Αν κάποιοι από εσάς πιστεύουν πως δεν έχω πάει ούτε στην Πρώτη Δημοτικού και δεν ξέρω πρόσθεση, ας ξαναδούν σε βίντεο τα παιχνίδια Άρης-Ολυμπιακός 2-3 και Παναθηναϊκός-ΑΕΚ 3-2 και μετά το ξανασυζητάμε. Για την ιστορία, με «Άριστα 10» την έβγαλα την Πρώτη Δημοτικού και η δασκάλα μου, η κυρία Γεωργία, με είχε στα όπα-όπα. Ίσως γι’ αυτό να κουνήθηκε το μυαλό μου...

Λοιπόν, όσο διπρόσωπος ήταν ο Ολυμπιακός στη Σαλονίκη, άλλο τόσο ήταν κι ο Παναθηναϊκός στο Οάκα. Καλύτεροι και οι δύο από τους αντιπάλους τους. Καλύτερες ομάδες. Πληρέστερες. Πιο ποιοτικές, σε σύγκριση με Άρη και ΑΕΚ αντίστοιχα. Κι όμως, στο τέλος οι κάλτσες τους έγιναν... μπεμπιλίνα μέχρι να σφυρίξουν οι ρεφεραίοι. Αγχώθηκαν δίχως λόγο. Έπαιξαν με τη φωτιά. Σαν να μην το πίστευαν ότι είχαν καθαρίσει και οι δυο τους τόσο εύκολα δύο θεωρητικά δύσκολα ματς. Κι αποφάσισαν να τα κάνουν δύσκολα, όνομα και πράμα...

Για τον Ολυμπιακό τα έγραφα στο προηγούμενο. Άλλη ομάδα μέχρι το 70', σίγουρη και αποφασισμένη και άλλη στα τελευταία λεπτά, όπου πάταγε και δεν πάταγε, με αποτέλεσμα να δεχθεί δύο γκολ από μια ομάδα που τόσα (δύο, αρ. 2) είχε βάλει μέχρι τώρα σε ολόκληρο το πρωτάθλημα. Έχω την εντύπωση πως οι παίκτες του Ολυμπιακού έχουν πάρει κάποιο λάθος μήνυμα. Τους είπαν το καλοκαίρι ότι είναι η πληρέστερη ομάδα κι ότι δεν το χάνουν το πρωτάθλημα ό,τι και να γίνει κι αυτοί το πίστεψαν. Και νομίζουν πως όλα θα έρθουν από μόνα τους. Έτσι την πάτησε με τον Όφη, έτσι λίγο έλειψε να την πατήσει με τον Άρη...

Στον Παναθηναϊκό συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Ίσως κι οι ίδιοι δεν πιστεύουν στα μάτια τους με την εικόνα που βγάζουν στον αγωνιστικό χώρο. Τους έλεγαν το καλοκαίρι πως –με την αποχώρηση του Σισέ και του Ζιλμπέρτο και με το μειωμένο μπάτζετ– δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και μόλις βρέθηκαν μπροστά στον ήλιο... στραβώθηκαν γιατί δεν φρόντισαν να φορέσουν γυαλιά. Τι να τα έκαναν άλλωστε;

Στο ντέρμπι με την ΑΕΚ ο Παναθηναϊκός ήταν περίπου όπως ο Ολυμπιακός στο ματς με τον Άρη. Όχι μέχρι το 70'. Μέχρι το 60' αυτός, αλλά πιο σαρωτικός κατά τη διάρκεια της απόλυτης κυριαρχίας του. Με τον Λέτο όχι μόνο να έχει μπει στα παπούτσια του Σισέ, αλλά να τους έχει αλλάξει και νούμερο. Πιο πολύ κι από τον Γάλλο σκοράρει ο Αργεντινός και έχει γίνει ο πραγματικός ηγέτης της ομάδας. Και σχεδόν μόνος του, έτσι; Ενώ ο Σισέ είχε και έναν Λέτο κι έναν Ζιλμπέρτο πίσω του...

Αν ο Λέτο συνεχίσει το μπαλέτο και οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε νίκη και στο «Καραϊσκάκης», αρχίζω ήδη να φαντάζομαι Παναθηναϊκούς να αναρωτιούνται: «Βρε πώς τον λέγανε εκείνο τον αψηλό, τον μαύρο με το 9 στην πλάτη, που είχαμε σέντερ φορ πέρυσι;» Έλα ντε...

Τρομερά πράγματα κάνει το παλικάρι φέτος. Σε όλα τα ματς, μικρά και μεγάλα. Όμως δεν έχει σοβαρές βοήθειες. Φαίνονται τα κενά στο ρόστερ του Παναθηναϊκού, φαίνονται οι ελλείψεις. Όπως ακριβώς φάνηκαν στο τελευταίο μισάωρο του ντέρμπι με την ΑΕΚ. Πάνω που ο ΑΕΚτζής από το διπλανό γραφείο έλεγε και... έκλαιγε «πάμε, ρε ΑΕξάρα», πάνω που όλα έδειχναν περίπατο του Παναθηναϊκού, άρχισε η κατάρρευση. Σε συνδυασμό με μια ανεξήγητη χαλαρότητα που έδειξε και ο Ολυμπιακός στη Σαλονίκη. Όσο αποτελεσματικοί ήταν οι παίκτες του Παναθηναϊκού μέχρι το 3-0, όταν όποτε βρίσκονταν σε θέση βολής το... μπουμπούναγαν, άλλο τόσο τσαπατσούληδες ήταν στα τελευταία λεπτά, όταν και πάλι θα μπορούσαν να το απλουστεύσουν το ματς στις ευκαιρίες που τους παρουσιάστηκαν επειδή η ΑΕΚ ανοίχτηκε για να σώσει ό,τι μπορούσε...

Εκεί φάνηκε ότι δεν το πολυπιστεύουν αυτό που έχουν καταφέρει φέτος. Μέχρι τώρα του-λάστιχον. Γιατί είναι κατόρθωμα με αυτό το ελλιπές ρόστερ να οδηγούν την κούρσα του πρωταθλήματος και να παίζουν –έστω κατά διαστήματα– πολύ καλό ποδόσφαιρο. Κατόρθωμα του Φερέιρα, πρώτα απ’ όλα, αλλά και του Λέτο φυσικά.

Τώρα, βέβαια, υπάρχει ντέρμπι. Στο Φάληρο, με τον φιλοξενούμενο Παναθηναϊκό στο +2, τον γηπεδούχο Ολυμπιακό στο -2 και τα τέσσερα πρόσωπα των δύο διπρόσωπων να προαναγγέλλουν μεγάλο τζέρτζελο. Ως τότε, βέβαια, μεσολαβούν δύο βδομάδες. Στις οποίες οι δύο προπονητές θα έχουν δουλειά να κάνουν κι εμείς θα έχουμε να λέμε.

Μέχρι να δούμε τι δουλειά θα κάνουν για να έχουμε να λέμε και μετά το ντέρμπι, εγώ ο Μίλτος να ’μαι καλά...