Τηλε-μικροτσούτσουνοι!

Το μήνυμα του Alter προφανώς δεν το πήραν στα σοβαρά.
Το ότι οι Γερμανοί του RTL ετοιμάζονται να ξεπουλήσουν και να φύγουν όσο πιο γρήγορα γίνεται, επίσης δεν το πήραν στα σοβαρά.
Το ότι κάνουν break για διαφημίσεις και ζήτημα είναι να βλέπουμε τρεις το πολύ, ούτε αυτό το πήραν στα σοβαρά.
Το ότι οι πιτσιρικάδες τούς έχουν γυρίσει την πλάτη, δεν φαίνεται να το αντιλαμβάνονται, γι’ αυτό είχαν και τη γελοιωδέστατη έμπνευση να αποκαλούν «νεανικό» (!!!) κοινό τους: 15-45. Με άλλα λόγια, πατέρας και γιος είναι στην ίδια… ομάδα! Σε ποιον να το πεις και να μην κτυπήσει το κεφάλι του στον σαγρέ τοίχο του μπαλκονιού του;
Κι όμως, σε όποιον του τηλεοπτικού κόσμου το πεις, σε κοιτάει λες και κατέβηκες από τον Άρη. Ό,τι του φανεί του Λωλοστεφανή, αρκεί να τον βολεύει.
Το ότι ο κόσμος του internet τους μισεί θανάσιμα, πάλι δεν φαίνεται να το συνειδητοποιούν.
Μα τι έχουν πάθει οι άνθρωποι της τηλεόρασης;
Τίποτα δεν έχουν πάθει.
Πάντα έτσι ήταν…
Φυλακισμένοι στον πλαστικό γυαλιστερό τους μικρόκοσμο, που είχαν την πολυτέλεια (κωλοφαρδία) να τον εκπέμπουν. Δηλαδή να τον στέλνουν συστημένο στο σπίτι μας. Δηλαδή να μας φυλακίζουν σε έναν μικρόκοσμο που δεν ήταν δικός μας.
Δεν θα σας κουράσω με την πολιτική και πώς μας την πέρασαν τόσα χρόνια. Θα σταθώ μόνο στους καλεσμένους. ΠΑΝΤΑ οι ίδιοι… ΜΙΑ ΜΙΚΡΗ ομάδα μάξιμουμ 50 ανθρώπων - και πολλούς λέω. Αυτό κι αν είναι η δικτατορία των λίγων… Αυτοί είναι που έφτιαξαν πολιτικούς και πολιτικές απόψεις, που σήμερα πληρώνουμε όλοι μας.
Γυναικεία άποψη;
Ούτε για αστείο. Λες και ζούμε σε μια χώρα ανδρών. Λες και ο μισός πληθυσμός είναι αόρατος.
Μια εντελώς στείρα φαλλοκρατική άποψη, που όταν κάνουν τηλε-χώρο στις γυναίκες, τον εννοούν μπούτια, βυζιά, ζώδια, σεξουαλικά υπονοοούμενα του κώλου, βλακείες ολκής. Όταν τον αφήνουν στα (υποτίθεται) σοβαρά θέματα, η θηλυκότητα μοιάζει με ποινικό αδίκημα και η γυναικεία σκέψη χρησιμοποιεί αποκλειστικά ανδρικό λεξιλόγιο. ΟΥΤΕ ΜΙΑ πολιτική συντάκτης ή newscaster δεν έχει γυναικείο λόγο…
Κάνανε διάσημους πολιτικούς επειδή ΜΟΝΟ φώναζαν ή έκαναν show. Αντί να τους εξαφανίσουν, τους καθάρισαν στην κολυμπήθρα του Σιλωάμ, η οποία μέχρι χθες λεγότανε κολυμπήθρα της AGB. «Πουλάει», έλεγαν. Όχι, δεν πουλούσε… Το μόνο που πουλήθηκε ήταν συνειδήσεις και το μέλλον των παιδιών μας.
