Πριν από μία ημέρα, η γυναικεία ομάδα μπάσκετ του Αθηναϊκού κατέρριψε το ρεκόρ που κρατούσε ο Άρης από τα 80s, των 80 συνεχόμενων νικών. Ο Αυτοκράτορας ήταν αήττητος από το 1985 ως το 1988 (!) την εποχή όπου όλη η Ελλάδα χόρευε στον ρυθμό του Γκάλη και του Γιαννάκη. Οι εποχές άλλαξαν, ο Άρης γνώρισε φυσιολογικά σκαμπανεβάσματα, όμως φέτος η εικόνα του μοιάζει πιο αποκαρδιωτική από ποτέ.

Οι «κίτρινοι» έχουν δώσει 12 αγώνες από το ξεκίνημα της προετοιμασίας, σημειώνοντας μόλις μία νίκη, επί της... ανυπόληπτης Ολίν Ερντινέ. Κατά τα άλλα, μετρούν 6 ήττες σε 7 φιλικά και 5 ήττες σε ισάριθμα επίσημα παιχνίδια σε Κύπελλο (Ολυμπιακός) και Πρωτάθλημα.

Ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, ο οποίος επέστρεψε με όνειρα και περγαμηνές στη Θεσσαλονίκη, έχει ήδη προχωρήσει σε αντικατάσταση δύο παικτών (ο Κρούσιτς στη θέση του Ουάτκινς και ο Ντέιβις στη θέση του Όλιβερ) και στην προσθήκη του Τσαλδάρη, όμως η... μαγική συνταγή παραμένει υπό αναζήτηση. Ο Κερούς είναι φιλότιμος και μαχητικός, αλλά πολύ ασταθής, ενώ ο Μάλντροου παρά τα διαπιστευτήρια από το κολέγιο, δείχνει αδύναμος να βοηθήσει μέσα στη ρακέτα. Το βάρος για την ώρα πέφτει στους Ταπούτο, Τσαλδάρη, Τζέιμς και Βεργίνη –ιδίως μέχρι την πλήρη αποθεραπεία του Κρούσιτς–, οι οποίοι όμως είναι φανερό ότι χρειάζονται στήριγμα μέσα στο «ζωγραφιστό», εκεί που οι αντίπαλοι του Άρη στήνουν συνεχή πάρτι.

Η αγωνιστική κατρακύλα γίνεται ακόμα εντονότερη εξαιτίας της διοικητικής διάλυσης –το γεγονός ότι η ομάδα ταξίδεψε με λεωφορείο στην Αθήνα για την πρεμιέρα της Α1 με τον Παναθηναϊκό ήταν δυστυχώς η κορυφή του παγόβουνου– καθώς οι περισσότεροι παίκτες είναι απλήρωτοι (ιδίως οι Έλληνες), ενώ ο πόλεμος που εκτυλίσσεται ανάμεσα σε παράγοντες και εν δυνάμει παράγοντες της ομάδας, απειλεί να διαλύσει εκ θεμελίων την ομάδα που κάποτε ένωνε 10 εκατομμύρια Έλληνες, πλην... ΠΑΟΚτσήδων.

Ο Άρης καλείται να συνέλθει και παράλληλα να βρει διοικητική ηρεμία, καθώς ήδη αρκετοί παλιοί και νέοι παράγοντες απαιτούν (εντός ή εκτός εισαγωγικών) την περιθωριοποίηση του Γιάννη Δαμιανίδη, προκειμένου να εμπλακούν στο μπασκετικό τμήμα, το οποίο επί χρόνια αποτέλεσε τη ναυαρχίδα του Άρη και τη μοναδική πηγή περηφάνιας των οπαδών του. Το ζητούμενο βέβαια για τον Άρη δεν είναι τόσο η αποχώρηση του Δαμιανίδη, όσο η διοικητική υγεία που εδώ και μια τετραετία συνιστά άγνωστη λέξη. Η ομάδα που συμμετείχε σε τρεις συνεχόμενους τελικούς κυπέλλου (2003, 2004, 2005), σε έναν τελικό Euro Cup (2006), κατέκτησε ένα κύπελλο Ελλάδας (2004) και ένα Champions Cup (2003), ενώ προκρίθηκε δύο φορές στο Top 16 της Euroleague (2007, 2008) και –κυρίως– γέμιζε διαρκώς το Παλέ ντε Σπορ μοιάζει μακρινή ανάμνηση.

Τα... φαντάσταμα του Παλέ

Ενδεικτικό του προβληματισμού για την αγωνιστική εικόνα του Άρη είναι το γεγονός ότι η αναμέτρηση με τον ΚΑΟΔ ήταν η πρώτη (!) στην οποία οι παίκτες του Αλεξανδρή σκόραραν περισσότερους από 73 πόντους, οι οποίοι ήταν το «ταβάνι» τους στους πρώτους 11 αγώνες της χρονιάς. Όσοι παρακολούθησαν την αναμέτρηση στη Δράμα παρατήρησαν ότι επί 40 λεπτά οι παίκτες του Άρη δεν πέτυχαν ούτε ένα καλάθι με πλάτη, γεγονός που καθιστά τη ζωή των περιφερειακών σαφώς δυσκολότερη, αφού οι ψηλοί της ομάδας αντιμετωπίζουν τη ρακέτα σαν... ναρκοπέδιο.

