντρα. Παράλληλα τα εισιτήρια άλλαζαν χέρια. Άλλα μισά για να «μπούμε με το ίδιο 2-3 μαζί» κι άλλες φορές με τα θρυλικά «ντου» που φάνταζαν ως ο πιο απλός τρόπος μαζικής εισόδου.

Και μετά η γνωστή διαδικασία. Κατεβαίνοντας τα σκαλιά έφταναν στα κάγκελα για να απλωθούν τα πανό. Και μετά οι πιο… ρισκαδόροι ανέβαιναν σε εκείνο το ψηλό συρμάτινο πλέγμα που πολλές φορές όσοι βρίσκονταν από κάτω έλεγαν πως «τώρα θα μας έρθει στο κεφάλι». Μετά τα τύμπανα, τα «χιαστί», τα κίτρινα χαρτάκια από τον «Χρυσό Οδηγό» του ΟΤΕ, οι κορδέλες από τις ταμειακές μηχανές που έφταναν ως το κέντρο του ξερού αγωνιστικού χώρου. Μέχρι και το… φραπεδάκι που έλουζε τον άτυχο επόπτη που ήταν από την πλευρά της εξέδρας των οργανωμένων, πριν καν γίνει η σέντρα. Έτσι για να ξέρει σε ποιο γήπεδο ήρθε!

Εκείνα τα χρόνια πέρασαν, αφού σήμερα το γήπεδο αν και παλιό άλλαξε εικόνα και είναι ένα από τα πιο όμορφα της Λίγκας. Όμως όσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις εποχές σίγουρα δεν τις αλλάζουν με τίποτα και τις κρατούν καλά φυλαγμένες σε ένα μέρος της καρδιάς τους. Άλλωστε οι περισσότεροι από παιδάκια… μυήθηκαν στην «6» και παραμένουν και σήμερα «στρατιώτες» της. Έστω κι αν έγιναν ολόκληροι άντρες!

«Για την πάρτη σου γυρίζω την Ελλάδα»

Η «6» όμως δεν είναι μόνο παρουσία στο Αγρίνιο. Άλλωστε και τα χρόνια που ακόμη… βολόδερνε στις μικρές κατηγορίες ο Παναιτωλικός, γι΄αυτό που είχε να περηφανεύεται ήταν η παρουσία των φίλων του στο πλευρό του. Πάντα. Από τις «ντροπιαστικές» σεζόν της Δ΄εθνικής μέχρι και τις πορείες σε Γ΄και Β΄εθνική.

Οι οργανωμένοι δεν έλλειπαν ποτέ από ένα τμήμα της εκάστοτε εξέδρας. Και δεν αναφερόμαστε μόνο στα ματς της Αθήνας που έτσι κι αλλιώς το Αγρινιώτικο στοιχείο είναι έντονο και κατά εκατοντάδες ο κόσμος έδινε το παρών σε κάθε ματς στο Λεκανοπέδιο. Μιλάμε για όλη την Ελλάδα.

Από την Κρήτη για τα παιχνίδια με τον Ατσαλένιο, από την Μυτιλήνη για τον αγώνα με τον Αιολικό μέχρι και την Κομοτηνή για τον ματς με τον Πανθρακικό. Όλα αυτά τα 30 χρόνια τα «χιλιόμετρα πολλά» που γράφει και το πανό. Δεκάδες φορές γύρισαν όλη την Ελλάδα με τον Παναιτωλικό. Είτε με ΙΧ, είτε μέσα σε πούλμαν της… κακιάς ώρας. Μέχρι και την ζωή τους έβαλαν σε κίνδυνο όταν σχεδόν από θαύμα σώθηκαν στο ατύχημα στο Τέροβο!

Πάντα πολεμιστές. Πάντα warriors! To όνομα που προστέθηκε και επίσημα στον σύνδεσμο από το 2004, αλλά που σαν έννοια υπήρχε από την πρώτη στιγμή. Άλλωστε και τα πρώτα πανό που κατασκευάζονταν είτε σε αυλές σχολείων, είτε στο ηρωικό Πάρκο του Αγρινίου (όπου και εκεί γαλουχήθηκαν γενιές Παναιτωλικών) περιλάμβαναν πάντα την λέξη «warriors».

Εσχάτως υπάρχουν όμως και οι guerreros. Mην πάει ο νους σας σε διχαστικές τάσεις. Απλά οι δεύτεροι είναι οι Παναιτωλικοί της Αθήνας. Πάντα κάτω από την «ομπρέλα της θύρας 6».

