Η συναυλία του Βασίλη

Έβρεχε. Πάλι. Θα μπορούσε να είναι μια συνηθισμένη μέρα. Αλλά δεν ήταν. Το βράδυ είχε συναυλία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου. Κι αυτή η συνηθισμένη βροχή μας είχε προκαλέσει ασυνήθιστο εκνευρισμό. Απόγεμα ήταν και καθόμασταν όλοι μαζί στον καφενέ του Μπάφα, περιμένοντας δύο πράγματα, από τα οποία το δεύτερο εξαρτιόταν από το πρώτο: να σταματήσει η βροχή και (για) να αρχίσει η συναυλία. Ή βροχή ή Βασίλης, δηλαδή.

Πιάναμε τους μεγαλύτερους, που ήταν καλύτεροι ...μετεωρολόγοι από εμάς και τους ρωτάγαμε με αγωνία: «Τι λες, Μαστρομανέλο; Θα σταματήσει η βροχή;». Ο Μαστρομανέλος δεν απάντησε, μόνο ρώτησε με τη σειρά του τον Πέτρο της Κουφής: «Τι τα έπιασε, ρε Πέτρο, αυτά τα ζουλάπια και ρωτάνε για τη βροχή;». Ο Πέτρος του εξήγησε πως «έχει συναυλία ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου».

«Τι ΄ν΄ τούτος; Πούθ΄ έρχεται; Κλαρίνο ποιος παίζει;», αντεπιτέθηκε ο Μαστρομανέλος, που το πιο ροκ άκουσμά του ήταν η Παγώνα και ο Τζίμας. «Δεν έχει κλαρίνα. Είναι ροκ», διευκρίνισε ο Πέτρος και τότε ο Μαστρομανέλος απογοητευμένος (από εμάς και από την απουσία κλαρίνου) γύρισε προς το μέρος μας για να απαντήσει την πρώτη ερώτηση: «Θα βρέχει όλ΄ νύχτα»!

Κατεβάσαμε τ΄ αυτιά, αλλά ο Πέτρος της Κουφής ήταν με το μέρος μας. «Θα σταματήσει. Τι σ΄ έπιασε, ρε μάστορα; Άσε τα παιδιά να εξωτερικεύσουν την οργή τους», είπε στον Μαστρομανέλο, που τον κοίταξε από τα πάνω ως τα κάτω, λες κι είδε τον Οξαποδώ. Για να λέμε την αλήθεια, κι εμείς έτσι τον κοιτάξαμε. Πού την έμαθε ο Πέτρος της Κουφής την «οργή» μας; Κι άντε και την έμαθε. Αυτή η «εξωτερίκευση», πούθε του ΄ρθε; Κάτι μπήκε μέσα του, το δίχως άλλο. «Έχει το σαϊτάνη μέσα του», που θα έλεγε κι η Δωροθέα η Ζαβή.

«Άμα σας ήρθε οργή, να πάτε να βρείτε καμιά δουλειά, κοπρόσκυλα», γύρισε σ΄ εμάς ο Μαστρομανέλος, που τέτοιο κοπρόσκυλο δεν πρέπει να υπήρχε άλλο στον μαχαλά. Κι επειδή έκλεινε πάντα αυτός τις κουβέντες, συμπλήρωσε: «Θα βρέχει όλ΄ νύχτα. Είπα»!

Είπε, αλλά δεν έβρεχε...

Μετά από λίγο σταμάτησε. Κι άρχισαν οι συνεννοήσεις...

Ο Δεμπασκαλάς συνεννοήθηκε με τον Μπάφα τον καφετζή, να πάρει μισό ρεπό, για το βράδυ. Ο Κεβόρκ ο Αρμένης, που τον είχε βαφτίσει Πέτρο ο Πέτρος της Κουφής και τον φωνάζαμε Μορφονιό για τη μεγάλη μύτη του, συνεννοήθηκε με τον νονό του να του δανείσει το αγροτικό για να πάμε στη συναυλία. Ο Μορφονιός ήταν μεγαλύτερος, είχε βγάλει δίπλωμα, ο Πέτρος του είχε αδυναμία και του έδωσε τα κλειδιά. Ο Παππούς συνεννοήθηκε με τη μάνα του πως θ΄ αργήσει κι εγώ συνεννοήθηκα με τη δικιά μου ότι θ΄ αργήσω κι εγώ, για να μην έχει μετά να μου λέει πως «θα με στείλεις στον άλλο κόσμο, άρρωστη γυναίκα» (δεν ήταν). Ο Φώτης δεν συνεννοήθηκε με κανέναν και όλοι ξέραμε τι θα τον περίμενε το βράδυ. Ο πατέρας του, ο Σαυρογιώργης, με τη ζωστήρα θα τον περίμενε και μετά ποιος ξέρει τι τον περίμενε...