Είναι δεδομένο ότι τόσο ο Αλεξανδρής (δείχνει να πιστεύει στην ομάδα και να έχει πεισμώσει με την όλη κατάσταση) όσο και οι παίκτες του –ιδίως όταν γίνει μια προσθήκη στους ψηλούς– θα βρουν αργά ή γρήγορα το δρόμο της επιτυχίας, όμως η εικόνα τη δεδομένη στιγμή είναι απογοητευτική.

Ρεαλιστικά πάντως, η 13η θέση στην Α1 δεν αρμόζει ούτε στην ποιότητα των παικτών του Άρη ούτε στον Αλεξανδρή και στους συνεργάτες του. Το ερώτημα είναι αν μπορεί να επέλθει αγωνιστική ανάσταση όσο παραμένει η εξωαγωνιστική γάγγραινα.

Τις απαντήσεις στο ερώτημα αυτό δεν μπορούν να τις δώσουν τα φαντάσματα του Γκάλη, του Γιαννάκη που... τραγουδούσαν υπό τους ήχους της Μαρινέλλας. Από το Ακρόαμα, τη Γάνδη, το Μόναχο και τη Σαραγόσα έχουν περάσει 22 χρόνια και το μόνο που έχει μείνει ίδιο είναι το χρώμα στη φανέλα και τα χαρτάκια στο Παλέ. Τα υπόλοιπα ανήκουν στην εποχή του ΔΝΤ, η οποία ως γνωστόν δεν προσφέρεται για κούφιες ελπίδες και ανέξοδες αναμνήσεις. Απαιτεί δουλειά, ειλικρίνεια και... κάτω το κεφάλι.

11 ήττες - 1 νίκη

15 Σεπτεμβρίου: Λουκόιλ Ακαντέμικ – Άρης: 84-73
16 Σεπτεμβρίου: Άρης – Παρτίζαν: 69-81
17 Σεπτεμβρίου: Άρης – ΕΘΑ: 72-81
24 Σεπτεμβρίου: Άρης – Ερντινέ: 73-48
1 Οκτωβρίου: Καβάλα – Άρης: 85-65
5 Οκτωβρίου: Σπαρτάκ Αγίας Πετρούπολης - Άρης: 68-39
6 Οκτωβρίου: Καλέβ Ταλίν – Άρης: 57-71
12 Οκτωβρίου: Άρης – Ολυμπιακός: 59-80
23 Οκτωβρίου: Παναθηναϊκός – Άρης: 84-72
29 Οκτωβρίου: Άρης – Κολοσσός: 66-75
6 Νοεμβρίου: Πανιώνιος – Άρης: 78-66
12 Νοεμβρίου: ΚΑΟΔ – Άρης: 84-81

ΥΓ. Στον αθλητισμό τα παρατσούκλια δίνονται μία φορά –συνήθως σε ανύποπτη στιγμή– και μένουν για πάντα. Ο Ντούντα θα είναι «Σοφός» ακόμα κι αν φύγει ως αποτυχημένος από τον Ολυμπιακό, η Γιουβέντους είναι η «Μεγάλη Κυρία» όσους τίτλους κι αν της αφαιρέσουν, ενώ η ΑΕΚ είναι η «Βασίλισσα» και στην Α2 και τη Γ’ και στην... ΕΣΚΑ. Ο Άρης λοιπόν, ήταν, είναι και θα είναι ο Αυτοκράτορας του ελληνικού μπάσκετ, ακόμα κι αν σήμερα μοιάζει παράταιρο το παρατσούκλι. Και στο Ποσειδώνιο να παίζει, πάλι Αυτοκράτορας θα είναι!

Εκ των υστέρων: Ειλικρινά λυπάμαι γιατί πολλοί από εσάς θεώρησαν τον τίτλο "ΣφαλιΑΡΗΣ" προσβλητικό για τον Άρη. Σε καμία περίπτωση δεν ήταν αυτός ο στόχος μου, αλλά... scripta manent και μπορεί να διαφωνώ με τη γνώμη σας, αλλά τη σέβομαι απόλυτα.

Όσοι από εσάς πάντως, εκτός από τον τίτλο, διαβάσατε και το κείμενο, ελπίζω να καταλάβατε ότι δεν έχω την παραμικρή διάθεση να μειώσω το -τεράστιο- μέγεθος του μπασκετικού Άρη. Επαναλαμβάνω ότι το κείμενο δεν είχε ποτέ το στόχο, ούτε την "κρυφή φιλοδοξία", να χλευάσει την ομάδα που έμαθε μπάσκετ σε όλους τους Έλληνες. Το αντίθετο...