ΠΟΔΟΣΦΑΙΡΟ

Οι «μεταγραφές» της Σκουάντρα Ατζούρα

Γιώργος Καραμάνος 6 Οκτωβρίου 2011 - 10:01

Ο Οσβάλντο έγινε ο 32ος oriundo (μη γηγενής) που κλήθηκε στην Εθνική Ιταλίας. Από τους ήρωες του 1934 μέχρι τον Καμορανέζι, το gazzetta.gr παρουσιάζει το TOP 10 των... επίκτητων Ιταλών.

Οι Ιταλοί έχουν εφεύρει μία λέξη για να ονομάζουν όσους έχουν αποκτήσει την ιταλική υπηκοότητα. Τους αποκαλούν oriundi (ενικός oriundo) και ο όρος χρησιμοποιείται κυρίως στο ποδόσφαιρο και ειδικά στην Εθνική ομάδα. Oriundi λοιπόν στη Σκουάντρα Ατζούρα υπήρξαν πολλοί. Ίσως περισσότεροι από κάθε άλλη χώρα. Μαζί με τον Οσβάλντο της Ρόμα που μόλις κάλεσε ο Τσέζαρε Πραντέλι, ανέρχονται πλέον στους 32 παίκτες.

Σχεδόν οι μισοί (16) προέρχονται από την Αργεντινή. Λογικό εάν σκεφτεί κανείς πως εκεί ζουν εκατομμύρια Ιταλοί που μετανάστευσαν στα τέλη του 19ου ή στις αρχές του 20ού αιώνα, με συνέπεια να είναι αμέτρητοι οι Αργεντινοί με ιταλική ρίζα. Γενικότερα οι oriundi της Ιταλίας προέρχονται από έξι χώρες (Αργεντινή 16, Ουρουγουάη 7, Βραζιλία 6, Νότια Αφρική 1, Ελβετία 1, Σκωτία 1).

Το φαινόμενο της ιταλοποίησης γιγαντώθηκε τη φασιστική περίοδο που κυβέρνησε ο Μπενίτο Μουσολίνι. Ο Ιταλός δικτάτορας θέλοντας να δημιουργήσει μια ανίκητη ομάδα, πλήρωσε αδρά την Ομοσπονδία της Αργεντινής, ώστε να πάρει τους τρεις καλύτερους παίκτες της εποχής (Όρσι, Γκουαΐτα, Μόντι), οι οποίοι οδήγησαν τη Σκουάντρα Ατζούρα στην κατάκτηση του Μουντιάλ του 1934.

Η ιστορία αυτή συνεχίστηκε με διαστήματα και μετέπειτα. Μέχρι την ήττα από τη Βόρεια Κορέα και τον ντροπιαστικό αποκλεισμό στο Μουντιάλ του 1966. Τότε αποφασίστηκε να περιοριστεί ο αριθμός των ξένων και να μην αγωνίζονται πλέον oriundi στην Εθνική. Τα τελευταία χρόνια βέβαια (Καμορανέζι, Αμάουρι, Μότα) το φαινόμενο έχει επιστρέψει. Το gazzetta.gr σας παρουσιάζει τα 32 ονόματα και εξιστορεί τα κατορθώματα των 10 σημαντικότερων oriundi.

ΟΝΟΜΑ (ΘΕΣΗ) ΣΥΜΜ./ΓΚΟΛ

10. Ερμάνο Αέμπι (μέσος) 2/3

Ντεμπούτο: 18/01/1920

Αν και γεννήθηκε στο Μιλάνο, έγινε ο πρώτος ξένος (μισός, μια και η μητέρα του ήταν Ιταλίδα και ο πατέρας του Ελβετός) που αγωνίστηκε στην Εθνική Ιταλίας. Το 1910 είχε συμβάλει στην κατάκτηση του παρθενικού πρωταθλήματος της Ίντερ, κάτι που πανηγύρισε και δέκα χρόνια αργότερα.