Χώθηκε ο Μορφονιός στη θέση του οδηγού του αγροτικού, που «ΤΟΥΟΤΑ» έγραφε από πίσω και «Τουότα» το διαβάζαμε. Ο Φώτης, ντυμένος γαμπρός, μπήκε στην καμπίνα συνοδηγός (σιγά μην άφηνε άλλον) κι άλλοι τρεις ανεβήκαμε στην καρότσα, κατόπιν οδηγίας του Φώτη: «Εσύ, Παππού, ανέβα στην καρότσα, να ανεμίζουν τα μαλλιά σου. Οι άλλοι δύο να φοράτε γυαλιά, μην σας στραβώσει ο γλόμπος».

Δεν μας στράβωσε, αλλά ούτε και μαλλιά ανέμισαν...

Φτάσαμε στο γήπεδο, ρωτήσαμε αν θα γίνει η συναυλία, μας είπαν πως θα γίνει, βγάλαμε εισιτήρια μια ώρα πριν την έναρξη, μπήκαμε μέσα και περιμέναμε να αρχίσει να τραγουδάει ο Βασίλης. Ο χώρος μπροστά στη σκηνή άρχισε να γεμίζει, ο Φώτης άρχισε να σκανάρει τις γύρω παρέες μπας και εστιάσει στην επόμενη αρρεβωνιάρα και για κακή του τύχη βρήκε στόχο. Ήταν μια παρέα καμιά δεκαριά μέτρα παραπέρα, τέσσερις άντρες αγριωποί, μαυροντυμένοι, μουσάτοι και με τα μαλλιά δεμένα κότσο, που μαζί τους είχαν και δυο κορίτσια, το ένα σαν τα κρύα τα νερά και το άλλο σαν τον Επιτάφιο, μέσα στα μαύρα μέχρι και στο κραγιόν.

Ο Φώτης δίψαγε...

Και κοίταγε κατά τα κρύα τα νερά. Κι όταν ο Βασίλης άρχισε να σπάει τις χορδές του σαν γυαλί, ο Φώτης έσπασε τις αλυσίδες της παρέας μας και πήγε να ...δροσιστεί παραδίπλα.

Εκ των υστέρων καταλάβαμε πως τον αφήσαμε να κάνει λάθος, ίσως και κατόπιν σχετικής προτροπής άλλου τραγουδιού του Βασίλη. Ένα λάθος που το καταλάβαμε αργότερα, αλλά ευτυχώς όχι πολύ αργά. Σωτήρια, πάντως, για τον φίλο μας δεν ήταν η δική μας αντίληψη, αλλά η ...βροχή που διέκοψε τη συναυλία σχεδόν μισή ώρα μετά την έναρξή της.

Ξανάβρεχε...

«Πού είναι, ρε, ο επαγγελματίας αρραβωνιαστικός;», αναρωτήθηκε ο Παππούς, όταν πήραμε απόφαση να γυρίσουμε πίσω στα γρήγορα, πριν γίνουν ποτάμια οι δρόμοι γύρω από το χωριό. «Κάποια στιγμή μίλαγε με εκείνη την ξανθούλα που ήτανε με τους ...νεκροθάφτες», έδωσε στίγμα ο Μορφονιός, αλλά ως εκεί ξέραμε κι εμείς. Βγήκαμε από το γήπεδο κι αρχίσαμε να τον φωνάζουμε, ελπίζοντας να ...βατεύει πίσω από τίποτα βάτα και να εμφανιστεί με τα πανταλόνια κατεβασμένα. Και η σκέψη μας φάνηκε να επιβεβαιώνεται όταν πίσω από κάτι θάμνους ακούσαμε αγκομαχητά.

Όμως, δεν ήταν από αυτά που περιμέναμε. Ακούσαμε έναν γδούπο, μετά άλλον έναν, έναν τρίτο και φωνές. Πάρ΄τη κι αυτή, πάρ΄τη και την άλλη. Η ξανθούλα καθόταν παραπίσω και οι άλλοι πέντε, οι τέσσερις «νεκροθάφτες» και η κοπέλα - Επιτάφιος, είχαν κυκλώσει τον Φώτη και τον περιποιόσαντε. «Κάντε πίσω, ρε», ούρλιαξε ο μαντράχαλος ο Μορφονιός και μπροστά στο θεριό που εμφανίστηκε απέναντί τους, όλοι τους σάστισαν. Είδα τον Φώτη πίσω τους, κατασκονισμένο και καταματωμένο, κουλουριασμένο, με τα πόδια στο στήθος και τα χέρια κουκούλα, γύρω από το κεφάλι.