Ένα όνειρο που είχαν πολλά-πολλά χρόνια όσοι Αιτωλοακαρνάνες για διάφορους λόγους… ξενιτεύτηκαν, πήρα σάρκα και οστά στις αρχές του 2006 όταν μια παρέα φίλων έβαλε την ομάδα πάνω κι από την προσωπική τους ζωή και «στέγασαν» τα όνειρα για τον Παναιτωλικό. Ουτοπικό πλάνο κάποτε, πραγματικότητα εδώ και μια πενταετία. Δικαίως σήμερα καμαρώνουν για μια πρωτιά. Είναι ο μοναδικός στεγασμένος σύνδεσμος επαρχιακής ομάδας στην Αθήνα!

Ιστορικές εκδρομές

Παραπάνω αναφέραμε ότι σε αυτά τα 30 χρόνια αφοσίωσης στον Παναιτωλικό η Θύρα 6 έχει γυρίσει πάρα πολλές φορές όλα τα γήπεδα της χώρας. Όμως πάντα υπάρχουν και αυτές οι εκδρομές που είναι... ξεχωριστές. Που όσα χρόνια κι αν περάσουν μένουν για τα καλά χαραγμένες στην καρδιά και το μυαλό.

Όχι μόνο για αγωνιστικούς λόγους. Για... 1002 διαφορετικούς. Εκδρομές όπως αυτές στο Λουτράκι, στην Ζαχάρω για το ματς με τον Πανηλειακό, σε Άρτα και Μεσολόγγι για... ευνόητους λόγους όπου γίνονται «μάχες» με την «6» πρωταγωνίστρια έμειναν αξέχαστες . Αλλά και άλλες πολλές. Στο Ναύπλιο, στο Χαριλάου, στον Βόλο, στην Νέα Σμύρνη, στην Λαμία, στην Λιβαδειά, την Ελευσίνα.

Υπάρχουν ακόμη και οι εκδρομές που περισσότερο θύμιζαν κατάληψη όπως στην Πάτρα, στην Νέα Σμύρνη για το μπαράζ με την Ρόδο, στο Κορωπί, στην Καλλιθέα, στην Πρέβεζα, στην Άμφισσα, την Πτολεμαϊδα και άλλες! Ακόμη και η... μετακόμιση του Αγρινίου στο Άργος ήταν ιστορική, αν και για την «Θύρα 6» εκείνο το ματς με τον Παναργειακό θεωρείται ακόμη και σήμερα ως... προδοσία προς τον κόσμου του Παναιτωλικού!

Κάθε αγώνας –γιορτή

Όταν στο φινάλε της περασμένης σεζόν ο Παναιτωλικός δίκαια κατέκτησε το πρωτάθλημα της football league και πήρε το ένα εισιτήριο για την Σούπερ Λίγκα οι πρώτοι που ένιωσαν δικαιωμένοι ήταν τα παιδία της «6». Τι κι αν δεν έτρεξαν να… στηθούν δίπλα στον Κωστούλα, τον Θεοδωρίδη και τον Καραμαλίκη για να φωτογραφηθούν;

Προτίμησαν να το γιορτάσουν με τον δικό τους τρόπο και να οργανώσουν ήδη την επόμενη σεζόν. Την φετινή. Αυτή που είναι η δική τους γιορτή και η δικαίωση αγώνων τριών δεκαετιών! Το στοίχημα που κερδίζουν ως τώρα είναι «κάθε αγώνας στο Αγρίνιο να είναι και ένα πάρτι». Ως τώρα όσοι παρακολούθησαν τα εντός έδρας ματς του Παναιτωλικού, όχι μόνο από τις εξέδρες, αλλά κι από την Nova έχουν να λένε για την εκπληκτική ατμόσφαιρα.

Αυτός είναι ο μεγάλος στόχος ως το φινάλε. Παράλληλα και με την στήριξη της ομάδας για να παραμείνει στην κατηγορία την πρώτη της σεζόν στην Σούπερ Λίγκα μετά από 34 χρόνια.
Βέβαια έχουν κι ένα μεγάλο παράπονο. Θέλουν εισιτήρια για τα εκτός έδρας παιχνίδια του Παναιτωλικού. Δικαιολογημένο το αίτημα που μέχρι τώρα δεν έχει ικανοποιηθεί για διαφόρους λόγους.