Πώς το μεταφράζω εγώ;
Τηλεοπτικός μικροτσουτσουνισμός. Ας σκούζουν όσο θέλουν… Το επαναλαμβάνω για να το εμπεδώσουν στην περίπτωση που το (λέμε τώρα) διαβάζουν:
Τηλεοπτικός μικροτσουτσουνισμός. Και αν τους ενοχλεί το «τηλεοπτικός», το αποσύρω.
Διάβαζα τις προάλλες ότι ο Αυτιάς, μην έχοντας πλέον τηλεοπτική στέγη, ξεκίνησε ραδιοφωνικές εκπομπές στον Flash και ύστερα από λίγο τον σταμάτησαν. Εμ, τι είναι το ραδιόφωνο, αγόρι μου; Να μιλάς ακατάπαυστα και να βγάζεις τηλεφωνικές αυτούς που τσιρίζουν, ουρλιάζουν, βρίζουν, κοροϊδεύουν; Ή να κρατάς σε απόσταση τη μουσική, όπως κρατούσες τη (χαχαχαχα) συμπαρουσιάστριά σου;
Η αυτοκρατορία της βλακείας τελειώνει.
Αυτό που μέχρι προχθές (σκατά στα μούτρα τους) «πουλούσε», σήμερα είναι απεχθές. Και οι μετρ του απεχθούς έχουν ραντεβού με την απέχθεια του κοινού τους.
Ποιοι είναι αυτοί που κατέβασαν χαμηλά τον δείκτη της αισθητικής του κόσμου;
Ποια ήταν η τελευταία φορά που η ελληνική τηλεόραση ασχολήθηκε (διαλέγω τυχαία το όνομα) με τη Δήμητρα Γαλάνη;
Πότε χαλάλισε έστω και μία ώρα για τους Έλληνες ζωγράφους;
Για τον ερασιτεχνικό αθλητισμό;
Πότε ζήτησε τη βοήθεια π.χ. της Σχολής Καλών Τεχνών;
Και το κυριότερο: Πότε αφιέρωσε χρόνο για τα παιδιά. Κοτσάρανε κάποια κινούμενα σχέδια και καθάρισαν.
Αφουγκρασθείτε την κραυγή όσων δεν έχουν πρόσβαση ή άνεση με το internet. «Δεν έχει τίποτα ρε γαμώτο η τηλεόραση!»
Λένε την αλήθεια!
Δεν έχει ΤΙΠΟΤΑ!
Κλείστε μια φορά τον ήχο στην τηλεόρασή σας και παρακολουθήστε ένα σίριαλ, οποιοδήποτε ελληνικό σίριαλ… Θα κατουρηθείτε στα γέλια. Οι πάντα ίδιοι (ζητώ συγγνώμη από τη λέξη) ηθοποιοί νομίζεις ότι είναι είναι σε ηλεκτροσόκ. Κτυπιούνται, κάνουν συνεχώς γκριμάτσες, επαναλαμβανόμενες μούτες και κουνιούνται σαν σε παρέλαση πεζοναυτών. Αγκαλιάζονται και νομίζεις ότι μισιούνται… Μισιούνται και νομίζεις ότι είναι κολλητοί.
Δεν θέλω να πιστέψω ότι θέλετε να μιλήσουμε για σκηνοθεσία (η χαρά του cut to cut), φωτισμό (η χαρά του Θεάτρου Σκιών) ή για σκηνικά (η χαρά της έκθεσης φουτουριστικών επίπλων).
Καλά αυτός ο κ. Κωστάλας, τον οποίον λατρέψαμε για τις μεταδόσεις του στο πατινάζ επί πάγου, δεν σκέφτηκε την ιστορία του; Με ποιον μοιράζεται τις γνώσεις του; Με τον Πέτρο Κωστόπουλο;
Α, τον έχετε δει τον Πέτρο Κωστόπουλο στο «Βράδυ» του;
Τι τζέντλεμαν!