«Πείραξε την αδερφή μου», είπε ο ένας νεκροθάφτης, «την γκόμενά μου», πρόσθεσε ο άλλος, οι άλλοι δεν είπαν τίποτα, αλλά ο Επιτάφιος γύρισε κι έφτυσε επιδεικτικά μια μαστίχα κατά το μέρος του Φώτη. «Γιατ΄ είναι άντρας, ρε. Ενώ εσείς, πέντε με έναν, δεν είστε», είπε ο Μορφονιός, βάζοντας και τον Επιτάφιο στους άντρες που δεν ήταν άντρες ή τους τέσσερις νεκροθάφτες στις γυναίκες, διαλέγετε και παίρνετε. Τότε έκανε μπρος δυο βήματα κατά το μέρος τους κι οι άλλοι άρχισαν να πισωπατάνε. Πίσω του προχωράγαμε κι εμείς, όχι για να τους τρομάξουμε, αλλά για να δείξουμε πως είμαστε κι εμείς πέντε τώρα, μείον τον Φώτη που μέτραγε τα πλευρά του αλλά και πάλι πέντε, γιατί ο Μορφονιός έπιανε διπλός.

«Ξέρετε, ρε, γιατί έχει τόσα μαύρα σύννεφα σήμερα; Γιατί κάψανε τον φάκελό μου στην ασφάλεια», τους είπε για να τους τρομάξει ο Μορφονιός και χίμηξε κατά το μέρος τους. Άρπαξε έναν από την κοτσίδα και του ΄βαλε έναν φούσκο, που ακόμα και σήμερα, 20 και βάλε χρόνια μετά, αμφιβάλω αν θα του έχει φύγει το κοκκίνισμα από τη χερούκλα - κουπί με τα δάχτυλα - λουκάνικα του Μορφονιού. Εγώ αυτομάτως γύρισα στον Φώτη, να τον βοηθήσω να σηκωθεί. Τσαλαβούταγε μέσα στα νερά της βροχής, τα σάλια και τα αίματά του. Κι έβρεχε. Παντού. Έβρεχε ο ουρανός, έβρεχε έξω, έβρεχε και μέσα στο παντελόνι του.

Τον πιάσαμε με τον Παππού και τον σηκώσαμε. Ακούγαμε τους νεκροθάφτες να τρέχουν τον κατήφορο, ποδοβολητό, και τον Πέτρο ξοπίσω τους, να καταριέται αγίους και να τους φωνάζει να σταματήσουν για να τους δείξει αυτός. Δεν σταμάτησαν. Τους γλίτωσαν τα πόδια τους. Τον Φώτη τον γλίτωσαν ο Πέτρος κι η βροχή. Μια βροχή τον έσωσε, που δεν ήταν τραγούδι του Παπακωνσταντίνου, αλλά του Τουρνά.

Τον ξαπλώσαμε πίσω στο αγροτικό, να τον ξεπλύνει η βροχή στο ταξίδι της επιστροφής. Κάτσαμε μαζί του εγώ κι ο Παππούς, «να σε σκεπάσω, ρε χαμένε, με τα μαλλιά μου», όπως του είπε για να ελαφρύνει το κλίμα. Αγιαπιόντουσαν αυτοί οι δύο, ίσως γι΄ αυτό τσκανόντουσαν συνέχεια. Ο Δεμπασκαλάς μπήκε στην καμπίνα με τον Μορφονιό. «Φωτάκη, δεν πας καλά που θα καθίσω εγώ να βρέχομαι και να μυρίζω τα κάτουρά σου».

Κι έβρεχε. Όλ΄ νύχτα. Ακριβώς όπως είχε προβλέψει ο Μαστρομανέλος. Είχαμε δίκιο τελικά που τον εμπιστευόμασταν ως καλύτερο μετεωρολόγο από τον Πέτρο της Κουφής. Όμως, το θέμα δεν ήταν πια οι προβλέψεις του Μαστρομανέλου και η βροχή, αλλά τα μπουρίνια του Σαυρογιώργη, που θα περίμενε μετη ζωστήρα να κανονίσει το «καμάρι»του, που το ΄χαν κανονίσει άλλοι!

Μέχρι να ξεχάσω όλους τους μπελάδες που μας έχει βάλει ο Φώτης, εγώ, ο Μίλτος, να ΄μαι καλά...