Όταν όλοι αυτοί τα περασμένα χρόνια ήταν δίπλα στην ομάδα σε κάθε… κουτσοχώρι, σε κάθε πιθανό και απίθανο γήπεδο της χώρας, όταν έτρωγαν την μία πίκρα πίσω από την άλλη, δεν είναι δυνατό τώρα που ήρθαν οι «καλύτερες ημέρες» να περιορίζονται στους τηλεοπτικούς τους δέκτες.

Τον… κράτησαν ζωντανό!

Η Θύρα 6 οφείλει την ύπαρξη της στον Παναιτωλικό! Αυτό ακούγεται λογικό. Όμως ισχύει και το αντίστροφο όσο κι αν ακουστεί παράλογο. Και ο Παναιτωλικός οφείλει την… συνέχεια του στην Θύρα 6! Γιατί αν δεν υπήρχε αυτή, πολύ πιθανό σήμερα ο ιστορικός σύλλογος του Αγρινίου να ήταν απλά μια… ανάμνηση.

Για όσους δεν το γνωρίζουν το 2004 στα… πετρινά Παναιτωλικά χρόνια της μιζέριας, της απαξίωσης και της διάλυσης οι οργανωμένοι κόντρα σε όλους και σε όλα κράτησαν ψηλά την «κυανοκίτρινη» σημαία. Ο Τίτορμος βρέθηκε στα πρόθυρα της διάλυσης εκείνο το καλοκαίρι και ο κίνδυνος η ομάδα να μην κατέβει στο πρωτάθλημα ήταν κάτι παραπάνω από ορατός. Όταν παράγοντες ικανοί δεν υπήρχαν ή δεν είχαν την θέληση να σώσουν τον σύλλογο, τα παιδιά της «6» πήραν… το όπλο τους και πολέμησαν για να σώσουν τον Παναιτωλικό. Τα κατάφεραν.

Λίγο πριν εκπνεύσει η προθεσμία συμμετοχής στο πρωτάθλημα επιδόθηκαν σε αγώνα δρόμου για να συγκεντρώσουν χρήματα και δελτία ώστε να τα καταθέσουν στην ΕΠΟ και η ομάδα να πάρει άδεια συμμετοχής. Όμως δεν έμειναν εκεί. Το χέρι στην τσέπη έμπαινε ακόμη και κατά την διάρκεια του πρωταθλήματος όταν διοίκηση δεν υπήρχε και οι ίδιοι είτε φιλοξενούσαν στα σπίτια τους παίκτες, είτε τους πλήρωναν το φαγητό! Τρομερές καταστάσεις που ίσως πολλοί να μην τις γνωρίζουν καν.

Επίσης πολλοί μπορεί να τις ξέχασαν. Οι ίδιοι τις θυμούνται καλά και είναι περήφανοι που στα δύσκολα ήταν εκεί. Παρόντες και μάχιμοι. Κι ας μην άκουσαν ούτε για εκείνες τις στιγμές ένα μπράβο. Ας μην πήραν ποτέ την πλακέτα του «καλού φιλάθλου». Δεν την θέλουν άλλωστε. Τους αρκεί ότι… έβαλαν πλάτη για να υπάρχει σήμερα Παναιτωλικός και να τον καμαρώνουν στα «μεγάλα σαλόνια»!

«Η 6 σε κάνει μάγκα»!

Τι είναι όμως για τους ανθρώπους που περνάνε όλη τους την ζωή σε πούλμαν, εξέδρες και club η «Θύρα 6»; Τι είναι αυτό που τους... έδεσε με το πιο μάχιμο κομμάτι των οπαδών του Παναιτωλικού; Τις απορίες μας, τις λύνει ο ηγέτης της, αλλά και οργανωτής της εξέδρας, ο οποίος θέλησε να κρατήσει την ανωνυμία του. Άλλωστε προτιμά να βάζει την... υπογραφή του πάνω στο κάγκελο με το κασκόλ δεμένο και τα χέρια ψηλά!

