Το καλοκαίρι του 1992 ήταν διαφορετικό από τα προηγούμενα για τον Άρη, καθώς η ομάδα έχασε για πρώτη φορά το πρωτάθλημα ύστερα από επτά χρόνια και απλά αρκέστηκε στην κατάκτηση του Κυπέλλου Ελλάδας.

Ο 35χρονος Γκάλης δεν συμπεριλαμβανόταν στα πλάνα της επόμενης σεζόν και ο τότε πρόεδρος των «κιτρίνων», Θεόφιλος Μητρούδης, του προτείνει να αναλάβει την ομάδα Εφήβων της ομάδας, κάτι το οποίο ο «Γκάνγκστερ» απέρριψε και μοιραία αποχώρησε έπειτα από 13 σεζόν.

Ο Γκάλης έγινε «μήλον της έριδος» για όλες τις μεγάλες ελληνικές ομάδες, ωστόσο κατέληξε στον Παναθηναϊκό, ο οποίος προερχόταν από μια απογοητευτική σεζόν (σ.σ. τερμάτισε στην 7η θέση) αλλά ήταν έτοιμος να επανέλθει και πάλι στο προσκήνιο του ελληνικού μπάσκετ.

Το «τριφύλλι» είχε ήδη «μπολιαστεί» με το ταλέντο των Φραγκίσκου Αλβέρτη, Νίκου Οικονόμου και Χρήστου Μυριούνη, αλλά το καλοκαίρι του 1992 αποτελεί ορόσημο στην «πράσινη» ιστορία καθώς οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι τίναξαν την μπάνκα στον αέρα και πλαισίωσαν τον Γκάλη με μεγάλα ονόματα του ευρωπαϊκού μπάσκετ, όπως τον Άριαν Κόμαζετς και τον Στόγιαν Βράνκοβιτς. Παράλληλα την τεχνική ηγεσία της ομάδας ανέλαβε ο πρωταθλητής Ευρώπης με την Ποπ 84, Ζέλικο Παβλίσεβιτς.

Στην αναμέτρηση που διεξήχθη στο κλειστό της Γλυφάδας, ο «ανανεωμένος» Παναθηναϊκός αντιμετώπισε τον Άρη, ο οποίος είχε τον Ρόι Τάρπλεϊ στη σύνθεσή του και μαζί με τον Παναγιώτη Γιαννάκη, τον Τζέι Τζέι Άντερσον, τον Ντίνο Αγγελίδη αλλά και τον Γιώργο Γάσπαρη που είχε μετακομίσει από τη Νέα Σμύρνη, αποτελούσαν τη νέα τάξη πραγμάτων στον Άρη στη μετα-Γκάλη εποχή.

Όλοι περίμεναν με αγωνία τη μονομαχία των «ιερών τεράτων» της εποχής, Γκάλη και Γιαννάκη. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη καθώς οι δύο προπονητές δεν θέλησαν να αναλώσουν τα μεγάλα τους όπλα στο μεταξύ τους μαρκάρισμα. Εν τέλει, ο Γκάλης οδήγησε τους «πράσινους» στη νίκη με 82-70 πετυχαίνοντας 26 πόντους (11/23 δίποντα) και μοιράζοντας 8 ασίστ, ενώ ανάγκασε τον Άρη στην πρώτη του ήττα στο πρωτάθλημα της περιόδου 1992-93.