9. Χούλιο Λιμπονάτι (επιθετικός) 17/15

Ντεμπούτο: 03/10/1926

Γεννημένος στο Ροζάριο (πατρίδα και του Μέσι) έκανε ασύλληπτα πράγματα με τη Νιούελς Ολντ Μπόις και οδήγησε την Τορίνο στην υπέρβαση. Για χάρη του η πρώτη μεγάλη Γκρανάτε (πριν από την αδικοχαμένη στο δυστύχημα της Σουπέργκα) έδωσε το καλοκαίρι του 1926 τα περισσότερα χρήματα που είχαν δοθεί ποτέ για μεταγραφή. Είχε αγωνιστεί και στην Αλμπισελέστε, αλλά στην Εθνική Ιταλίας ήταν το μεγαλύτερο κανόνι (έπαιξε μέχρι το 1931) πριν από τη μεγάλη ομάδα που κατέκτησε το Μουντιάλ του 1934.

8. Αλσίδες Τζίτζια (επιθετικός) 5/1

Ντεμπούτο: 08/11/1957

Το όνομά του είναι συνώνυμο του «Μαρακανάσο» (η ήττα με 2-1 της Βραζιλίας από την Ουρουγουάη στο Μουντιάλ του 1950 μπροστά σε 200.000 φίλους της Σελεσάο), καθώς πέτυχε το δεύτερο και νικητήριο γκολ (φώτο) της Σελέστε στο «Μαρακανά», χαρίζοντάς της τον δεύτερο παγκόσμιο τίτλο της. Η αλήθεια είναι πως αυτός ο βιρτουόζος εξτρέμ δεν έκανε μεγάλη καριέρα με την Ιταλία. Στη χώρα βρέθηκε για χάρη της Ρόμα (1953-61). Ωστόσο, με την Εθνική συνέδεσε το όνομά του με μια αποτυχία. Έπαιξε στα προκριματικά του Μουντιάλ του 1958 και ήταν η πρώτη φορά που η Σκουάντρα Ατζούρα δεν έδωσε το «παρών» στη μεγάλη γιορτή στα γήπεδα της Σουηδίας. Είναι ο μοναδικός εν ζωή παίκτης του τελικού του 1950!

7. Μικέλε Αντρεόλο (μέσος) 26/1

Ντεμπούτο: 16/05/1936

Γεννημένος στο Μοντεβίδεο της Ουρουγουάης έφτιαξε το όνομά του στη Νασιονάλ. Στην πορεία εξελίχθηκε στον κορυφαίο ενδιάμεσο της καλύτερης Μπολόνια όλων των εποχών, την οδήγησε σε τέσσερα πρωταθλήματα (1936, '37, '39, '41). Ο μυθικός εκλέκτορας Βικτόριο Πότσο τον είχε μαζί του στην κατάκτηση (φωτό με το τρόπαιο) του Μουντιάλ της Γαλλίας (1938).

6. Ζοσέ Αλταφίνι (επιθετικός) 6/5

Ντεμπούτο: 15/10/1961

Με Μίλαν (κυρίως), Νάπολι και Γιουβέντους έγινε ο τρίτος σκόρερ όλων των εποχών στη Serie Α (216 γκολ μαζί με τον Τζουζέπε Μεάτσα). Ήταν στην Εθνική Βραζιλίας στο Μουντιάλ του 1958, αλλά αν και ξεκίνησε, «έφαγε» πάγκο εξαιτίας του Πελέ. Στη συνέχεια και ενώ αγωνιζόταν στην Ιταλία, του προσφέρθηκε θέση στο συγκρότημα της χώρας, Κάπως έτσι βρέθηκε με άλλο εθνόσημο και στο Μουντιάλ του 1962.

5. Ομάρ Σίβορι (επιθετικός) 9/8

Ντεμπούτο: 25/04/1961

Τεράστιος σέντερ φορ που μεγαλούργησε κυρίως με τη Γιουβέντους (167 γκολ σε 253 ματς), όπου μαζί με τέσσερις ακόμα συμπατριώτες του (Μάσκιο, Ανχελίγιο, Κορμπάτα, Κρους) σχημάτισαν την επίθεση με τα «βρόμικα πρόσωπα», όπως τους αποκαλούσαν στην Ιταλία. Αφού κατέκτησε το Κόπα Αμέρικα του 1957 με την Αργεντινή, βρέθηκε στη Σκουάντρα Ατζούρα, με την οποία όμως δεν πήρε μέρος σε κάποια μεγάλη διοργάνωση.