«Η Θύρα 6 είναι ο δικός σου χώρος. Είναι τραγούδι 90 λεπτά για την ομάδα» τονίζει και προσθέτει: «Είναι το οπαδικό σπίτι του καθενός από εμάς. Είναι η θύρα που σε κάνει μάγκα και διαφορετικό όντας οπαδός μιας επαρχιακής ομάδας. Χωρίς τίτλους, χωρίς κύπελλα, χωρίς μεγάλες διακρίσεις. Είναι όμως η θύρα που δεν σταμάτησε ποτέ να τραγουδάει, να ταξιδεύει, να μάχεται εναντίων όλων για την ομάδα με ένα τρόπο που αυτή βλέπει σωστό και δίκαιο. Είναι απλά ο καλύτερος παίκτης του Παναιτωλικού και θα εξακολουθεί να είναι»!

«Ο αληθινός πρεσβευτής»!

Φυσικά, όπως αναφέραμε και πιο πάνω η καρδιά του Παναιτωλικού χτυπάει δυνατά και στην Αθήνα. Έτσι δεν ήταν δυνατό να μην καταθέσει και την δική του άποψη ένας από τους πρωτεργάτες αυτής της προσπάθειας και με πολλά… χιλιόμετρα μέσα στην Θύρα 6! Ο υπεύθυνος του club των GUERREROS (επίσης προτίμησε να... συστήνεται στην εξέδρα παρά στα δημοσιογραφικά κείμενα), μίλησε για το τι σημαίνει για το πως μέσα από την «6» έγινε η… υπέρβαση για ένα club μακριά από το Αγρίνιο:

«Οι Guerreros δημιουργήθηκαν την σεζόν 2005-06 από μια παρέα ανθρώπων που ήθελε να συσπειρώσει την Παναιτωλική κοινότητα της Αθήνας και να δημιουργήσει club της Θύρας 6! Το σύνολο των μελών είναι άτομα με προσφορά στον Παναιτωλικό και την «6» διαχρονικά! Χρειάστηκε και χρειάζεται δύναμη μεγάλη για να αντέξουμε και αυτή την αντλούμε από την αλληλεγγύη μεταξύ των μελών μας, αλλά και την αγάπη μας για την «κυανοκίτρινη» φανέλα!

Άλλωστε για μας ο Παναιτωλικός είναι ένας φορέας Αγρινιώτικης συνείδησης! Σε έναν νομό λησμονημένο από τους πολιτικάντηδες και την κρατική εξουσία μόνο αυτός μπορεί να είναι ο αληθινός και αδιαπραγμάτευτος πρεσβευτής. Καλούμε όλο τον κόσμο να συσπειρωθεί, όπως το κάνει ήδη, γύρω από τους συνδέσμους και την Θύρα 6 που είναι άλλωστε το μεγάλο όπλο του Παναιτωλικού και στα χρόνια που ζούμε, αλλά και στις πέτρινες εποχές που πέρασαν! Το μοτό μας «Μια ζωή μαζί σου» καλύπτει απόλυτα τα συναισθήματα μας για τον Παναιτωλικό»!

Οι... μύθοι της εξέδρας

Σε όλη αυτή την πορεία των τριών δεκαετιών από την «6» πέρασαν χιλιάδες φίλοι της ομάδας. Μικρά παιδιά που σήμερα είναι μπαμπάδες, μπαμπάδες περασμένων δεκαετιών που σήμερα είναι παππούδες και παραμένουν πιστοί στον Παναιτωλικό, αλλά και αυτοί που βλέπουν την αγαπημένη τους ομάδα από ψηλά, αφού δεν είναι πια εδώ!

Όπως ο Μιχάλης Σαρλής, που ήταν και ο... πατέρας της συγκεκριμένης θύρας. Ο εμπνευστής στο μακρινό 1981 του ονόματος των WARRIORS! Μαζί του κάνει εξέδρα για τον Παναιτωλικό στον παράδεισο και ο Γιώργος ο Μεξικάνος, αλλά και ο Νίκος ο Γίγαντας! Όλοι τους «μάχιμοι» και επίλεκτα στελέχη της «6». Όπως τόσα χρόνια... υπηρέτες της παραμένουν ο Lemmy, o Woody, o Παππούς, ο Γιάννης ο Δολοφόνος, ο Σαραβάκος, ο Τόλιας, ο Πάνος ο Χάρος, ο Sid, ο Siloi και πάρα πολλοί ακόμη που κάθε φορά που ο Παναιτωλικός παίζει στο Αγρίνιο... αφήνουν τα λαρύγγια τους στην εξέδρα!

***Αρκετές από τις φωτογραφίες που δημοσιεύονται πιο κάτω είναι από τα γκρουπ της Θύρας 6 σε σελίδα κοινωνικής δικτύωσης!