Ωραία τα κοστούμια, δεν λέω. Ωραία και τα πατούμενα… Πού τα έχω δει; Όταν απλώνει τα πόδια του πάνω στο γραφείο κι ας έχει καλεσμένη (απέναντι) μια κυρία. Και μετά θέλει και χειροφιλήματα. Σαβουάρ βιβρ... Όχι, δεν είναι, φίλε μου, γλυκό του κουταλιού που τόσο ωραία φτιάχνουν στη Μαγνησία. Είναι τρόπος συμπεριφοράς, τον οποίο καλύτερα να παρακάμπτεις, να τον γράφεις στα τέτοια σου παρά να τον βιάζεις νομίζοντας ότι τον ξέρεις. Όταν κάνεις χειροφίλημα σε μια γυναίκα, δεν το κάνεις πίσω από το γραφείο, αλλά την πλησιάζεις και στέκεσαι απέναντί της. Είναι είδος υπόκλισης. Είναι σεβασμός… Ναι, ξέρω, ξέρω. Είναι τρομερά δύσκολο να σταθείς ΑΠΕΝΑΝΤΙ σε μια γυναίκα, πόσω μάλλον να τη σεβαστείς.
Δεν τους έχετε δει ΟΛΟΥΣ αυτούς που έχουν γυναίκα συμπαρουσιάστρια; Της συμπεριφέρονται λες και δεν υπάρχει, λες και είναι η γραμματέας τους, που δεν έχει λόγο και άποψη. Δεν χρειάζεται να ’σαι ο Φρόιντ να καταλάβεις το γιατί. Ντρέπομαι για αυτούς… Ελικρινά ντρέπομαι. Ντρέπομαι κάθε φορά. Δεν μπορείς να κάνεις χειροφίλημα και λίγο πριν να έχεις ρωτήσει –με μαγκιά και στα ξαφνικά– αν έχει ποτέ σκεφτεί να πάει με γυναίκα; Ή το ένα ή το άλλο…
Κρίνω τους ανθρώπους (και) από το πώς κινούν τα χέρια τους. Ρωτήστε όποιον σοβαρό ψυχολόγο θέλετε. Δεν θέλω να επεκταθώ γιατί θα γίνω ρατσιστής· και δεν τους κάνω τη χάρη…
Ωραία η Νέα Υόρκη, το Παρίσι και η Porsche. Όμως πρώτα βγαίνει η ψυχή και μετα το χούι… Και αυτό το γαμημένο μικρό δακτυλάκι παρέα με το σπάσιμο του καρπού δεν λένε να συνετισθούν.
Έχουμε γεμίσει τηλε-φλούφληδες του μυαλού.
Σήμερα που το ταμείον είναι άδειο, το φωνάζουν (βλέπε σκούζουν) περισσότερο από κάθε φορά. Τώρα θέλουν να κάνουν την αλλαγή, την (χαχαχα) υπέρβαση…
Μη γαργαλάτε άλλο γιατί γαργαλιέμαι…
Τώρα που τα χαρτάκια της AGB είναι μαρουλόφυλλα, είναι δύσκολα τα πράγματα.
Τώρα είναι η ώρα του καραγκιόζη (με μικρό «κ»)
Μόνο που ξανα-είστε άτυχοι… Ο Μέγας Καραγκιοζοπαίκτης Ευγένιος Σπαθάρης δεν είναι πλέον στη ζωή για να σας διδάξει τον ρόλο. Άστε που είμαι απόλυτα σίγουρος ότι δεν θα το ’θελε καθόλου.
Καθόλου μα καθόλου.
Καληνύχτα σας, ξεμακιγιαρισθείτε. Όχι από τη φάτσα αλλά από την ψυχή…
(Αν και το μαύρο δεν μακιγιάρεται!)