4. Ενρίκε Λούκας Γκουαΐτα (επιθετικός) 10/5

Ντεμπούτο: 19/03/1934

Η καριέρα (μόλις εννέα χρόνια έπαιξε) όπως και η ζωή (απεβίωσε σε ηλικία 48 ετών) αυτού του εκπληκτικού προπολεμικού σέντερ φορ υπήρξε σύντομη. Μαζί με τους Όρσι και Μόντι αποτέλεσε τη... «μουσολινική αργεντίνικη τριάδα» που συνέβαλε τα μέγιστα στην κατάκτηση του Μουντιάλ του 1934. Τα τρία από τα πέντε γκολ του με τη Σκουάντρα Ατζούρα τα σημείωσε σε αυτή τη διοργάνωση, όπου αγωνίστηκε και στον τελικό (στη φωτό ο πρώτος κάτω αριστερά).

3. Μάουρο Χερμάν Καμορανέζι 55/5

Ντεμπούτο: 12/02/2003

Έχει τις περισσότερες συμμετοχές και την πλέον μακρόχρονη παρουσία στην Εθνική. Γεννημένος σε ένα χωριό της Παταγονίας, ουδέποτε φόρεσε τη φανέλα της Αργεντινής. Εξαιρετικά συνεπής μέσος, έκανε σπουδαία καριέρα στη Γιουβέντους και υποχρέωσε τον Τζιοβάνι Τραπατόνι να τον εμπιστευτεί για το EURO 2004. Το ίδιο έκανε και ο διάδοχός του, Μαρσέλο Λίπι, ο οποίος τον πήρε μαζί του στη Γερμανία, όπου κατέκτησε το Παγκόσμιο Κύπελλο. Τότε δημιουργήθηκε ένα θέμα, μια και όταν ρωτήθηκε γιατί δεν τραγουδούσε τον εθνικό ύμνο, απάντησε με αφοπλιστική ειλικρίνεια πως δεν γνώριζε τα λόγια. Ο Τύπος τον... έκραξε και στα επινίκια στη Ρώμη τον τραγούδησε δυνατότερα από όλους.

2. Ραϊμούντο Όρσι (επιθετικός) 35/13

Ντεμπούτο: 24/03/1929

Γέννημα θρέμμα του Μπουένος Άιρες, ήταν ο κορυφαίος επιθετικός της γενιάς του και από τους σημαντικότερους του Μεσοπολέμου. Μεγαλούργησε αρχικά με την Ιντεπεντιέντε, για να κάνει τα καλύτερά του με τη Γιούβε (κατέκτησε πέντε σερί πρωταθλήματα 1931-35). Μαζί με τους Γκουαΐτα και Μόντι οδήγησαν την Ιταλία στο πρώτο της Μουντιάλ, όπου ο ίδιος σημείωσε τρία γκολ. Το ένα εξ αυτών μάλιστα ήταν εκείνο της ισοφάρισης λίγο πριν από το φινάλε (84') που έστειλε στην παράταση τον τελικό με την Τσεχοσλοβακία.

1. Λουίς Φελίπε Μόντι (μέσος) 18/1

Ντεμπούτο: 06/10/1932

Στο Μπουένος Άιρες τον αποκαλούσαν El jefe (ο αρχηγός). Αυτό ήταν ο αγαπημένος σε Αργεντινή και Ιταλία Λουιζίτο, ο οποίος θεωρείται από τους κορυφαίους ποδοσφαιριστές του Μεσοπολέμου, ασχέτως εάν δεν τον γνωρίζει πολύς κόσμος σήμερα. Υπήρξε ο πρώτος και τελευταίος που αγωνίστηκε σε δύο τελικούς Μουντιάλ (1930, 1934) με δύο διαφορετικές χώρες. Κεντρικός αμυντικός που ήξερε απίστευτη μπάλα και μπορούσε να παίξει μέχρι και δεκάρι. Το 1930 μετακόμισε στη Γιουβέντους, με τη φανέλα της οποίας σε εννέα χρόνια αγωνίστηκε σε 225 ματς. Με την Αργεντινή είχε προλάβει να κατακτήσει το Κόπα Αμέρικα του 1927 και το ασημένιο μετάλλιο στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Αμβέρσας (1928). Εκεί είχε ηττηθεί από την Ουρουγουάη, όπως και στον τελικό του Μουντιάλ του 1930. Με τη Σκουάντρα Ατζούρα πήρε το αίμα του πίσω, κατακτώντας την κούπα το 1934. Εννοείται ως αρχηγός!