Όπως έχω ξαναγράψει δεκάδες -μπορεί και εκατοντάδες- φορές στα σχεδόν 11 χρόνια της στήλης, ένα εκ των σημαντικότερων συστατικών του ποδοσφαίρου παγκοσμίως, είναι και η αδικία. Όχι το βασικότερο, βέβαια. Αλλά από αυτά που το νοστιμίζουν, όπως η ντομάτα στη φασουλάδα. Βασικό συστατικό είναι οι ομάδες. Οι παίκτες. Τα φασόλια. Ντομάτα η αδικία. Αλάτι η έκπληξη. Τα υπόλοιπα, αναλόγως τον μάγειρα, τη χώρα, την ποδοσφαιρική-μαγειρική κουλτούρα.

Στην Ελλάδα, όμως, επειδή από ...φασόλια πάσχουμε (άσε που έχει πάρει τον κατήφορα και η Καστοριά), αποφασίσαμε τα τελευταία χρόνια να φτιάχνουμε τη φασουλάδα μας κυρίως με ντομάτα. Να στηρίζουμε όλο το φαγητό, όλο το -υπόγειο- οικοδόμημα του ποδοσφαίρου μας, πάνω στη διαιτησία. Στην αδικία. Να ασχολούμαστε μόνο ή κυρίως με τους διαιτητές. Να μην έχει σημασία τόσο το αποτέλεσμα, όσο τι σφύριξε ο κόρακας. Να μην είναι πιο σημαντικό ποιοι παίζουν, αλλά ποιος τους παίζει! Ποιος είναι ο ρέφερης!

Με αγωνία περίμενε, λέει, η φίλαθλη Ελλάδα ποιος θα σφυρίξει Ολυμπιακός - Παναθηναϊκός. Ο Ολυμπιακός ήθελε τον Γιάχο και δεν ήθελε τον Κάκκο, ο Παναθηναϊκός προτιμούσε τον Κάκκο κι έλεγε «ανεπιθύμητο» τον Γιάχο. Μέγα θέμα ο ρέφερης. Ώστε κάποιοι να φωνάζουν από πριν και κάποιοι -οι ίδιοι ή και οι άλλοι- μετά. Για να υπάρχει πάντα ένα αποκούμπι, ένα άλλοθι. Ένα «κάτι» να λέει ο χαμένος, ακόμα και πριν χάσει.

Σημείωση: το φαγητό με βασικό συστατικό την ντομάτα, δεν λέγεται φασουλάδα, αλλά ντοματόσουπα. Οπότε, προσοχή στις ντοματιές.

Μια μέρα πριν οριστεί στο ντέρμπι ο Γιάχος, είχαμε αντίστοιχο θέμα και στο μπάσκετ. Γιατί κι εκεί παίζουν μεταξύ τους Παναθηναϊκός - Ολυμπιακός. Εκεί από χρόνια φωνάζει ο Ολυμπιακός, που τώρα δεν ήθελε τον Τανατζή, ο οποίος εξαιρέθηκε γιατί ήταν «γνωστός και μη εξαιρετέος». Η διαφορά ανάμεσα στο ελληνικό ποδόσφαιρο και το ελληνικό μπάσκετ θα ήταν μεγάλη, αν το μπάσκετ δεν είχε τους οπαδούς του ποδοσφαίρου, που το έχουν ποδοσφαιροποιήσει. Για τη διαιτησία έχουν μάθει να φωνάζουν στην μπάλα, για τη διαιτησία φωνάζουν και στο μπάσκετ, έστω κι αν οι περισσότεροι άμα γλιστράει παίκτης στη ρακέτα φωνάζουν «πέναλτι».

Το ελληνικό μπάσκετ ή, μάλλον, οι δύο κορυφαίες ομάδες του ελληνικού μπάσκετ, είναι σε πολύ υψηλό επίπεδο εδώ και χρόνια. Όχι μόνο για την Ελλάδα, αλλά και για την Ευρώπη, όπως αποδεικνύουν και οι διακρίσεις τους. Κυρίως οι τίτλοι του Παναθηναϊκού, αλλά και οι πορείες του Ολυμπιακού (έστω κι αν ο τελευταίος φέτος εμφανίζεται αποδυναμωμένος). Οπότε εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με φασουλάδα, αλλά με φιλέτα. Με υψηλή κουζίνα. Ε, ακόμα και σ΄ αυτό το υψηλό επίπεδο, εμείς συνεχίζουμε να ασχολούμαστε κυρίως με τα τρία στρόγγυλα καροτάκια που βάζει ο σεφ (όχι το γήπεδο - άλλος) στο πιάτο για να το κάνει τάχα γκουρμέ κι όχι με το ζουμερό φιλέτο που πρόκειται να απολαύσουμε.

Ξέρω ότι και αυτή η διάλεξη «Ελληνικός αθλητισμός, αυτός ο άγνωστος» δεν θα γνωρίσει τον ελληνικό αθλητισμό στους περισσότερους συνδαιτυμόνες (μιας και μιλάγαμε για μασαμπούκα), ωστόσο αυτός ο παραλογισμός πάντα με ιντργικάρει. «Είναι το ίρτζι μου», που έλεγε κι ο Βέγγος ως «Θρασύβουλας» στον Ηλιόπουλο στην κλασική ταινία «Ο Ατσίδας».

Και πολλές φορές όλο αυτό μου γυρίζει το μυαλό και γυρίζει και μένα τον ίδιο σε άλλες εποχές: τότε που βλέπαμε μπάλα γιατί θέλαμε να δούμε μπάλα κι όχι για να βγάλουμε τα εσώψυχά μας πάνω στα «μαύρα κοράκια», τους «γκρίζους λύκους» και τα παρδαλά κατσίκια που γελάνε με τα χάλια μας. «Όλα είν΄ ατμός», θα μου πείτε, όπως έλεγε κι ο μέγας φιλόσοφος Θρασύβουλας στο βίντεο που συνοδεύει το θέμα. Κι αν «το μόνο σίγουρο στη ζωή είναι ο θάνατος», τότε και «το μόνο σίγουρο στο ελληνικό ποδόσφαιρο είναι ο διαιτητής». Μίλτος. Ε, μην τα πει και όλα ο Θρασύβουλας!

Μέχρι να φτιάξουμε φασουλάδα με φασόλια και να απολαύσουμε το φιλέτο μας όπως του (και μας) αξίζει, εγώ, ο Μίλτος, νά ΄μαι καλά...